Γράφει ο Ανδρέας Πετρουλάκης, μα θα μπορούσα να το έχω γράψει κι εγώ:
Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Ολυμπιονικών αριθμεί αρκετές εκατοντάδες μέλη ενώ τα μετάλλια που έχουν κατακτήσει Έλληνες αθλητές είναι μερικές δεκάδες. Ο λόγος είναι ότι, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου Ολυμπιονίκες θεωρούνται όσοι ανέβηκαν στο βάθρο, στη χώρα μας όσοι πλασαρίστηκαν στην οκτάδα.
Σημασία έχεις πού βάζεις τον πήχυ. Και εμείς τον βάζουμε χαμηλά για να φαινόμαστε πολλοί οι καλοί. Αυτός είναι περίπου ο εθνικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.
Τα ελληνικά Πανεπιστήμια σε διάφορες διεθνείς κατατάξεις καταλαμβάνουν όχι ιδιαίτερα αξιοζήλευτες θέσεις. Αυτό δεν μας πτοεί. Τα δημοσιεύματα θριαμβολογούν διότι υπάρχουν «5 Ελληνικά Πανεπιστήμια ανάμεσα στα 500 καλύτερα του κόσμου» και όχι κανένα ελληνικό ΑΕΙ στα 400 καλύτερα. Ο ολιγαρκής πήχυς της αυταρέσκειας που λέγαμε.
Στις εισαγωγικές συνήθως μπαίνουν εύκολα θέματα και κάθε χρόνο ανεβαίνουν οι βάσεις. Όταν κατ' εξαίρεση κάποιες φορές βάζουν ζόρικα, όπως φέτος, τότε μιλάμε για σφαγιασμό, κατάρρευση των βάσεων, «Παιδεία κάτω από τη βάση». Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς έχουν τα ίδια ποσοστά επιτυχίας, εμείς όμως προτιμούμε ατυχήσαντες αριστούχους από αποτυχημένους.
Οι ομάδες μας στην Ευρώπη παίζουν συνήθως κακό ποδόσφαιρο αλλά εμείς το περιγράφουμε με εκφράσεις όπως «στάθηκαν καλά», «έπαιξαν σαν ίσος προς ίσο», «αμύνθηκαν ηρωικά» γιατί ο πήχυς που έχουμε βάλει είναι η αποφυγή διασυρμού. Αγνοώντας ότι ακριβώς το νόημα του αθλητισμού είναι να αντιπαρατεθείς ίσος προς ίσον και αν είσαι χειρότερος να χάσεις. Συνήθως είμαστε εξ ορισμού χειρότεροι αλλά αφού το ξέρουμε παραμένουμε ικανοποιημένοι στις συχνές αξιοπρεπείς ήττες γιατί εκεί ακριβώς έχουμε βάλει το όριο επιτυχίας. Πώς να ομολογήσουμε μεταξύ μας ότι μάλλον αγωνιζόμαστε σε άλλο άθλημα.
Τα στήθη των ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών όλων των σωμάτων είναι τίγκα στο παράσημο. Όλοι τους, ευτυχώς, είναι άκαπνοι. Τι πραγματικά πιστοποιούν τα γυαλιστερά μετάλλια με τις πολύχρωμες κορδέλες και οι εντυπωσιακοί μεγαλόσταυροι; Φαντάζομαι ότι τα αριστεία εξαίρετης ανδρείας που υπήρχαν για να δίνονται σε ήρωες πολέμου, τώρα δίνονται σε αυτούς που κατάφεραν να τελειώσουν επιτυχώς μία άσκηση. Αυτός είναι στις μέρες μας ο πήχυς. Δίνει όμως σε όλους μας τη χαρά να θαυμάζουμε το αξιόμαχο και ηρωικό του στρατεύματος, το οποίο δόξα τω Θεώ δεν χρειάστηκε ποτέ να επιβεβαιώσουμε.
Ανεβάζουμε ο ένας το επίπεδο του άλλου, καμιά φορά αλληλοθαυμαζόμαστε και αλληλοδοξαζόμαστε και ανεβαίνουμε όλοι μαζί επίπεδο. Χαμηλώνουμε τις απαιτήσεις και πολλαπλασιάζουμε τις θέσεις των αρίστων για να βρουν να κάτσουν οι μέτριοι. Έτσι σιγά σιγά μάθαμε το ανεπαρκές να το θεωρούμε κανονικό και να επιβραβεύουμε ως εξαιρετικό το αυτονόητο. Σαν τους υπαλλήλους που πάνε κανονικά στη δουλειά τους και τους δίνουμε επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως αντί να επιπλήττουμε τους αργοπορημένους.
Η νεαρή και όμορφη αστυνομικός που συνέλαβε τον δολοφόνο χρυσαυγίτη έκανε τη δουλειά της. Είναι μια δύσκολη, επικίνδυνη και κακοπληρωμένη δουλειά αλλά είναι η δουλειά που διάλεξε. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει κανένα λόγο να παρασημοφορήσει έναν άνθρωπο επειδή απλώς έκανε τη δουλειά του- το μήνυμα είναι αρνητικό. Φαντάζομαι ότι εκατοντάδες συνάδελφοί της έχουν συλλάβει ακόμα πιο επικίνδυνους κακοποιούς- δεν καλεί καθένα τους μετά να τον βραβεύσει. Αυτό είναι το επάγγελμα για το οποίο πληρώνονται.
Ας δίνει με περισσότερη φειδώ τα μετάλλια ο Πρόεδρος, έτσι κι αλλιώς αρκετούς ντοπαρισμένους Ολυμπιονίκες έχει ήδη βραβεύσει. Το κορίτσι μπορεί να αρκεστεί σε μια έκφραση ευαρέσκειας του διοικητή της. Ο οποίος στη συνέχεια πρέπει να ερευνήσει αν αληθεύουν οι καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων ότι κάποια από τα αγόρια που ήταν μαζί της έβλεπαν ένα έγκλημα να εκτυλίσσεται μπροστά τους, αμέτοχα. Αν η ευσυνείδητη παρασημοφορηθεί σαν ηρωίδα, η συμπεριφορά των αδρανών θα φαίνεται κανονική.
Ο Σύνδεσμος Ελλήνων Ολυμπιονικών αριθμεί αρκετές εκατοντάδες μέλη ενώ τα μετάλλια που έχουν κατακτήσει Έλληνες αθλητές είναι μερικές δεκάδες. Ο λόγος είναι ότι, ενώ σε όλες τις υπόλοιπες χώρες του κόσμου Ολυμπιονίκες θεωρούνται όσοι ανέβηκαν στο βάθρο, στη χώρα μας όσοι πλασαρίστηκαν στην οκτάδα.
Σημασία έχεις πού βάζεις τον πήχυ. Και εμείς τον βάζουμε χαμηλά για να φαινόμαστε πολλοί οι καλοί. Αυτός είναι περίπου ο εθνικός τρόπος να βλέπουμε τα πράγματα.
Τα ελληνικά Πανεπιστήμια σε διάφορες διεθνείς κατατάξεις καταλαμβάνουν όχι ιδιαίτερα αξιοζήλευτες θέσεις. Αυτό δεν μας πτοεί. Τα δημοσιεύματα θριαμβολογούν διότι υπάρχουν «5 Ελληνικά Πανεπιστήμια ανάμεσα στα 500 καλύτερα του κόσμου» και όχι κανένα ελληνικό ΑΕΙ στα 400 καλύτερα. Ο ολιγαρκής πήχυς της αυταρέσκειας που λέγαμε.
Στις εισαγωγικές συνήθως μπαίνουν εύκολα θέματα και κάθε χρόνο ανεβαίνουν οι βάσεις. Όταν κατ' εξαίρεση κάποιες φορές βάζουν ζόρικα, όπως φέτος, τότε μιλάμε για σφαγιασμό, κατάρρευση των βάσεων, «Παιδεία κάτω από τη βάση». Τα παιδιά έτσι κι αλλιώς έχουν τα ίδια ποσοστά επιτυχίας, εμείς όμως προτιμούμε ατυχήσαντες αριστούχους από αποτυχημένους.
Οι ομάδες μας στην Ευρώπη παίζουν συνήθως κακό ποδόσφαιρο αλλά εμείς το περιγράφουμε με εκφράσεις όπως «στάθηκαν καλά», «έπαιξαν σαν ίσος προς ίσο», «αμύνθηκαν ηρωικά» γιατί ο πήχυς που έχουμε βάλει είναι η αποφυγή διασυρμού. Αγνοώντας ότι ακριβώς το νόημα του αθλητισμού είναι να αντιπαρατεθείς ίσος προς ίσον και αν είσαι χειρότερος να χάσεις. Συνήθως είμαστε εξ ορισμού χειρότεροι αλλά αφού το ξέρουμε παραμένουμε ικανοποιημένοι στις συχνές αξιοπρεπείς ήττες γιατί εκεί ακριβώς έχουμε βάλει το όριο επιτυχίας. Πώς να ομολογήσουμε μεταξύ μας ότι μάλλον αγωνιζόμαστε σε άλλο άθλημα.
Τα στήθη των ανώτερων και ανώτατων αξιωματικών όλων των σωμάτων είναι τίγκα στο παράσημο. Όλοι τους, ευτυχώς, είναι άκαπνοι. Τι πραγματικά πιστοποιούν τα γυαλιστερά μετάλλια με τις πολύχρωμες κορδέλες και οι εντυπωσιακοί μεγαλόσταυροι; Φαντάζομαι ότι τα αριστεία εξαίρετης ανδρείας που υπήρχαν για να δίνονται σε ήρωες πολέμου, τώρα δίνονται σε αυτούς που κατάφεραν να τελειώσουν επιτυχώς μία άσκηση. Αυτός είναι στις μέρες μας ο πήχυς. Δίνει όμως σε όλους μας τη χαρά να θαυμάζουμε το αξιόμαχο και ηρωικό του στρατεύματος, το οποίο δόξα τω Θεώ δεν χρειάστηκε ποτέ να επιβεβαιώσουμε.
Ανεβάζουμε ο ένας το επίπεδο του άλλου, καμιά φορά αλληλοθαυμαζόμαστε και αλληλοδοξαζόμαστε και ανεβαίνουμε όλοι μαζί επίπεδο. Χαμηλώνουμε τις απαιτήσεις και πολλαπλασιάζουμε τις θέσεις των αρίστων για να βρουν να κάτσουν οι μέτριοι. Έτσι σιγά σιγά μάθαμε το ανεπαρκές να το θεωρούμε κανονικό και να επιβραβεύουμε ως εξαιρετικό το αυτονόητο. Σαν τους υπαλλήλους που πάνε κανονικά στη δουλειά τους και τους δίνουμε επίδομα εγκαίρου προσελεύσεως αντί να επιπλήττουμε τους αργοπορημένους.
Η νεαρή και όμορφη αστυνομικός που συνέλαβε τον δολοφόνο χρυσαυγίτη έκανε τη δουλειά της. Είναι μια δύσκολη, επικίνδυνη και κακοπληρωμένη δουλειά αλλά είναι η δουλειά που διάλεξε. Ο Πρόεδρος της Δημοκρατίας δεν έχει κανένα λόγο να παρασημοφορήσει έναν άνθρωπο επειδή απλώς έκανε τη δουλειά του- το μήνυμα είναι αρνητικό. Φαντάζομαι ότι εκατοντάδες συνάδελφοί της έχουν συλλάβει ακόμα πιο επικίνδυνους κακοποιούς- δεν καλεί καθένα τους μετά να τον βραβεύσει. Αυτό είναι το επάγγελμα για το οποίο πληρώνονται.
Ας δίνει με περισσότερη φειδώ τα μετάλλια ο Πρόεδρος, έτσι κι αλλιώς αρκετούς ντοπαρισμένους Ολυμπιονίκες έχει ήδη βραβεύσει. Το κορίτσι μπορεί να αρκεστεί σε μια έκφραση ευαρέσκειας του διοικητή της. Ο οποίος στη συνέχεια πρέπει να ερευνήσει αν αληθεύουν οι καταγγελίες αυτοπτών μαρτύρων ότι κάποια από τα αγόρια που ήταν μαζί της έβλεπαν ένα έγκλημα να εκτυλίσσεται μπροστά τους, αμέτοχα. Αν η ευσυνείδητη παρασημοφορηθεί σαν ηρωίδα, η συμπεριφορά των αδρανών θα φαίνεται κανονική.
