Η ΖΩΗ ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...

Κάποτε ήταν δυο ναύτες που τα έπιναν στο μπαρ ενός λιμανιού. Μετά από κάμποσα ποτά, ο ένας άρχισε να διηγείται μια ιστορία σχετικά με το τελευταίο του ταξίδι :

- Μετά από ένα ολόκληρο μήνα στη θάλασσα, ανακαλύψαμε ότι τα κατάρτια μας ήταν καταφαγωμένα από τερμίτες! Ήταν τελείως καταστραμμένα...

- Αυτό είναι τρομερό! εκφώνησε ο δεύτερος ναύτης.

- Έτσι νόμισα κι εγώ στην αρχή, αποκρίθηκε ο πρώτος, αλλά τελικά μας βγήκε σε καλό. Γιατί όπως τα κατεβάζαμε για να τα επιδιορθώσουμε, ξαφνικά μας χτύπησε ένα κύμα τόσο μεγάλο και δυνατό, που σίγουρα θα μας είχε αναποδογυρίσει αν τα ιστία μας ήταν στη θέση τους...

- Φανήκατε τυχεροί! απαντά ο άλλος ναύτης.

-Έτσι νόμισα στην αρχή. Επειδή όμως, είχαμε κατεβάσει τα κατάρτια μας, δεν μπορούσαμε να κυβερνήσουμε το πλοίο και ο δυνατός άνεμος μας έσπρωξε πάνω στα βράχια. Τα βράχια άνοιξαν μια μεγάλη τρύπα στο κύτος του σκάφους που ήταν αδύνατο να επιδιορθωθεί. Κι έτσι, έμεινε το πλοίο πάνω στα βράχια...

- Αυτό κι αν είναι ατυχία! αποκρίθηκε ο φίλος του.

- Το ίδιο σκέφτηκα κι εγώ, μόλις είδα τη ζημιά. Πάντως, κατορθώσαμε να βγούμε στη στεριά ζωντανοί, όπου βρήκαμε καταφύγιο και τροφή. Αλλά εδώ είναι το μυστήριο. Ενώ ήμασταν ναυαγοί στο άγριο αυτό μέρος, ανακαλύψαμε ένα κρυμμένο θησαυρό!

Το μήνυμα αυτής της ιστορίας είναι πως τίποτα, μα τίποτα δεν είναι οριστικό στη ζωή αυτή.

Το τέλος ενός κεφαλαίου είναι η αρχή για κάποιο άλλο!

Επειδή μια συμφορά μας χτυπάει την πόρτα, αυτό δεν σημαίνει ότι η ταλαιπωρία μας θα διαιωνιστεί, ούτε ότι μέσα της δεν κρύβονται ευκαιρίες, ευλογίες και δώρα που ακόμα δεν έχουν γίνει εμφανή.