ΕΞΑΡΤΗΣΗ ΑΠΟ ΤΑ ΙΧ...

Με την έλλειψη καυσίμων φάνηκε ένα παράπλευρο φαινόμενο της Νεοελληνικής πραγματικότητας:

Η σχέση εξάρτησης που έχουν σχεδόν όλοι με το ΙΧ τους.

Αυτούς που σχηματίζουν τις ουρές μπροστά στα βενζινάδικα που στερεύουν σταδιακά λόγω της απεργίας των βυτιοφορέων, δεν τους απασχολεί τόσο η τακτική αύξηση της τιμής των καυσίμων που πρόθυμα πληρώνουν όση κι αν είναι, μα η πιθανότητα έλλειψης τους...

Διαπληκτίζονται μάλιστα και μεταξύ τους, μην τυχόν και δεν φτάσει το απόθεμα να φουλάρουν τα ρεζερβουάρ και περιέλθουν σε στερητικό σύνδρομο, μην μπορώντας να πάνε παντού εποχούμενοι.

Αγνοώντας παντελώς τις ατομικές ευθύνες τους στο σημερινό έκπτωτο σύστημα αξιών, που ΚΑΙ σε αυτή την περίπτωση μετατράπηκαν σε άβουλους καταναλωτές χωρίς καμιά συνείδηση του ρόλου που θα μπορούσαν να παίξουν στην συγκράτηση των τιμών...

Που να γνοιαστεί για τέτοιες λεπτομέρειες που λες τώρα, η κοινωνία του "που θα πάμε απόψε και πόσο θα πιούμε" αρκεί να ικανοποιηθεί το παραπάνω βασικό τους ένστικτο με την ρόδα αραγμένη σε απόσταση 5 βημάτων το πολύ από την καρέκλα τους, να μην κάνουν 5 ζάλα και κουραστούν, να τους βάλεις να σκεφτούν θέλεις τώρα;
Ή Μήπως ελπίζεις σε οικολογική συνείδηση;

Μα ασχολούμενη η κοινή γνώμη με αυτές τις ουρές των στωικά αναμενόντων γκρινιάζοντας για τα "χάλια του κράτους" παραβλέπει αυτό που πρέπει να κάνει πραγματικά το κράτος (κι έπρεπε εδώ και πολλά χρόνια):

Να καταργήσει μια κι όξω όλα τα κλειστά επαγγέλματα, να πάψουν οι εκβιασμοί από τις συντεχνίες...

Το ερώτημα εδώ με τα φορτηγά και βυτία είναι:

Κλειστό επάγγελμα σε μεταφορές "δημόσιας χρήσης" να επιβαρύνει άσκοπα τις τιμές;
Κι αφήνουμε για επόμενο σχόλιο με άλλη ευκαιρία, την αισχροκέρδεια και τον μαυραγοριτισμό που τον έχει μέσα του ο Έλληνας κληρονομικά φαίνεται...

Γιατί όχι και οι βενζινάδες τώρα που τους παίρνει;