ΠΟΛΕΜΙΚΟ ΝΑΥΤΙΚΟ...

Αφιέρωμα με στιγμές από την δράση του Ελληνικού πολεμικού ναυτικού.

ΕΞΑΡΣΗ ΤΗΣ ΒΙΑΣ...

Ανησυχητική έξαρση της βίας καθημερινά, με περιστατικά που αναστατώνουν και σοκάρουν την Κοινή Γνώμη. Που την κάνουν να φοβάται για το παρόν και ν' ανησυχεί για το μέλλον.

Τόση ωμή βία, γιατί; Τόση επιθυμία να βλάψεις το συνάνθρωπό σου, γιατί;
Τόση βουλιμία να κάνεις ό,τι ικανοποιεί κάποια (πρωτόγονα και απάνθρωπα) ένστικτά σου σε βάρος της ανθρώπινης αξιοπρέπειας του άλλου, γιατί;

Και η Κοινή Γνώμη άραγε έχετε αναλογιστεί τι μερίδιο ευθύνης έχει για τα διάφορα καθημερινά κρούσματα βίας; Οι σύγχρονοι άνθρωποι έχουν χαθεί στο καθημερινό διαρκές τρέξιμο για βιοπορισμό. Συνάμα όμως, πολλοί από εμάς, στον αγώνα για επαγγελματική ανέλιξη, κοινωνική καταξίωση και ικανοποίηση των ορμέμφυτών μας αντιμετωπίζουμε γεμάτοι εγωισμό, το γύρω μας περιβάλλον με σνομπισμό και αδιαφορία.

Πολλές φορές, επίσης, αποδίδοντας το κατάντημα των σημερινών κοινωνιών στους κρατούντες, αρνούμαστε να αναλάβουμε τις ατομικές μας ευθύνες ως μελών του κοινωνικού συνόλου και περιοριζόμαστε σε ένα στείρο και άγονο "ωχαδερφισμό", που εν γνώσει μας συντελεί στην παραίτησή μας, αφενός από κάθε αγώνα για βελτίωση της καθημερινής μας ζωής και αφετέρου, επιτρέπει στους κάθε λογής επιτήδειους να καρπώνονται τους κόπους μας ή να μας "βιάζουν" ποικιλοτρόπως με τη σιωπηρή ανοχή μας..

Όπως όλα δείχνουν σήμερα, είμαστε ένας κόσμος που επειδή αναζητεί στηρίγματα και δε βρίσκει στους κοινωνικοπολιτικούς και πνευματικούς ταγούς της εποχής μας, περιορίζεται άθελά του στην επιφανειακή καταδίκη κάθε θηριωδίας και όποιου καταπατά τις αρχές και τις αξίες μας, μολονότι εξαναγκαζόμαστε από τους διαρκώς μεταβαλλόμενους ρυθμούς της καθημερινότητας να είμαστε οι ίδιοι ξάγρυπνοι συνέχεια, στις επάλξεις για τον αγώνα υπέρ των δικαιωμάτων μας και του μέλλοντος του δικού μας και των παιδιών μας...

ΕΥΚΑΙΡΙΕΣ...

Πλημμύριζε ο τόπος με τα χαμηλά σπιτάκια και οι κάτοικοι έφευγαν να σωθούν από τη μανία της φύσης.

Ένας όμως έχοντας υπερβολική εμπιστοσύνη στον Δημιουργό, έλπιζε στην βοήθεια του σίγουρος πως δεν θα τον άφηνε να χαθεί, μα θα τον έσωζε με κάποιο τρόπο που μόνο εκείνος ήξερε...

Όταν τα νερά ήταν στο ύψος του πεζοδρομίου, πέρασε ένα σωστικό συνεργείο και του είπε να φύγει, εκείνος αρνήθηκε περιμένοντας την άνωθεν βοήθεια. Σε μερικές ακόμη ώρες κι ενώ τα νερά έφταναν στο ύψος του πρώτου ορόφου της κατοικίας του, πέρασε άλλο ένα σωστικό συνεργείο με μια βάρκα να τον πάρει μαζί. Πάλι αρνήθηκε εκείνος να φύγει από το σπίτι του που σκεπαζόταν από τα νερά, λέγοντας τους πως ο Δημιουργός τον αγαπούσε και δεν θα τον άφηνε να πνιγεί, με κάποιο υπερφυσικό τρόπο που θα έβρισκε για χάρη του...

Τα ίδια επανέλαβε και στο πλήρωμα του ελικοπτέρου που πέρασε αργά το απόγευμα, αρνούμενος να εγκαταλείψει την θέση του και τις ελπίδες του, όταν τα νερά έφταναν πια στα κεραμίδια, όπου είχε καταφύγει κι αυτός και κρατιόταν όπως μπορούσε...

Τελικά μέχρι να νυχτώσει πνίγηκε ο ευσεβής ανθρωπάκος από τα νερά που συνέχιζαν ν' ανεβαίνουν και ξεπέρασαν το ύψος του κτιρίου που βρισκόταν, χωρίς ο Δημιουργός που στήριζε τις ελπίδες για την σωτηρία του να κάνει τίποτα το ξεχωριστό να τον σώσει...

Παρουσιάζεται μπροστά στον Δημιουργό νεκρός πια για να κριθεί και φανερά εκνευρισμένος του λέει:

- Μ' εγκατέλειψες Κύριε και πνίγηκα αβοήθητος εκεί κάτω, ενώ περίμενα να κάνεις κάτι να με σώσεις, αφού ήμουν πιστός κι άφηνα την ζωή μου και τις ελπίδες μου στα χέρια σου...

Ο Δημιουργός ατάραχος τον κοιτάζει αφ' ψηλού και του απαντά:

- Πως μπορείς και λες κάτι τέτοιο τέκνο μου πως σ' εγκατέλειψα, 3 σωστικά συνεργεία έστειλα όσο ήσουν ζωντανός να σε σώσουν, μήπως δεν τ' αντιλήφτηκες;

Το μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι πως οι ευκαιρίες έρχονται και περνούν, πρέπει να τις αρπάζει κανείς στην ώρα τους, γιατί δεν ξανάρχονται.

ΠΕΔΙΟ ΒΟΛΗΣ ΚΡΗΤΗΣ - NAMFI...

Το ΠΒΚ ιδρύθηκε στην περιοχή Ακρωτηρίου Χανίων Κρήτης το 1968 με σκοπό να χρησιμοποιηθεί ως εκπαιδευτικό Πεδίο Βολής για Συστήματα Αεράμυνας του NATO.

Οι μοναδικές του δυνατότητες, οι ευνοϊκές καιρικές συνθήκες που επικρατούν στο νησί της Κρήτης, τα αρχαιολογικά αξιοθέατα και οι φυσικές ομορφιές, αποτελούν κίνητρα για το συνεχιζόμενο ενδιαφέρον διαφόρων χωρών για τη χρησιμοποίησή του.

Σήμερα χρησιμοποιείται σε μόνιμη βάση από τέσσερις Χώρες (Βέλγιο, Γερμανία, Ελλάδα και Ολλανδία).

Το ΠΒΚ θεωρείται ένα από τα πλέον σημαντικά έργα του ΝΑΤΟ.

Ακολουθεί ένα μικρό video με εικόνες από βολές παλαιότερων και σύγχρονων βλημάτων, από τις εγκαταστάσεις του.

Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Κάποτε ήταν δυο ναύτες που τα έπιναν στο μπαρ ενός λιμανιού. Μετά από κάμποσα ποτά, ο ένας άρχισε να διηγείται μια ιστορία σχετικά με το τελευταίο του ταξίδι :

- Μετά από ένα ολόκληρο μήνα στη θάλασσα, ανακαλύψαμε ότι τα κατάρτια μας ήταν καταφαγωμένα από τερμίτες! Ήταν τελείως καταστραμμένα...

- Αυτό είναι τρομερό! εκφώνησε ο δεύτερος ναύτης.

- Έτσι νόμισα κι εγώ στην αρχή, αποκρίθηκε ο πρώτος, αλλά τελικά μας βγήκε σε καλό. Γιατί όπως τα κατεβάζαμε για να τα επιδιορθώσουμε, ξαφνικά μας χτύπησε ένα κύμα τόσο μεγάλο και δυνατό, που σίγουρα θα μας είχε αναποδογυρίσει αν τα ιστία μας ήταν στη θέση τους...

- Φανήκατε τυχεροί! απαντά ο άλλος ναύτης.

-Έτσι νόμισα στην αρχή. Επειδή όμως, είχαμε κατεβάσει τα κατάρτια μας, δεν μπορούσαμε να κυβερνήσουμε το πλοίο και ο δυνατός άνεμος μας έσπρωξε πάνω στα βράχια. Τα βράχια άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα στο κύτος του σκάφους που ήταν αδύνατο να επιδιορθωθεί. Κι έτσι, έμεινε το πλοίο πάνω στα βράχια...

- Αυτό κι αν είναι ατυχία! αποκρίθηκε ο φίλος του.

- Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ, μόλις είδα τη ζημιά. Πάντως, κατορθώσαμε να βγούμε στη στεριά ζωντανοί, όπου βρήκαμε καταφύγιο και τροφή. Αλλά εδώ είναι το μυστήριο. Ενώ ήμασταν ναυαγοί στο άγριο αυτό μέρος, ανακαλύψαμε ένα κρυμμένο θησαυρό!

Το μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι πως τίποτα, μα τίποτα δεν είναι οριστικό στη ζωή αυτή.

Το τέλος ενός κεφαλαίου είναι η αρχή για κάποιο άλλο!

Επειδή μια συμφορά μας χτυπάει την πόρτα, αυτό δεν σημαίνει ότι η ταλαιπωρία μας θα διαιωνιστεί, ούτε ότι μέσα της δεν κρύβονται ευκαιρίες, ευλογίες και δώρα που ακόμα δεν έχουν γίνει εμφανή.

ΓΝΩΣΗ ΚΙ ΑΓΝΟΙΑ...

Η θεωρία της γνώσης και της άγνοιας, όπως την άκουσα να εξηγείται απλά από "λαϊκό φιλόσοφο":

Πήρε το στυλό που του έδωσα και έφτιαξε μία έντονη κουκίδα στο χάρτινο τραπεζομάντηλο μπροστά του.

- Έστω ότι εδώ έχουμε έναν άνθρωπο ανόητο. Αμόρφωτο. Αδαή. Αγνοεί τα πάντα. Οι γνώσεις του δεν έχουν κύκλο. Είναι απλά μία αυτοτελής κουκίδα. Μικρή κι ασήμαντη...

Ξαναπήρε το στυλό και ζωγράφισε γύρω από την κουκίδα ένα μικρό κύκλο. Η κουκίδα έμενε στο επίκεντρο.

- Εδώ είναι ένας άλλος άνθρωπος. Ξέρει περισσότερα. Όχι πολλά όμως. Η γνώση του έχει ένα μικρό κύκλο. Φανταστείτε αυτόν τον κύκλο να έχει επίκεντρο την κουκίδα του προηγούμενου φίλου μας, αλλά να βρίσκεται λίγο πιο ψηλά. Ας πούμε σ' ένα επίπεδο με καλύτερη θέα. Καταλαμβάνει κάποιο χώρο, λοιπόν, ο κύκλος του. Ο ίδιος, ωστόσο, συνειδητοποιεί, από το σημείο όπου βρίσκεται, ότι η άγνοιά του μπορεί να είναι μεγαλύτερη της γνώσης. Γιατί είναι πιο ψηλά από τον παντελώς αδαή του παραδείγματος και βλέπει καλύτερα...

Με το στυλό συνέχισε να φτιάχνει ομόκεντρους κύκλους γύρω από την κουκίδα. Όλο και πιο μεγάλους.

- Κι αυτοί είναι άλλοι άνθρωποι. Με γνώσεις όλο και περισσότερες. Κύκλους μεγαλύτερους. Και έστω κάθε φορά κι ένα επίπεδο ψηλότερους. Όσο αυξάνονται και ανεβαίνουν οι κύκλοι τόσο οι κάτοχοι (καθώς στέκονται στο κέντρο τους) συνειδητοποιούν πόσος χώρος μένει ακόμη κενός έξω από το κυκλάκι τους. Πόσο χαώδης είναι η γνώση που αγνοούν...

Έδειξε με μία κίνηση το υπόλοιπο λευκό και άγραφο τραπεζομάντηλο, για να τονίσει τη σημασία του εγχειρήματος. Πήρε πάλι το στυλό, σχηματίζοντας αργά έναν τεράστιο, ομόκεντρο στους άλλους, κύκλο.

- Ας πάμε τώρα για παράδειγμα, στον εξυπνότερο και τον πιο μορφωμένο της υπόθεσης. Η περιφέρεια στον κύκλο των γνώσεών του είναι εντυπωσιακή. Και φυσικά το δικό του επίκεντρο είναι στην κορυφή. Είπαμε, όσο οι κύκλοι μεγαλώνουν το επίπεδο ανεβαίνει.

- ... Όμως, ετούτος ο πανεπιστήμονας, από τη μοναχική του κορυφή, έχει μία τρομακτική θέα του "ωκεανού" των γνώσεων που αγνοεί. Βλέπει, ίσως, καλύτερα απ'; τον καθένα τον χαώδη χώρο που δεν μπόρεσε και δεν θα μπορέσει ποτέ να καλύψει. Κι αυτό τον κάνει πιο συνεσταλμένο...

- ...Καιρός να γυρίσουμε τώρα στον αρχικό μας ήρωα. Τον παντελώς ανόητο και αμαθή. Ο δικός του "κύκλος" γνώσεων είναι ένα κενό σύνολο. Μία απλή κουκίδα βουλιαγμένη στο πιο χαμηλό επίπεδο. Με θέα κοντόφθαλμη. Δεν ξέρει τίποτα. Και πανευτυχής καθώς είναι στην άγνοιά του δικαιούται να ομιλεί για τα πάντα...

Τελειώνοντας μου γύρισε πίσω το στυλό. Μετά σήκωσε τελετουργικά το ποτήρι του. Γέλασε δυνατά και είπε:

- Στην υγειά της πόρνης της άγνοιας...

Με όσα ξέρω, μαθαίνω, βλέπω καθημερινά, αναρρωτιέμαι:

- ΜΠΑΣ ΚΙ ΕΧΕΙ ΔΙΚΙΟ ΤΕΛΙΚΑ Ο ΑΝΘΡΩΠΟΣ;

Εσείς τι νομίζετε; Τα σχόλια στην διάθεση σας...

ΕΛΕΥΘΕΡΙΟΣ ΒΕΝΙΖΕΛΟΣ. Eleftherios Venizelos...

Αφιέρωμα στον μεγάλο Χανιώτη - Κρητικό - Έλληνα.

Eleftherios Venizelos. Arguably, the greatest orator, and political mind of Greece and Europe in his time, the greatest Hellenic statesman since Pericles. His 1910 speech, in Athens, was one of the greatest oratoric achievements of the 20th century:

"I do not promise from one day to the next the Government will inaugurate the Golden Age. As the malady is serious the treatment will be long. What I promise is that the treatment will be radical and effective.
The first duty of the politician is to sacrifice his personal interests and those of his party to the general interests of his country. It is also his duty to speak always the truth, to great and small, without bothering about the displeasure this loyalty may provoke."

Eleftherios Venizelos an Ethnarch of Hellas, died in exile, in Paris France on 3.18.1936. "The Motherland will always be grateful to you" Eleftherie...

http://www.youtube.com/watch?v=jbAqsfWeS18