ΑΓΙΟΣ ΙΩΑΝΝΗΣ Ο ΚΟΥΛΟΥΚΑΣ...

Ιωάννης το όνομα που του δόθηκε με την βάπτιση του όταν ήταν ενός χρόνου.

Κούλουκας το παρατσούκλι που του κολλήσανε τα υπόλοιπα παιδιά στη φτωχογειτονιά που γεννήθηκε και πέρασε τα πρώτα του χρόνια.
Φτώχεια και κακομοιριά στην οικογένεια του και γύρω του, τέτοιες ιστορίες δίνει άφθονες η ζωή, αυτή είναι η γαμημένη πραγματικότητα κι όχι τα χαζοσήριαλ με τις ψευτο-ιστορίες κάποιων που τάχουν όλα στη ζωή λυμένα και το μόνο που τους νοιάζει είναι το sex και μάλιστα με τον πιο ηλίθιο τρόπο.

Στην οικογένεια του Ιωάννη ξέρανε αυτή τη ζωή, την ανάποδη.
Σκουπιδιάρης στο δήμο ο γέρος του και καθαρίστρια σε σχολείο η μάνα του, πολλά βράδια τρώγανε τις τυρόπιτες που περισσεύανε από το κυλικείο που διατηρούσε στο σχολείο όλη μέρα, ξαναζεσταμένες στο τηγάνι. Καθώς και τα παλιά κουλούρια που βουτούσανε στο γάλα το πρωί. Άλλοτε τη βγάζανε με ψωμί κι ελιές, μα πάντοτε δοξάζανε κάποιο ανώτερο ον που το λέγανε "Θεό".

Οι άνθρωποι έχουν ανάγκη να πιστεύουν πως κάποιος υπάρχει και γι' αυτούς, δεν είναι αφημένοι ολότελα στην ανάλγητη μοίρα τους και τα φορτώνουν όλα σε μια ανώτερη ευφυία που νομίζουν πως τους βλέπει από κάπου ψηλά και νοιάζεται για αυτούς ειδικά, μέσα στα δισεκατομμύρια των κατοίκων της Γης...

Στην περίπτωση τους φαίνεται πως δούλεψε για χάρη τους αυτή η υπέρτατη διάνοια, για να εξηγηθεί εύκολα ποιός έβαλε την ιδέα στην καθηγήτρια της μουσικής στην Α΄ Γυμνασίου που πήγαινε τότε ο 13χρονος Ιωάννης, να του προτείνει να γραφτεί και να παρακολουθήσει τα μαθήματα της σχολής βυζαντινής μουσικής που λειτουργούσε και τότε και σήμερα ακόμη στο "πολιτιστικό κέντρο της ιεράς μητροπόλεως", κοντά στο σχολείο και το σπίτι του.

Είχε και καλή φωνή εδώ που τα λέμε ο Ιωάννης, θα μπορούσε να έχει ένα εφόδιο στη ζωή σαν βοηθός ψάλτης όπως ανέμεναν οι ταπεινοί και θεοφοβούμενοι γονείς του.

Πήγε στη σχολή, διακρίθηκε κιόλας για την καλλιφωνία του, ήταν κι έξυπνος αρκετά, τα κατάφερνε καλά στις επαφές με τους ανθρώπους.
Έμαθε τα κατατόπια στο πολιτιστικό, συμμετείχε στις εκδηλώσεις του, παρακολουθούσε το κατηχητικό που γινόταν τακτικά, πέρασε και πολλές ώρες σαν βοηθός στην κουζίνα όποτε είχαν γεύματα, έκανε κι ένα σωρό άλλες αγγαρείες πρόθυμα και χωρίς αμοιβή βέβαια.

Περνούσε πολλές ώρες καθημερινά εκεί, άσχετα αν είχε ή όχι μάθημα μουσικής.
Είχε έλθει σε επαφή με έναν κόσμο που δεν ήξερε πως υπήρχε, με συνθήκες ζωής καλύτερες από εκείνες των ανθρώπων στην γειτονιά του κι είχε γίνει αποδεκτός σ' αυτόν. Έβλεπε και τον σεβασμό προς τους ρασοφόρους που είχαν οι γριές θεούσες που πήγαιναν στην εκκλησία στο υπόγειο, άρχισε να ενδιαφέρεται για τα της ιερωσύνης...

Όλο και περισσότερο. Έφερνε στο σπίτι και διάβαζε βίους αγίων, βιβλία με ύμνους, τα ευαγγέλια, όλες τις ακολουθίες, άναβε κεριά συνεχώς μπροστά από τα εικονίσματα της μάνας του, θύμιαζε όποτε απαιτούσαν οι κανόνες, νήστευε αυστηρά τις σαρακοστές, έψελνε και στο κρεββάτι ακόμη. Επισκεπτότανε μοναστήρια της περιοχής συχνά, έκαναν κι εκδρομές σε μακρινότερα με τους άλλους.

Οι γέροι του άρχισαν να θορυβούνται με τις συχνές απουσίες και τις πολύωρες παρέες με τους εκκλησιατικούς και παραεκκλησιαστικούς κύκλους, άνθρωποι της χειρωνακτικής καΙ σκληρής δουλειάς ήταν, δεν καλόβλεπαν τον εσμό αυτό των κηφήνων της κοινωνίας.

Η αγωνία τους για το μέλλον του έφτασε στο κατακόρυφο όταν ο Ιωάννης άρχισε να προβάρει ράσα μπροστά στο καθρέφτη, να δει πως φαίνονταν πάνω του...Είχε αποφασίσει να ενταχτεί στους ρασοφόρους τελειώνοντας το λύκειο, ούτε στις πανελλαδικές εξετάσεις δεν σκόπευε να λάβει μέρος αν κι ήταν αρκετά καλός μαθητής.

Ο γέρος του σαν τον είδε σηκώθηκε πάνω:

- Γαμώ το καντήλι του δεσπότη, για καλόγερο σε μεγάλωσα εγώ; είπαμε να μάθεις να ψέλνεις, να βοηθάς στην εκκλησία να παίρνεις κατιτίς χαρτζιλίκι, όχι να σε παρασύρουνε τάχα πως θ' αγιάσεις μονομιάς...Να πηγαίνεις μόνο στα μαθήματα σου κι άσε το πολιτιστικό και τις αγγαρείες, βλέπεις τα άλλα κοπέλια να τα κάνουν αυτά; Να γυρίζεις νωρίς σπίτι, άμα θες δουλειά να βοηθάς εμένα, όχι το παπαδαριό...και μην ξαναπάς στα μοναστήρια με όλους αυτούς κλεισμένους μέσα "και ο Θεός ξέρει τι κάνουν"...

Δεν έπαιρνε από τέτοιες νουθεσίες ο νέος, άρχισε ν' αφήνει και γένεια να είναι έτοιμος.

Προοριζόταν όπως πήγαινε να περάσει στα κιτάπια των παπάδων ως "Άγιος Ιωάννης ο Κούλουκας, ο εν Χανίοις ασκητεύσας" όπως τον κορόϊδευαν στο λύκειο οι συμμαθητές του, αρσενικοί και θηλυκοί που γελούσαν με την περίεργη απόφαση του σε τέτοια ηλικία...

Ο γέρος του ήταν έτοιμος να μπουκάρει μ' ένα στελιάρι από κασμά στο πολιτιστικό και να μισερώσει όποιους ρασοφόρους έβλεπε μπροστά του να ελευθερώσει τον γιό του από την επιρροή τους, όταν η μάνα σκέφτηκε να μιλήσουν στον επίσκοπο πρώτα, να του πουν για την κατάσταση που βιώνουν κι αν κι αυτός ήταν από τα ίδια, να έπαιρναν δυναμικά το παιδί τους από εκεί κι ας μην έσωνε ποτέ να αγιάσει...

Βρήκανε τον Ειρηναίο, τον σημερινό αρχιεπίσκοπο Κρήτης που ήταν τότε δεσπότης. Του είπανε ξεκάθαρα πως δεν ήθελαν να δουν το παιδί μοναχό σε μοναστήρι. Αυτός που ήταν και πιο γνωστικός από άλλους εκεί μέσα, τους εξήγησε πως το παιδί έχει έφεση στα της εκκλησίας, μην το αποπαίρνουν έτσι κι αν δεν θέλουν να γίνει μοναχός άγαμος μπορούσε να γίνει παπάς φοιτώντας σε εκκλησιαστική σχολή κι ασχολούμενος επαγγελματικά με μισθό με την διακονία, όπως έλεγε...

Προσφέρθηκε να τον συστήσει στην ανωτέρα εκλησιαστική σχολή στην Κηφισιά, αφού τελείωνε το λύκειο τότε, να μην πάει σε αυτή της Κρήτης που πάνε οι απόφοιτοι του δημοτικού. Είπε και το παρηγορητικό: είναι στα χέρια του "Θεού" και να σπουδάσει μπορεί να μη βρίσκει δουλειά εύκολα, όπως τα υπόλοιπα παιδιά σας, εδώ θα τον κάνω παπά αμέσως...

Έτσι κι έγινε, ο Ιωάννης εισήχθη στην ανωτέρα εκκλησιαστική σχολή, πέρασε 3 χρόνια να αποφοιτήσει, γλίτωσε την στρατιωτική θητεία, χειροτονήθηκε αστραπιαία διάκος και σε δυό βδομάδες μετά παπάς (αφού πρώτα παντρεύτηκε βέβαια υποχρεωτικά υπο τις ευλογίες του εν λόγω δεσπότη κάποια κοπέλα που πρωτογνώρισε στην κουζίνα του πολιτιστικού τότε), έγινε και λαμπρή γιορτή στη χειροτονία με τους γονείς και τους δικούς του να κάθονται δίπλα στον επίσκοπο καμαρωτοί...

- Είδατε πως τακτοποιήθηκε το παιδί και δεν χρειάστηκε να φύγει από την εκκλησία; τους έλεγε, μίλησε μετά και για δύσκολη αποστολή διακονίας την σύγχρονη εποχή κι άλλα τέτοια, αδιάφορα για τους περισσότερους οικείους του "πατρός" πια Ιωάννη.

Που σήμερα έχει 3 παιδιά, λειτουργεί σε μεγάλη εκκλησία της πόλης και οι γέροι γονείς του περνούν πότε - πότε να τον καμαρώνουν με την χρυσή στολή τις Κυριακές και γιορτές...