THE GOLD RUSH (MOVIE)...

The Gold Rush from 1925 is one of Chaplin's best films, as well as one of his most famous.

It has been said that it is the film that he most wanted to be remembered by, and it's not hard to see why.

Chaplin plays the part of the lone prospector, a young miner during the gold rush. After getting caught in a storm, he hurries to the only shelter that he can find, a wood cabin in the middle of the storm..

ΜΕΤΑ ΤΟΝ ΑΝΑΣΧΗΜΑΤΙΣΜΟ...

Από την Κυβέρνηση των Τριών στην Κυβέρνηση των Δύο. Αλλαξε ο Μανωλιός κι έβαλε τα ρούχα του αλλιώς; Κατά μια έννοια ναι, κατά μίαν άλλη όχι. Πάντως δεν ήταν και ό,τι καλύτερο τώρα οι εκλογές...

Μετά τον ανασχηματισμό, η έμμετρη γνώμη του λαού:

Εν τέλει το μπουμπούνισε ο Φώτης το αντίο

κι είχε δεν είχε τα 'καμε με μιας τα τρία δύο...

Τα κόμματα που σμίξανε τη χώρα για να σώσουν

κι ό,τι μπορούσαν κάνανε για να το κατορθώσουν...

Καθένας για τις πράξεις του έχει και την ευθύνη

κι η ιστορία κι ο λαός τον Φώτη θα τον κρίνει,

άσχημα για τα πρόσφατα τα θλιβερά συμβάντα...

Όπου στην κρίσιμη στιγμή εκάθισε στην μπάντα

κι άφησε τους υπότροπους να κάνουν τα κουμάντα

και να μας κυβερνούν στραβά ως κυβερνούσαν πάντα...

Από τον γνωστό Χανιώτη σατιρικό ποιητή Παύλο Πολυχρονάκη η επίκαιρη σάτιρα. Τι 'χες Γιάννη; Τι 'χα πάντα; ο τίτλος της.

Μένω στον τελευταίο στίχο της σάτιρας του: Και να μας κυβερνούν στραβά, ως κυβερνούσαν πάντα.

Δεν ξέρω αν υπάρχει έστω και ένας Ελληνας που να πιστεύει το αντίθετο, μόλις ανακοινώθηκαν τα ονόματα του νέου κυβερνητικού σχήματος, που στους γνώστες εγγυόνται μόνο αποτυχία!

Διάχυτη η αντίληψη ότι τα πράγματα πάνε για τους πολίτες από το κακό στο χειρότερο...

ΕΠΙΛΕΚΤΙΚΟΙ "ΑΡΙΣΤΕΡΟΙ"...

Η εταιρεία Κατσέλης, η αρτοβιομηχανία με τα προϊόντα της που μέχρι χθές ξέραμε, κατέθεσε αίτηση πτώχευσης και ουσιαστικά βάζει λουκέτο αφού δεν μπόρεσε να αντιμετωπίσει τον υψηλό δανεισμό της.

Δεν στηρίχτηκε ούτε από τις τράπεζες ούτε από τους ιδιοκτήτες της (όμιλος Δαυϊδ - Λεβέντη / 3E) διότι ο ένας περίμενε το πρώτο βήμα από τον άλλον και τελικά φουντάρισαν αμφότεροι ακίνητοι.
Το άμεσο αποτέλεσμα της πτώχευσης είναι να μείνουν χωρίς δουλειά 500 εργαζόμενοι της εταιρείας και άλλοι 500 που συνεργάζονται μ' αυτήν. Θα φάνε πικρό ψωμί 1.000 άνθρωποι οι οποίοι πιθανότατα να μην πάρουν ούτε και αποζημίωση.

Είδατε καμιά ανακοίνωση από τον ΣΥΡΙΖΑ; Μήπως η ΕΣΗΕΑ κήρυξε γενική απεργία; Μήπως η ΓΣΕΕ και η ΑΔΕΔΥ αποφάσισαν να βάλουν λουκέτο στο δημόσιο και ιδιωτικό τομέα;
Ο Τσίπρας πήγε να κάνει δηλώσεις και να καταγγείλει τη "χούντα" που μας κυβερνά; Είδατε τα ακριβοπληρωμένα μουσικά σύνολα της ΕΡΤ και όλους τους δήθεν ευαίσθητους - πάμπλουτους "τραγουδιστές" να κάνουν συναυλίες συμπαράστασης τραγουδώντας με ιερή οργή το «Άξιον Εστί» και τον εθνικό ύμνο;

Οι 1.000 εργαζόμενοι στην Κατσέλης (ούτε οι υπόλοιποι απολυμένοι μικρών ή μεγάλων ιδιωτικών ετειρειών) δεν έχουν οικογένειες προφανώς. Δεν έχουν παιδιά, ούτε όνειρα. Δεν εξαργυρώνουν τις αφίσσες που τυχόν κόλλησαν στα νιάτα τους ούτε την ψήφο τους...

Όλη αυτή η υποκρισία των επαγγελματιών εργατοπατέρων, των δήθεν αριστερών που ζουν μια ζωή τρυφηλή αλλά καταγγέλλουν τους πάντες και τα πάντα...

Βέβαια δεν φταίει ο ΣΥΡΙΖΑ και το λοιπό κρατικοδίαιτο κηφηναριό για το κλείσιμο μιας ιδωτικής επιχείρησης. Κατακρίνεται όμως για την αδιαφορία και την αναλγησία που επέδειξε στους απολυθέντες της "ΚΑΤΣΕΛΗ" σε αντίθεση με τους παρ ολίγο απολυμένους της ΕΡΤ, για τους οποίους χάλασε ο κόσμος, μέχρι επανάσταση κήρυσαν στο προάυλιο της, αν ποτέ γινόταν επανάσταση από μουνουχισμένους κοπρίτες...

Όντως έχουμε πρόβλημα δύο τάξεων, αυτών που γαντζώνονται στο δημόσιο και των άλλων που είναι ανύπαρκτοι έως αόρατοι στους δήθεν αριστερούς γνώστες της ταξικής πάλης.

Όταν επιτέλους αρχίσουν οι πραγματικές απολύσεις του κηφηναριού του δημοσίου, θα τους ξαναδούμε σύσσωμους πάλι σε νέους "αγώνες" για την δική τους συνομοταξία...

ΚΑΛΑ ΠΑΙΔΙΑ...

Τέσσερα παιδιά έκαμε και το πρώτο έγινε κλέφτης, το δεύτερο ψεύτης, το τρίτο φονιάς και το τέταρτο ζητιάνος...

Αυτό συνήθιζε να λέει με καμάρι, μια γιαγιά από ένα χωριό του Αποκόρωνα.

Τα επαγγέλματα των παιδιών κατά σειρά: έμπορος, δικηγόρος, γιατρός και παπάς...

BUSINESS IN GREECE. ΟΥΔΕΙΣ ΑΥΤΟΔΗΜΙΟΥΡΓΗΤΟΣ...

Πως γίνεται και κάποιες (λίγες) οικογένειες ντόπιων "επιχειρηματιών" μονοπωλούν το μεγάλο επιχειρείν στη χώρα μας και βγαίνουν πάντα κερδισμένοι τα τελευταία 40 χρόνια, ενώ κάποιες άλλες οικογένειες περισσότερες και πιο επιτυχημένες με τεράστιες περιουσίες και παράδοση στο διεθνές επιχειρείν, δεν ανακατεύονται στα Ελληνικά πράγματα, ούτε διαθέτουν την απεριόριστη πολιτική επιρροή των πρώτων; 

Πως είναι δυνατόν μια μικρή και φτωχή Ελλάδα να έχει παράγει τόσους πολλούς ντόπιους δισεκατομμυριούχους σε τόσο μικρό διάστημα, που "επιχειρούν μάλιστα μόνο στην περιορισμένη εσωτερική αγορά κι αποτυγχάνουν σε κάθε προσπάθεια επέκτασης τους στο εξωτερικό. Δεν έχει την αντίστοιχη αγορά, για να το καταφέρει αυτό. Δεν έχει τον αντίστοιχο πληθυσμό καταναλωτών, για να το καταφέρει αυτό.

Άρα όλοι αυτοί έκλεβαν το ίδιο το κράτος. Στην πραγματικότητα έχουν αποκομίσει υπερ-κέρδη τα οποία μόνον τυπικά ανήκουν σ' αυτούς, που έκλεβαν τον ίδιο τον Ελληνικό λαό. Έκλεβαν το παρελθόν του, το παρόν του, αλλά και το μέλλον του. Υποθήκευσαν το μέλλον ακόμα και των Ελλήνων, οι οποίοι δεν έχουν γεννηθεί ακόμα. Όλα αυτά γιατί; Για να γίνουν πλούσιοι οι ίδιοι.

Δεν χρειάζεται και πολύ μυαλό για να καταλάβει κάποιος το πώς έγινε αυτό. Για να μπορούν αυτά τα άβουλα και υποταγμένα ανθρωπάκια που βλέπουμε στις διάφορες κρατικές θέσεις να μας κυβερνούν, μας πουλούσαν στους "διαπλεκόμενους". Τους έκαναν δισεκατομμυριούχους με την εξουσία που είχαν στα χέρια τους. Για να μπορούν λοιπόν αυτοί οι φτιαχτοί δισεκατομμυριούχοι διαπλεκόμενοι να έχουν τις ανάλογα μεγάλες δουλειές, ως προμηθευτές και εργολάβοι ενός μικρού και φτωχού κράτους, το έβαζαν να δανείζεται σε βαθμό αυτοκτονικό, εκδίδοντας ομόλογα. Γι' αυτό "μαγείρευαν" οι πολιτικοί τα δημοσιονομικά στοιχεία. Για να μπορεί να δανείζεται το κράτος πέρα από τις δυνάμεις του και πέρα από κάθε λογική.

Αυτό ήταν το όλο κόλπο. Όλοι αυτοί παρίσταναν τους εθνικούς προμηθευτές και εργολάβους αυτού του κράτους, παίρνοντας ως αμοιβή αυτά τα ομόλογα. Στη συνέχεια οι ίδιοι άνθρωποι μάς έβαλαν στο ΔΝΤ. Γιατί; Για να πληρωθούν σε πραγματικό χρήμα αυτά τα "πέτσινα" ομόλογα, τα οποία είχαν ήδη στην κατοχή τους. Ναι μεν αυτοί οι ίδιοι πληρώνονταν με τα ομόλογα, αλλά με το ΔΝΤ πληρώνονται τα ίδια τα ομόλογα. Υποθήκευσαν το σύνολο της πατρίδας μας, για να πληρωθούν τα κατορθώματά τους. Καταστρέφουν έναν ολόκληρο λαό, για να συνεχίσουν να κάνουν με τα γιώτ τους βόλτες στο Αιγαίο και να παριστάνουν τους Celebrities.

Όλοι αυτοί που ξέρουμε σαν δήθεν "αυτοδημιούργητοι", είναι χτισμένοι πάνω στο πρότυπο του επιχειρηματία, ο οποίος είναι στην πραγματικότητα διορισμένος από υψηλούς "προστάτες". Πάνω στο πρότυπο του "δώσε και σε μένα "μπάρμπα" και μετά μοιραζόμαστε από κοινού τη λεία...

Κάτι θα ζητήσουν από τον "μπάρμπα" και αυτό θα είναι το θεμέλιο της σίγουρης επιτυχίας. Στις επιλογές ενός ανεγκέφαλου "μπάρμπα", που δεν τους χαλάει χατίρι. Ενός "μπάρμπα", ο οποίος θα αδικήσει όλους τους υπόλοιπους Έλληνες, προκειμένου να ευνοήσει τους εκλεκτούς του.

Όταν αυτός ο "μπάρμπας" είναι το κράτος και μοιράζει δημόσια περιουσία ή αποκλειστικά συμβόλαια, τότε τα πράγματα είναι εντυπωσιακά στην εξέλιξή τους. Αρκεί να έχει κανείς πρόσβαση στο πρόσωπο το οποίο ασκεί την εξουσία στον "μπάρμπα". Τότε μπορεί να ζητά ό,τι θέλει. Αρκεί να θυμάται να αποδώσει τα μερίδια που αντιστοιχούν στους κομματάρχες, οι οποίοι αποφασίζουν για τις πράξεις του "μπάρμπα".

Δώσε μου αποκλειστικά τα δημόσια έργα, για να παριστάνω τον κατασκευαστή...Δώσε μου παραγγελίες, για να παριστάνω τον προμηθευτή...Δώσε μου μια τράπεζα, για να παριστάνω τον τραπεζίτη...Δώσε μου ένα διυλιστήριο για να παριστάνω τον πετρελαιά...Δώσε μου χαριστικά μια ποδοσφαιρική ή μπασκετική ομάδα να παριστάνω τον αθλητικό παράγοντα...Δώσε μου τους Ολυμπιακούς να τους οργανώσω με δαπάνες σου...Δώσε μου σταθμούς ανεφοδιασμού οχημάτων στην εθνική οδό, για να παριστάνω τον βενζινά...Δώσε μου τη ΔΕΗ, να παριστάνω τον ηλεκτροπαραγωγό ...Δώσε μου Ξενία, για να παριστάνω τον ξενοδόχο...Δώσε μου τα καζίνο, για να παριστάνω τον επιχειρηματία του τζόγου...Δώσε μου μια έτοιμη εταιρεία καραβιών, για να παριστάνω τον ακτοπλόο...Δώσε μου τζάμπα συχνότητες και διευκολύνσεις και γίνομαι καναλάρχης που αν μου κάνεις σε υποστηρίζω κιόλας στις λαικές μάζες...Δώσε μου...Δώσε μου.

Κάθε φορά που σκέφτονται κάτι "μεγάλο", έχουν τον "μπάρμπα" για να τους το δώσει. Για όλα φροντίζει ο πλούσιος κρατικός "μπάρμπας". Αυτός ο οποίος πάντα έχει για τους διαπλεκόμενους, αλλά για τους απλούς πολίτες μεταμφιέζεται σε "ψωροκώσταινα".

Ακόμα κι όταν θέλουν να παραστήσουν τους μαικήνες της τέχνης ή τους χορηγούς της, πάλι στον ίδιο "μπάρμπα" απευθύνονται...Δώσε μου ένα Μέγαρο Μουσικής, για να παριστάνω τον μαικήνα...Δώσε μου εκατό εκατομμύρια "εγγυήσεις", για να παριστάνω τον Μέγα Χορηγό το Μεγάρου. Ποιοι είναι λοιπόν οι μεγαλο-τζαμπατζήδες στην Ελλάδα; Τσαμπατζής είναι αυτός, ο οποίος δεν πληρώνει στα διόδια ένα ευρώ που το θεωρεί παράνομο ή ο ξεδιάντροπος, ο οποίος ανοίγει σαμπάνιες, παριστάνοντας τον χορηγό και μετά βάζει το κράτος και όλους εμάς να πληρώσουμε τις χορηγίες του;

Εδώ τίθεται μια εύλογη απορία. Πώς καταφέρνουν και δρομολογούν δουλειές με τον "μπάρμπα" ακόμα και στη σημερινή εποχή της απόλυτης ανέχειας; Μέσω του εκβιασμού. Στην κυριολεξία εκβιάζουν την κοινωνία για να τους στηρίξει, διατηρώντας υπό την ομηρία τους τα εκατομμύρια των Ελλήνων. Τους εκβιάζουν ως καταθέτες, εφόσον παριστάνουν τους τραπεζίτες. Τους εκβιάζουν ως εργαζόμενους, 

εφόσον ελέγχουν μεγάλες επιχειρήσεις. Τους εκβιάζουν και ως οπαδούς, εφόσον "παίζουν" με τα ένστικτά τους. Όλα αυτά όμως ισχύουν θεωρητικά και στο ηθικό επίπεδο. Σε πρακτικό επίπεδο εκβιάζουν τη δική τους εξουσία, προκειμένου να εκμεταλλεύονται την ομηρία ενός λαού. Εύκολο είναι να εκβιάζουν την εξουσία, αν σκεφτεί κάποιος ότι πάνω από εκατό εκατομμύρια ευρώ χρωστάει το κάθε μεγάλο κόμμα στις τράπεζες. Πώς βρέθηκε ένα κόμμα να χρωστάει τέτοια ποσά και γιατί; Ένας μηχανισμός χωρίς καν να διαθέτει Α.Φ.Μ όπως όλοι οι πολίτες.;  

Δεν μπορούσε να λειτουργήσει διαφορετικά το καθεστώς στην Ελλάδα. Έπρεπε το ίδιο το καθεστώς να φτιάξει την οικονομία των χορηγών του, για να επιβιώνει το ίδιο. Έπρεπε όμως να τη φτιάξει, σεβόμενο δήθεν την έννοια της ελεύθερης αγοράς και της Δημοκρατίας.

Γιατί και με ποιους όρους χρηματοδοτήθηκαν κόμματα, τα οποία μπορεί αύριο να διαλυθούνε και να μην πληρωθούν οι τράπεζες; Πώς υποθήκευσαν τα κόμματα μελλοντικές επιχορηγήσεις, όταν με βάση την απλή λογική της Δημοκρατίας δεν γνωρίζουν τη βούληση του λαού και άρα θεωρητικά δεν γνωρίζουν αν θα υπάρχουν σε κάθε επόμενη Βουλή; Άρα, δεν ενδιαφέρει τις τράπεζες να πάρουν τα χρήματά τους από τα κόμματα. Τις τράπεζες τις ενδιαφέρει να πάρουν τα κρατικά χρήματα, τα οποία μπορούν να τους δώσουν τα κόμματα με την εξουσία τους. Οι τράπεζες στηρίζουν τον δικομματισμό, για να τις βοηθά στη λεηλασία του κρατικού χρήματος.

Δεν είναι όμως μόνον η κομματική διαφθορά. Είναι και η ατομική διαφθορά. Οι περισσότεροι πολιτικοί είναι διεφθαρμένοι και έχουν ξεπλύνει τη διαφθορά τους μέσω των τραπεζών των διαπλεκομένων. Είναι δυνατόν αυτοί ν' αρνηθούν να εξυπηρετήσουν τους ιδιοκτήτες τους; Οι διαπλεκόμενοι μπορούν και απειλούν όποιον θέλουν ανά πάσα στιγμή. Από κόμματα μέχρι μεμονωμένους πολιτικούς παράγοντες.

Αυτός είναι ο σύγχρονος "κόπρος του Αυγείου", ο οποίος απειλεί να καταστρέψει την Ελλάδα, μετατρέποντας την σε έναν παράδεισο των διεθνών τοκογλύφων.

Έτσι μπήκαμε στο ΔΝΤ. Δανειζόμαστε με απεχθείς όρους για να πληρώνουμε τους τοκογλύφους και τους διαπλεκόμενους. Αυτοί οι διαπλεκόμενοι, με λίγες δεκάδες εκατομμύρια ευρώ σε επισφαλή δάνεια στα κόμματα, ήδη έχουν πάρει από αυτά πάνω από 100 δισεκατομμύρια ευρώ κρατικού χρήματος. Γι' αυτόν τον λόγο ωρύονται οι γελοίοι δημοσιογράφοι- υπάλληλοι των επιχειρηματιών εναντίον του οποιουδήποτε αμφισβητεί το ΔΝΤ. Κινδυνεύουν οι μισθοί και τα μπόνους τους, που νομίζουν πως τους δίνουν λίγη από τη αίγλη των αφεντικών τους. Δεν θα πληρωθούν οι ίδιοι, αν δεν μπορέσουν τα διαπλεκόμενα αφεντικά τους να λεηλατήσουν ό,τι απέμεινε από το κράτος. Ο μισθός για όλους αυτούς θα τρέχει μόνον για όσο διάστημα αυτό το χαμόγελο της "επιτυχίας" συνεχίσει να υπάρχει. Αν πάψει οι διαπλεκόμενοι να χαμογελάνε, τα δουλικά του θα κλάψουν. Γι' αυτό φροντίζουν να τους διασκεδάζουν με τα "ωραία" τους.

Αυτά τα "ωραία" είναι η δουλειά τους. Όλοι μαζί βάζουν ένα χεράκι για ν' αποπροσανατολίσουν και να μπερδέψουν τον κόσμο. Να τον ενημερώνουν με φτιαγμένες στα μέτρα τους ειδήσεις, να τον κάνουν να ασχολειται με την μπάλα, τους κώλους των μοντέλων και των μόδιστρων, τα σκυλάδικα και τα άσματα τους, τα τούρκικα σήριαλ και τις κατσαρόλες των τυχαίων μαγείρων, να εντρυφεί στη ζωή του κάθε παλαβού που τη βγάζει στο γυαλί.

Έτσι απασχολημένος ο πολύς κόσμος θα συνεχίσει να στηρίζει τους πολιτικούς που τους στηρίζουν, θα κοιμάται ήσυχος για την "δημοκρατία" του και θα περάσει την μίζερη ζωή του δουλεύοντας και πληρώνοντας, χωρίς να μάθει τον τρόπο...

Το μόνο τρόπο ο οποίος θα επέτρεπε και στον τελευταίο περιπτερά να γίνει τέτοιου είδους "μεγιστάνας"...

ΤΟ ΜΕΓΑΛΥΤΕΡΟ ΦΕΓΓΑΡΙ ΤΟΥ 2013...

Σήμερα θα έχουμε την ευκαιρία να δούμε ένα αρκετά ενδιαφέρον φαινόμενο, τη μεγαλύτερη Πανσέληνο του έτους.

Πολλοί είναι αυτοί που πιστεύουν λανθασμένα ότι αυτό συμβαίνει κάθε Αύγουστο, που φυσικά δεν είναι σωστό, αφού πρόκειται απλά για μια οπτική απάτη. Αυτό που συμβαίνει δηλαδή είναι ότι στη διάρκεια των καλοκαιρινών μηνών ο Ηλιος βρίσκεται στο ψηλότερο σημείο της ετήσιας φαινόμενης τροχιάς του στον ουρανό, ενώ αντίθετα η Σελήνη βρίσκεται σχετικά πιο κοντά στον ορίζοντα. Σ' αυτή τη θέση η Πανσέληνος μπορεί να συγκριθεί με διάφορα άλλα χαρακτηριστικά που βρίσκονται εκεί όπως δέντρα, κεραίες και διάφορα κτίσματα.

Μ' αυτόν τον τρόπο ο εγκέφαλος του παρατηρητή παρασύρεται να πιστέψει ότι η Πανσέληνος είναι μεγαλύτερη, ενώ επανειλημμένες μετρήσεις έχουν αποδείξει ότι το μέγεθος της Πανσελήνου δεν διαφέρει καθόλου από ώρα σε ώρα. Υπάρχει φυσικά μετρήσιμη διαφορά του μεγέθους της Σελήνης ανάλογα με το αν βρίσκεται στο περίγειό της ή στο απόγειό της, κάτι που συμβαίνει μια φορά κάθε μήνα.

Για παράδειγμα το πλησιέστερο περίγειο της Σελήνης το 2013 είναι στις 23 Ιουνίου (357.014 χιλιόμετρα), ενώ το μεγαλύτερο απόγειο ήταν στις 10 Ιουνίου (406.485 χιλιόμετρα). Αυτό όμως δεν έχει σχέση με το πόσο μεγάλη φαίνεται όταν βρίσκεται κοντά στον ορίζοντα, που οφείλεται όπως είπαμε αποκλειστικά και μόνο σε οπτική απάτη.

Η μέση απόσταση της Σελήνης από τη Γη (από κέντρο σε κέντρο) είναι 384.400 χλμ., ενώ στο περίγειό της βρίσκεται περίπου σε απόσταση 356.400 χλμ. και στο απόγειό της στα 406.700 χλμ. Υπάρχει δηλαδή μια διαφορά 50.000 χλμ. περίπου μεταξύ περιγείου και απογείου. Επόμενο είναι ότι στο περίγειο της η Σελήνη φαίνεται μεγαλύτερη απ' ότι στο απόγειο, όπως επίσης κάποιο από τα 12 περίγεια ενός έτους θα είναι το πλησιέστερο και άρα η Σελήνη θα φαίνεται ως μεγαλύτερη του έτους ιδιαίτερα μάλιστα εάν συμπέσει την ίδια ημέρα να έχουμε και Πανσέληνο, όπως συμβαίνει φέτος στις 23 Ιουνίου...

GIAGONAN ULTIMATE (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η πρώτη Ελληνική επική ταινία Φαντασίας ελεύθερα στο youtube.
Γυρισμένη σε 7 Χώρες (συμπεριλαμβανομένου και του Σινικού τείχους) για 4 συνεχόμενα χρόνια, συμετείχαν πάνω απο 500 φοιτητές και μαθητές...

Οι συντελεστές συνελλήφθησαν επανηλλημένα είτε για οπλοφορία απο τα σπαθιά και τα τσεκούρια της ταινίας είτε επειδή σε χωριό τους πέρασαν για Σατανιστές λόγω κουστουμιών και μακιγιάζ.

Η ταινία απέσπασε βραβεία απο κοινό και κριτικούς στο 48ο Φεστιβάλ Θεσσαλονίκης και ειναι αφιερωμένη στο Γιώργο Ναίδα, όπου και παίζει το τελευταίο του ρόλο ως γίγαντας Σάλμορ...

21 ΙΟΥΝΙΟΥ: ΤΩΡΑ ΕΙΝΑΙ ΚΑΛΟΚΑΙΡΙ...

Την 1η Ιουνίου, εκτός από καλό μήνα, κάποιοι είπανε και καλό καλοκαίρι. Το καλοκαίρι όμως ξεκινά επίσημα την 21η Ιουνίου με το θερινό ηλιοστάσιο.

Η 21 Ιουνίου ονομάζεται θερινό τροπικό σημείο ή απλά θερινή τροπή, επειδή ο Ήλιος τρέπεται προς τον ισημερινό, και από την ημέρα αυτή αρχίζει το καλοκαίρι.

Επειδή μάλιστα για μερικές ημέρες πριν και μετά τη θερινή τροπή ο ήλιος φαίνεται να αργοστέκεται πάνω στην εκλειπτική σαν να είναι έτοιμος να σταματήσει, το θερινό τροπικό σημείο ονομάζεται επίσης και θερινό ηλιοστάσιο.

Η ακριβής ώρα Ελλάδος του ηλιοστασίου θα είναι στις 8:04 το πρωί της Παρασκευής 21 Ιουνίου. Με το ηλιοστάσιο όταν η μέρα έχει πλέον την μεγαλύτερη διάρκειά της, ξεκινά και επισήμως το καλοκαίρι στη χώρα μας όπως και στο υπόλοιπο βόρειο ημισφαίριο, ενώ αντίθετα στο νότιο ημισφαίριο υπάρχει χειμερινό ηλιοστάσιο και αρχίζει ο χειμώνας.

.

Μετά τη θερινή τροπή ο Ήλιος συνεχίζει να κατεβαίνει προς το Νότο και στις 22/23 Σεπτεμβρίου φτάνει στο φθινοπωρινό ισημερινό σημείο, οπότε όπως και στο εαρινό ισημερινό σημείο, έχουμε ίση μέρα και νύχτα: ισημερία.

Αλλά η κάθοδος του Ήλιου συνεχίζεται μέχρι τις στις 21/22 Δεκεμβρίου, φτάνει στο νοτιότερο σημείο της τροχιάς του που ονομάζεται χειμερινό τροπικό σημείο, ή απλά χειμερινή τροπή ή χειμερινό ηλιοστάσιο. Από την ημέρα αυτή αρχίζει ο Χειμώνας.

Αλλά από κει κι έπειτα ο Ήλιος σταματάει να κατέρχεται και ξαναρχίζει και πάλι να σκαρφαλώνει, κάθε μέρα όλο και πιο ψηλά μέχρι τις 21/22 Ιουνίου πάλι, περνώντας την 20/21 Μαρτίου από το σημείο της Εαρινής Ισημερίας και ο κύκλος επαναλαμβάνεται...

ΚΑΧΥΠΟΨΙΑ...

Nα σου στέλνει η πανέμορφη δικιά σου γυμνές φωτογραφίες της ενώ βρίσκεσαι για τη θητεία σου στην Κώ, εσύ να καμαρώνεις και να τις δείχνεις σε όλους στο φυλάκιο...

Σε κάποια φάση όμως λές: για στάσου ρε φίλε, ποιος τις τραβάει;

ΑΝΑΒΛΗΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Όλοι οι πολιτικοί από χθες το βράδυ δηλώνουν όπου δουν κάμερα πως δικαιώθηκαν από την απόφαση του ΣτΕ. Από τη ΝΔ και το ΠΑΣΟΚ μέχρι τη ΔΗΜΑΡ το ΣΥΡΙΖΑ και όλους τους άλλους...

Πως γίνεται τώρα αυτό; Μπορεί να συμβαίνει πραγματικά; Σαφώς και όχι. Όμως αυτή είναι η απάτη, την οποία νομίζουν ότι θα καταπιούν για μία ακόμη φορά αμάσητη οι πολίτες.

Πολλοί βέβαια θα την καταπιούν, υπάρχουν όμως και αρκετοί που πλέον τους έχουν πάρει χαμπάρι.
Στην πραγματικότητα λοιπόν, σε κανέναν από αυτούς δεν καίγεται καρφάκι αν μπει ή δε μπει λουκέτο στην ΕΡΤ ή αν θα απολυθούν ή όχι 2500 εργαζόμενοι.

Το μόνο μα το μόνο που τους ενδιαφέρει πραγματικά είναι ποιος θα έχει τα περισσότερα πολιτικά οφέλη ή τις λιγότερες δυνατές απώλειες από αυτές τις εξελίξεις.

Το πρόβλημα είναι ότι σε ένα διάλογο υπάρχουν θέσεις & αντιθέσεις. Το ορθολογικό είναι να καταλήγουμε στις συνθέσεις. Αυτό χαρακτηρίζει και τη ποιότητα στη λειτουργία μιας δημοκρατικής διακυβέρνησης σε μια κοινωνίας. Αυτό σε τελευταία ανάλυση αποτελεί και το μεγάλο έλλειμμα στο τρόπο λειτουργίας της δημοκρατίας μας μετά την μεταπολίτευση.

Πολλοί βέβαια από εσάς (ανάλογα με το τι ψηφίζετε), θα ταυτιστείτε με τη μία ή την άλλη θέση.
Όλο αυτό με την ΕΡΤ (νάταν και το μοναδικό!) μας έφερε μπροστά στην αναβλητικότητα που έχουμε ως κοινωνία να πάρουμε σοβαρές αποφάσεις για το μέλλον μας.

Η αξιολόγηση δεν έχει προχωρήσει σε κανένα τομέα του δημόσιου βίου και τώρα φτάσαμε στο σημείο να κόβουμε κεφάλια δικαίων και αδίκων. Την ευθύνη γι αυτήν την αναβλητικότητα όμως δεν την έχουν μόνο τα κόμματα που κυβερνούν αλλά κυρίως η αντιπολίτευση που λέει πάντα στην Ελλάδα "όχι σε όλα" και οι συνδικαλιστές του δημοσίου που ποτέ δεν άφησαν να προχωρήσει τίποτα στο δημόσιο.

Τώρα θα κληθούμε άλλη μια φορά όλοι να πληρώσουμε τον λογαριασμό γιατί δεν φροντίσαμε να κάνουμε καμία ουσιαστική μεταρρύθμιση πουθενά...

Αρχικά έπρεπε να δεχτούμε ότι η κρίση υπάρχει, ζοριστήκαμε αλλά τελικά το καταλάβαμε...

Μετά έπρεπε να δεχτούμε ότι τις κρίσεις κάποιος τις πληρώνει και εκεί ζοριστήκαμε, χάσαμε δυο χρόνια πιστεύοντας ότι την κρίση θα την πληρώσουν οι αγορές, οι Γερμανοί, οι Ρώσοι του Καμένου, κ.α., αλλά στο τέλος καταλάβαμε ότι την Ελληνική κρίση οι Έλληνες θα την πληρώσουν...

Τώρα φτάσαμε στο σημείο που πρέπει να αποφασίσουμε ποιοί Έλληνες θα πληρώσουν την κρίση.
Αυτό προσπαθούμε να ξεδιαλύνουμε σαν κοινωνία μέσα από αυτό που συμβαίνει στην ΕΡΤ.

Αν ρωτούσαμε οποιονδήποτε Έλληνα την γνώμη του για το ποιοι θα ήταν προτιμότερο να πληρώσουν την κρίση: δυο χιλιάδες βιοπαλαιστές που θα μείνουν άνεργοι από την υπερφορολόγηση ή δυο χιλιάδες κομματόσκυλα βολεμένα στην πλάτη μας; Όλοι θα λέγαμε τα κομματόσκυλα φυσικά...

Ο Σαμαράς αυτό που έκανε ήταν να δώσει στα κομματόσκυλα ονοματεπώνυμο, δεν είναι πια δυο χιλιάδες κηφήνες γενικά και αόριστα, είναι άνθρωποι με οικογένειες, που κλαίνε στις κάμερες όταν χάνουν την δουλειά τους. Ένα μεγάλο μέρος του λαού μας όταν τους είδε μπροστά του ένιωσε σαν δήμιος και είπε όχι! Σωστά πάντως εμμένει με σθένος στην απόφαση του να ξηλώσει ένα παρακμιακό σύστημα.

Δεν θέλω αυτούς φαίνεται να λέει ο λαός, (το ποσοστό που ξημεροβραδιάζεται μερικές μέρες τώρα στην ΕΡΤ τουλάχιστον), θέλω κάποια άλλα ανώνυμα, αφηρημένα κομματόσκυλα χωρίς πρόσωπο, που δεν κλαίνε όταν χάνουν την δουλειά τους, που δεν απελπίζονται όταν όλη τους η ζωή ανατρέπεται, όχι αυτούς τους κακόμοιρους ανθρώπους...

Ο λόγος είναι πως ο Έλληνας έχει πολύ ψηλά στην λίστα του την έννοια του ελέους, την έχει πιο ψηλά στην λίστα του από την έννοια της δικαιοσύνης. Προτιμά να είναι ελεήμων και άδικος παρά δίκαιος και χωρίς έλεος.

Αυτό δεν είναι κακό, αυτό κάνει την Ελληνική κοινωνία τόσο ανθρώπινη, τόσο ζεστή, αυτό κάνει τόσους Ευρωπαίους (και τριτοκοσμικούς λαθραίους) να προτιμούν την δικιά μας κοινωνία από τις δικές τους κοινωνίες...

Το κράτος μας είναι ο δικός μας καθρέφτης , σε βάθος χρόνου είναι αδύνατον σε μια δημοκρατία να μην έχουμε το κράτος που μας αξίζει...

Δυστυχώς όμως δεν μπορεί να οργανωθεί κράτος με αυτές τις αρχές, αυτές οι αρχές οδηγούν μαθηματικά σε μπάχαλο, σε έλλειψη μεταρρυθμίσεων σε ένα κράτος που βασιλεύει η ανομία. Οδηγεί σε αυτό το κράτος που όλοι μας σιχαινόμασταν, κοροϊδεύαμε και κατηγορούσαμε όλα αυτά τα χρόνια, πολύ πριν την κρίση. Γιατί μην ξεχνάμε ότι πριν την κρίση όλα μας φαίνονταν αναποτελεσματικά, διεφθαρμένα και αναξιοκρατικά και δεν είχαμε άδικο.

Ο πρωθυπουργός με την απόφαση του να κλείσει την ΕΡΤ στην ουσία μας θέτει προ των ευθυνών μας , "Το πρόβλημα είναι, ότι για να προχωρήσουν οι μεταρρυθμίσεις πρέπει ο Ελληνικός λαός να τις στηρίξει"  έγραψε, και εμείς πρέπει να αναρωτηθούμε , θέλουμε μεταρρυθμίσεις;  Μπορούμε να τις στηρίξουμε; Αν η απάντηση είναι ναι πρέπει να κοιτάξουμε τους υπαλλήλους της ΕΡΤ τώρα και των λοιπών ΔΕΚΟ και των δήμων μετά, στα μάτια και να τους πούμε "δυστυχώς εσύ απολύεσαι, μπορούμε να το κάνουμε; Ό,τι έγινε στην ΕΡΤ θα πρέπει να γίνει σε κάθε τομέα του κράτους. Γκρέμισμα, ξεσκαρτάρισμα και ξαναχτίσιμο. Το φέραμε από δω, το φέραμε από κει, γύρω - γύρω το πηγαίναμε και τελικά δεν αγγίζαμε τίποτα από την ουσία του προβλήματος. Κι έμενε ανέγγιχτο διαχρονικά ένα κράτος εν κράτει...

Αν η απάντηση είναι όχι, τότε πρέπει να συνεχίσουμε ζούμε στο ίδιο διεφθαρμένο κράτος που ζούσαμε και πριν μόνο που τώρα το κράτος αυτό εκτός από όλα του τα ανομήματα θα είναι και πολύ φτωχότερο, μπορούμε να το αντέξουμε;

Σήμερα λοιπόν ο Ελληνικός λαός πρέπει να δείξει ωριμότητα. Ας συνειδητοποιήσουμε όλοι μας ποιούς στηρίζουμε και ας πλαισιώσουμε τον πραγματικό χώρο στον οποίο ανήκουμε και ας βάλουμε ένα τέλος στην εκμετάλλευση της Ελληνικής κοινωνίας από όσους κόπτονται δήθεν για την ελευθερία της και την ενημέρωση της και από τους επαγγελματίες του συνδικαλισμού που είναι παρόντες σε κάθε προσπάθεια ανατροπής του κατεστημένου (τους)...

Όμως πρέπει να τελειώνουμε με δαύτους, αν θέλουμε να αποφύγουμε τον γκρεμό, αν θέλουμε να δώσουμε στα παιδιά μας το μέλλον που αξίζουν, να βρούμε την χρυσή τομή, το μέτρο για το οποίο φημίζονταν οι πρόγονοι μας και να προχωρήσουμε μπροστά...

Να συνεχίσουμε να είμαστε ελεήμονες στον ιδιωτικό μας βίο όσοι θέλουμε και να γίνουμε δίκαιοι στον δημόσιο και τα παράσιτα που μας κάθονται στον καφά!

ΚΥΝΟΔΟΝΤΑΣ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία σε σκηνοθεσία Γιώργου Λάνθιμου, από το 2009.

Σε μια απομονωμένη μονοκατοικία έξω από την Αθήνα ζει μια πενταμελής οικογένεια. Τα τρία παιδιά δεν έχουν βγει ποτέ από το σπίτι και μεγαλώνουν χωρίς κανένα εξωτερικό ερέθισμα.

Ο μόνος άνθρωπος που τους επισκέπτεται είναι η Χριστίνα, υπάλληλος στο εργοστάσιο του πατέρα, με σκοπό να κατευνάζει τις σεξουαλικές ορμές του μεγάλου γιου...

ΚΡΑΥΓΕΣ ΥΠΟΚΡΙΣΙΑΣ ΜΕ ΑΦΟΡΜΗ ΤΗΝ ΕΡΤ...

Δεν είναι ότι χαίρεται κανείς με την δυστυχία ή την απελπισία αυτού που απολύεται. Με στατιστικές 900 απολύσεων ανά ημέρα όμως στον ιδιωτικό τομέα, κανένας δεν έχυσε ούτε ένα δάκρυ του είδους που χύθηκε για την ΕΡΤ, ή για όποιον δημόσιο οργανισμό έκλεινε...

Κανένας δεν βγήκε να κάνει πρώτο θέμα στις παγκόσμιες ειδήσεις το κλείσιμο τόσων και τόσων επιχειρήσεων του παγκόσμιου τομέα. Κανένας δεν απείλησε να ρίξει την κυβέρνηση για τις εκατόμβες θυμάτων της κρίσης στους ελεύθερους επαγγελματίες...

Είναι ακριβώς αυτή η λυσσασμένη αντίδραση ενός αριστερίστικου συστήματος μάσας και λεηλασίας κάθε έννοιας δημόσιου πλούτου, υλικού και άυλου. Αυτού που βλέπουμε τώρα να παρελαύνει με δηλώσεις συμπαράστασης και παραινέσεις για επαναστάσεις που θα το διατηρήσουν στη θέση του.

Το αριστερίστικο αυτό εξουσιαστικό σύστημα δεν νεμόταν μόνον τον υλικό πλούτο: νεμόταν και τον άυλο: Είχε αποκτήσει ένα ιδιότυπο μονοπώλιο αρετής, ένα ιδιότυπο μονοπώλιο του δικαιώματος να αποτελούν τον κήνσορα της κάθε κατάστασης, τον κριτή και δικαστή της κάθε κυβέρνησης, τον καθοδηγητή και ινστρούχτορα του πολίτη. Εάν σε δεχόταν αυτοί είχε καλώς, εάν όχι τι κρίμα, να χαθείτε.

Όσο βγαίνει στην επιφάνειο ποιο είναι το πραγματικό διακύβευμα, τόσο συσπειρώνεται ο κόσμος γύρω από τον Σαμαρά, τόσο αποκτά ο πολίτης την αίσθηση ότι "τελειώσαν τα ψέματα", τόσο ενισχύεται η αίσθηση "επανιδρύσεως του κράτους" με τρόπο που δεν μένει στα χαρτιά και στο επίπεδο του συνθήματος.

Η κίνηση του Σαμαρά θα συσπειρώσει ευρύτερες δημιουργικές δυνάμεις με τρόπο που καμία βαθμιαία και αφανής για τον πολύ κόσμο επιτυχία στην οικονομική πολιτική δεν μπορούσε να του συσπειρώσει. Δημιουργεί εμπιστοσύνη στο μέλλον και αισιοδοξία.

Τα καρκινώματα του δημόσιου τομέα είναι αυτά που οδήγησαν στην κρίση, τα καρκινώματα του δημόσιου τομέα είναι αυτά που "μαζί τα φάγανε" με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο. Αυτοί έπρεπε εξαρχής να πληρώσουν την κρίση, διότι αυτοί λεηλάτησαν με τον έναν ή με τον άλλον τρόπο τον δημόσιο πλούτο. Αυτοί νομιμοποιούσαν ηθικά και την εκτεταμένη φοροδιαφυγή, αφού ο κάθε πολίτης έλεγε "δεν θέλω να τα δίνω για αυτούς" και μόνον αληθινοί αφανείς ήρωες (που δεν ήταν και λίγοι, παρά το γενικό συκοφαντικό κλίμα που υπάρχει σχετικώς) πλήρωναν κανονικά τους φόρους τους.

Για πρώτη φορά από την έναρξη της κρίσης ο κόσμος έχει την αίσθηση ότι, επιτέλους πληρώνουν κάποιοι από αυτούς που φταίνε για την κρίση. Ναι, μαζί με τα ξερά καίγονται και κάποια χλωρά, κάποιοι άξιοι στην ΕΡΤ, όμως αυτή είναι πάντοτε η μοίρα των χλωρών που πλησιάζουν σε ξερά. Αυτοί όμως οι δουλευτάρηδες και άξιοι είναι ίσως αυτοί που τους ενοχλεί και λιγότερο το κλείσιμο της ΕΡΤ: Είναι αυτοί που θα τους ψάξουν να τους προσλάβουν άλλοι.

Το πρόβλημα θα το έχουν οι ανεπρόκοποι και χαραμοφάηδες, που δεν θα έχουν τώρα στον ήλιο μοίρα! Για αυτούς γίνεται όλη φασαρία από το παραπάνω κατεστημένο. Και όποιος ταυτίζεται με δαύτους, δείχνει απλώς ότι "όμοιος ομοίω αεί πελάζει"...

ΚΛΕΙΝΕΙ Η ΕΡΤ...

H αλήθεια για την ΕΡΤ μέσα σε λίγες φράσεις:

Το κόστος λειτουργίας της ΕΡΤ ανερχεται περί τα 300.000.000 ετησίως και απασχολεί περί τους 3,000 Υπαλλήλους. Δεν θα σταθώ στην εύκολη σύγκριση της με τα ιδιωτικά κανάλια γιατί κατι τέτοιο το θεωρώ άτοπο. Και τούτο γιατί απο την φύση του ως δημόσιο κανάλι ενημέρωσης έχει και πρέπει να έχει άλλη αποστολή, αυτό επουδενί δεν συνεπάγεται ότι πρέπει να λειτουργεί εκτός ιδιωτικο-οικονομικών κριτήριων.

Κάποιοι εργαζόμενοι τη τώρα γίνονται θύματα μιας πνιγηρής κατάστασης που δημιουργήθηκε στη Ραδιοτηλεόραση, ενός καθεστώτος που βόλεψε λαμόγια, παρατρεχάμενους και μπλε, πράσινους αλλά και κόκκινους - ρόζ ψηφοφόρους. Πολλοί από τους εργαζόμενους αυτούς δουλεύουν σκληρά για λίγα χρήματα και αξίζουν του σεβασμού μας.

Δεν ξέρω ποιος τους διόρισε, ξέρω όμως ποιος τους προστατεύει. Δεδομένου δε ότι αυτοί που τους προστατεύουν, τους προστατεύουν με τεράστιο πολιτικό κόστος, θα έκανα λάθος εάν έβγαζα το συμπέρασμα ότι αυτοί που τους προστατεύουν τους διόρισαν; Ή ότι αυτοί μεσολάβησαν για να διοριστούν;

Η ΕΡΤ όμως δεν ανήκει ούτε στους αδίκως διορισθέντες ούτε στους αδίκως μεσολαβούντες αλλά μέσω όσων κάνουν καλά την δουλειά τους εξυπηρετεί τον Ελληνικό λαό, του οποίου περιουσία είναι...

Kανείς δεν έβλεπε την ΕΡΤ μέχρι χθές...το ποσοστό θεατών ήταν μεταξύ 1.5 και 3%! Ξαφνικά όλοι αναζητούν την ΕΡΤ, ξιφουλκούν και κόπτονται υπερ της δημόσιας τηλεόρασης. Ολοι οι "προοδευτικοί" της παρακουλτούρας αναφέρονται σε ιδεολογικά τσιτάτα, σκίζουν (κι εδώ) τα ιμάτια τους και λένε ότι ήλθε το τέλος του κόσμου! Το γεγονός ότι η ΕΡΤ τελευταία είχε απεργία μία μέρα παρά άλλη και οι συνδικαλιστές της την απαξίωσαν σε βαθμό κατάντιας, δεν τους λέει τίποτα; 

Ωστόσο αυτό που έχει στηθεί εδώ και μερικές ώρες στην ΕΡΤ έχει φτάσει στα όρια του γραφικού. Ο ένας μιλά για τη σημασία της ΕΡΤ επειδή μεταδίδει την θεία λειτουργία, ο άλλος γιατί μεταδίδει κλασική μουσική, ο τρίτος γιατί δε μεταδίδει ό,τι τα άλλα κανάλια. Βγαίνουν οι ίδιοι επαγγελματίες συνδικαλιστές (της ΕΣΗΕΑ, της ΠΟΣΠΕΡΤ, ο Σταματόπουλος από τα λεωφορεία, ο Μπαλασόπουλος από τους ΟΤΑ, όλοι εκείνοι οι συνδικαλισταράδες που βολεύτηκαν τόσα χρόνια στο δημόσιο τομέα και τον απομυζούν ακόμη ως σήμερα) και ζητούν να γίνει επανάσταση, να γίνει εδώ κια τώρα το νέο Πολυτεχνείο, να μπει λουκέτο σε όλη την ενημέρωση για να «μάθει» η ανάλγητη κυβέρνηση.

Βγαίνουν διάφοροι βουλευτές από τον ΣΥΡΙΖΑ και το ΚΚΕ και ζητούν να συνεχιστεί το ίδιο καθεστώς και αν είναι δυνατόν να προσληφθούν κι άλλοι δημόσιοι υπάλληλοι. Ζητούν ελεύθερη τηλεόραση ποιοι, αυτοί που δεν γνωρίζουν τι σημαίνει ελευθερία. Ο Περισσός και η Κουμουνδούρου που απολύουν όποτε γουστάρουν και που έχουν να πληρώσουν μήνες τους υπαλλήλους τους.

Κανείς θα μιλήσει για την ταμπακιέρα;

Θα πει γιατί έπρεπε η ΕΡΤ να έχει τόσα κανάλια και τόσους εργαζόμενους που δεν έχει ούτε το CNN;
Θα πει γιατί πρέπει ο ελληνικός λαός να πληρώνει 250 εκατ. ευρώ το χρόνο;
Θα πει γιατί πρέπει να συνεχιστεί το καθεστώς της ασυδοσίας;
Θα πει γιατί πρέπει να είναι η ΕΡΤ μαγαζάκι της εκάστοτε κυβέρνησης;
Θα κοπεί επιτέλους το χαράτσι που εδώ και χρόνια πληρώνουμε μέσω ΔΕΗ  για την ΕΡΤ; Και αν ναί, που θα ξαναβρεί ο κάθε "σύντροφος" 2.000.000 ευρώ για εκπομπές; Ή o μαο-αγωνιστής της καρπαζιάς  Σπύρο Παπαδόπουλος που θα ξαναγλεντήσει με τους ξεπεσμένους καλεσμένους του και τις προκλητικές αμοιβές; Πόσο στοίχησαν εκπομπές όπως: "Στην υγειά μας", "Ταξιδεύοντας με τη Μάγια Τσόκλη" και κάτι προπαγανδιατικά - αντιρατσιστικά σκουπίδια της Αφροδίτης Αλ Σάλεχ;
Που θα πάνε μετά οι διάφοροι κομματικοί κηφήνες;

Κι επιτέλους, θα καταθέσει κάποιος μια συγκεκριμένη πρόταση για το τι πρέπει να γίνει με την ΕΡΤ;

Απολύτως τίποτε πάλι, παρά μόνο οι συνήθεις κραυγές...

Όλα τα παραπάνω δεν είναι ύβρεις σε κάποιους τίμιους εργαζόμενους που μένουν άνεργοι.
Είναι όμως πραγματικά ερωτήματα που έχουν όλοι οι γνωστικοί πολίτες. Και ειδικά εκατοντάδες χιλιάδες εργαζόμενοι που έχασαν τη δουλειά τους αλλά που κανείς δεν ασχολήθηκε μαζί τους.

Δεν θα πρέπει να χειραγωγείται από κάθε μονοκομματική ή πολυκομματική εξουσία. Θα πρόσθετα πως δεν μπορεί να λειτουργεί στο όνομα της όποιας κομματικής λογικής γιατί ο κίνδυνος δεν προέρχεται μόνο από τον έλεγχο της εκάστοτε πολιτικής εξουσίας.

Φυσικά και υπήρξε σημαντική η συμβολή της σε πολλά επίπεδα της κοινωνικής ζωής.Φυσικά και διέθετε πολλά ποιοτικά χαρακτηριστικά. Όλοι έχουμε αναμνήσεις από εκπομπές που μας έμαθαν κάτι κάποτε. Φυσικά και της οφείλουμε πολλά. Δεν μπορεί όμως αυτό να αποτελεί άλλοθι.

Πρέπει να διδαχθούμε απο την διεθνή εμπειρεία και δυστυχώς είναι αμείλικτη.

Χρειάζεται ένας διαφορετικός από ότι συνηθίσαμε ως τώρα Δημόσιος φορέας Ενημέρωσης και η όποια λογική άρνησης του γεγονότος αυτού δεν έχει ουσία.

Με αντικειμενική ενημέρωση, κινηματιγραφικές ταινίες σύγχρονες και παλαιότερες που έχουν χρόναι να προβληθούν κι όμως θα σημειώσουν ανέλπιστη θέαση αν κάποιος τολμήσει, μεγάλες αθλητικές μεταδόσεις και πέρα από την μπάλα, ποιοτικές μουσικές εκπομπές, θέατρο, ντοκυμαντέρ για σύγχρονα θέματα που ενδιαφέρουν πολύ κόσμο (κι όχι κάποια απολιθώματα που είδα σχετικά πρόσφατα κι ανάφεραν τους ληστοσυμμορίτες του 46 - 49 ως δημοκρατικό στρατό κι από την άλλη πλευρά έδειχναν μόνο έναν πρώην ταγματάρχη της Μακρονήσου που τα είχε χαμένα και δεν ήξερε να μιλήσει για την πραγματικότητα της εποχής), το μεγάλο αρχείο της ΕΡΤ που δημιουργήθηκε από τα τόσα χρόνια ύπαρξης της, το καλό ραδιόφωνο που μάθαμε χρόνια τώρα, ελπίζω να επανέλθουν σύντομα.

Να περάσουν από κνισάρα αξολόγησης το λεφούσι των υπαλλήλων της να παραμείνουν οι άξιοι και ικανοί να στελεχώσουν το νέο σχήμα που θα προκύψει. Με μερικούς ακόμη συνεργάτες αν απαιτηθεί εκ των πραγμάτων... 

Από την ιδιωτική τηλεοραση (χωρίς άδεια λειτουργίας όλα τα κανάλια!) δεν περιμένω κάτι καλό πέρα από κάποιες ταινίες. Και από προσωπική εμπειρία, από προτάσεις μου σαν παραγωγός, όταν νόμιζα πως κάποιοι θα διέφεραν από ότι μας συνήθισαν οι δήθεν "μεγάλοι" του χώρου...

SEX & ΔΙΑΡΚΕΙΑ...

Πρόσφατη έρευνα μιας ομάδας σεξολόγων και ψυχοθεραπευτών στις ΗΠΑ εστίασε στην ποιότητα του σεξ σε σχέση με τη χρονική διάρκεια και απέδειξε πως όσο λιγότερο περίπλοκη είναι η σεξουαλική πράξη, τόσο το καλύτερο.

Κατέληξαν στα εξής συμπεράσματα για το πόσο πρέπει να διαρκεί το σεξ στην ιδανική περίπτωση (χωρίς τα προκαταρκτικά):

1 - 2 λεπτά είναι πολύ λίγα...
3 - 7 λεπτά είναι αρκετά...
7 -13 λεπτά είναι το επιθυμητό...
10 - 30 λεπτά είναι πάρα πολλά...
3 - 13 λεπτά είναι το σύνηθες...

Η συγκεκριμένη μελέτη έρχεται σε αντίθεση με προηγούμενες, στις οποίες είχε φανεί πως οι άντρες έχουν μάλλον εξωπραγματικές προσδοκίες στο κρεβάτι, αφού θέλουν το σεξ να κρατά πάνω από τριάντα λεπτά, σαφώς επηρεασμένοι από τις ταινίες πορνό που βλέπουν (όπου όμως απλά μοντάρονται επαναλαμβανόμενα πλάνα, για να έχει μια διάρκεια η ταινία με λίγες σκηνές)...

ΠΡΟΣΚΑΙΡΟΣ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ;

Η Ελλάδα βρίσκεται σε ανάκαμψη και ο Ελληνικός Τουρισμός είναι αισθητά βελτιωμένος σε σχέση με την περσινή χρονιά, δήλωσε περιχαρής στο CNN η υπουργός Τουρισμού κατά τη διάρκεια της επίσκεψής της στη Νέα Υόρκη.

Όλα δείχνουν ότι θα έρθουν πολλοί τουρίστες φέτος στη χώρα μας, που μεταφράζονται αντίστοιχα σε πολλά ευρώ στα ταμεία ιδιωτών και του κράτους. Σε μια εποχή εξαιρετικά δύσκολη φορολογικά, οι τιμές έχουν πέσει πάρα πολύ, οι παροχές έχουν αυξηθεί ελέω ανταγωνισμού και γενικά επκρατεί μια τάση να ποντάρουμε σε αυτό το κομμάτι Ελληνικής παραγωγής. Με το διαδίκτυο να έχει τη δυνατότητα άμεσης σύγκρισης, καθίσταται πιο εύκολο να διαλέξει κάποιος αυτό που πραγματικά του ταιριάζει, στη τιμή που το θέλει.

Το ζήτημα όμως είναι ένα: Αυτοί οι τουρίστες θα ξανάρθουν του χρόνου είτε κάποια άλλη φορά ή μόλις φύγουν θα ρίξουν μαύρη πέτρα πίσω τους και θα πουν σε γνωστούς, φίλους, συγγενείς τους, να μην πατήσουν ποτέ το πόδι τους εδώ; Το θέμα λοιπόν δεν είναι μόνο πόσοι τουρίστες θα έρθουν φέτος στη χώρα μας, αλλά το αν θα έρθουν ξανά. Αλλά πάντα αυτό δεν ήταν το ζητούμενο;

Επί τόσα χρόνια συνέβησαν διάφορα συμβάντα που θα έκαναν, ή έκαναν ήδη και τον τελευταίο δεκτικό τουρίστα να σβήσει τη χώρα μας από τον παγκόσμιο τουριστικό χάρτη και να ξεχάσει μια για πάντα τη μαγική εξίσωση «Ελλάδα, ήλιος, θάλασσα, καλοκαίρι».

Πολλές φορές μάρτυρες ήμασταν και εμείς οι ίδιοι ως τουρίστες στον τόπο μας. Οι αντίστοιχες ιστορίες που δυσφήμισαν μια για πάντα, διεθνώς τον Ελληνικό Τουρισμό μοιάζουν να μην έχουν τέλος.

Ξενοδοχεία με αγενείς, βρώμικους τριτοκοσμικούς υπαλλήλους που δεν γνωρίζουν ούτε τη γλώσσα, ακριβές "τουριστικές" ταβέρνες τυχαίες αλμπάνες στην κουζίνα που παρουσιάζονται ακόμη και ως σεφ και άγαρμπα βαλκάνια γκαρσόνια. Δήθεν χωριάτικες σαλάτες που κοστίζουν όσο ένα βαθύ πιάτο με χαβιάρι. Υποσχετικές μέσω ίντερνετ, ότι «θα φάτε το καλύτερο πρωινό της ζωής σας», για να έρθουν να δοκιμάσουν ξενόφερτα πρωινά της κακής ώρας, με γεύση πλαστικού...

Aνεξέλεγκτα sites που διαφήμιζουν δωμάτια που δεν υπάρχουν κυριολεκτικά, οικήματα που δεν κάνουν ούτε για στάβλος. Υδραυλικά στα μπάνια που δεν λειτουργούσαν όπως πρέπει. Καθαρίστριες της πείνας που ξαλαφρώνουν τους πελάτες από τα περιττά βάρη, π.χ. κοσμήματα, κινητά, κάμερες. Στρατιές από ξενόφερτους ζήτουλες αναμένουν τους επισκέπτες να κατέβουν από πούλμαν κια καράβια...

Παραλίες βρώμικες με παλιές σπασμένες καρέκλες κι ομπρέλες, που χρεώνονται για θρόνοι βασιλέων από μαιμούδες "επιχειρηματίες" ευνοημένους δημοτικών αρχόντων. Εκπαιδευτές θαλάσσιων σπορ που δεν ξέρουν ούτε να κολυμπούν οι ίδιοι. Έλλειψη ναυαγοσωστών σε παραλίες με πολύ κόσμο.Περίσευμα όμως άθλιων αραπάδων και κιτρινιάρηδων που δήθεν προσφέρουν άχρηστες υπηρεσίες σε σαπιμένες χοντρόγριες...

Ενοικιαζόμενα τροχοφόρα χωρίς στοιχειώδη συντήρηση. Ταξιτζήδες με ταξίμετρα που κλέβουν και νοοτροπία "ότι αρπάξουμε τώρα".

Ας μη μακρηγορώ, υπάρχουν άπειρες, παρόμοιες περιπτώσεις. Φυσικά υπάρχουν και κάποιοι πραγματικοί επαγγελματίες που ασχολούνται ή εμπλέκονται με τον τουρισμό. Όμως υπάρχουν πολλοί περισσότεροι εκεί έξω που χρησιμοποιούν την έλευση τουριστών στη χώρα μας για να τα αρπάξουν, να τους δαγκώσουν κανονικά και να αράζουν όλο τον χειμώνα, πίνοντας καφέδες και γεμίζοντας τασάκια. 

Κάθε Έλληνας πολίτης έχοντας υποστεί στην πορεία της ζωής του απίστευτες στιγμές ταλαιπωρίας, παραλογισμού σε αυτό τον τόπο, αντιλαμβάνεται περίπου το μέγεθος του σοκ που παθαίνει ο δύσμοιρος, ανυποψίαστος τουρίστας που άλλα περίμενε να δει γενικά και άλλα συναντά και αντιμετωπίζει (πλην του φυσικού κάλους και του κλίματος).

Καλοί λοιπόν οι πανηγυρισμοί «θα μας έρθουν πολλοί τουρίστες φέτος» φυσικά και πρέπει να χαιρόμαστε αλλά για να μας ξανάρθουν κι άλλες χρονιές και να πουν σε δικούς τους ανθρώπους να έρθουν κι εκείνοι, χρειάζονται πολλές, άοκνες προσπάθειες και ενδελεχείς έλεγχοι, τόσο από το υπουργείο Τουρισμού, όσο κι από τα συναρμόδια υπουργεία.

Αυτό γιατί όλοι στην αρχή της σεζόν πανηγύριζαν πως παρά την κρίση και το αρνητικό για την χώρα μας κλίμα οι κρατήσεις παρουσίαζαν αυξητικές τάσεις και αναμένονταν πάλι ορδές τουριστών σε σύγκριση με προηγούμενα έτη. Μάλιστα έβγαζαν στο γυαλί και κάποιους αισιόδοξους εκπροσώπους στον τομέα του τουρισμού.

Με το πέρας της σεζόν όμως τα νούμερα έδειχναν πως ένα μεγάλο ποσοστό των ''αναμενόμενων'' τουριστών ή έχασε τον δρόμο ή έπεσε σε κάποια μαύρη τρύπα κατά την διαδρομή κι έτσι δεν έφτασε ποτέ. Οι ίδιοι εκπρόσωποι έβγαιναν μετά στο γυαλί και κλαίγονταν για την σοβαρότατη πτώση του τζίρου τους σε σχέση με τα προηγούμενα έτη.

Τα 17 μύρια από μόνα τους αποτελούν το δέντρο και όχι το δάσος. Ας βγάλουν επίσημα στην φόρα και τα μύρια που αναμένουν οι άμεσοι ανταγωνιστές μας (Ισπανία, Ιταλία, Τουρκία), επίσης ας πουν και κάποια επιπλέον στοιχεία όπως π.χ την ποιότητα των τουριστών που αναμένεται να συγκεντρώσει η κάθε χώρα (το μέγεθος του πορτοφολιού, την νοοτροπία που διαθέτει ο τουρίστας κτλ.

Χαρακτηριστικά που συνδέονται άμεσα με το πόσα χρήματα θα αφήσει) και μετά αφού δούμε πιο εμπεριστατωμένα το που βρισκόμαστε τελικά...

Αλλιώς θα μείνουμε με τα κινέζικα τσολιαδάκια-μινιατούρες και με τους δεκάρικους λόγους περί "βαριάς βιομηχανίας Ελληνικού καλοκαιριού, ήλιου, θάλασσας, νησιών και άλλα τέτοια γραφικά", που κανείς τουρίστας πια μετά την εμπειρία του, δεν θ' αγοράζει.

MIDNIGHT EXPRESS. ΤΟ ΕΞΠΡΕΣ ΤΟΥ ΜΕΣΟΝΥΚΤΙΟΥ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

The true story of Billy Hayes, an American college student who is caught smuggling drugs out of Turkey and thrown into prison.By Alan Parker from 1978.

Αμερικάνικη ταινία του 'Αλαν Πάρκερ, από το 1978.

Ο νεαρός Αμερικανός τουρίστας Μπίλι Χέις συλλαμβάνεται στην Κωνσταντινούπολη για κατοχή μικρής ποσότητας χασίς. Ο Μπίλι καταδικάζεται σε φυλάκιση τεσσάρων χρόνων. Μέσα στη φυλακή γνωρίζει τη βαναυσότητα του διοικητή, που τον χτυπά, τον βιάζει και τον μεταβάλει σε σωματικό και ψυχολογικό ράκος...

Ο Μπίλι είναι σίγουρος δεν θα αφεθεί ποτέ ελεύθερος και καταλαβαίνει ότι ο μόνος τρόπος για να ξανακερδίσει την ελευθερία του είναι να χρησιμοποιήσει το "Εξπρές του μεσονυχτίου", ένα παράνομο δίκτυο για την απόδραση ανθρώπων του υπόκοσμου.

Το σενάριο της ταινίας βασίζεται στην αληθινή ιστορία του Aμερικανού φοιτητή Μπίλι Χέις, που την προσάρμοσε για την οθόνη ο σεναριογράφος (και σκηνοθέτης ταινιών όπως το "Πλατούν" και το "JFK") 'Ολιβερ Στόουν.

"Το εξπρές του μεσονυχτίου" αφηγείται με ρεαλισμό, ένταση και ωμότητα τον εφιάλτη των Τουρκικών φυλακών και ήταν υποψήφιο για τα 'Οσκαρ καλύτερης ταινίας, σκηνοθεσίας και δεύτερου αντρικού ρόλου, ενώ χάρισε στον 'Ολιβερ Στόουν το 'Οσκαρ σεναρίου και στον Τζόρτζιο Μόροντερ το 'Οσκαρ μουσικής.

ΤΟΥΡΚΙΚΗ ΕΞΕΓΕΡΣΗ...

Παρά την φαινομενική παντοδυναμία του Ερντογάν, η μαζική εξέγερση κυρίως νέων κατέδειξε ότι η Τουρκία δεν είναι καλά ως πολυεθνική κοινωνία, ως θρησκευτική αντιμαχία, ως δημοκρατικοφανή αυθαιρεσία, ως πολυεπίπεδη κοινωνική αδικία, ως υπερ-εξοπλισμένη ανάμεσα σε Ιράν και Ισραήλ, ανισορροπία, με νεοσουλτανική νοοτροπία και αχόρταγη εθνική βουλιμία...

Όμως  ανάμεσα σε όλα αυτά τα συν και τα πλην, η Τουρκία μιας σημερινής πραγματικότητας υπαρκτού υπερπληθυσμού και πολεμικού υπερεξοπλισμού χρησιμοποιείται για άλλα υπερ-συμφέροντα ανατολής και δύσης, με κίνδυνο μεγαλύτερης εσωτερικής κρίσης η οποία δεν αποκλείεται να οδηγήσει σε εξωτερικές τουρκικές περιπέτειες για ενεργειακές διεκδικήσεις, που ενδέχεται να θέσουν σε κίνδυνο και Ελληνικές καταστάσεις, παρά τις υποσχέσεις για ελληνο-τουρκική φιλία και συνεργασία οι οποίες δεν είναι αξιόπιστες σύμφωνα με τη μακρά Ελληνική εμπειρία...

Η λαϊκή (κυρίως από νέους ανθρώπους) εξέγερση που απλώθηκε ως σαρωτικός τυφώνας από την Κωνσταντινούπολη, στην Αγκυρα, στη Σμύρνη, αλλά και πολλές άλλες τουρκικές πόλεις, κατά της αυταρχικής διακυβέρνησης Ερντογάν κατέδειξε μια νέα πολιτική και κοινωνική πραγματικότητα να εκτείνεται και να κυριαρχεί σε όλη την Τουρκία.

Αυτή η νέα λαϊκή τουρκική πραγματικότητα της νέας γενιάς και του τουρκικού πολύμορφου (με άλλες φυλές και άλλες θρησκευτικές ισλαμικές πεποιθήσεις, αλλά και άλλες θρησκευτικότητες, δεν λειτουργεί με τις απόλυτες μουσουλμανικές θρησκευτικές υποτάξεις του παρελθόντος. Γιατί πρωταρχικά έχουν μπολιασθεί με την ευημερία και την ψευδοευημερία της αγοράς, της παγκοσμιοποίησης, της κατανάλωσης της ηδονιστικής ζωής, μαζί με μια επιφανειακή καταναλωτική ελευθερία.

ΚΥΡΙΑΡΧΗ Η ΑΣΤΥΝΟΜΙΚΗ ΒΙΑ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Ομως τώρα με την κρίση χάνει την όποια προηγούμενη αξία της, αφού μετά την κρίση μένει μετέωρο το τι πρέπει να γίνει αφενός για την έντονη εξέγερση που σαν πύρινη λαίλαπα κάλυψε σχεδόν όλη την Τουρκία, ενώ παράλληλα δημιούργησε σε διάφορες Ευρωπαϊκές και γειτονικές χώρες της Τουρκίας όπως και στην Ελλάδα, εκδηλώσεις διαμαρτυρίας κατά της βίας που ασκείται από τις αστυνομικές δυνάμεις, σε βάρος των νέων ιδιαίτερα, αλλά και όλων των ταλαιπωρούμενων οικονομικά, κοινωνικά και ελευθεριακά Τούρκων ανδρών και γυναικών, νέων και ηλικιωμένων πολιτών.

Αυτοί - αυτές, τελικά έχουν ζήσει και μέσω της ιντερνετικής ανοιχτής κοινωνίας τον διαρκή εκσυγχρονισμό ιδιαίτερα της δύσης, ο οποίος δεν είναι πλέον εύκολο να παραμεριστεί από μια θρησκευτικοπολιτική σύγχρονη δημοκρατικοφανή καταναγκαστικότητα που θα επιβάλεται με συνεχή αστυνομική βία. Μια βία άγρια και αδυσώπητη, όπως φάνηκε σε όλες τις φάσεις σκληρής καταστολής της λαϊκής εξέγερσης.

ΑΜΦΙΣΒΗΤΕΙΤΑΙ ΤΟ ΝΕΟ ΣΟΥΛΤΑΝΙΚΟ ΚΑΘΕΣΤΩΣ

Κυρίως όμως αποδείξανε ότι το νέο σουλτανικό καθεστώς Ερντογάν από εδώ και πέρα δεν είναι ασφαλές. Εχει υποστεί μια κρίσιμη ρωγμή η οποία καθ' εαυτή μπορεί να επιφέρει την πτώση του.
Ή διαφορετικά τη σκλήρυνσή του, για να μπορέσει να κρατηθεί στην εξουσία για προώθηση του μεγάλου ερντογανικού σχεδίου (που εκφράζει ευρύτερη υπερ-ατλαντική γεωστρατηγική) για να καταστεί η Τουρκία η μεγάλη περιφερειακή μουσουλμανική δύναμη που θα επιτηρεί τη διασφάλιση του δυτικού ελέγχου σε όλο τον ζωτικό χώρο της Μ. Ανατολής, Μεσογείου ακόμα και Βαλκανίων.
Ενας ρόλος όμως, εξαιρετικά δύσκολος τόσο για τα ενεργειακά προβλήματα εκμετάλλευσης γεωτρήσεων, αγωγών κ.λπ. όσο και για τον έλεγχο των πυρηνικών και συμβατικών εξοπλισμών, του ελέγχου των υδάτων και άλλων κρίσιμης στρατηγικής σημασίας μεταλλευμάτων και πρώτων υλών.

ΣΕ ΑΔΙΕΞΟΔΟ Η ΔΙΠΛΗ ΠΟΛΙΤΙΚΗ ΤΗΣ ΤΟΥΡΚΙΑΣ

Αυτό τον ρόλο των πολλαπλών εξισορροπήσεων τον έπαιξε η Τουρκία με προέχουσα την ισλαμική -δημοκρατικοφανή- πολιτική Ερντογάν εδώ και αρκετά χρόνια. Παίζοντας έναν διπλό (μουσουλμανικό και κοσμικό) ρόλο αφενός και αφετέρου πάλι έναν διπλό μουσουλμανικό δυτικό ρόλο.

Με αποτέλεσμα να έχουν οδηγηθεί σε αδιέξοδο και οι δύο αυτές μορφές εξωτερικής και εσωτερικής πολιτικής της Τουρκίας. Η οποία τώρα αναζητά διεξόδους για να συγκροτήσει την ώρα μιας δεδομένης Τουρκίας πολλαπλής ισχύος, τη δική της ανασφάλεια μέσα κι έξω από την Τουρκία.

50 ΠΕΡΙΠΟΥ ΞΕΧΩΡΙΣΤΕΣ ΟΝΤΟΤΗΤΕΣ ΣΤΗΝ ΤΟΥΡΚΙΑ

Γιατί τώρα έχει βρεθεί μπροστά στο κρίσιμο σημείο αντιμετώπισης της αμερικανο-προωθούμενης δημιουργίας ενός κουρδικού κράτους με αλλαγή πολλών δεδομένων στο σημερινό τουρκικό κράτος, το οποίο δεν αποτελεί μια εθνολογικά ομοιογενή χώρα, αφού μέσα σ' αυτή υπάρχουν 50 περίπου ξεχωριστές εθνότητες ή φυλές οι οποίες όσο κι αν έχουν αφομοιωθεί δημιουργούν σοβαρά προβλήματα για την περαιτέρω ομοιογενή τουρκική πορεία μέσα σ' έναν μεταλλασσόμενο επαναστατικό κόσμο.

Με μείζονος σημασίας προβλήματα για μια Τουρκία μιλιταριστική, που ταυτόχρονα θέλει να είναι και ευρωπαϊκή. Ενώ παράλληλα είναι απόλυτα εξαρτημένη από την πρόσδεσή της στην αμερικανική στρατηγική, με αναζητήσεις ισορροπιών απέναντι στη Νεο-ρωσική ενεργειακή και γεωστρατηγική πολιτική. Η οποία επανέρχεται στην παραδοσιακή, τη μεσογειακή και μεσοανατολική πολιτική.

ΜΠΛΕΓΜΕΝΗ ΑΛΥΣΙΔΑ ΠΡΟΒΛΗΜΑΤΩΝ ΤΟΥΡΚΙΑΣ ΣΤΗ Μ. ΑΝΑΤΟΛΗ

Ολα αυτά δημιουργούν μια αλυσίδα προβλημάτων για τη σημερινή και την αυριανή Τουρκία που αναζητά ρόλους νέας τουρκικής δυναμικής, ακόμα και σε συνεργασία με το Ισραήλ.
Μια συνεργασία που άρχισε επίσημα αλλά με απόρρητες ρήτρες, με μνημόνιο φιλίας και συνεργασίας που υπογράφηκε τον Νοέμβρη του 1993. Για να υπογραφεί αργότερα σύμφωνο στρατιωτικής συνεργασίας που παρουσιάστηκε ως εκπαιδευτική συμφωνία. Για να γίνει εδώ και 15 χρόνια ένας άξονας Τουρκίας -  Ισραήλ, απέναντι στον άξονα Συρίας - Ιράν. Ο άξονας όμως Τουρκίας - Ισραήλ προεκτάθηκε με συμμετοχή και της Ιορδανίας και ευρύτερα της Σαουδικής Αραβίας κ.λπ.
Όλη αυτή η διαδικασία ενίσχυε την ερντογανική στρατηγική του νεοοθωμανισμού, αλλά ατόνησε.

Γιατί κυρίως όλα τα μουσουλμανικά κράτη άρχισαν να υποπτεύονται τον διπλό τουρκικό ρόλο.

Τόσο για διαφορές στους εξοπλισμούς όσο και για διάφορες αποδοκιμασίες της Τουρκίας των επιδρομών του Ισραήλ στην Παλαιστίνη, με στροφή στη συνέχεια της Τουρκίας για προσεταιρισμό ηγετικής προστασίας του ισλαμικού κόσμου από το 2008. Οι σχέσεις των δύο χωρών επιδεινώθηκαν για να γίνει το σπάσιμο των σχέσεων το 2010, όταν οι Ισραηλινοί σκότωσαν 8 Τούρκους ακτιβιστές που συμμετείχαν στη μεταφορά ανθρωπιστικής βοήθειας στην τότε αποκλεισμένη Γάζα.

Με συνεχή ένταση έκτοτε, λόγω της μεγάλης κρίσης στους πολέμους της αραβικής άνοιξης και κυρίως στη συνεχιζόμενη δραματική Συριακή κρίση έγινε επαναπροσέγγιση Τουρκίας - Ισραήλ με αμερικανικές απαιτήσεις (σύμφωνα με πολλά και διάφορα που λέγονται) για πιο ενεργό ρόλο της Τουρκίας κατά Συρίας -  Ιράν κ.λπ.

Αλλά και κατά της ρωσικής επιδίωξης να καταστεί η Ρωσία ο αφέντης της ενεργειακής εξάρτησης της Συρίας.

Η ΤΟΥΡΚΙΑ ΙΣΧΥΡΗ ΚΑΙ ΑΝΙΣΧΥΡΗ ΣΗΜΕΡΑ ΚΑΙ ΑΥΡΙΟ

Τώρα όσον αφορά στην ερντογανική σκλήρυνση κατά εξεγειρόμενων Τούρκων πολιτών, τούτο το γεγονός θα έχει φαινομενικά αποτελέσματα απέναντι στην εξεγειρόμενη τουρκική νεολαία, η οποία μπορεί τώρα να καταναγκαστεί να σταματήσει προσωρινά τις εξεγερτικές διαδηλώσεις.

Ομως το πνεύμα της ευρέος φάσματος πολιτικής αντίδρασης θα παραμείνει σε εσωτερικό αναβρασμό ως την κάποια στιγμή έκρηξής του.

Γιατί η νέα Τουρκία δεν είναι ούτε κεμαλική ούτε ερντογανική, αλλά ούτε και παλαιο-μουσουλμανική.
Απλά είναι μια κοινωνία μετάβασης προς νέα σύνορα πολιτισμού, έστω και αδιέξοδου, όπως αυτός που ζούμε σήμερα.

Εκτός και αν ξένα συμφέροντα με παρεμβάσεις εμποδίσουν ομαλές εξελίξεις στην Τουρκία...

ΑΠΕΤΥΧΕΣ;

Η λ'εξη "αποτυχία" μας τρομάζει όλους επειδή από την γέννηση μας εκπαιδευτήκαμε να μας τρομάζει!

Δεν θέλουμε να την ακούμε, ούτε να τη συναντάμε στη ζωή μας. Ακόμη και η οικονομικοκοινωνική κρίση που βιώνουμε συναρτάται με την αποτυχία της "ιδεολογίας των επιτυχιών", μέσω του λαδώματος και του μέσου, που εξέθρεψε το πολιτικό σύστημα.

Κάθε αποτυχία κοστίζει αφάνταστα στα ευαίσθητα άτομα. Το "είμαι ένας αποτυχημένος" σφηνώνεται στο μυαλό ιδίως των νέων εκπέμποντας αρνητικά μηνύματα. Η αρνητική στάση απέναντι στη ζωή δεν αργεί να γίνει τρόπος ζωής.

Η νοοτροπία αυτή είναι διάχυτη στην Ελληνική κοινωνία. Εκτρέφεται έμμεσα κι από το εκπ/κό σύστημα. Η βαθμοθηρία, για παράδειγμα, και η πάση θυσία πρωτιά είναι αυτοσκοπός. Δεν αποτελεί προσπάθεια για ανταμοιβή - επιτυχία που να ανταποκρίνεται σε μια εις βάθος πραγματική γνώση. Η δε ευγενής άμιλλα των γονιών περιορίζεται στην κατακριτική στάση απέναντι των εκπ/κών:

- Γιατί βάλατε μεγαλύτερο βαθμό στον άλλο;

Ελάχιστοι γονείς προετοιμάζουν τα παιδιά τους και για τις ήττες της ζωής. Έτσι η οποιασδήποτε αποτυχία των παιδιών θεωρείται ως δική τους, έχει δε άμεση επίπτωση  στο κύρος, στο prestige, στην κοινωνική τους θέση. Οι γονείς αισθάνονται λίγο πολύ ταπεινωμένοι, επειδή πιστεύουν ότι απέτυχαν οι ίδιοι.

Κι όμως αγνοούν ηθελημένα ότι το κάθε άτομο αποτελεί ξεχωριστή προσωπικότητα που αντιδρά διαφορετικά. Έτσι όμως δεν χαλυβδώνονται χαρακτήρες, δεν δίνονται πρωτοβουλίες για "σωστό ή λάθος", δεν εξωθούνται τα παιδιά σε ριψοκίνδυνες εμπειρίες που είναι νόμος της φύσης. Απλά, σε περίπτωση αποτυχίας, το πρώτο που θα ακουστεί είναι:

- Αυτό δεν το περιμέναμε από σένα...

Στην πραγμαιτκότητα η ζωή μας βρίθει αποτυχιών. Που ή μας εγκλωβίζουν σε φτηνές και μελαγχολικές καταστάσεις, ή μας οδηγούν σε ανούσιες δικαιολογίες, ώστε να μην υπάρξει περαιτέρω προσπάθεια.

Κι όμως, οποιοδήποτε "επιτυχημένο" κι αν ρωτήσουμε για τις επιτυχίες του, θα μας πει πως η επιτυχία είναι το άθροισμα δεκάδων ή και εκατοντάδων αποτυχιών του!

Για τον Γάλλο συγγραφέα Μαρσέλ Προυστ, όπως δεν υπάρχει εύκολη επιτυχία,  έτσι δεν υπάρχουν και οριστικές αποτυχίες. Εννοεί προφανώς ότι τίποτε δεν είναι εύκολο στη ζωή, αλλά και καμιά αποτυχία δεν είναι απόλυτη. Οι καιροί και οι ευκαιρίες αλλάζουν, όπως και οι καταστάσεις. Το θέμα είναι να μην το βάζουμε κάτω. Συνεχίζουμε την προσπάθεια, αφού ο επιμένων νικά στο τέλος. Η επιτυχία στο κάτω κάτω κατά 80% είναι επίμονη και επίπονη δουλειά και μόνο κατά 20% είναι θέμα ευφυΐας ή τύχης.

Υπάρχει τρόπος να μεταβάλουμε μια αποτυχία σε επιτυχία; Ναι, αν δεν χάσουμε τον ακρογωνιαίο λίθο της ζωής που είναι ο ενθουσιασμός μας γι' αυτήν. Το δυνατό στρεσάρισμα που μας κυριεύει συνήθως όταν η πρώτη αποτυχία χτυπήσει την πόρτα μας, μας πιέζει να κλειστούμε στο καβούκι μας. Με κίνδυνο την απώλεια της αυτοπεποίθησής μας και την πρόκληση πολλών ψυχοσωματικών προβλημάτων υγείας.

Τα πάντα στη ζωή είναι διαχειρίσιμα. Και η αποτυχία μπορεί τελικά να αποβεί προς όφελός μας.

Πώς; Η εμπειρία λέει πως:

• Κάθε προσωπική ατυχία δεν ταυτίζεται με "αποτυχία". Απλά θεωρείται μια μικρή ανάπαυλα στον δρόμο της ζωής. Είναι αλήθεια ότι συναισθηματικά μια οποιαδήποτε αποτυχία μάς προκαλεί την αίσθηση ολοσχερούς καταστροφής. Η οποία επιτείνεται, όταν χάσουμε την αυτοεκτίμησή μας. Κι όμως κάθε αποτυχία αν μελετηθεί προσεκτικά, ψύχραιμα κι αν λάβουμε υπόψη όλες τις παραμέτρους της (προετοιμασία, συγκυρίες, ψυχική διάθεση, ατυχίες κ.ά.), αποτελεί ένα ισχυρό θετικό μάθημα για το επόμενο βήμα μας.
• Μια αποτυχία οφείλεται πολλές φορές στις "στρεβλές" εκτιμήσεις/υποτιμήσεις των ικανοτήτων μας. Συμβαίνει πχ οι στόχοι που θέτουμε να είναι υψηλότεροι από τις δυνατότητές μας. Σ' αυτό συντελούν και αρκετοί γονείς που προσδοκούν από τα παιδιά τους τα αδύνατα. Παράδειγμα τα επαγγέλματα που οι ίδιοι θα ευχόντουσαν για τον εαυτό τους τα προβάλλουν στα παιδιά τους. Λάθος, γιατί άλλες είναι οι δυνατότητες των παιδιών και σε άλλες εποχές ζουν αυτά. Η επιδίωξη της τελειοθηρίας με ψευδείς μάλιστα αυταπάτες, οδηγεί στον παραλογισμό και όχι σπάνια στην αυτοκτονία ενός παιδιού.
• Κάθε αποτυχία έχει τις αιτίες της που μόνοι μας θα ανακαλύψουμε. Πιθανόν ορισμένες αποτυχίες να προκαλούνται από την ίδια αιτία: παράδειγμα, ο μη ικανοποιητικός χρόνος προετοιμασίας, ο επιπόλαιος σχεδιασμός μελέτης (στις εξετάσεις) κ.ά.. Ή, το ότι δεν ζητήσαμε έγκαιρα τη βοήθεια που χρειαζόμασταν από το κατάλληλο άτομο.
  Αποφεύγουμε την αυτογνωσία, διότι νομίζουμε πως η αιτία της αποτυχίας μας προέρχεται από έξω. Από τους άλλους. Για να διδαχθούμε από τα λάθη μας, οφείλουμε να δούμε πού σφάλαμε εμείς. Δεν φοβόμαστε να αντικρίσουμε και να αντιμετωπίσουμε την όποια αλήθεια ανακαλύψουμε. Πάντα υπάρχουν εναλλακτικές λύσεις. Τίποτε δεν είναι και δε μένει το ίδιο στη ζωή. Παρακάμπτουμε ορισμένους τομείς όπου η αποτυχία είναι επαναλαμβανόμενη. Υπάρχουν πχ μαθηματικές ή λογοτεχνικές ιδιοφυΐες που δεν έχουν καμιά σχέση με τον αθλητισμό κι έχουν χάλια κοινωνικές σχέσεις... 
• Μια αποτυχία δεν μας καθιστά χαμένους. Είμαστε πραγματικά χαμένοι, μόνον όταν αποφασίζουμε να μη ξαναδοκιμάσουμε τις δυνάμεις μας. Εξάλλου, αποτυχία δεν είναι να πέφτεις. Αποτυχία είναι να μη προσπαθείς να ξανασηκωθείς.
  Υπάρχει ένα παραδοξολόγημα που λέει ότι "η αποτυχία είναι ό,τι καλύτερο για τη δημιουργικότητα". Απλά χρειάζεται θάρρος να συζητήσουμε και να ανακαλύψουμε τα πράγματα που προσφέρει η άλλη πλευρά της. Αυτή του "Ουδέν κακόν αμιγές καλού"...

ΜΟΥ ΧΡΩΣΤOYΣΑΝ ΚΑΙ ΤΟΥΣ ΣΚΟΤΩΣΑ...

"Σοκ" έχει προκαλέσει για άλλη μια φορά η αποκάλυψη του διπλού φονικού στην Εύβοια από τον 23χρονο Πακιστανό κηπουρό. Από την πρώτη στιγμή οι υποψίες των αξιωματικών της ασφάλειας στράφηκαν στον 23χρονο Πακιστανό που εργαζόταν για το γυναικολόγο και τη σύζυγό του, στη βίλα του Αλιβερίου.

«Τους σκότωσα γιατί μου χρωστούσαν. Έλιωσα με μια πέτρα το κεφάλι της γυναίκας και κάρφωσα ένα ξύλινο κοντάρι στο λαιμό του γιατρού...» είναι μερικά από τα λόγια που ψέλλισε στους άνδρες της Ασφάλειας ο 23χρονος αλλοδαπός με απόλυτη κυνικότητα...

Ξένο "εργάτη" θέλανε, έ;

Δεν υπάρχε ένας φτωχός Έλληνας κηπουρός ή αγρότης στην περιοχή τους να τον πάρουν στη δουλειά, έ;

Και να ήταν οι μόνοι που έτυχε να πληρώσουν το ζωτικό λάθος τους. Όλο και συχνότερα τέτοια θα διαβάζουμε, αν δημοσιεύονται...

Κάθε μέρα και ένα άγριο έγκλημα, κάθε μέρα κι ένας τυχαίος πολίτης υποψήφιο θύμα. Η φρίκη κυκλοφορεί ανεμπόδιστα στην χώρα, κάνοντας τη ζωή πολύ δύσκολη. Δυσκολότερη κι από τις περικοπές στους μισθούς ή τους φόρους.

Και πόσοι άλλοι ευαισθητούληδες θα βρεθούν στην θέση τους, αυριανά θύματα κάποιου αγνώμονα ευεργετηθέντα αλλοδαπού.

Παρασυρμένοι από κολλημένους ιδεολόγους του τύπου "χώρες χωρίς σύνορα" και ουτοπικής ειρηνικής συνύπαρξης - συμβίωσης όλως των λαών του κόσμου με τις τόσο διαφορετικές  κι ασύμβατες μεταξύ τους κουλτούρες.

Ποιός τους είπε οτι ο αδέσποτος δήθεν "κατατρεγμένος" νεαρός χωρίς όνομα και χαρτιά που περιφέρεται ανά τον κόσμο γλεντώντας την ελευθερία που για αδιάφορους για μας λόγους στερήθηκε στον τόπο του, είχε την παραμικρή διάθεση για δουλειά;

Εύκολο χρήμα για τη ζωή του ήθελε μόνο και το πήρε αδίστακτα όποτε το βρήκε...
Κάντε τώρα μια βόλτα στην περιοχή σας μόνο και δοκιμάστε να μετρήσετε πόσοι τέτοιοι ανεξαρτήτως εθνικότητας και χρώματος με ζωώδη συνείδηση και κοινωνικοποίηση αγέλης ή φυλακής ή ισλαμιστικού σχολείου, υπάρχουν και νομίζουν πως "τους χρωστούμε"τη μιζέρια της ζωής τους...

Οι λαθραίοι αλωνίζουν και το ξοφλημένο κατεστημένο της δήθεν πολιτικής ορθότητας ασχολείται με τις αντιρατσιστικές μπούρδες. Οι φυλακές μας, ακόμα και στα χάλια που είναι, μοιάζουν με ξενοδοχείο για αυτά τα άτομα, στέγη και τζάμπα φαγητό 3 φορές ημερησίως...

Σύλληψη - σύντομη κράτηση - πακετάρισμα κι απέλαση -επιστροφή στη  χώρα προέλευσης ή αλλιώς αν δεν του δεχτεί πίσω, ομαδικό φούντο στον πάτο μιας διεθνούς θάλασσας κι ας σκούζουν οι βαλτοί ξένοι "παρατηρητές". Που πανεύκολα μπαίνουν στη θέση τους, αν τους θυμίσουμε τα δικά τους (οι αραπάδες και οι λατίνοι για τους αμερικάνους, οι εβραίοι για τους γερμανούς, οι ινδοί - πακιστανοί για τους άγγλους, κλπ)...

ΑΝΤΙΡΑΤΣΙΣΤΙΚΑ 2...

Η ουσία των πολιτικών δρωμένων στην Ελλάδα εστιάζεται στο γεγονός ότι η πολιτική τάξη τρομοκρατεί τον Ελληνικό πληθυσμό αφενός μέσω της επαχθούς φορολογίας, στερώντας του το δικαίωμα στο ευ-ζην και αφετέρου με την νομιμοποίηση της εγκληματικότητας των λαθρομεταναστών νομοθετικά, (αντιρατσιστικό του Ρουπακιώτη= ρατσιστικός ανθελληνισμός).

Η οικειοποίηση της Ευρωπαϊκής θεωρίας Δουβλινο ΙΙ περί «πετάγματος σκουπιδιών στην πόρτα του γείτονα», μετέτρεψε την Ελλάδα σε χωματερή τριτοκοσμικών λαθρομεταναστών από την ανεξάντλητη δεξαμενή του τρίτου κόσμου. Βάσει όμως του Συντάγματος, η επικείμενη βιολογική εξαφάνιση των Ελλήνων δικαιολογεί την άμεση αντίδραση του σόφρωνος τουλάχιστον πληθυσμού με όλα τα μέσα.

Με μπροστάρηδες νέους, ακόμη και μαθητές, που πυκνώνουν τις ομάδες αντιμετώπισης των "βαρβάρων" που όμως κάποιες φορές δρούν υπερβολικά, προκαλώντας αντιδράσεις σε ψευδο-ευαίσθητους κολημένους ιδεολόγους του τύπου "χώρες χωρίς σύνορα" και ουτοπικής ειρηνικής συνύπαρξης - συμβίωσης όλως των λαών του κόσμου με τις τόσο διαφορετικές  κι ασύμβατες μεταξύ τους κουλτούρες.

Το πολιτικό σύστημα εμπνεύστηκε αντιρατσιστικά νομοσχέδια αντί να δώσει καμιά ιδέα για αληθινή αντιρατσιστική αγωγή στα σχολεία και καλλιέργεια συνειδήσεων.

Παρακολουθούμε όλοι την ακατάσχετη φλυαρία των κομμάτων του τάχα "δημοκρατικού χώρου" χωρίς να βλέπουμε ούτε μία κίνηση αντίδρασης στην εκπαίδευση.

Ανεχόμαστε τα πολιτικάντικα λογύδρια των "αντιφασιστών", την επικοινωνιακή οπερέτα του εξωτερικής υπόδειξης "αντιρατσιστικού" που ήλθε για να κρύψει την κυριολεκτική οικονομική εξόντωση της Εληνικής κοινωνίας, αλλά στην πράξη κανένα πρόγραμμα δεν προβλέπει ενημέρωση, διάλογο, συλλογικότητες και δημιουργικότητα μέσα από τη φυσική εφηβική ένταση, που όλο και περισσότερο βρίσκει έκφραση σε ακραίες επιλογές...

Οι μαθητές άλλωστε, είναι οι πρώτοι που αφομοιώνουν τις επιταγές της μόδας ως πρόθυμοι καταναλωτές των νέων τάσεων. Βοηθά με την παρουσία και τις πράξεις της και η ξενόφερτη πλέμπα που μαγαρίζει συστηματικά ακολουθώντας λες κάποιο ύπουλο σχέδιο, κάθε γωνιά της χώρας...
Είναι πια τόσο συνηθισμένο, που δεν προκαλεί καμία αίσθηση. Γίνεται μία εικόνα, με τα υπόλοιπα συνθήματα για το ποδόσφαιρο, τα συγκροτήματα και τις βρισιές.

Όπως και σε τόσα άλλα, όσοι εξέθρεψαν τη Χρυσή Αυγή, τώρα τη στήνουν απέναντι για επιδείξεις δημοκρατικότητας και θεσμικής υπεράσπισης.

Το τι γίνεται με τους πολίτες που βιώνουν την κατάσταση, υποκρίνονται ότι δεν τους αφορά...

Μα σε μια δημοκρατία, οι πρωταγωνιστές και οι ηγέτες της δεν είναι αυτοί που βρίσκονται εντός Κοινοβουλίου και νομοθετούν, αλλά ο κόσμος που βρίσκεται στους δρόμους, ζεί και υφίσταται τις συνέπειες όσων οι πρώτοι αποφασίζουν ερήμην συνήθως των δεύτερων.

ΗΘΙΚΟΝ ΑΚΜΑΙΟΤΑΤΟΝ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία από το 2005.

Στο προσκήνιο μια παρέα ανδρών που η φιλία τους ξεκινά από την θητεία τους στο στρατό, στις αρχές της δεκαετίας του 1970 («Οι Γενναίοι της Σαμοθράκης»).

Ο αιφνίδιος θάνατος ενός φίλου είναι η αιτία να ξανασυναντηθεί και να ενωθεί μια παρέα πενηντάρηδων, που παρά το πέρασμα των χρόνων, κατά βάθος παραμένουν έφηβοι. Με αφορμή το γεγονός αυτό, οι φίλοι ξαναβρίσκονται μετά από πολύ καιρό, καθώς η οικογενειακή ζωή, οι υποχρεώσεις, ο εργασιακός χώρος και οι προσωπικές ευθύνες του καθενός ξεχωριστά, τους είχαν απομακρύνει.

Μια χιουμοριστική ιστορία με ήρωες ανθρώπους καθημερινούς και πράγματα αληθινά μεταξύ διαφορετικών κόσμων, απ' όπου αναδεικνύεται η δοκιμασία του έρωτα, της φιλίας και των σχέσεων που ήδη υπάρχουν.