ΑΦΘΟΝΙΑ ΚΑΙ ΦΤΩΧΕΙΑ...

Είδαμε στο γυαλί πάλι εορταστικές συνάξεις, τσουγκρίσματα αυγών, οβελίες να γυρίζουν περιμένοντας να φαγωθούν, ευχές προς εμάς από τους παριστάμενους που γιόρταζαν το Πάσχα των Ελλήνων...

Αμέσως μετά έδειξαν πλάνα από άλλα τραπέζια, τα συσσίτια των φτωχών - απόκληρων - ξεπεσμένων - απόβλητων που όμως σπρώχνονταν κι έπαιζαν γροθιές ακόμη για ένα μπολάκι ψητό κρέας που μοιράζονταν δωρεά και καταβροχθιζόταν από τους τυχερούς που το αρπάζανε, σχεδόν αμέσως...
Ποιός σας είπε πως η φτώχεια και ο ξεπεσμός ενώνει τους ομοιοπαθούντες, μάλλον αποκτηνώνει, εγώ το βλέπω κάθε μέρα να γίνεται μεταξύ ζητιάνων και λοιπών αναξιοπαθούντων που (συνέχεια) συναντώ.

Ανέκαθεν η τηλεοπτική κάμερα αναζητούσε αυτές τις εικόνες ανείπωτης φτώχειας και δυστυχίας, για να ισορροπήσει το αίσθημα απόλαυσης που προσφέρει η αφθονία αγαθών και οι φωνές γλεντιού των πρώτων εικόνων, αυτών της ευτυχούς κατανάλωσης...

Μας κάνει κοινωνούς από τη μια στο ξέφρενο πανηγύρι του γλεντιού και της ψευτο-ευμάρειας κι από την άλλη στη σκληρή πραγματικότητα των φτωχών που όλο και φτωχαίνουν περισσότερο και στο φινάλε καταλήγουν στον δρόμο και την ελεημοσύνη...

Το μήνυμα σαφές: Φάε όσο αντέχεις τώρα που μπορείς, γιατί βλέπεις που μπορεί να βρεθείς....

Απευθύνεται κυρίως στα μικρά - μεσαία κοινωνικά στρώματα που μέχρι χθες βομβαρδιζόταν με το όνειρο της προόδου, της κοινωνικής ανόδου, οικονομικής βελτίωσης και άκρατης κατανάλωσης με δανεικά και που τώρα βλέπουν και νιώθουν να στριμώχνονται με την άνοδο των επιτοκίων του χρήματος, του πετρελαίου, ακόμη και των τιμών των τροφίμων που δεν παράγονται πλέον σε ποσότητες όπως παλιά λόγω βιοκαυσίμων ή καταναλώνονται άμεσα εκεί που παράγονται λόγω αύξησης του τριτοκοσμικού πληθυσμού...

Αν τρώνε λίγο περισσότερο οι λαοί από τις χώρες των οποίων έρχεται η φτηνή τροφή, τότε θα πεινάσουν περισσότερο οι φτωχοί των αναπτυγμένων χωρών.

Παράλληλα άλλες τηλεοπτικές εικόνες θα καταγράφουν σκηνές όπου θα αδειάζονται ράφια σούπερ - μάρκετ από τωρινά φτηνά τρόφιμα που θα κρυφτούν σε οικιακά ντουλάπια, σε μια ψευδαίσθηση διατήρησης της ευμάρειας και της κατανάλωσης που το πόπολο συνήθισε...

Φτωχοί του μόχθου εναντίον τριτοκοσμικών φτωχών, φτώχεια δίχως πατρίδα!

ΚΑΙ ΡΟΥΦΙΑΝΟΣ ΚΑΙ ΓΕΛΟΙΟΣ...

Κοντός, χοντρός μ' ένα σιχαμένο πρόσωπο που προδίδει και την ασχολία του: Μπάτσος, ρουφιάνος και κωλογλύφτης μέχρι αηδίας.

Μόνο επώνυμων πολιτικών όμως...

Εμφανίζεται κυρίως σε μεγάλες κοσμοσυνάξεις με την ευκαιρία εορτών, Φώτα, Ανάσταση. Θεωρεί καθήκον του να προστατεύει την είσοδο προς τον μητροπολιτικό ναό της πόλης από παρείσακτους και να υποδέχεται αυτοπροσώπως τις αρχές του τόπου, στρατιωτικές και πολιτικές.

Παρείσακτοι κατά αυτόν θεωρούνται όλοι οι πολίτες που θα σταθούν κοντά του, στενεύοντας το πέρασμα των επίσημων που με τόσο κόπο προσπαθεί να διατηρήσει διάπλατα ανοιχτό, ιδίως από τριτοκοσμικούς βρωμομετανάστες, γύφτους ανήλικους κι ενήλικους που ζητιανεύουν ως είθισται και κάθε άλλον που θεωρεί εμπόδιο κατά την άσκηση του "καθήκοντος του" να φανεί αρεστός...

...Κοινοί θνητοί που τολμάτε να εμφανίζεστε όταν το μαντρόσκυλο ανοίγει πέρασμα για έναν επίσημο...

Αρχίζει από τους αξιωματικούς κάθε σώματος και όπλου, επιδεικτικά περιφρονεί τους κατώτερους και χαιρετά με υπόκλιση αυτούς με βαθμό από συνταγματάρχη και πάνω, που με την ελάχιστη νοημοσύνη του θεωρεί "μεγάλους"...

Συνεχίζει με Δημάρχους και Νομάρχες, παρακάμπτοντας τους πολυπληθείς συμβούλους ναμαρχιακούς και δημοτικούς, καθώς και πρώην και νυν ξεχασμένους βουλευτές ή πολιτευτές...

Όταν καταφτάνουν βουλευτές εν ενεργεία, το σιχαμένο νέπιασμα φορά το πιο γελοίο χαμόγελο που μπορεί να ταιριάξει στη φάτσα του και αρχίζει τις διαχύσεις ενώπιον ολονών των παρευρισκομένων, που τον ξέρουν τόσα χρόνια και περιμένουν την μίνι - παράσταση που δίνει:
Αρχίζει με χαιρετούρες διάρκειας λεπτών, συνεχίζει με αγκαλιές κι ασπασμούς, ισιώνει και ξεσκονίζει τα σακάκια τους και ενίοτε συνοδεύει τους εκλεκτούς του ως τα μισά της διαδρομής προς τον ναό, παρατείνοντας όσο μπορεί τον χρόνο που τους αφιερώνει σε συνεχές γλύψιμο...

Η στιγμή που τα δίνει όλα είναι όταν καταφτάνει ο Επίτιμος με την κόρη - υπουργό και μιά πραγματικά πολυπληθή οικογένεια συνοδευόμενοι από μια κουστωδία άλλων γλυφτών, πιο "στενών" από το υποκείμενο..

Τότε είναι που η καρικατούρα μπάτσου αρχίζει έναν αγώνα δρόμου να προλάβει ν' ανοίξει πόρτες αρκετών πολυτελών αυτοκινήτων, να υποκλιθεί στον πρώην πρωθυπουργό, την νυν υπουργό, στον σύζυγο που δείχνει ν' απορεί με τα καμώματα του κοντόχοντρου κι αρκετών άλλων που νομίζει πως έχουν την εύνοια τους...

Περιφέρεται στο πλήθος από παιδιά, εγγόνια και λοιπούς συγγενείς, σφίγγει χέρια στριφογυρίζοντας ανάμεσα τους σε μια προσπάθεια να μην παραλείψει κανένα, εκφράζοντας τις ευχές του και την υπακοή του στην πολυμελή οικογένεια...

Κάτω από την ματιά του 90χρονου πια αρχηγού που κοιτάζει αφ' υψηλού τον γελοίο υποτακτικό του εν δράση, με εκείνο το βλέμμα που δείχνει μισο - ικανοποίηση και μισο - αποστροφή για το γέρικο κι αυτό κοπρο - σκυλάκι που κουνά την ουρά του πιστό πάντα σ' αυτόν και τους απογόνους του.

Αυτός πρέπει να είναι και ο υπαίτιος του διορισμού του στο μπατσαριό, πριν αμέτρητα χρόνια πια...

Με το τέλος της τελετής και της λειτουργίας αποσύρεται ο σιχαμένος γλύφτης στα κύρια καθήκοντα του, αυτά του αυτόκλητου ρουφιάνου, μέχρι να εμφανιστεί την επόμενη επίσημη κοσμοσύναξη πάλι.

Και μια ερώτηση - απορία προς τους φίλα προσκείμενους σε μένα νέους βουλευτές:

- Τον χρειάζεστε ΑΚΟΜΗ τον κόπρο και δεν τον ξεφορτώνεστε;

ΤΖΑΜΠΑ ΕΙΝΑΙ ΤΑ ΩΡΑΙΑ...

1.
Όταν μιλάω
δώσε λίγη σημασία
και ίσως μάθεις
κάτι από τη ζωή.

2.
Σε μια τρίχα
όλη σου η ευτυχία
μπορεί να σπάσει
την επόμενη στιγμή.

3.
Όταν γυρίζεις
από γλέντι με παρέα
πριν τους αφήσεις
πες τους ένα "ευχαριστώ".

4.
Το έχουν γράψει
τζάμπα είναι τα ωραία
μα θα το μάθεις
όταν μείνεις μοναχός.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΞΥΠΝΑ ΒΑΣΙΛΗ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Μένοντας κοιμισμένος και παριστάνοντας τον κόκορα ή το προβατάκι, εξυπηρετείς μόνο τους άλλους...

Κανείς όμως από δαύτους δεν πρόκειται να σου πει "Μπράβο" ή "Ευχαριστώ"...

Για αυτό ξύπνα και γράψτους εκεί που οι (αληθινοί) άντρες ξέρουν και μπορούν...

Δείτε την σε πλήρη οθόνη, από το link:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-6464131301002246037&hl=el

ΚΑΤΑΝΥΞΗ; ΠΟΥ;

Σε 2 μέρες είναι η μεγαλύτερη γιορτή της Χριστιανοσύνης. Προς το παρόν οι ετοιμασίες...

Πρώτο μέλημα ο καιρός: Θα ψήσουμε έξω στο ύπαιθρο ή σε υπόστεγο;

Πόσο θα κοστίσει φέτος το πασχαλινό τραπέζι; Όσο και νάναι, κανείς δεν θα το στερηθεί, όλοι θα φάνε, όσο κι αν προσπαθήσουν τα media να μας χαλάσουν τη διάθεση με ακραίες μεμονωμένες περιπτώσεις φτώχειας και κακομοιριάς που ξετρυπώνουν μόνο την Κυριακή του Πάσχα, ποτέ άλλοτε...

Ψώνια, ψώνια, ψώνια, η προσφιλέστερη συνήθεια τέτοιων ημερών των Νεοελήνων, που πάντα θα βρουν τον επιπλέον παρά να βγουν στην ακριβή αγορά...

Ακολουθεί η έξοδος για το πασχαλινό πενθήμερο των δημοσίων υπαλλήλων, οι νοικοκυραίοι με τα καταστήματα θα κάνουν λιγότερο, αφού μαζέψουν τα κέρδη των παραπάνω ψωνίων...Ας κοστίζει όσο θέλει το πετρέλαιο και τα διόδια, εκατοντάδες χιλιάδες αυτοκινούμενοι θα ξαμολυθούν στους δρόμους, να αποδράσουν από εκεί που εθελοντικά επιστρέφουν μετά...

Να σκοτώσουν και να σκοτωθούν σε πολύωρα μποτιλιαρίσματα, να διαμαρτυρηθούν για το "κράτος" μα στην επόμενη έξοδο του Μάη που φέτος είναι πολύ κοντά, εδώ θα είναι πάλι, μείον αυτούς που δεν θα επιστρέψουν λόγω καθαρής βλακείας, αφήνοντας "την τελευταία τους πνοή στην άσφαλτο" κατά τα τετριμμένα...

Να φύγουν βιαστικά από την εκκλησία αμέσως μετά το "Χριστός Ανέστη" με μοναδικό μέλημα το τραπέζι και την διασκέδαση, με πρώτους τους πολιτικούς...

Κι ακολουθούν οι δίαιτες για να αντιμετωπιστούν τα περιττά κιλά και οι δυσπεψίες του οβελία...

Μέσα στο κλίμα που δημιουργούν τα παραπάνω έμεινε χώρος και χρόνος για κατάνυξη; Πού την είδατε;

Μη μου πείτε για μερικές γριές θεούσες που τη δείχνουν από συνήθεια...

ΣΤΑ ΧΡΟΝΙΑ ΤΗΣ ΑΝΤΙΠΑΡΟΧΗΣ...

Πίσω στις αρχές του '70, στα δικά μου παιδικά χρόνια, που συνέπεσαν με μια έντονη οικοδομική δραστηριότητα στην γειτονιά που μεγάλωνα...

Τότε που κυριολεκτικά άλλαζε ριζικά μορφή, αφού παλιά διώροφα συνήθως σπιτάκια κατεδαφίζονταν τακτικά και στην θέση τους ανεγείρονταν μεγαλύτερες οικοδομές, κυρίως με την μέθοδο της αντιπαροχής, λόγω και των περιορισμένων οικονομικών δυνατοτήτων των ανθρώπων, που όμως ήθελαν να μπουν στο νεόχτιστο "σπίτι τους"...

Μέσα σ' αυτόν τον οικοδομικό οργασμό εμείς τα τότε παιδιά είχαμε αρκετά μέρη - καταφύγια για τα παιχνίδια μας. Παιχνίδια φαντασίας με τα χώματα, τα τούβλα και τα υπόλοιπα υλικά, μα κυρίως πολεμικά παιχνίδια πραγματικές συμπλοκές με παιδιά από παραπέρα γειτονιές, με αυτοσχέδια όπλα που μοναχοί μας φτιάχναμε με ξύλα, λάστιχα και μανταλάκια...

- Θα βγάλετε τα μάτια σας με αυτά και θα τσακιστείτε στα γιαπιά που ποδαριάζετε, φώναζαν οι μανάδες ολονών, μα ποτέ κανείς μας δεν έπαθε τίποτα σοβαρό, πέρα από συχνά γδαρμένα γόνατα κι αγκώνες κι έναν που λάμπαξε πηδώντας από 4 μέτρα ύψος για να πάρει μια χαμένη μπάλα, όλοι μεγάλωσαν κι αντρώθηκαν σώοι κι αρτιμελείς, άλλο αν δεν πρόκοψαν μετά όλοι το ίδιο...

Μεγαλώσαμε τρεφόμενοι με την φέτα το ψωμί με λάδι και ζάχαρη, την μερέντα πότε -πότε και τα πολλά μαύρα μούρνα από τις δυό τεράστιες μουρνιές που δέσποζαν τότε αριστερά - δεξιά από το παλιό μας σπίτι, προσφέροντας και φυσικό κλιματισμό με την παχιά σκιά τους, θύματα μετά κι αυτές κάποιας "ανάπλασης"...

Το παλιό μας ιδιόκτητο σπίτι, με την μεγάλη αυλή που άπλωνε η μάνα μου τα σεντόνια πλυμένα με τα χέρια στη σκάφη και ξεβγαλμένα με λουλάκι, που ήθελε 2 μέρες να το ασπρίσει μέσα - έξω κάθε Χριστούγεννα και Πάσχα, πριν ασχοληθεί με το ζύμωμα των σπιτικών χριστόψωμων και λαμπριάτικων κουλούρων που μοσχομύριζαν φρέσκιες...

Παρατηρούσαμε τα πρωϊνά με ενδιαφέρον τις οικοδομικές εργασίες βήμα - βήμα την περάτωση της κάθε οικοδομής. Ιδίως όταν ήταν να ρίξουν ταράτσα, σωστή εκστρατεία τότε χωρίς τα σημερινά φορτηγά - μηχανήματα που το κάνουν σε 3 ώρες.

Οι προετοιμασίες άρχιζαν μερικές μέρες πριν με το κουβάλημα των τσιμέντων και λοιπών υλικών σε σωρούς, το φέρσιμο και στήσιμο της μηχανής που θα έκανε τη λάσπη, το στέλιωμα του αναβατόριου που θα την ανέβαζε όπου απαιτούνταν...Την μεγάλη μέρα από πολύ πρωί δεκάδες εργάτες άρχιζαν να δουλεύουν συντονισμένα κι ασταμάτητα ολημερίς, να προλάβει να τελειώσει όλη η ταράτσα, διαδικασία που στις μεγαλύτερες κρατούσε ως αργά το βράδυ, δουλεύοντας με κάποια φώτα από τα γύρω σπίτια...

Διασκεδάζαμε με τον γέρο - Αλέκο που έχτισε 4 σπίτια σχεδόν μόνος του λόγω τσιγκουνιάς... Τον βλέπαμε να έρχεται ξημερώματα, ν' ανεβαίνει μια σκάλα με 20 σκαλιά περίπου, να δένει ένα σκοινί σε ένα αυτοσχέδιο ικρίωμα ψηλά, να κατεβαίνει μετά να γεμίσει υλικά ένα ζεμπίλι δεμένο στην κάτω άκρη του σκοινιού, ν' ανεβαίνει να το τραβήξει πάνω να το αδειάζει, να το ρίχνει κάτω, να κατεβαίνει κι αυτός να το ξαναγεμίζει, να ξαναβγαίνει να το τραβά και να συνεχίζει αμέτρητες φορές το ίδιο, με πρωτοφανή αντοχή για συνταξιούχο 70χρονο, μα με ανίκητο πείσμα να γλιτώσει τα μεροκάματα 2 εργατών (Ελλήνων κείνα τα χρόνια, όχι αλητο-αλλοδαπών όπως σήμερα) να τον βοηθήσουν....Να χτίζει μετά κομμάτι - κομμάτι μόνος του, με το πάσο του, όπως μπορούσε...Μόνο κάποιους εξιδεικευμένους τεχνίτες έφερνε όταν χρειαζόταν στα δύσκολα...

Με πολλά χρόνια προσπάθειας και προσωπικής εργασίας τα κατάφερε, μα δεν πρόλαβε να τ' απολαύσει για πολύ, πέθανε λίγα χρόνια αφότου τα νοίκιασε προς χαρά κάποιων κληρονόμων που βρήκαν τακτικά εισοδήματα από τα ακίνητα του.

Χρόνια που κύλισαν με την ανάγνωση δεκάδων βιβλίων, περιοδικών κι ακόμη μίκυ - μάους, ποπάυ, τιραμόλα, μπλέκ, αγόρι, ζαγκόρ, ταρζάν, μάσκα, όμπραξ και τον αγαπημένο μου μικρό σερίφη, που ανακυκλώναμε κι ανταλλάσαμε μεταξύ μας, να διαβάζουμε όλοι κι όσα δεν είχαμε...

Με το κολύμπι στην παραλία του "Κουμ - Καπί" και τις βουτιές από το "βουλγαρί" πριν αυτή μετατραπεί σε στέκι τεμπελχανάδων, γεμίζοντας άχρηστες καφετέριες. Σήμερα από την μια οι κόπροι του φραπέ και από την άλλη οι άθλιοι αλκοολικοί βρωμομετανάστες που μας κουβάλησαν για να μαγαρίσουν τον τόπο, δεν μπορώ να περάσω από τα παλιά γνωστά μου μέρη χωρίς να σιχαθώ το ανθρώπινο είδος.

Με το παλιό ποδήλατο που βρήκαμε και φέραμε με τον γέρο μου από τη νέα χώρα, το φτιάξαμε, το βάψαμε και μου έμαθε να ισορροπώ σ' αυτό, στο μεγάλο ανοιχτό χωράφι μπροστά από την παλιά "Ρεγγίνα". Εκεί που πήγαινα τακτικά να βλέπω το λούνα - πάρκ, να περνά η ώρα και να μαζεύω τα τολμηρά περιοδικά της εποχής που πετούσαν σε ένα σωρό άφθονα οι υπάλληλοι, ιδίως όταν έφευγαν...

Εξαφανιζόμουν πολλές ώρες με το ποδήλατο, 11χρονος και δεν μ' αναζητούσε κανείς, δεν υπήρχαν τότε κινητά, δεν χάθηκα δα και ποτέ...Ούτε video games, ούτε play station, psp κλπ σημερινές παιδικές συνήθειες. Τηλεόραση είδα στο σπίτι όταν ήμουν 15 χρονών πια, πρωτύτερα μόνο αν πηγαίναμε κάπου επίσκεψη και τύχαινε νάχαν εκείνοι...

Υπήρχαν όμως σουβλάκια που τότε φαίνονταν μεγαλύτερα και χορταστικότερα, τα γευόμουν μετά την μεγάλη ποδηλατική βόλτα αν διέθετα το αντίτιμο των 10 δραχμών που κόστιζαν τότε.

Και οι τυρόπιτες και τα παγωτά του "Κλάρα" πριν γίνουν μεγάλες και γνωστές οι Δέλτα και Έβγα, το σάμαλι στον δρόμο των σχολείων, ο ξερακιανός φυστικάς με το καλάθι στον δημοτικό κήπο, όπου έβρισκα και κρύο νερό μετά...
Η μεγαλύτερη μου σπατάλη: 60 δραχμές σε μια μέρα, αμοιβή που κέρδισα (μισο)αδειάζοντας τον γεμάτο βόθρο κάποιας γριάς γειτόνισσας με ένα κύπελο κι έναν γκαζοτενεκέ...

Χρόνια που δεν επαναλαμβάνονται, μα ευτυχώς πρόλαβα να τα ζήσω σαν (φτωχό) παιδί..

ΟΙ ΠΡΩΤΕΣ ΔΗΜΙΟΥΡΓΙΚΕΣ ΙΔΕΕΣ ΤΗΣ ACANTHUS PRODUCTIONS...

Η "Acanthus Productions" σκοπεύει να γίνει μια ξεχωριστή παρουσία στα τηλεοπτικά πράγματα, με παραγωγές που ως τώρα δεν είχαν συνηθίσει οι τηλεθεατές.

Μέσω του blog ενημερώνει κάθε σοβαρά ενδιαφερόμενο για τις πρώτες δημιουργικές ιδέες που πρόκειται να υλοποιήσει το συντομότερο δυνατόν.

• 
  ΜΙΚΡΕΣ ΙΣΤΟΡΙΕΣ ΜΙΚΡΩΝ ΑΝΘΡΩΠΩΝ: Αυτοτελείς ανθρώπινες ιστορίες παρμένες από την αληθινή ζωή και καταγραμμένες με μοναδικό τρόπο που δείχνει τα πράγματα ως έχουν, χωρίς τους περιττούς μελοδραματισμούς. Ιστορίες που έχουν πολλά να δείξουν, να θυμίσουν και να αφήσουν...

• 
  4χ4 (ΤΗΛΕΠΑΙΓΝΙΔΙ): Πρωτότυπο τηλεπαιγνίδι γνώσεων και ικανοτήτων, κατάλληλο για όλες τις ηλικίες με τροποποίηση των παραπάνω παραμέτρων, που μπορεί να παίζεται από μεμονωμένους παίκτες ή με μικρές ομάδες ατόμων με κοινό σκοπό (να κερδίσουν εμποδίζοντας τον αντίπαλο να πράξει το ίδιο με έξυπνο τρόπο). Μπορεί να οργανωθεί σε κανονικό πρωτάθλημα με μεγάλου ενδιαφέροντος τελικό...
  Τέρμα πια οι αντιγραφές ξένων παιχνιδιών με ανούσιο ποντάρισμα στην τύχη, χωρίς ιδιαίτερη συμμετοχή των παιχτών, να κερδίζουν με την γνώση τους και την σωστή πρόβλεψη των επόμενων κινήσεων τους...

• 
  ΡΑΝΤΕΒΟΥ ΓΙΑ 3 (ΤΗΛΕΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΣ): Τι μπορεί να προκύψει όταν 3 διαφορετικοί δημιουργικοί άνθρωποι με κάποια κοινά στοιχεία μεταξύ τους, συναντηθούν, γνωριστούν, μιλήσουν ελεύθερα και καταφέρουν να τα βρούν;

Αυτά είναι τα άμεσα σχέδια της "Acanthus Productions" που θα υλοποιηθούν είτε με δική της παραγωγή ή σε σύμπραξη με άλλους που θα θελήσουν όμως νωρίς να συνδράμουν την προσπάθεια της για διαφορετική, καλύτερη, ποιοτικότερη, πιο ενδιαφέρουσα τηλεόραση. Που συνεπάγεται και άλλου επιπέδου τηλεθέαση και κερδοφορία.

Η ΜΕΣΗ ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑ...

Πλησιάζει Πάσχα και θα γίνει πάλι λόγος για την ακρίβεια, τα οικονομικά δεδομένα της μέσης Ελληνικής οικογένειας κι αν αυτή μπορεί ν' αντεπεξέλθει και να γιορτάσει την μεγάλη γιορτή των ορθοδόξων με τον τρόπο που συνηθίζεται και όσα διαθέτει...

Είναι γεγονός πως η ακρίβεια δεν είναι παροδικό φαινόμενο που εμφανίζεται λίγο προ των γιορτών και λόγω των ημερών, μα κυριαρχεί ανεξέλεγκτα όλες τις μέρες του χρόνου, ισχύει δε για όλα τα αγαθά και τις παρεχόμενες υπηρεσίες...

Αλλά τώρα ειδικά, τις μέρες προ των εορτών έχει τη τιμητική της στα δελτία ειδήσεων που βρήκαν θέμα πρόσφορο για λαϊκισμό. όπως είθισται κάθε χρόνο, τις άλλες μέρες δεν υπάρχει, επειδή απλά δεν παίζει πρώτο θέμα...

Μελοδραματικά θα ακουστεί πάλι το ερώτημα:

- Πόσο κάνει φέτος το αρνί του Πάσχα;

και θα δώσουν τις δικές τους απαντήσεις και θεωρήσεις οι ίδιες ομιλούντες κεφαλές των τηλε-παραθύρων, επικαλούμενοι τη "μέση Ελληνική οικογένεια"...

Που στο φινάλε δεν δίνει καμιά σημασία στο "πόσο κάνει φέτος" και στο "πόση αύξηση έχει σε σχέση με πέρυσι" που θ' ακούγονται όλη την μεγάλη βδομάδα στα κανάλια.

Μέχρι να το φάνε την Κυριακή. Γιατί όλοι θα το φάνε, ας γκρινιάζουν τώρα για τη τιμή του όπου δουν κάμερα κοντά. Αν τους ακολουθήσουν στην βόλτα τους στην αγορά ο κάμεραμαν κι ο δημοσιογράφος, θα τους δουν αργότερα να επιστρέφουν στο σπίτι φορτωμένοι τσάντες με ψώνια...

Ψώνια κάθε λογής, τιμής και ποιότητας. Από το εν λόγω αρνί (ή κατσικάκι οι γνωρίζοντες καλύτερα), τις σαλάτες και τα λοιπά συνοδευτικά τους, το άφθονο κρασί που θα ρεύσει στο τραπέζι, τα κόκκινα αυγά, τα έτοιμα τσουρέκια και τις ακριβές λαμπάδες για τα παιδιά.

Τα καινούρια ρούχα και παπούτσια για όλους. Τα λοιπά δώρα κι είδη που θα δουν στον δρόμο..Το πολυτελές ξενοδοχείο που θα καταλύσουν να κάνουν ανάσταση.
Το καινούριο αμάξι που θα πάρουν μαζί απαραιτήτως στο νησί που συνήθως βρίσκεται το ξενοδοχείο. Τα εισιτήρια που θ' απαιτηθούν για την μετακίνηση με πλοίο όλης της οικογένειας μετά του τροχοφόρου, τα καύσιμα που θα κάψουν άσκοπα μπλοκάροντας τους δρόμους στο μέρος που θα πάνε, μαζί με χιλιάδες άλλους σαν κι αυτούς που είχαν την ίδια ιδέα και τον ίδιο πρρορισμό...

Όσα δαπανήσουν για κεριά στον επιτάφιο και την ανάσταση προς ικανοποίηση των ρασοφόρων, το απαραίτητο όβολο σε κάποιους από τους εκατοντάδες ζητιάνους που θα αμοληθούν ανάμεσα στους πιστούς ψευτοκλαίγοντας για "μια βοήθεια" (να πάρουν τις αυριανές μπύρες τους)... κάτι θα δώσουν κάποιοι και στα όλο κι αυξανόμενα βεγγαλικά...

Αφαιρούνται όσα έξοδα γλιτώσουν πηγαίνοντας στους ξεχασμένους όλο τον υπόλοιπο χρόνο στο χωριό συγγενείς, τα ψητά και τα καλιτσούνια που θα χλαπακιάσουν δωρεάν αφού "ήρθαμε να σας δούμε μέρες που είναι και να κάνουμε μαζί Πάσχα" (γιατί ΠΟΤΕ δεν τους καλούνε αυτοί στην πόλη;).

Αυτή είναι η Λαμπρή των Ελλήνων, με το φολκλόρ της, τις παραδόσεις της, τα φαγητά της και δεν πρόκειται να την χάσει κανείς, ούτε η μέση Ελληνική οικογένεια βέβαια.

Παρά τις αντιξοότητες που υπάρχουν, σίγουρα θα βρεί τον τρόπο να την ζήσει και φέτος.

Όση γκρίνια και δημαγωγικό κλάμα κι αν πέσει πάλι για λογαριασμό της στα κανάλια, η μέση οικογένεια και η παρέα της, θα περάσει καλά την μέρα της χριστιανικής Λαμπρής και...χρόνια πολλά!

ΒΙΑΣΤΗΣ ΚΑΤΑ ΛΑΘΟΣ...

Αυτή είναι μια αληθινή ιστορία που συνέβη σε κάποιον το 1984. Όσο κι αν έχει κωμικά στοιχεία, είναι μια τραγική υπόθεση όπως θα διαπιστώσετε με την κατάληξη της κι επηρέασε την ζωή κάποιου...κατά λάθος!

Στην άκρη του ενετικού λιμανιού στην ψαροταβέρνα του Αποστόλη καθότανε ο Στέλιος μαζί με μερικούς φίλους του. Πίνανε μπύρες που τις συνοδεύανε με τηγανητά φρέσκα ψάρια, πράγμα που κάνανε συχνά τα απογεύματα μετά την δουλειά.

Υπάλληλος στο ταχυδρομείο ήταν ο Στέλιος, νοικοκύρης άνθρωπος με παιδιά μεγάλα και "αποκαταστημένα" όπως το εννοούν οι λαϊκοί τύποι, με περασμένα τα 50 χρόνια του δεν είχε καν όρεξη να κοιτάξει άλλη γυναίκα.
Η μόνη του επιδίωξη ήταν να βρίσκεται με τους παλιούς του φίλους στα μέρη που ήξεραν από παιδιά, να τα λένε και να τα πίνουν μαζί...

Οι μπύρες όμως φέρνουν σύντομα μια έντονη ανάγκη για κατούρημα, ιδίως όταν γίνονται πολλές μετά από κάποιες ώρες ζυθοποσίας.
Έτσι αργά εκείνη την καλοκαιρινή νύχτα φεύγοντας οι φίλοι πό την ψαροταβέρνα, ο Στέλιος νιώθοντας μια αφόρητη ανάγκη ν' ανακουφιστεί, αποχαιρέτησε τους άλλους και ανέβηκε βιαστικά στο διπλανό ύψωμα των παλαιών τειχών της πόλης, όπου ήξερε πως θα κατουρούσε μακριά από τα αδιάκριτα βλέμματα των υπόλοιπων θαμώνων που συνέχιζαν να κάθονται στην ταβέρνα.

Δεν θάκανε πάνω από 2 λεπτά εξάλλου.
Με πίσσα σκοτάδι αφού δεν υπήρχε φεγγάρι προχώρησε στα μέρη που ήξερε καλά. Γνώριζε πως η χορταριασμένη επιφάνεια τους ήταν ανώμαλη, με υψώματα και βαθουλώματα που διακόπτονταν από πέτρινα πεζούλια. Ήξερε που ήταν αυτά και προχώρησε στο πιο κοντινό του, ξεκουμπώνοντας ταυτόχρονα το παντελόνι του να είναι έτοιμος...

Φτάνοντας εκεί την είχε βγάλει ήδη, στάθηκε πάνω στο πεζούλι κι ανοίγοντας τα πόδια αρκετά όπως συνηθίζουν πολλοί άντρες να κάνουν σε τέτοιες περιστάσεις, άρχισε να ξαλαφρώνει... Μια πέτρα βρήκε την στιγμή να υποχωρήσει κάτω από το ένα του πόδι κι όπως ήταν σε δύσκολη ισορροπία λόγω στάσης, βρέθηκε ξαφνικά πεσμένος μπροστά...

Μα δεν έπεσε στο χορταριασμένο χώμα όπως περίμενε. Έπεσε πάνω σε μια αλητοτουρίστρια που είχε στρώσει τον υπνόσακο της ακριβώς από κάτω και κοιμόταν αμέριμνη προστατευμένη από το πέτρινο πεζούλι και φυσικά ήταν πολύ δύσκολο να την διακρίνει κανείς στο σκοτάδι...

Με έκπληξη ο Στέλιος βρέθηκε ξαπλωμένος διαγώνια πάνω σε ένα μαλακό ανθρώπινο κορμί. Περισσότερη έκπληξη περίμενε την τουρίστρια που ξύπνησε απότομα έχοντας πάνω της έναν άγνωστο μεγάλο άντρα που μύριζε αλκοόλ και διάολε είχε έξω την ψωλή του, ήταν πάνω της και κουνιότανε να σηκωθεί.

Το πρώτο πράγμα που έκανε ήταν να τον αγκαλιάσει σφιχτά με χέρια και πόδια να μην μπορεί να φύγει και ν' αρχίσει να ουρλιάζει μανιασμένα μέσα στην κατά τα άλλα ήσυχη νύχτα, καλώντας σε βοήθεια κατά του παρολίγον βιαστή της όπως νόμισε...
Από τις φωνές έτρεξαν στο μέρος οι θαμώνες της ταβέρνας κι ο ίδιος ο ιδιοκτήτης που αναγνώρισε κατάπληκτος τον φίλο του.

- Στέλιο εσύ; τι πήγες να κάνεις, είπες πως θα πήγαινες για ύπνο..

- Τι ναι ρε Αποστόλη, για κατούρημα πήγα, παραπάτησα, έπεσα μπροστά και νάμαι...εξήγησε της τώρα τι συμβαίνει να μ' αφήσει...

Η τουρίστρια Γερμανίδα ή Ολλανδέζα ήταν εύσωμη, ψηλή και δυνατή, δεν άφηνε τον λεπτοκαμωμένο Στέλιο να κινηθεί καθόλου, που ν' ακούσει εξηγήσεις που νόμιζε παραμύθια, ήλθε κι ένα περιπολικό που περιπολούσε κοντά, ο Στέλιος βρέθηκε κατηγορούμενος για βιασμό (για προφανείς λόγους) και ξυλοδαρμό της άγνωστης τουρίστριας, αφού στην προσπάθεια του ν' απεγκλωβιστεί από τη λαβή της, της προκάλεσε κάποιους εμφανείς μώλωπες στο πρόσωπο και τα χέρια.

Ο άτυχος Στέλιος που βρέθηκε βιαστής κατα λάθος, δεν έπεισε κανένα στο δικαστήριο που ακολούθησε, αφού ήτανε μόνος όταν έγινε το περιστατικό και δεν μπορούσε ν' αποδείξει το τραγικό καπρίτσιο της μοίρας του που στα γεράματα τον έστειλε φυλακή για μερικά χρόνια.
Ασχολήθηκαν μαζί του και κάποιες φεμινίστριες που με κάποιες δημοσιεύσεις στον τύπο καταφέρονταν εναντίον του και μαζί όλων των αντρών, καταδικάζοντας το συγκεκριμένο γεγονός και μαζί το φαινόμενο βιασμών ανυπεράσπιστων μόνων τουριστριών από βόρειες χώρες από ντόπιους ανέραστους, μένοντας όμως στην επιφάνεια του συμβάντος και μην πιστεύοντας την εκδοχή του Στέλιου.

Ο οποίος ορκίζεται ακόμη και σήμερα πως έτσι έγιναν τα πράγματα και πως ήταν αθώος, αφού δεν ολοκλήρωσε τουλάχιστον με την νεαρή αλλοδαπή, να δικαιολογηθεί η φυλακή και η καζούρα των συγκρατούμενων που νόμιζαν πως τους δούλευε κι αυτοί...

Που αναγκάστηκε να πουλήσει το σπίτι του για να αποζημιώσει τη παρολίγον παθούσα...Που απολύθηκε πρόωρα από τη δουλειά του όπως ήταν επόμενο και παίρνει μειωμένη σύνταξη...

Που ξέκοψε με την γυναίκα και τα παιδιά του που τον υποπτεύονταν ακόμη...
Αυτό που δεν ξέρω είναι αν ξαναπήγε ποτέ στο ίδιο μέρος για κατούρημα, αφού μπύρες εξακολουθεί να πίνει, έστω και μόνος τώρα.

Η ΚΑΛΠΙΚΗ ΛΙΡΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Η παλιά καλή ταινία του Γιώργου Τζαβέλλα, με τον Βασίλη Λογοθετίδη στον ρόλο του δημιουργού της επίμαχης λίρας.

Γιατί ο παράς, ακόμη κι ο κάλπικος, πάντα σώζει καταστάσεις....

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη από το link:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=1992690340547615533&hl=en

ΠΟΛΛΑΠΛΑΣΙΑΣΜΟΣ...

Περήφανος ο Σήφης κοιτούσε το νέο του αγροτικό αυτοκίνητο που μόλις είχε αγοράσει, έναντι αρκετών χιλιάδων ευρώ, ας είναι καλά οι επιδοτήσεις για τα πρόβατα και τα γίδια, που είχε πρόσφατα εισπράξει.

Στεκόταν εκεί και καμάρωνε το λαμπερό κατασκεύασμα από λαμαρίνες, τζάμια και άφθονο νικέλιο που άστραφτε στον ήλιο...

Φανταζόταν τον εαυτό του να το οδηγεί σους ορεινούς ανώμαλους χωματόδρομους που πήγαιναν στα βοσκοτόπια του, να το φορτώνει με τα δοχεία με το φρεσκοαρμεγμένο γάλα, να το πηγαίνει ταχύτατα στην πόλη, να το πουλεί σε καλή τιμή, να παίρνει ζωοτροφές μέχρι να γεμίσει ως απάνω η άνετη καρότσα του και πίσω στο βουνό να ταίσει τα ζωντανά.
Θα τα κατάφερνε το αμάξι σίγουρα, σχεδόν 200 άλογα του είπανε στην αντιπροσωπεία πως διαθέτει κάτω από το καπώ. Έχει ακόμη 4 πόρτες καθώς και πίσω καθίσματα με χώρο αρκετό να μεταφέρει την πολυμελή οικογένεια του όπου ήθελαν τις Κυριακές, το ιδανικό μέσον για αυτόν και τις δουλειές που το ήθελε...

Μεγαλύτερη εντύπωση του έκαναν κάποια ευμεγέθη αυτοκόλλητα στα πλάγια και πίσω, που τόνιζαν με έμφαση μια βασική ιδιότητα του αυτοκινήτου, έγραφαν με μεγάλα γράμματα "4χ4"...

Πριν το βάλει στους λασπωμένους χωματόδρομους στο χωριό του, σκέφτηκε να κάνει μια βόλτα σε κοντινά χωριά και την κωμόπολη της περιοχής, να το δούνε όσα περισσότερα μάτια γινότανε, αφού το ακριβοπλήρωσε έτσι κι αλλιώς...

Φτάνοντας στην κωμόπολη, τελευταίο προορισμό στην βόλτα του, δίψασε και κάθισε να πιεί έναν φραπέ, όπως έβλεπε να κάνουν οι κοπανατζήδες από το μοναδικό Γυμνάσιο της περιοχής που ήταν μαζεμένοι στα σχετικά μαγαζιά της πλατείας. Άφησε το καινούριο αυτοκίνητο στο μόνο σημείο που βρήκε ελεύθερο, κοντά στο σχολείο...

Γυρίζοντας από το καφενείο μετά τρία τέταρτα παραμονής, παρατηρεί ένα σημάδι στο αυτοκόλλητο στην πίσω πόρτα του αγροτικού, που από κοντά στην συνέχεια διαπίστωσε πως κάποιο σκολιαροκόπελο του είχε χαράξει με μιά μπρόκα που θα κρατούσε το μέταλλο, συμπληρώνοντας "=16" δίπλα ακριβώς από το αυτοκόλλητο..

- Τα κωλόπαιδα του σχολείου, το χαράξανε για να με κοροϊδεύουν, αποφάνθηκε σωστά ο Σήφης...και δεν θα είδε σίγουρα κανείς ποιά από όλα είναι, να τα καταστέσω όπως πρέπει...

Φουριόζος ξαναγυρίζει λίγο έξω από την πόλη, όπου βρίσκεται η αντιπροσωπεία που πήρε το αυτοκίνητο. Το πήγε πίσω εκεί που είναι το συνεργείο της "κάθετης" μονάδας εξυπηρέτησης. Μόλις που τους πρόλαβε ανοιχτούς.

- Δεν είναι μεγάλη ζημιά φίλε, θα σου βάλουμε λίγο στόκο σήμερα κι έλα αύριο το πρωί που θ' ανοίξουμε να το τρίψουμε και να το βάψουμε, να δείχνει σα να μην έγινε ποτέ, είπαν κι έκαναν.

Διόρθωσαν τα χαράγματα προσωρινά με λίγο άσπρο στόκο, που έκανε έντονη αντίθεση όμως με το μαύρο γυαλιστερό μέταλλο τριγύρω. Φτάνοντας στο χωριό του αργά το απόγευμα της ίδιας μέρας, πεινασμένος και βιαστικός να πάει μετά στα ζώα του, αφήνει το φαρδύ αυτοκίνητο σε μια γωνιά της κεντρικής πλατείας, κάτω από τον αιωνόβιο πλάτανο που την σκεπάζει..

Την άλλη μέρα πρωί - πρωί, πάει να το πάρει να το πάει στο συνεργείο όπως του είπανε.

Ελάτε τώρα για λίγο στη θέση του και φανταστείτε πως ένιωσε, όταν πλησιάζοντας το αμάξι του από πίσω είδε κάτω από το αυτοκόλλητο και το στοκάρισμα "4χ4" = 16 μια πρόταση ολόκληρη χαραγμένη με τον ίδιο σκληρό τρόπο με μια μπρόκα, που έγραφε σ' όλον σχεδόν τον διαθέσιμο χώρο:

"Μπράβο Σήφη σωστός ο πολλαπλασιασμός, αν ήμουν δάσκαλος θα σου έβαζα άριστα"!

ΔΙΑΦΑΝΕΙΑ...

Διαφάνεια στην δημόσια ζωή έχουμε;
Διαφάνεια στην εξωτερική πολιτική έχουμε;
Διαφάνεια στην οικονομία και τις συναλλαγές έχουμε;
Διαφάνεια στον (πρωτ)αθλητισμό έχουμε;
Διαφάνεια στους δημόσιους διαγωνισμούς και διορισμούς έχουμε;

Όπως μπορείτε να δείτε ολοκάθαρα, πολύ καλό πράμα η δαφάνεια...

...Αρκεί βέβαια να τολμάμε και λίγο, έ;

ΚΟΥΡΑΓΙΟ ΚΑΙ ΦΟΒΟΙ...

Στην Αυστρία, στην Βιέννη υπάρχει ένα μεγάλο κτίριο που χρονολογείται από το 1700 όπως λένε οι γνωρίζοντες...

Στο παρελθόν μάλιστα πιστεύεται πως ήταν παλάτι.
Στο κτίριο αυτό σε ένα από τα δωμάτια του με ξύλινη επένδυση, αν κοιτάξει ο επισκέπτης ψηλά στο κεντρικό δοκάρι της αίθουσας, θα δεί μια ξεχωριστή φράση, σκαλισμένη στα Γερμανικά :

"Φέρε μέσα όλο σου το κουράγιο. Άφησε τους φόβους σου έξω από την πόρτα".

Δεν χρειάζονται περισσότερα ή πιο σαφή λόγια να εξηγήσουν το μήνυμα της..

Είναι αυτό που προσδοκούμε σε κάθε νέο ξεκίνημα, όταν μπαίνουμε σε μια καινούρια φάση της ζωής μας κι ένας ανοιχτός ορίζοντας προβάλλει πίσω από την πόρτα που μόλις ανοίξαμε...Τι να πάρουμε και τι να πετάξουμε, αχρείαστο στην νέα μας πορεία...

Που θα μας βάλει σε ρότα που πραγματοποιεί προσωπικές φιλοδοξίες, δυναμώνοντας την πεποίθηση πως μπορούμε με τις ενέργειες μας να ελέγξουμε την μοίρα μας.

Όλοι εμείς οι καθημερινοί άνθρωποι που όμως είμαστε αρκετά απαιτητικοί από την ζωή μας και δεν θέλουμε αυτή να περιορίζεται στο να πηγαίνουμε σε μια δουλειά αλλουνού κάθε μέρα, να πληρώνουμε ατελείωτους λογαριασμούς και να ζούμε τσίμα - τσίμα με μια κάποια αμοιβή, ανάξια μας...

Να αξιοποιήσουμε τις ευκαιρίες που μας προσφέρονται για μια καλύτερη ζωή με καλή υγεία, περισσότερο ελεύθερο χρόνο να αφιερώσουμε στον εαυτό μας, πιο πολλά χρήματα και πλήρη απαλλαγή από χρέη μιζέριας.

Να μην το βάζουμε κάτω, να κοιτάμε μπροστά, να επιδιώκουμε και να πετυχαίνουμε το καλύτερο...

ΝΑ ΤΟ ΔΙΑΣΚΕΔΑΖΟΥΜΕ...

Και να στέλνουμε τέλος ένα μήνυμα σε άλλους, που είναι σε θέση βέβαια να το λάβουν...

Ο ΚΟΠΕΛΟΣ...

Σ' ένα χωριό του ορεινού Μυλοποτάμου είχε γεννηθεί ο Μανούσος. Το σόι του βοσκοί όλοι, από αυτή τη μοίρα δεν γλίτωσε ούτε αυτός.

Από νωρίς - νωρίς, τα πρώτα παιδικά του χρόνια ανέβαινε τον Ψηλορείτη συνοδεύοντας τα αρκετά μεγάλα κοπάδια τους και περνούσε πολύς καιρός να ξανακατεβεί πάλι στο ορεινό χωριό του.
Ζώντας μέσα στη άγρια φύση, τρεφόμενος με ολόπαχο γάλα, στάκα, τυριά φρεσκοπηγμένα, κρέας από τα ζωντανά που έσφαζαν τακτικά, άγριο μέλι που ξετρύπωνε από ξεχασμένες κερήθρες και πίνοντας γάργαρο νερό από τα ρυάκια του βουνού, ενετσούλωσε κι έκανε ένα μπόι και βάρος άλλο πράμα.

Όταν κατέβαινε στο χωριό και τον βλέπανε οι άλλοι να είναι ψηλότερος τουλάχιστον ένα κεφάλι από όλους, αντίκριζαν με δέος (και ζήλια οι αρσενικοί) το υπερφυσικό κοπέλι και γρήγορα του κολλήσανε το παρατσούκλι "ο Κόπελος".
Έπιανε πολύ τόπο μα σουλούπι δεν είχε, θύμιζε σε πολλά τον Πατούχα που έγραψε κάποτε ο Κονδυλάκης, βλέπετε οι συνθήκες δεν είχαν αλλάξει και πολύ για το χωριό του από κείνα τα χρόνια.

Το σχολείο είναι για πολλούς περιττή πολυτέλεια σε τέτοια μέρη, γιατί να πάει ο Μανούσος; αφού βοσκός θα ξετέλεβε στην ζωή του, όχι προφέσορας του βουνού...

Έτσι σε τέτοιες συνθήκες απομόνωσης πέρασε τα παιδικά κι εφηβικά του χρόνια, μέχρι που ήρθε μια μέρα με το ταχυδρομείο ένα χαρτί που τον καλούσε να παρουσιαστεί στο στρατό, να κάνει την θητεία του σαν Έλληνας πολίτης.

Ετοίμασε τα πράγματα του και ξεκίνησε το πρώτο ταξίδι της ζωή του. Ένας χωριανός τον πήγε ως το Ρέθυμνο κι αφού τούβγαλε το πιο φτηνό εισιτήριο, τον έβαλε στο καράβι της γραμμής και τον ξεπροβόδισε με τις ευχές όλων για καλή θητεία.

Φτάνοντας την άλλη μέρα στο Πειραιά απόμεινε στην προβλήτα με τα χέρια στη μέση, να κοιτάζει τα ψηλά κτίρια που υπάρχουν στο μεγάλο λιμάνι. ιδίως αυτό το γυάλινο του Λαιμού που φάνταζε ουρανοξύστης... Μην ξέροντας πως να πάει παραπέρα, αφού δεν είχε ξαναβρεθεί σε άγνωστα μέρη μέχρι τότε, πήρε ένα ταξί να τον πάει στο ΚΤΕΛ στον Κηφισσό, από όπου θα πήγαινε με λεωφορείο στον τελικό προορισμό του την Θήβα.

Ο πονηρός ταξιτζής που είδε το κελεπίρι μοναχό του πρωί - πρωί, τον πήγε όπου ζήτησε αφού πρώτα τον έκανε αρκετές βόλτες στα γύρω στενά, να γράφει το ταξίμετρο...

Στο υπεραστικό ΚΤΕΛ άλλο χάος. Άνθρωποι και λεωφορεία παντού, με ταμπέλες που δεν ήξερε να διαβάσει. Γύριζε γύρω - γύρω, μπας κι ακούσει από τα μεγάφωνα κάτι που να ενδιαφέρει.
Τράβηξε την προσοχή κάποιων συνομήλικων του, που ήταν εκεί για τον ίδιο σκοπό κι αυτοί, να καταταγούν στην Θήβα.

- Τι σου συμβαίνει φίλε; ξέχασες τα γυαλιά στο σπίτι και δεν μπορείς να διαβάσεις που γράφει πως πάει το κάθε λεωφορείο;

- Όι μωρέ κοπέλια, μα άφησα οπίσω την αδελφή μου, την μόνη που ξέρει γράμματα στην οικογένεια μας... πως θα πάω στην Θήβα νωρίς, στον στρατώνα;

- Μην σε νοιάζει μαζί θα το βρούμε, κι εμείς για να καταταγούμε πάμε, πως σε λένε;

Γνωριστήκανε, μαζί περάσανε την βασική εκπαίδευση όπου διέπρεψε ο Μανούσος και ξεχώρισε για την δύναμη κι αντοχή του, αφού στο χωριό του έκανε περί τα 20 χλμ καθημερινά σε κατσικόδρομους με όλους τους καιρούς, όσο για το φαγητό και το κρεβάτι του εδώ, ήταν αρκετά καλύτερα από εκείνα που είχε στο σπίτι του.

Τελειώνοντας την πρώτη τους εκπαίδευση οι φίλοι, ήρθαν και οι μεταθέσεις τους: όλοι προορίζονταν για την Κώ. Ποιοί νομίζετε πως υπηρετούν στα ακριτικά νησιά πέρα από τους χωριάτες που δεν έχουν κανένα βύσμα να την βγάλουν κοντύτερα κι ανετότερα την θητεία; Περιμένετε να δείτε ακρίτα το κωλόπαιδο του Παύλου Γιαννακόπουλου ή τον gay star της TV;
Ή μήπως τον κάποιο Αιβαλιώτη που παίζει τώρα τον πατριώτη στους γύφτους των Σκοπίων, ενώ έκανε τα πάντα ν' αποφύγει την δική του θητεία χωμένος σ' ένα γραφείο και δεν είδα ακόμη να πέφτουνε μπινελίκια και γιαούρτια όπως χρειάζεται...

Και οι "εξόριστοι" στρατευμένοι δεν έμειναν ούτε καν στο νησί, τους πήγαιναν παραπέρα σ' ένα απομακρυσμένο νησάκι με μιά βάρκα, να φρουρούν ένα φυλάκιο που υπήρχε, να νοιώθουν κάποια σιγουριά οι λιγοστοί κάτοικοι που ζούσαν εκεί.

Δημιουργήθηκε άλλο ένα πρόβλημα για τον Μανούσο, που δεν ήξερε την ώρα, στο βουνό όποτε ξημέρωνε σηκωνόταν και δούλευε κι όποτε βράδιαζε και δεν έβλεπε, γύριζε και κοιμόταν. Εδώ χρειαζόταν να ξέρει τι ώρα είναι για να αλλάζει τους άλλους στις σκοπιές και δεν είχε ποτέ του ρολόι.
Το πρόβλημα λύθηκε εύκολα με 2 όμοια ρολόγια με δείκτες, ένα που δούλευε κανονικά κι ένα επίτηδες σταματημένο στην ώρα που ήθελαν: όταν οι δείκτες των 2 ρολογιών ήταν στην ίδια θέση τότε ο Μανούσος που έπρεπε να τα κοιτά συχνά, ήξερε πως ήταν ώρα να φυλλάξει σκοπιά ή να ξυπνήσει αυτόν που θα τον αντικαθιστούσε. Μιά έξυπνη ιδέα που είχε ένας από την παρέα τόσο απλή κι αποτελεσματική, να ορίζουν τον χρόνο στο αφιλόξενο περιβάλλον του ακριτικού νησιού.

Περιβάλλον που θύμιζε πολλά στον Μανούσο, αφού οι περισσότεροι από τους κατοίκους ήταν βοσκοί επίσης. Έβοσκαν γίδες στα αλατισμένα από την θάλασσα χόρτα του νησιού...

Κάποιος ξεχώριζε γιατί είχε μερικούς χοίρους που βόσκανε σε κλειστό χώρο. Ένας χοντρός και καλοθρεμμένος από αυτούς, συχνά περνούσε το συρματόπλεγμα από μια τρύπα που άγνωστο πώς είχε κάνει ο ίδιος κι έψαχνε για καλύτερη τροφή στους χώρους γύρω από το φυλάκιο...

Τον έβλεπαν συχνά οι στρατιώτες που έκαναν σκοπιά ψηλά να περιφέρεται και να τρέφεται αμέριμνος και άρχισαν να αναπτύσουν φαντασιώσεις για ψητό χοιρινό στα κάρβουνα, μυρωδάτα χωριάτικα λουκάνικα και σούπα από χοιροκεφαλή, για όσους ξέρουν... σκοπεύανε μάλιστα μια των ημερών να τον αρπάξουνε, να τον μπάσουνε στο φυλάκιο, να τον σφάξουν και να το γλεντήσουν με την βοήθεια του μάγειρα, που ήταν πρόθυμα μέσα στον σχεδιασμό αυτόν αφού τον ενημέρωσαν...

Περίμεναν την κατάλληλη μέρα, ώσπου από την αναμονή τους έβγαλε ο ίδιος ο ιδιοκτήτης του ζώου, που ήρθε μιά μέρα ως το φυλάκιο λέγοντας στον επικεφαλής:
- Πάλι μου έφυγε το ζωντανό, βοηθάτε με να το πιάσω και να το σφάξω μιας κι είναι η ώρα του, θα σας δώσω ένα καλό μερίδιο από το κρέας του, μα βλέπω να φτάνει για όλους μας, τετράπαχος έγινε πια...

Σχημάτισαν ένα απόσπασμα οι ελεύθεροι υπηρεσίας τότε, ο Μανούσος φύλαγε σκοπιά. Κυνήγησαν τον χοίρο στα ανοιχτά χωράφια μα εκείνος, αντιλαμβανόμενος το τέλος και τον προορισμό του, έτρεχε ολύγυρα κάνοντας ότι μπορούσε να παρατείνει την ζωή του..

Το κυνηγητό συνεχίστηκε για κάμποση ώρα, εξαντλήθηκαν οι στρατιώτες με την επιμονή του βαρύ χοίρου και την ικανότητα του να ελίσσεται και να ξεφεύγει από τα χέρια τους, την ώρα που τον στρίμωχναν κι ήταν έτοιμοι να τον πιάσουν...

- Αφήστε τον μωρέ σε μένα, ακούστηκε ο Μανούσος που μόλις είχε τελειώσει τη σκοπιά, παρέδωσε το όπλο του κι ήρθε να συνδράμει τους άλλους σε κάτι που, ήξερε να κάνει καλά τόσα χρόνια στο χωριό του.

Γύρισαν και τον είδαν να μπαίνει στην κουζίνα του φυλακίου, όταν βγήκε σε λίγα λεπτά κρατούσε ένα καραβανάκι που έψαχνε επιμελώς όλο αυτόν το χρονικό διάστημα, φροντίζοντας οι διαστάσεις του να ταιριάζουν με το ρύγχος του χοίρου.
Πλησίασε άφοβα το ζώο που είχανε στριμώξει για τελευταία τώρα φορά σ' ένα τοίχο, πέφτει πάνω του με όλο του το βάρος, το αγκαλιάζει γερά από τον λαιμό με τη μιά χέρα και με την άλλη του χώνει απότομα όλο το μουστρί στο καραβανάκι, πιέζοντας δυνατά να του φράξει το στόμα και την μύτη να πλαντάξει...Ασφυκτιά σε λίγο ο χοίρος, πέφτει αδύναμος κάτω, σηκώνεται αστραπιαία όρθιος ο Μανούσος και τον αποτελειώνει με δυό - τρείς δυνατές κλωτσιές στο κεφάλι...

Ικανοποιημένοι από το αποτέλεσμα, βοήθησαν τον ιδιοκτήτη να γδάρει και να τεμαχίσει τον χοίρο, έβγαλε 80 κιλά κρέας καθαρό και τους άφησε το μισό ακριβώς. Τις επόμενες βδομάδες είχαν αρκετά εφόδια για φάγωμα, ο μάγειρας έδειξε την τέχνη του μαγειρεύοντας το εκλεκτό από την ελεύθερη βοσκή στο νησί κρέας, με όλους τους τρόπους που γνώριζε...

Και με κάμποσο κρασί που προμηθεύτηκαν από την Κω ανταλλάσοντας ένα καλό κομμάτι χοιρινό, πέρασαν τα πρώτα Χριστούγεννα της θητείας τους απομονωμένοι μεν στο νατιοανατολικό Αιγαίο, μα τουλάχιστον χορτάτοι...

ACANTHUS PRODUCTIONS...

Η "ACANTHUS PRODUCTIONS" η δική μου επιχείρηση content provider, ΕΙΝΑΙ ΕΔΩ! Με σκοπό να έχει την δική της παρουσία, άποψη και λόγο στον χώρο του θεάματος, ειδικά του τηλεοπτικού που σήμερα βρίσκεται σε άθλιο επίπεδο.

Η πρώτης της συνεργασία είναι να δίνει περιεχόμενο στα διαδικτυακά κανάλια INTRONtv και way2goGreece

Παράληλλα είναι πρόθυμη να συζητήσει κάθε σοβαρή πρόταση και να συνεργαστεί με όλα τα media που θα μπορέσουν να συννενοηθούν και να προχωρήσουν μαζί, ιδίως εκείνα που θα προκύψουν στο άμεσο μέλλον με την σύγκλιση των τεχνολογιών...

Σίγουρα για να ξεχωρίσουν θα χρειαστούν πρωτότυπο και ποιοτικό πρόγραμμα, που μπορούμε να δημιουργήσουμε μαζί. Να ξεφύγουν από τα καθιερωμένα και να δώσουν νέα δυναμική στο ισχυρότατο μέσον της τηλεόρασης (κάθε μορφής και τεχνολογίας)...

Είναι ανοιχτή σε όλα, δηλώνει πως θέτει ψηλά τον πήχη της ποιότητας με τα δικά της κριτήρια, και διατηρεί το δικαίωμα και την πολυτέλεια να επιλέγει πότε, πού, με ποιόν και πόσο θα συνεργαστεί...

Επικοινωνία προς το παρόν αποκλειστικά στο e- mail: acanthus.prod@gmail.com

ΤΗΣ ΜΝΗΜΗΣ ΜΟΝΟΠΑΤΙΑ...

1.
Αν δείς κάποιον που κάθεται
κι έχει κλειστά τα μάτια
να ξέρεις πως εξερευνά
της μνήμης μονοπάτια.

2.
Παίζει ταινία από παλιές
στιγμές στην θύμιση του
κι αναπολεί τα λάθη που
έκανε στην ζωή του.

3.
Ανοίγει τον κατάλογο
που έχει σημειώσει
όλα όσα δεν έκανε
και τόχει μετανοιώσει.

4.
Ξαναγυρνά στα δύσκολα
διλλήματα που υπήρχαν
κι αν τότε είχε πράξει αλλιώς
σήμερα πως θα ήταν.

5.
Κι αν δείς οτι καθυστερεί
αργεί και δεν ξυπνάει
λάθη θα έκανε πολλά
κι ακόμη τα μετράει.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

ΜΑΘΕ ΠΑΙΔΙ ΜΟΥ ΓΡΑΜΜΑΤΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Γιατί ξέροντας να γράφεις, να διαβάζεις και προπαντός να μετράς, θα μπορέσεις κάποτε να υπολογίσεις: 6 χρόνια εδώ, 6 εκεί, άλλα 6 αλλού και ίσως ο δικός σου λογαριασμός βγεί σωστά για το που πήγαν τα χρόνια σου.

Μπορεί να πάρεις κι ένα χαρτί, να το περιφέρεις από αφεντικό σε αφεντικό μπας και θελήσει να σε πάρει στη δούλεψη του, αν δεν καταφέρει ο γέρος σου να σε "βολέψει" σε κρατικό πόστο, ή έχει η αίτηση σου την κατάληξη που είχε αυτή του πτυχιούχου στην ταινία...

Οστόσω θα βλέπεις τις κομμώτριες, τους barmen/barwomen, τους καφετζήδες και τους σουβλατζήδες να κονομούν καθημερινά με τα μαγαζιά - χρυσορυχεία που έχουν...
Δείτε τη σε πλήρη οθόνη από το link:

http://www.video.google.com/googleplayer.swf?docid=-7810937674909726250&hl=en

ΕΡΓΟΔΟΤΙΚΕΣ ΥΠΕΚΦΥΓΕΣ...

Έχετε βρεθεί στην κατάσταση ν' αναζητάτε δουλειά, να δείτε μια αγγελία δημοσιευμένη κάπου, να στείλετε το βιογραφικό σας, να περιμένετε όσο θέλουν κι αν δεήσουν ν' ανταποκριθούν, να σας καλέσουν για συνέντευξη και στο τέλος ν' ακούσετε:

- Έχεις ξαναδουλέψει σε...(τη δουλειά που κάνουν αυτοί, αποκλειστικά).

- Τώρα μου ήρθες; Πόσο χρονών είσαι;

- Τον τάδε τον ξέρεις; (κάποιον άγνωστο που έτυχε να έχει το ίδιο επώνυμο με σένα).

- Θα κρατήσουμε την αίτηση σου στο αρχείο μας...(την πετάνε μόλις φύγεις).

- Έχεις περισσότερα προσόντα από ότι απαιτεί η θέση...(τα υπόλοιπα περισσεύουν).

- Σκοπεύεις να μείνεις έγκυος τους επόμενους μήνες;

- Σήκω και στάσου εκεί να σε δώ...που το βρήκαμε το κελεπίρι...

- Δεν νομίζω να συνεργαστούμε...

- Μην μας ενοχλήσεις ξανά, θα σε πάρουμε εμείς...

- Ο (όνομα βουλευτή) σ' έστειλε; Δεν το λες τόση ώρα;

- Χαρτί από τον (ίδιος βουλευτής) έχεις πάρει;

- Αν είχα μαγαζί θα σ' έπαιρνα, εδώ στο γραφείο θέλω την...(με τον πιο ωραίο κώλο).

- Εμείς εδώ δεν έχουμε ωράριο καταστημάτων...(ούτε πληρώνουν υπερωρίες).

- Δεν έχουμε δουλειά τώρα, όποτε σε χρειαστούμε θα σε ειδοποιήσουμε...

- Αμάξι έχεις; Πως θάρχεσαι; (στου διαόλου τη μάνα που είναι η έδρα τους).

- Όπως βλέπεις πέσανε πολλοί για την ίδια θέση κι εσύ...(είσαι απέξω σίγουρα).

- Καλά έκανες κι ήρθες, μα βλέπεις πως...(δεν σ' έχουμε ανάγκη).

- Γιατί θέλεις τόσο να γίνεις....(ότι γράφει η αγγελία, άμα έχεις ανάγκη δεν διαλέγεις).

Αν το έχετε κάνει, σας είναι γνωστά τα παραπάνω κόλπα που χρησιμοποιούν να σας ξεφορτωθούν.
Αν παρόλα αυτά επιμένετε να προσπαθείτε να νοικιάσετε τον εαυτό σας σε κάποιον άλλο έναντι κάποιου αντιτίμου που λένε μισθό (αυτό κάνετε στην ουσία όταν ψάχνετε μισθωτή δουλειά) αντί να διερευνήσετε τι μπορείτε να κάνετε με τις δικές σας δυνάμεις σαν ελεύθεροι επαγγελματίες, τότε σας αξίζει ότι κι αν τραβάτε!

Ο ΤΣΑΜΠΑΤΖΗΣ...

Μια παλιά αληθινή ιστορία που φέτος γίνεται 100 χρονών Δημοσιεύτηκε πρώτη φορά το 1908 σε επαρχιακή εφημερίδα.

Ήταν Σαρακοστή και τότε.
Σ' ένα συνοικιακό μαγειρείο ο μάγειρας ετοίμαζε νηστίσιμα φαγητά: χταπόδι με μακαρόνια, σπανακόρυζο, παντζάρια με σκορδαλιά και μιά φασολάδα με πλήθος υλικά που μοσχομύριζε όπως ετοιμαζόταν.
Σαν πονηρός που ήταν άφηνε ξεσκάπαστες τα 4- 5 τσικάλια που μαγείρευε και οι μυρωδιές ξεχύνονταν ελεύθερα τριγύρω, προκαλώντας την αίσθηση της λιγούρας στους γείτονες και τους περαστικούς...

Σε μια στιγμή ο μάγειρας παρατηρεί κάποιον περαστικό που κοντοστάθηκε στην πόρτα του και παρατηρούσε τα φαγητά που άχνιζαν.

- Τι κοιτάς ρε; τον ρωτά ο μάγειρας που δεν του πολυάρεσε ο πελάτης καθότι φαινόταν από χωριό, φτωχός και κουρελοντυμένος...

- Να αφεντικό κοιτώ εκείνη τη φασολάδα και σκέφτομαι...

- Τι σκέψεις σου προκαλεί μωρέ το φαί; λέει του χωρικού που κοίταζε πειναλέα.

- Ξέρεις αφεντικό, αυτή το τσικάλι με τη φασολάδα, μπορώ να το φάω μονομιάς όλο...

- Λες να τα καταφέρεις; Τόσο πεινάς; Κι αν δεν...

- Τότε αφεντικό ας στοιχηματίσουμε. Αν χάσω, τότε θα κάτσω να μου βγάλεις ένα δόντι...

Δεν το πολυσκέφτηκε ο μάγειρας, δεν κόστιζαν εξάλλου και πολύ 2 κιλά φασόλια μαγειρεμένα, θα είχε πλάκα να έβλεπε να προσπαθεί να καταβροχθίσει ο πεινασμένος χωριάτης τόση ποσότητα όσπρια μαζεμένη.
Αδύνατο να τα καταφέρει σκέφτηκε, τα άντερα του έχουν σχεδόν κολλήσει άπό την πείνα..

Το περιστατικό τράβηξε την προσοχή των γειτόνων, του καφετζή, των τεμπελχανάδων θαμώνων του που βρήκαν καινούριο θέαμα να περάσουν την ώρα τους σήμερα, ο απέναντι κουρέας, ο σαμαράς παραδίπλα, ο ράφτης απέναντι, περνούσε κι ο υπενωμοτάρχης και σταμάτησε να δεί τι μάζεψε τον κόσμο εκεί μεσημεριάτικα, στάθηκε κι αυτός να κάνει χάζι...

Μπροστά σε τόσους θεατές, ο χωριάτης κάθισε σ' ένα τραπέζι, ο μάγειρας φέρνει μπροστά του το τσικάλι με τα φασόλια, λίγο ψωμί μαύρο, ένα κρεμμύδι και λίγες ελιές. Του δίνει ένα κουτάλι κουτάλι, καθίζει γελώντας ειρωνικά απέναντι του και του λέει:
- Ορίστε ξεκίνα, όλα δικά σου, φάτα όπως είπες, μάρτυρες υπάρχουν πολλοί να διαπιστώσουν αν τα καταφέρεις...

Ο πεινασμένος χωριάτης ξεκινά να τρώει με βουλιμία. Έτρωγε φασόλια με το κουτάλι, έβαζε στο στόμα του ψωμί κι ελιές, έκοψε και το κρεμμύδι. Άδειασε εύκολα το μισό τσικάλι και συνέχιζε...

Όταν η ποσότητα της φασολάδας ήταν περίπου στο ένα τέταρτο της αρχικής έτρωγε πιο αργά, με δυσκολία κατάπινε τώρα τις μπουκιές, ήταν φανερό πως χόρτασε, τελικά σταμάτησε τελείως.

- Είχες δίκιο αφεντικό, ήταν πολλά τα φασόλια, δεν μπορώ να φάω άλλα...

- Είδες λοιπόν που επέμενες; Τώρα όμως έχουμε βάλει ένα στοίχημα και το έχασες.
Διάλεξε ένα δόντι σου να το βγάλουμε να το αφήσεις εδώ, να μάθεις άλλη φορά...

- Έχεις δίκιο αφεντικό, έχασα και θα πληρώσω...

Σηκώνονται και πάνε προς το μαγαζί του κουρέα, που σαν πιο ειδικός στην γειτονιά, έκανε και τέτοιου είδους "εξαγωγές" όποτε υπήρχε ανάγκη. Ακολουθούμενοι από το πλήθος που περίεργα συνέχιζε να παρακολουθεί και να γελά με το πάθημα του αλλουνού.

Κάθεται στην καρέκλα του κουρέα ο χωριάτης, διαλέγει ποιό δόντι θα χάσει, του δίνουν να κρατά μιά μικρή λεκάνη να πέσει μέσα το δόντι, το βγάζει επιδέξια ο κουρέας, φτύνει το δόντι κι αρκετά αίματα ο χωριάτης στην λεκάνη...

Μουγκρίζει από πόνο ο χωριάτης, πληρώνει τον κουρέα ο μάγειρας, παίρνει το δόντι που κέρδισε και πάει να γύγει από το κουρείο περήφανος για την νίκη του.

- Δεν με κερνάς κι ένα ρακί αφεντικό τώρα, να περάσει ο πόνος, να μπορέσω να φύγω κι εγώ; ακούσει τον χωριάτη να του ζητά απο την καρέκλα που ακόμη καθόταν κρατώντας το ματωμένο στόμα του.

Δεν έχανε τίποτα ο μάγειρας, είχε ταπεινώσει μπροστά σε τόσο κόσμο τον πεινάλα, τον υποχρέωσε να πληρώσει σε είδος, ήταν νικητής και δικαιωμένος, λέει του καφετζή:

- Κέρνα τον ένα διπλό ρακί, τον καημένο, να συνέλθει και να πάει στο καλό, θα θυμάται για πολύ την σημερινή μέρα...

Ο καφετζής έτρεξε να εκτελέσει την παραγγελία του μάγειρα, τον λυπόταν κιόλας τον άνθρωπο που πονούσε, πίνει αυτός το ρακί μονορούφι όταν του το φέρνει...

- Ευχαριστώ αφεντικό, ακούει τον χωριάτη να του λέει πίνοντας το ρακί του.

- Καλά τώρα, άντε στο καλό να γυρίσουμε κι εμείς στις δουλειές μας, τον αποχαιρετά ο μάγειρας.

- Ευχαριστώ τρείς φορές αφεντικό, συνεχίζει εκείνος. Μια για τη φασολάδα, μια για το ρακί που κέρασες και μια για το δόντι που κουνούσε κι ήθελα να βγάλω, μα ζητούσε πολύ ακριβά ο οδοντογιατρός που πήγα το πρωί, για αυτό ήρθα σήμερα στην πόλη...μα το έβγαλες εσύ τσάμπα, καλοσύνη σου...

Χρειάστηκαν όλοι οι παρευρισκόμενοι, να επέμβουν για να γλιτώσουν τον πονηρό τσαμπατζή χωριάτη από το χέρια του εξαγριωμένου μάγειρα που γύρισε απότομα και τον άρπαξε από τον λαιμό...

ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΥΛΟΥΚΑΣ...

Ιωάννης το όνομα που του δόθηκε με την βάπτιση του όταν ήταν ενός χρόνου.

Κούλουκας το παρατσούκλι που του κολλήσανε τα υπόλοιπα παιδιά στη φτωχογειτονιά που γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα του χρόνια.
Φτώχεια και κακομοιριά στην οικογένεια του και γύρω του, τέτοιες ιστορίες δίνει άφθονες η ζωή, αυτή είναι η γαμημένη πραγματικότητα κι όχι τα χαζοσήριαλ με τις ψευτο-ιστορίες κάποιων που τάχουν όλα στη ζωή λυμένα και το μόνο που τους νοιάζει είναι το sex και μάλιστα με τον πιο ηλίθιο τρόπο.

Στην οικογένεια του Ιωάννη ξέρανε αυτή τη ζωή, την ανάποδη.
Σκουπιδιάρης στο δήμο ο γέρος του και καθαρίστρια σε σχολείο η μάνα του, πολλά βράδια τρώγανε τις τυρόπιτες που περισσεύανε από το κυλικείο που διατηρούσε στο σχολείο όλη μέρα, ξαναζεσταμένες στο τηγάνι. Καθώς και τα παλιά κουλούρια που βουτούσανε στο γάλα το πρωί. Άλλοτε τη βγάζανε με ψωμί κι ελιές, μα πάντοτε δοξάζανε κάποιο ανώτερο ον που το λέγανε "Θεό".

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να πιστεύουν πως κάποιος υπάρχει και γι' αυτούς, δεν είναι αφημένοι ολότελα στην ανάλγητη μοίρα τους και τα φορτώνουν όλα σε μια ανώτερη ευφυία που νομίζουν πως τους βλέπει από κάπου ψηλά και νοιάζεται για αυτούς ειδικά, μέσα στα δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης...

Στην περίπτωση τους φαίνεται πως δούλεψε για χάρη τους αυτή η υπέρτατη διάνοια, για να εξηγηθεί εύκολα ποιός έβαλε την ιδέα στην καθηγήτρια της μουσικής στην Α΄ Γυμνασίου που πήγαινε τότε ο 13χρονος Ιωάννης, να του προτείνει να γραφτεί και να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής βυζαντινής μουσικής που λειτουργούσε και τότε και σήμερα ακόμη στο "πολιτιστικό κέντρο της ιεράς μητροπόλεως", κοντά στο σχολείο και το σπίτι του.

Είχε και καλή φωνή εδώ που τα λέμε ο Ιωάννης, θα μπορούσε να έχει ένα εφόδιο στη ζωή σαν βοηθός ψάλτης όπως ανέμεναν οι ταπεινοί και θεοφοβούμενοι γονείς του.

Πήγε στη σχολή, διακρίθηκε κιόλας για την καλλιφωνία του, ήταν κι έξυπνος αρκετά, τα κατάφερνε καλά στις επαφές με τους ανθρώπους.
Έμαθε τα κατατόπια στο πολιτιστικό, συμμετείχε στις εκδηλώσεις του, παρακολουθούσε το κατηχητικό που γινόταν τακτικά, πέρασε και πολλές ώρες σαν βοηθός στην κουζίνα όποτε είχαν γεύματα, έκανε κι ένα σωρό άλλες αγγαρείες πρόθυμα και χωρίς αμοιβή βέβαια.

Περνούσε πολλές ώρες καθημερινά εκεί, άσχετα αν είχε ή όχι μάθημα μουσικής.
Είχε έλθει σε επαφή με έναν κόσμο που δεν ήξερε πως υπήρχε, με συνθήκες ζωής καλύτερες από εκείνες των ανθρώπων στην γειτονιά του κι είχε γίνει αποδεκτός σ' αυτόν. Έβλεπε και τον σεβασμό προς τους ρασοφόρους που είχαν οι γριές θεούσες που πήγαιναν στην εκκλησία στο υπόγειο, άρχισε να ενδιαφέρεται για τα της ιερωσύνης...

Όλο και περισσότερο. Έφερνε στο σπίτι και διάβαζε βίους αγίων, βιβλία με ύμνους, τα ευαγγέλια, όλες τις ακολουθίες, άναβε κεριά συνεχώς μπροστά από τα εικονίσματα της μάνας του, θύμιαζε όποτε απαιτούσαν οι κανόνες, νήστευε αυστηρά τις σαρακοστές, έψελνε και στο κρεββάτι ακόμη. Επισκεπτότανε μοναστήρια της περιοχής συχνά, έκαναν κι εκδρομές σε μακρινότερα με τους άλλους.

Οι γέροι του άρχισαν να θορυβούνται με τις συχνές απουσίες και τις πολύωρες παρέες με τους εκκλησιατικούς και παραεκκλησιαστικούς κύκλους, άνθρωποι της χειρωνακτικής καΙ σκληρής δουλειάς ήταν, δεν καλόβλεπαν τον εσμό αυτό των κηφήνων της κοινωνίας.

Η αγωνία τους για το μέλλον του έφτασε στο κατακόρυφο όταν ο Ιωάννης άρχισε να προβάρει ράσα μπροστά στο καθρέφτη, να δει πως φαίνονταν πάνω του...Είχε αποφασίσει να ενταχτεί στους ρασοφόρους τελειώνοντας το λύκειο, ούτε στις πανελλαδικές εξετάσεις δεν σκόπευε να λάβει μέρος αν κι ήταν αρκετά καλός μαθητής.

Ο γέρος του σαν τον είδε σηκώθηκε πάνω:

- Γαμώ το καντήλι του δεσπότη, για καλόγερο σε μεγάλωσα εγώ; είπαμε να μάθεις να ψέλνεις, να βοηθάς στην εκκλησία να παίρνεις κατιτίς χαρτζιλίκι, όχι να σε παρασύρουνε τάχα πως θ' αγιάσεις μονομιάς...Να πηγαίνεις μόνο στα μαθήματα σου κι άσε το πολιτιστικό και τις αγγαρείες, βλέπεις τα άλλα κοπέλια να τα κάνουν αυτά; Να γυρίζεις νωρίς σπίτι, άμα θες δουλειά να βοηθάς εμένα, όχι το παπαδαριό...και μην ξαναπάς στα μοναστήρια με όλους αυτούς κλεισμένους μέσα "και ο Θεός ξέρει τι κάνουν"...

Δεν έπαιρνε από τέτοιες νουθεσίες ο νέος, άρχισε ν' αφήνει και γένεια να είναι έτοιμος.

Προοριζόταν όπως πήγαινε να περάσει στα κιτάπια των παπάδων ως "Άγιος Ιωάννης ο Κούλουκας, ο εν Χανίοις ασκητεύσας" όπως τον κορόϊδευαν στο λύκειο οι συμμαθητές του, αρσενικοί και θηλυκοί που γελούσαν με την περίεργη απόφαση του σε τέτοια ηλικία...

Ο γέρος του ήταν έτοιμος να μπουκάρει μ' ένα στελιάρι από κασμά στο πολιτιστικό και να μισερώσει όποιους ρασοφόρους έβλεπε μπροστά του να ελευθερώσει τον γιό του από την επιρροή τους, όταν η μάνα σκέφτηκε να μιλήσουν στον επίσκοπο πρώτα, να του πουν για την κατάσταση που βιώνουν κι αν κι αυτός ήταν από τα ίδια, να έπαιρναν δυναμικά το παιδί τους από εκεί κι ας μην έσωνε ποτέ να αγιάσει...

Βρήκανε τον Ειρηναίο, τον σημερινό αρχιεπίσκοπο Κρήτης που ήταν τότε δεσπότης. Του είπανε ξεκάθαρα πως δεν ήθελαν να δουν το παιδί μοναχό σε μοναστήρι. Αυτός που ήταν και πιο γνωστικός από άλλους εκεί μέσα, τους εξήγησε πως το παιδί έχει έφεση στα της εκκλησίας, μην το αποπαίρνουν έτσι κι αν δεν θέλουν να γίνει μοναχός άγαμος μπορούσε να γίνει παπάς φοιτώντας σε εκκλησιαστική σχολή κι ασχολούμενος επαγγελματικά με μισθό με την διακονία, όπως έλεγε...

Προσφέρθηκε να τον συστήσει στην ανωτέρα εκλησιαστική σχολή στην Κηφισιά, αφού τελείωνε το λύκειο τότε, να μην πάει σε αυτή της Κρήτης που πάνε οι απόφοιτοι του δημοτικού. Είπε και το παρηγορητικό: είναι στα χέρια του "Θεού" και να σπουδάσει μπορεί να μη βρίσκει δουλειά εύκολα, όπως τα υπόλοιπα παιδιά σας, εδώ θα τον κάνω παπά αμέσως...

Έτσι κι έγινε, ο Ιωάννης εισήχθη στην ανωτέρα εκκλησιαστική σχολή, πέρασε 3 χρόνια να αποφοιτήσει, γλίτωσε την στρατιωτική θητεία, χειροτονήθηκε αστραπιαία διάκος και σε δυό βδομάδες μετά παπάς (αφού πρώτα παντρεύτηκε βέβαια υποχρεωτικά υπο τις ευλογίες του εν λόγω δεσπότη κάποια κοπέλα που πρωτογνώρισε στην κουζίνα του πολιτιστικού τότε), έγινε και λαμπρή γιορτή στη χειροτονία με τους γονείς και τους δικούς του να κάθονται δίπλα στον επίσκοπο καμαρωτοί...

- Είδατε πως τακτοποιήθηκε το παιδί και δεν χρειάστηκε να φύγει από την εκκλησία; τους έλεγε, μίλησε μετά και για δύσκολη αποστολή διακονίας την σύγχρονη εποχή κι άλλα τέτοια, αδιάφορα για τους περισσότερους οικείους του "πατρός" πια Ιωάννη.

Που σήμερα έχει 3 παιδιά, λειτουργεί σε μεγάλη εκκλησία της πόλης και οι γέροι γονείς του περνούν πότε - πότε να τον καμαρώνουν με την χρυσή στολή τις Κυριακές και γιορτές...

ΝΤΟΚΟΥΜΕΝΤΟ: ΑΝΑΒΟΛΙΚΑ ΚΑΙ ΕΦΗΒΟΙ ΑΘΛΗΤΕΣ...

Το παρακάτω απόσπασμα βίντεο που βρήκα, αναφέρεται στην διαχρονική χρήση (κατάχρηση καλύτερα) από έφηβους αθλητές στεροειδών αναβολικών και τις συνέπειες που βιώνουν σε μεγαλύτερη ηλικία...

Αν σοκάρεστε εύκολα μην το δείτε, μα κάποια πράγματα πρέπει να παρουσιάζονται όπως είναι, οι ευαισθησίες ας μένουν στην άκρη, δεν ωφελούν και κανέναν άλλωστε...

http://www.youtube.com/watch?v=ZwTBJQEpt-w

ΝΤΟΠΙΝΓΚ ΚΑΙ ΡΕΚΟΡ...

Αποκαλύφτηκαν ντοπαρισμένοι οι συμμετέχοντες στην εθνική ομάδα άρσης βαρών που ετοιμαζόταν για αγώνες και ξέσπασε πάλι υποκριτικός σάλος.

Η κοινή γνώμη ακόμη μια φορά παρουσιάζεται "έκπληκτη" και "συγκλονισμένη" να μιλά για σκάνδαλο. Τα ΜΜΕ οργιάζουν πάλι και στην Ελλάδα και στο εξωτερικό με υπονοούμενα για προηγούμενες νίκες, τάχα πως ήταν μυστική η συνταγή τότε.

Ενόψει κι Ολυμπιακών Αγώνων σε λίγους μήνες...

Σιγά την συνταρακτική ανακάλυψη. Οποιαδήποτε ομάδα, οποιασδήποτε χώρας να ελεγχθεί σήμερα ή αύριο, θα βρεθεί να κάνει χρήση "απαγορευμένων ουσιών".
Ιδίως σε τριτοκοσμικές που βρίσκονται ξαφνικά να λάμπουν με αθλητές στο βάθρο των νικητών, ν'ακούγεται ο εθνικός τους ύμνος σ' όλη την οικουμένη και να μπαίνουν στον απολογισμό των μεταλλίων στο τέλος. Τόσα χρυσά, τόσα ασημένια, τόσα χάλκινα.

Να ευχαριστηθεί το πόπολο πίσω στον τόπο του, να χοροπηδούν στις πλατείες και να οργανώσουν φιέστες υποδοχής στους "ήρωες"...Να πάρουν και λίγη λάμψη οι πολιτικοί που θα συνωστίζονται δίπλα στους νικητές, μπουρδολογώντας για "γένος νικητών" και "ψυχική δύναμη" λες και διαφέρουν οι νικητές από τους χαμένους πέρα από την ντόπα...

Με ουσίες που φτιάχνονται σε εργαστήρια προχωρημένης τεχνολογίας, με ένα και μόνο σκοπό: να βοηθήσουν αθλητές που κάνουν πρωταθλητισμό να ξεπεράσουν τους αντιπάλους τους και τους ίδιους τους εαυτούς τους με τις προηγούμενες επιδόσεις τους.

Να προχωρήσουν μπροστά το άθλημα, κάνοντας νέα ρεκόρ. Δεν έχει σημασία ποιο συγκεκριμένο άθλημα, είτε είναι δύναμης ή αντοχής είτε είναι ατομικό ή ομαδικό, όλα διαθέτουν τις ουσίες που καλύπτουν τις ανάγκες τους κι ο κάθε αθλητής έχει το προσωπικό του φαρμακείο σε βαλιτσάκι που κουβαλά πάντα μαζί του.

Νομίζετε πως οι επιδόσεις και τα ρεκόρ έρχονται με μαρουλόφυλλα και βραστά καρότα ή πατάτες; Νομίζετε πως η καθημερινή προπόνηση συμβάλλει πουθενά πέρα από την τελειοποίηση μιας τεχνικής;
Και το υπόλοιπο που προσφέρει είναι μόνο κούραση κι ανία.

Κομμένα τα παραμύθια. Το 70% του αποτελέσματος οφείλεται στην διατροφή, κάθε μορφής. Αν πραγματικά δεν θέλετε να ρισκάρει ο αθλητής την υγεία του και τον αυριανό προνομιούχο διορισμό του στο στράτευμα "κατ' εξαίρεση" στους Ολυμπιακούς του Πεκίνου που είναι φέτος μην απαιτήσετε μετάλλια, διακρίσεις, ρεκόρ, εθνικό ύμνο...Μην γιουχάρετε από τους καναπέδες όταν θα τους βλέπετε στις οθόνες σας να πατώνουν στους αγώνες...

Προτρέψτε τους ν' αγωνιστούν για ένα κομμάτι κλαδί ελιάς ή δάφνης (άλλη μια Ελληνική παραξενιά θα μας χρεώσουν τα διεθνή media) κι αφήστε τις διεθνείς διακρίσεις στην Μογγολία, το Ιράν, την Κίνα, την Πολωνία, την Αρμενία, την Τουρκία, κλπ που οι αθλητές τους θα κάνουν χρήση των ίδιων ουσιών για τον ίδιο λόγο.

Και ξεχάστε τους αμέσως μετά τους αγώνες, όπως σίγουρα θα κάνετε...

ΠΟΤΕ ΤΗΝ ΚΥΡΙΑΚΗ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Δείτε την τότε οποιαδήποτε μέρα θέλετε, μα ΜΗ ΤΗΝ ΧΑΣΕΤΕ!

Την ταινία του Ζύλ Ντασσέν που μόλις έφυγε από την ζωή, υπερήλικας κι έχοντας ζήσει καλά.

Σαν φόρος τιμής σ' έναν μεγάλο Φιλέλληνα...

Δείτε την καλύτερα σε πλήρη οθόνη από το link:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docId=-7491935429788301918&hl=en

ΠΡΟΣΤΑΤΕΥΜΕΝΟΙ ΕΠΩΝΥΜΟΙ, ΑΠΡΟΣΤΑΤΕΥΤΑ ΚΟΡΟΪΔΑ...

Καταγγέλλεται συχνά από πολίτες ακόμη και δημοτικούς άρχοντες, πως δεν υπάρχει αρκετή αστυνόμευση κι εδώ κι αλλού, τελικά σ' όλη την επικράτεια.

Οι Έλληνες νοιώθουν κι είναι πραγματικά απροστάτευτοι.
Κι αυτό γιατί χιλιάδες αστυνομικοί αντί να κάνουν τη δουλειά που τους προσέλαβε η πολιτεία να κάνουν για την ασφάλεια όλων, χρησιμοποιούνται για την προσωπική ασφάλεια πολιτικών, διπλωματών, δικαστικών, επιχειρηματιών, "μεγαλο"δημοσιογράφων ή ακόμη και "καλλιτεχνών" και λοιπών επώνυμων κόπρων που απασχολούν τη δημοσιότητα.

Υπάρχουν και στοιχεία που βρήκαν δημοσιογράφοι από το σχετικό Προεδρικό Διάταγμα:
Για τον πρωθυπουργό διατίθενται 100 αστυνομικοί κι ανάλογα αυτοκίνητα κι ολόκληρο το ΑΤ Ραφήνας, για τον Παπανδρέου 50, για τους άλλους αρχηγούς 20 στον καθένα, σε κάθε υπουργό από 8, αναπληρωτή υπουργό από 6, υφυπουργό από 4. Για τους ευροβουλευτές και τους βουλευτές Αττικής από 1 στον καθένα, για βουλευτές της επαρχίας από 2, για τους πρώην πρωθυπουργούς από 8, πρώην υπουργούς από 2, άγνωστος ο αριθμός αυτών που διατίθενται συνολικά σε όλους τους αναφερόμενους παραπάνω, μα σίγουρα μεγάλος, χιλιάδες...

Πού να μείνει μετά μάχιμος αστυνομικός να βγεί στους δρόμους για υπηρεσία, αφού όσοι μπορούν να το κάνουν αναλαμβάνουν δουλειά γραφείου ή παριστάνουν τους συνδικαλιστές με συνεχείς αξιώσεις από την πολιτεία, μα χωρίς να δείχνουν έστω λίγο έργο, να ξέρει κι ο πολίτης που χρειάζονται, αφού δεν βλέπει αποτελέσματα μετρήσιμα...

Που συνεχίζει να πληρώνει ακριβά με την φορολογία του την δημόσια τάξη κι ανασφάλεια, ενώ η εγκληματικότητα συνεχώς αυξάνεται κι εκδηλώνεται με βαρύτερες μορφές όσο περνά ο καιρός...

Θα αφυπνιστούν άραγε αυτοί που είναι "αρμόδιοι" για την τάξη, αν αρχίσουμε να καταστέτουμε όσοι μπορούμε μόνοι μας κι αποτελεσματικά, μιά κι όξω, τους αλλοδαπούς αληταράδες και τους δικούς μας χασικλήδες που κακά τα ψέμματα, αυτοί ευθύνονται για μεγάλο μέρος της καθημερινής εγκληματικής δράσης, ή θα μας τα πρήξουν οι αυτόκλητοι περιθωριακοί προστάτες ανθρωπίνων δικαιωμάτων (πάντα των δραστών, ποτέ των θυμάτων);

Να ξέρουν πάντως πως όταν έρθει αυτή η ώρα, θα περιλάβουμε πρώτα αυτούς και μετά τους υπόλοιπους, μην ρωτούν μετά γιατί: όποιος είναι μπροστά την πληρώνει πρώτος...

ΑΥΤΟ ΠΟΥ ΜΟΥ ΛΕΙΠΕΙ...

1.
Απόψε είμαι μοναχός
δεν ξέρω που να πάω
σκεφτικός κι αμίλητος
στους δρόμους τριγυρνάω.

2.
Γυναίκες γνώρισα πολλές
δεν έχει σημασία
αυτό που θέλω στην ζωή
δεν μούδωσε καμμία.

*******************************************
Αυτό που μου λείπει είναι
μια γυναίκα αληθινή
κάποια που θα πεί πως είμαι
αυτός που την συγκινεί.

Αυτό που μου λείπει είναι
ένα πρόσωπο γνωστό
να μ' απλώσει την καρδιά της
κάπου να ξεκουραστώ.
*****************************************

3.
Στα μπαράκια χάνομαι
πολλά λεφτά ξοδεύω
σε γυναίκες και ποτά
διέξοδο γυρεύω.

4.
Όμως κάτι φύλαξα
κάπου καλά κρυμμένο
και θα το δώσω μοναχά
σ' αυτήν που περιμένω.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"

CARIBBEAN LUST...

Ερωτικός πειρασμός προερχόμενος από τα νησιά της Καραϊβικής θάλασσας.

Αρχή με λίγο αυθεντικό ρούμι και κατευθείαν στον prive μας χώρο. Μακριά όσο γίνεται από τις τουριστικές μάζες.
Οι δυό μας μόνο, εγώ και η μαυρούλα και το πάθος μας ελεύθερο να εκδηλωθεί.

Κάτω από αυτό το tatoo, να συμπληρώσω "naughty phat booty".

Να το κουνάει λάγνα, όπως ξέρουν καλά οι γυναίκες στα μέρη της.

Να μου έχει εκμυστηρευτεί οτι την ανάβει το spanking...

Τι άλλο να ζητήσω, για ένα εξωτικό διάλειμμα;
Να απολαύσουμε παρέα δυό πιάτα conch chowder. Μετά...

Η ΑΝΑΠΑΥΛΑ ΤΟΥ ΥΠΑΛΛΗΛΟΥ...

Χρειάστηκε να πάω για κάποιες πληροφορίες που ήθελα στον ΟΑΕΕ (πρώην ΤΕΒΕ).

Υπήρχαν κάποιοι υπάλληλοι που ασχολούνταν με πολίτες, μα αυτός που θα μου έδινε τις συγκεκριμένες πληροφορίες που μ' ενδιέφεραν δεν ήταν στο γραφείο του.
Ούτε έλλειπε σε κάποια εξωτερική δουλειά, απλώς έκρινε καλό να βγεί να κάτσει σ' ένα μπαλκόνι που υπήρχε, για να...πάρει αέρα λιγάκι όπως είπαν οι συνάδελφοι του.

- Περίμενε να τελειώσει, να μπεί μέσα, να πάρει την θέση του στο γραφείο να σου πεί ό,τι θες να μάθεις...μου είπε κάποιος από τους υπόλοιπους.

Νόμιζε πως ήμουνα καλό και υπάκουο προβατάκι και θά συμμορφωνόμουν με τις υποδείξεις του, ή ακόμη χειρότερα θα σπαταλούσα τον πολύτιμο χρόνο μου να περιμένω πότε θα του καυλώσει του συγκεκριμένου κόπρου να επιστρέψει μέσα, στα υποτιθέμενα καθήκοντα του, μπορεί την ώρα που θα σχολούσε...

Τι να το νοιάζει για μένα, αφού εξασφάλισε μισθό και άλλα δέκα επιδόματα από τον κρατικό κορβανά κι αν δεν τον φτάνουν αύριο θα κάνει ανεύθυνες απεργίες να του τα αυξήσουν...

Μα αυτός ο κόπρος σήμερα τα είδε όλα: Προχώρησα στην αίθουσα και μπροστά στα έκπληκτα μάτια των άλλων παρευρισκομένων, άνοιξα την κλειστή μπαλκονόπορτα, βγήκα έξω και κάθισα σε μιά από τις άδειες καρέκλες που υπήρχαν δίπλα του και εκεί μόνοι μας τα είπαμε αφού συνήλθε από την αρχική του έκπληξη κι αυτός.

Έτσι έμαθα αυτό που ήθελα, μέσα σε λίγα λεπτά, στον ανοιξιάτικο ήλιο αντί για μέσα στην κλιματιζόμενη αίθουσα, δεν έχει καμιά σημασία, έκανα τον σκοπό μου...

Με την μικρή ενθάρρυνση να ανταποκριθεί άμεσα, για να μην συνοδεύει η φωτογραφία του το παρόν κείμενο, φωτο που θα τραβούσα σε δευτερόλεπτα άψογα με την μικρή κάμερα (τελευταίας τεχνολογίας και απεριόριστων δυνατοτήτων) που έχω τους τελευταίους μήνες ΠΑΝΤΑ ΜΑΖΙ ΜΟΥ, λόγω του blog και της νέας μου δουλειάς...

Όσο για τις πληροφορίες, δεν έμαθα τίποτα καινούριο, επιβεβαίωσα απλώς κάτι που ήξερα ήδη, μα έπρεπε να υποστώ την επίσκεψη...