ΔΙΕΦΘΑΡΜΕΝΟΣ ΥΠΑΛΛΗΛΟΣ...

Ο Λέανδρος Ρακιντζής, γενικός επιθεωρητής δημόσιας διοίκησης περιγράφει το πορτρέτο του διεφθαρμένου υπαλλήλου και την ομερτά που επικρατεί μεταξύ τους.

Με συνέντευξή του στην Athens Voice, αναφέρει:

«Χωρίς να είναι κανόνας, από τα στοιχεία προκύπτει: έχει 20 με 25 χρόνια υπηρεσίας, πανεπιστημιακή εκπαίδευση, είναι υψηλά στην ιεραρχία. Γνωρίζει τους κανόνες, δεν φοβάται τίποτα επειδή είναι στα όρια της συνταξιοδότησης.

Έως ότου να τον πιάσουν και να ολοκληρωθούν οι διαδικασίες θα έχει πάρει τη σύνταξή του.

Εξάλλου ένα ποινικό δικαστήριο κάνει επτά με οκτώ χρόνια για να ολοκληρωθεί...

Επιπλέον πολλά εξαρτώνται από την πρώτη τοποθέτηση του δημοσίου υπαλλήλου.

Εάν πέσει σε γραφείο αδιάφορο ή με λαμόγια, θα χαλάσει κι αυτός.

Ιδίως στην επαρχία υπάρχει μια ομερτά. Αλληλοϋποστηρίζονται.

Γι' αυτό υπογραμμίζω ξανά και ξανά ότι πρέπει να επανέλθει το κώλυμα της εντοπιότητας.

Ο εφοριακός, ο πολεοδόμος, ο αστυνομικός δεν πρέπει να υπηρετούν στον τόπο καταγωγής τους».

Στην κορυφή πάντως της πυραμίδας διαφθοράς βρίσκονται οι οργανισμοί τοπικής αυτοδιοίκησης και τα υπουργεία, καθώς βάσει της ετήσιας έκθεσης του Ελεγκτικού Συνεδρίου καταγράφηκαν αμέτρητες περιπτώσεις υπέρογκων δαπανών και περιστατικών διασπάθισης δημοσίου χρήματος, με φαιδρά  αποκορυφώματα μισθώσεις λεωφορείων ΚΤΕΛ 8.200 ευρώ από δύο δήμους για να μεταβούν οι κάτοικοι στην Αθήνα για διαμαρτυρία κατά τις συνένωσης Δήμων με το σχέδιο Καλλικράτης και γεύματα 22.400 ευρώ σε χωριά της Βορείου Ελλάδας για την ανούσια και βαρετή εκπομπή «Κυριακή στο Χωριό».

Ούτε η οικονομική κρίση, ούτε τα μνημόνια δε μπορούν όπως φαίνεται, να αλλάξουν το DNA μιας μερίδας Ελλήνων που πιστεύουν ότι το πάρτι θα μπορεί να συνεχίζεται, ακόμη κι όταν η Ελλάδα είναι χρεοκοπημένη...

ΚΑΤΑΣΧΕΣΕΙΣ ΛΟΓΑΡΙΑΣΜΩΝ...

Το Δημόσιο στρέφεται δυναμικά κατά των μικροοφειλετών, επιστρατεύοντας την κατάσχεση μισθών, συντάξεων, καταθέσεων και άλλης κινητής περιουσίας των φορολογουμένων, προς είσπραξη των οφειλών έως 3.000 €.

Κάποιοι δεν καταλαβαίνουν ότι είναι αδύνατον να χορτάσει ο κόσμος σε ένα τραπέζι τρώγοντας μόνο μαρίδα. Πρέπει να ψηθούν και μερικά μεγάλα ψάρια.

Ειδάλως και εξολοθρευονται οι μαρίδες και η πείνα δεν περνάει...

Πόρωση δύο συνιστωσών αφενός ηληθιότητας και αφετέρου εξόφθαλμης προστασίας των φίλων γνωστών και μη εξαιρετέων...

Είναι ανήκουστο να καταδιώκουν τον κόσμο στην κατάσταση που βρίσκεται για μικροχρέη 200 και 300 ευρώ, αντί να τον διευκολύνουν ή και να χαρίζουν μικροποσά. Αφού ΔΕΝ έχει, τί να κάνει;

Οι φωστήρες με την φοβερή ιδέα περί μικροοφειλετών και αυτόματη ανάληψη απο τους τραπεζικούς λογαριασμούς των χρεών τους μας λένε φόρα παρτίδα πως έχουν το εργαλείο αλλά θα το χρησημοποίησουν όπως τους γουστάρει...

Έτσι όμως μας κάνουν να ρωτήσουμε για ποιό λόγο αυτόν τον άμεσο τρόπο πληρωμής των οφειλών, δεν το εφαρμόζουνε στους μεγαλο-ωφειλέτες όπου και θα πάρουν πολλά περισσότερα και ο λαός συμφωνεί και επαυξάνει και δεν πρόκειτε να φέρει καμμία μεταβολή στην μικροοικονομία , ισα ισα που θα την τονώσει μόνο και μόνο ψυχολογικά...

Η μόνη απάντηση σε αυτό το απλό ερώτημα που σημειωτέον προέκυψε αβίαστα απο τις πρακτικές τους είναι διότι δεν θέλουν...
 Ξεκάθαρα...

Γιατί δεν πιέζουν οι κυβερνητικοί εταίροι, οι οποίοι μέσα από την πραγματική φορολόγηση του πλούτου θα μπορούσαν να ισχυριστούν ότι με τη συμμετοχή τους στην κυβέρνηση συνέβαλαν καθοριστικά προς την δίκαιη κατανομή των θυσιών;

Είναι πλέον ολόκληρο το πολιτικό σύστημα στην υπηρεσία του μεγάλου πλούτου, χωρίς προσχήματα;

Πέραν της μέγιστης αναλγησίας τους, ξεσκεπάζεται το αληθινό πρόσωπο αυτών των δειλών που ακόμη και τώρα λειτουργούν σαν υπάλληλοι των μεγάλων συμφερόντων δυστυχώς οι αχρείοι...

ΣΧΕΔΙΟ "ΑΘΗΝΑ"...

Τις επόμενες ημέρες θα ακούσουμε και θα διαβάσουμε πολλά σχετικά με το σχέδιο "Αθηνά" για την τριτοβάθμια εκπαίδευση. Επίσης, θα δούμε και πολλές αντιδράσεις από τις τοπικές κοινωνίες που χάνουν τμήματα και φοιτητές, επομένως μια σημαντική πηγή εσόδων και σίγουρα θα βγούνε πάλι στους δρόμους να φωνάζουν.

Κατακερματισμένος και αλλοπρόσαλλος είναι ο υφιστάμενος χάρτης της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης. Τόλμησαν να βάλουν το μαχαίρι στο κόκαλο και να πουν ότι τα τελευταία 30 - 40 χρόνια όλα τα κόμματα ευθύνονται για το αίσχος των ΑΕΙ και ΤΕΙ.

Κάθε βουλευτής ή υπουργός ίδρυε κι ένα τμήμα, ένα ΤΕΙ ή ένα πανεπιστήμιο στον τόπο καταγωγής του πουλώντας στους ψηφοφόρους του τη μεγάλη του επιτυχία.

Κάθε χωριό είχε και ΤΕΙ και κάθε ραχούλα και στρατόπεδο, η άλλη μεγάλη πληγή. Και για όλα αυτά πλήρωναν τα κορόιδα, οι έλληνες πολίτες...

Είναι φανερό ότι τα ρουσφετολογικά κριτήρια υπερίσχυαν των ακαδημαϊκών και όλοι ήταν ευχαριστημένοι: οι τοπικές κοινωνίες έβλεπαν το real estate, τις καφετέριες και τα σουβλατζίδικα να ακμάζουν, οι εισακτέοι είχαν την ευκαιρία στην αλησμόνητη φοιτητική ζωή, οι γονείς τους νόμιζαν ότι τα παιδιά τους ήταν στο ελληνικό Harvard κι επίσης δικαιολογούνταν θέσεις διδασκόντων και διοικητικού προσωπικού.

Μια κατάσταση βολική για όλους. Εκτός από την αξιοπιστία της τριτοβάθμιας εκπαίδευσης.
Τα 26 Πανεπιστήμια και 16 ΤΕΙ που υπάρχουν σήμερα θα γίνουν 20 και 12 αντίστοιχα, χωρίς να περιορισθεί σημαντικά ο συνολικός αριθμός των εισακτέων. Οι 63 πόλεις που φιλοξενούσαν τμήματα ΑΕΙ και ΤΕΙ θα γίνουν 51. Πλην του Καποδιστριακού Πανεπιστημίου και του Μετσόβιου Πολυτεχνείου, τα αθηναϊκά πανεπιστήμια (Οικονομικό Πανεπιστήμιο, Πανεπιστήμιο Πειραιώς, Γεωπονικό, Πάντειο, Χαροκόπειο) θα ενοποιηθούν σε ένα ομόσπονδο πανεπιστήμιο με την επωνυμία «Αδαμάντιος Κοραής». Συγχωνεύσεις θα γίνουν και στα Πανεπιστήμια της περιφέρειας και σε ΤΕΙ.  

Τα κριτήρια που μπήκαν για το σχέδιο «Αθηνά» ήταν κυρίως οικονομικά, γεωγραφικά και ακαδημαϊκά.

Οικονομικά γιατί αναζητείται εξοικονόμηση πόρων από τις συγχωνεύσεις και τις οικονομίες κλίμακας που προσδοκούνται, γεωγραφικά γιατί τηρήθηκαν φαντάζομαι κάποιες ισορροπίες και ακαδημαϊκά γιατί επιχειρείται συγχώνευση ομοειδών αντικειμένων.

Κάποιες μικρο-αλλαγές στηριζόμενες όμως σε αντικειμενικά κριτήρια ίσως είναι σωστό και δίκαιο να γίνουν, γιατί όλο και κάτι μπορεί να έχει ξεφύγει. Αρκεί να υπάρχει ειλικρινής διάθεση συνεννόησης κι από την πλευρά του υπουργείου και των Πανεπιστημιακών.

Ο μεγάλος όμως κίνδυνος είναι να επικρατήσουν οι τοπικές πολιτικές και ρουσφετολογικές σκοπιμότητες, συνδυασμένες με τη διακαή επιθυμία διατήρησης των οφίτσιων και τελικά το όλο εγχείρημα να ξεφουσκώσει.

Αλλαγές και μεταρρυθμίσεις χωρίς αντιδράσεις δεν υπάρχουν. Από τους συνήθεις αντιδρώντες ανέμελους φοιτητές, συντεχνίες καθηγητών και υπαλλήλων των ιδρυμάτων, μέχρι βλαχοδήμαρχους, νοικοκύρηδες φοιτητόσπιτων, καφετζήδες, ντελίβερι και χασισεμπόρους των πανεπιστημιου-πόλεων που θα "θιγούν"...

Ας κοιταχτούμε όμως στον καθρέφτη κι ας είμαστε ειλικρινείς: το καθεστώς αυτό των 42 ιδρυμάτων σε 63 πόλεις δεν ήταν βιώσιμο. Κάτι έπρεπε να γίνει.

Κάποιοι άνθρωποι θα ξεβολευτούν, θα μετακινηθούν σε άλλα κτίρια, θα υπάρξει αρχικά μια αναταραχή, μια μεταβατική κατάσταση.  Δεν μπορεί να σκοντάφτουμε στη μετακίνηση από το ένα κτίριο στο άλλο ή από τον επάνω όροφο στον κάτω, ούτε από κοντικές πόλεις.

Οι αλλαγές που θέλει η χώρα δεν αφορούν πάντα τους "άλλους"...

Όταν φτιάξουμε παιδεία ανταγωνιστική με την Ευρώπη, τότε ας κάνουμε ξανά αυτήν την κουβέντα.

Το στοίχημα είναι σίγουρα φιλόδοξο, αλλά η επίτευξη του είναι στο χέρι μας!

ΟΡΓΙΣΜΕΝΑ ΝΙΑΤΑ...

Μόνο στην Ελλάδα 20 - 25χρονα γομάρια έγιναν "ανήλικα παιδιά".

Στην Ελλάδα της μαμακίασης, 25 ετών είναι ακόμη παιδάκι, μπέμπης, ανήλικο. Δεν σιχαθήκατε την ιατρό μαμά που είπε πόσο ευαίσθητο ήταν το παιδί της και δεν βρήκε ούτε μία κουβέντα  αυτοκριτικής να πει; Ενώ ο μπαμπάς είπε ότι θα σκοτώσει τους αστυνομικούς που το έκαναν ντα, δεν έχουν αυτοί καμιά ευθύνη για τον δρόμο που πήραν τα καμάρια τους; Αδέσποτα τα είχανε όλα αυτά τα χρόνια;

Οι γονείς ανησύχησαν για το ξύλο που έφαγαν οι γιόκες τους, αλλά δεν τους απασχόλησε το γεγονός ότι τα παιδιά τους έκανε ένοπλη ληστεία και ότι είχαν σχέση με ακροαριστερές τρομοκρατικές οργανώσεις...

Αυτά τα "παιδαρέλια", γόνοι σχετικά εύπορων οικογενειών με σπίτια στα βόρεια προάστια, με γονείς μορφωμένους και οι ίδιοι φοιτητές, πήραν τα όπλα και αποφάσισαν να αλλάξουν τον κόσμο όπως νόμιζαν αυτά απαλλοτριώνοντας τράπεζες. Και η οργή στο πρόσωπό τους δείχνει ότι υπάρχει μεγάλο κοινωνικό πρόβλημα και υπάρχουν κι άλλοι τέτοιοι νέοι που σκέφτονται με τον ίδιο τρόπο.

Πότε πρόλαβαν οι "4" καλοταισμένοι νεαροί και οι λοιποί πρόθυμοι μιμητές τους να καταπιεσθούν;

Πότε πρόλαβαν στα 20 τους να βρεθούν σε αδιέξοδο; Τέτοιο αδιαπέραστο που να εξωθηθούν να γίνουν οπαδοί της βίαιης σύγκρουσης και της φανατικής μισαλλοδοξίας;

Πόσο εύκολα αποκτά οποιοσδήποτε βαρύ οπλισμό; Για να σκοτώνουν γάτες και πουλιά τον είχαν;

Πότε πρόλαβαν να ζήσουν μεσα στην πραγματική ζωή για να γνωρίσουν και να καταλαβουν το "σύστημα" ώστε να το απορρίψουν και να αρχίσουν να το πυροβολούν, μπας και καταφέρουν να το ανατρέψουν;

Αναγκάστηκαν αλήθεια ποτέ να σηκωθούν στις 3.00πμ να πάνε σε φούρνο να ζυμώσουν, όταν οι καλοπερασάκηδες συνομήλικοι τους ακόμη μεθούνε και χοροπηδούνε στα ξενυχτάδικα; Πήγαιναν την ίδια ώρα στην ψαραγορά ή τη λαχαναγορά να κουβαλούνε κασόνια; Δούλευαν σε μηχανουργείο ή νταμάρι με τη βαριά, λερωμένα και εξουθενωμένα; Τρώγανε φάπες από δεσποτικά αφεντικά;

Ερωτήμστα που θάπρεπε να οδηγήσουν σε σοβαρή, αντικειμενική, ψύχραιμη και απροκατάληπτη παρουσίαση ενός τόσο σημαντικού θέματος όπως είναι η οργή, η καταπίεση κα τα αδιέξοδα των νέων που μπορούν να τους οδηγήσουν σε επιθετική συμπεριφορά και σε ακραίες επιλογές.

Είναι δυνατόν να ασχολούνται όλοι οι συνήθεις φωνασκούντες πάλι με μερικές δικαιολογημένες μπουνιές που έφαγαν ένοπλοι ληστές τραπεζών που συνδέονται με τον χώρο της τρομοκρατίας και που πήραν μαζί τους και όμηρο;

Αλλού και οι τέσσερις θα ήταν νεκροί τώρα, με είκοσι σφαίρες ο καθένας και ο  δυναμικός "μπάτσος" τοπικός ήρωας και θέμα σε επόμενη ταινία...

Αντι να συζητάμε και να προβληματιζόμαστε πάνω στο τι οδηγεί στο απόλυτο "κάψιμο" των μυαλών νέων ανθρώπων γιατί μονάχα αν έχεις "καμένο μυαλό" έχεις κιόλας στα 20 ή τα 22 παρελθόν στην τρομοκρατία βλέπω παντού κουβέντα για το αν οι "4" κακοποιήθηκαν πριν ή μετά την σύλληψη...

Η ΣΥΝΤΑΓΗ...

Από τα ορεινά χωριά κατέβηκε ένας χωρικός στην πόλη, μια φορά τα χρόνια κείνα που οι μετακινήσεις γινόταν μόνο με γαϊδάρους, αφού δεν υπήρχανε αυτοκίνητα...

Φτάνοντας στην πόλη και σέρνοντας τον γάιδαρο του, ο χωριάτης βλέπει ένα μαγαζί "Εδώδιμα - Αποικιακά" γεμάτο προϊόντα κρεμασμένα μέσα κι έξω.

- Θα μου κόψεις λιγάκι πετσί για σόλες, λέει του εμπόρου και του δείχνει μερικά ξερά τομάρια που κρεμότανε σε ένα γάντζο.

- Αυτά που δείχνεις δεν είναι πετσιά, του λέει ο έμπορος, μα μπακαλιάρος...

- Μπακαλιάρος; του αντιγυρίζει ο χωριάτης...Και ίντα είναι τουτονά;

- Μεγάλο ψάρι, παστό, δεν έχεις ξαναδεί; του απαντά ο έμπορος.

- Όι μπρέ, δεν έχω δει τέτοιο ούτε έχω φάει ακόμη. Πως το ψήνουνε;

Του εξηγεί ο έμπορος πως τον βάνουνε στο νερό πολλές ώρες, τον κόβουνε και τον τηγανίζουνε και γίνεται πεντανόστιμος με σκορδαλιά.

Στο τέλος αγοράζει ο χωριάτης ένα κομμάτι παστό μπακαλιάρο, τον κρεμά σε ένα από τα πίσω σκαρβέλια του σομαριού του γαιδάρου, κι αφού έκανε τις υπόλοιπες δουλειές του κίνησε να γυρίσει στο χωριό του, καβάλα στο ζώο του...

Κοντεύοντας να φτάσει και περνώντας από άλλο χωριουδάκι, ένας κούλουκας λυτός που γύριζε στον δρόμο μυρίστηκε το παστό ψάρι και ζυγώνοντας τον γάιδαρο που περπατούσε αργά, θέτει μια στιγμή έναν καμπανό και αρπά στα δόντια του το κομμάτι, που ξεσύρθηκε από το σκαρβέλι και γλακά να φύγει με τη λεία του.

Ο χωριάτης που με το τράνταγμα του καμπανού γύρισε να δει τι συμβαίνει, βλέπει τον κούλουκα ν' απομακρύνεται και πριν χαθεί ολότελα από τα μάτια του, προλαβαίνει και του φωνάζει:

- Που πας μωρέ κακομοίρη, δεν είναι κρέας τουτονά μα μπακαλιάρος και την συνταγή να το φάεις δεν την κατέεις, μα εμένα μου την είπε ο έμπορος στην πόλη!

Η ΣΤΡΟΦΗ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κοινωνική ταινία του Γιάννη Δαλιανίδη, από το 1982.

Η Χαρούλα και η Στέφη μαζί με τους φίλους τους, το σκάνε από τα σπίτια τους στο Ναύπλιο και πηγαίνουν στην Αθήνα. Οι φίλοι τους θα φυλακιστούν και αυτές θα πιάσουν δουλειά σε μπαρ, όπου η Χαρούλα θα γνωρίσει τον Πάνο. Μαζί θα αρχίσουν και τα ναρκωτικά...

ΣΥΝΤΕΧΝΙΑΣΜΟΣ...

Οι συντεχνιακές νοοτροπίες είναι και διαδεδομένες και αποδεκτές από ένα ορισμένο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας.

Γνωρίζουμε πολύ καλά ότι αυτές τις μειοψηφούντες συντεχνιακές ομάδες πίεσης, που τις καταδικάζει ο δημόσιος λόγος ως φαινόμενο παρακμής στην Ευρωπαϊκή Ενωση, έχουν ενσωματωθεί στη ζωή του Ελληνικού κράτους και δυστυχέστατα μέχρι πρότινος δεν υπόκειντο σε ελέγχους, δημόσια κριτική και αποτίμηση της συμπεριφοράς τους.

Το θεωρούσαμε περίπου ως αυτονόητη λεβεντιά τη φαιδρή αντίληψη του "κατεβάζω τον διακόπτη", "καταλαμβάνω δημόσια κτήρια", "απεργώ στις εξετάσεις", "κλειδώνω τα λεωφορεία στα αμαξοστάσια", "κλείνω εθνικές οδούς όσο γουστάρω", κλπ εκβιαστικά κόλπα, πάντα ατιμώρητα βεβαίως για τους πρωταγωνιστές/εμπνευστές.

Όποιοι είχαν κατά καιρούς τολμήσει να επισημάνουν την ολέθρια συντεχνιακή γύμνια, είχαν λοιδορηθεί και αποστομωθεί με δηλητηριώδη κυνισμό.

Γνωρίζουμε επίσης πολύ καλά ότι μέχρι πρόσφατα οι συνδικαλιστικές και συντεχνιακές εκπροσωπήσεις είχαν μια ιδιότυπη συνδιοίκηση με την εκάστοτε κυβέρνηση και επηρέαζαν υπέρμετρα τις κυβερνητικές και κομματικές επιλογές...

Ετσι υποχωρούσαν άτακτα τα συμφέροντα των καταναλωτών, των πολιτών και της πολιτείας.
Η πολιτική σκέψη επιμένει σθεναρά ότι προνομιακές ρυθμίσεις, δημιουργία ειδικών κατηγοριών, εξαιρέσεις από γενικούς κανόνες δεν συμβιβάζονται με την επιδίωξη για διαρθρωτικές αλλαγές, ελεύθερο ανταγωνισμό και κατάργηση του κρατικού προστατευτισμού.

Μια ανασφαλής κοινωνία αναπτύσσει νοοτροπίες για να περιορίσει φόβους και κινδύνους. Συντηρεί στάσεις και απόψεις που οδηγούν στον περιορισμό της κοινωνικής ευθύνης του πολίτη, όταν η σύγχρονη ζωή απαιτεί αυξημένη υπευθυνότητα και συμμετοχή.

Ο συντεχνιασμός είναι ο ενταφιασμός της κοινωνικής ευθύνης.

Καιρός είναι να απαλλαγούμε από αυτόν...