ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΗ ΑΠΕΙΘΕΙΑ...

Μετά την ψήφιση του νόμου για την Τριτοβάθμια Εκπαίδευση, οι Σύγκλητοι με ανακοινώσεις τους και οι πανεπιστημιακοί δάσκαλοι με δηλώσεις τους διαβεβαιώνουν ότι "θα υπερασπιστούν το Σύνταγμα και θα διαφυλάξουν τη συνταγματική λειτουργία των Ιδρυμάτων καταργώντας στην πράξη τις αντισυνταγματικές διατάξεις του νόμου"...

Οι ακαδημαϊκοί δάσκαλοι διαβεβαιώνουν ότι θα αγωνιστούν για να μην εφαρμοστεί ο νόμος Διαμαντοπούλου που ψηφίστηκε πρόσφατα στη Βουλή με εξαιρετική πλειοψηφία κομμάτων και βουλευτών;

Δηλαδή οι εκπαιδευτικοί της ανωτάτης βαθμίδας εκπαίδευσης, που όταν αναλαμβάνουν καθήκοντα ορκίζονται πίστη στο Σύνταγμα και τους νόμους του κράτους, ανακοινώνουν τώρα ότι θα παραβούν απροκάλυπτα τον όρκο τους και οι Εισαγγελείς της χώρας τους παρακολουθούν ασυγκίνητοι χωρίς να επεμβαίνουν;
Μέχρι πρότινος η Σύγκλητος του Πανεπιστημίου καθόριζε πότε μια κατάληψη είναι ποινικό αδίκημα με τα γνωστά αποτελέσματα, αφού ποτέ δεν γινόταν τίποτε ακόμη κι αν εξωπανεπιστημιακοί τα έκαναν γυαλιά καρφιά.

Μέχρι πριν απο λίγες μέρες οι πρυτάνεις ήταν η αιτία όλου του κακου με τις καταλήψεις διότι δεν επέτρεπαν την αστυνομία να μπει στο πανεπιστήμιο. Φτάνει το διαχρονικό κρυφτούλι της αποφυγής της ευθύνης.

Και οι καθηγητές που διδάσκουν Συνταγματικό Δίκαιο, θα μάθουν στους νέους φοιτητές τους και στην κοινωνία ότι, αρμόδια για να νομοθετεί δεν είναι μόνο η Βουλή, αλλά και η μάζωξη της τάδε σχολής και η συνέλευση του δείνα τμήματος; Και οι δικαστές που θα έχουν διδαχτεί δίκαιο από αυτούς τους καθηγητές, με ποιο νόμο θα δικάζουν όσους θα παίρνουν τον νόμο στα χέρια τους και αυτοδικούν κατά των αντιδίκων τους;

Λένε δηλαδή στους φοιτητές τους ότι αρμόδια να κρίνουν την αντισυνταγματικότητα ή μη των νόμων, δεν είναι τα δικαστήρια της χώρας αλλά οι καταλήψεις κάποιων σχολών; Ποιοι τους παρακινούν μετά να υπακούουν στους νόμους και το Σύνταγμα;
Kαι οι φοιτητές ή καλύτερα οι κομματικές παρατάξεις στα πανεπιστήμια βλέπουν τη δύναμή τους και τη διαπραγματευτική τους ισχύ να συρρικνώνεται με τον νέο νόμο και αντιδρούν. Οι νεολαίοι της ΠΑΣΠ και της ΔΑΠ μπορεί να νιώθουν προδομένοι από τα κόμματά τους.

Κι αυτό που δεν μπορεί να το κάνει η ιδεολογία μπορεί να το κάνει το κοινό συμφέρον, δηλαδή να ενώσει ετερόκλητες ομάδες. Από την άλλη οι νεολαίοι των αριστερών σχημάτων βρίσκουν πεδίο δόξης λαμπρό. Οι καταλήψεις ήταν πάντα για αυτούς η απάντηση σε οποιαδήποτε ενέργεια αλλαγής και εντατικοποίησης των σπουδών για να ξερκαρτάρει το πανεπιστήμιο από τους άχρηστους που μπήκαν τυχαία.

Δεν ενδιαφέρονται όμως όλοι οι φοιτητές γι αυτά τα προνόμια, δεν τα απολαμβάνουν άλλωστε όλοι αυτά. Οι φοιτητές που δεν ανήκουν πουθενά ή ενδιαφέρονται απλά να σπουδάσουν, παρακολουθούν προς το παρόν αμήχανα και αποστασιοποιημένα.

Είναι από όλους παραδεκτό ότι οι καταλήψεις δεν κάνουν κακό στην κακή κυβέρνηση και το νόμο της. Κάνουν κακό στους φοιτητές που θέλουν να δώσουν εξετάσεις και καίγονται και στους νέους φοιτητές που δεν μπορούν να εγγραφούν και κινδυνεύουν να χάσουν εξάμηνο πριν καν μπουν στη σχολή τους.

Θα αρχίσουν να νοιάζονται μόνο εάν και εφόσον το πράγμα φτάσει στο απροχώρητο κι αρχίσουν να χάνονται εξεταστικές περίοδοι και εξάμηνα...

ΑΠΟΒΛΑΚΩΣΗ ΟΠΑΔΩΝ...

Τραγικό τέλος βρήκε ένας 21χρονος στο Ηράκλειο της Κρήτης, έπειτα από άγριες συμπλοκές που έγιναν τα ξημερώματα της Δευτέρας μεταξύ οπαδών του ΟΦΗ και του Ηροδότου, που είχαν δώσει νυχτερινό ραντεβού για να λύσουν τις διαφορές τους, κατά το συχνά επαναλαμβανόμενο "πρότυπο" των αιωνίων ποδοσφαιρο-αντιπάλων της Αθήνας.

Είναι η πολλοστή φορά που συμβαίνει αυτό και απασχολεί την κοινή γνώμη μόνο και μόνο επειδή υπάρχουν και νεκροί ενίοτε.

Η αποβλάκωση του λαού σε όλο της το μεγαλείο.

Τα παιδιά αυτά δεν έχουν σε τι να πιστέψουν αφού όλα γύρω τους είναι ψεύτικα και πίστεψαν σε μια ομάδα ή σύνδεσμο φιλάθλων της.

Ζούνε για την ομάδα τους και δίνουν ως και την ζωή τους για τους φίλους - συνοπαδούς αν χρειαστεί γιατί θέλουν να προστατεύσουν την θιγμένη αξιοπρέπεια της ομάδας τους, όπως αυτοί την αντιλαμβάνονται.

Δεν είναι διατεθειμένοι να αφιερώσουν ούτε μισή ώρα να μάθουν κάτι, να πάνε κάπου σε μια εκδήλωση παραπέρα από το γήπεδο, να διαβάσουν κάτι εκτός από αθλητικές εφημερίδες, δεν κάνουν τον κόπο να γνωρίσουν τίποτε άλλο εκτός απο τα ποδοσφαιρικά και χαραμίζουν τη ζωή τους συμμετέχοντας σε "ραντεβού θανάτου".

Αυτού του είδους η βία δεν έχει καμία μα καμία απολύτως σχέση με τα στημένα παιχνίδια. Ανεγκέφαλοι υπάρχουν αρκετοί, ο αγωνιστικός χώρος είναι λεπτομέρεια.

Θανατηφόρες συμπλοκές νέων για 11 έγχρωμες σωβρακοφανέλες....Αξίζει ρέ;

ΧΑΜΕΝΟΙ ΦΟΡΟΙ...

Όταν οι πολίτες βλέπουν τα λεφτά από τους φόρους να πηγαίνουν χαμένα και οι υπηρεσίες υγείας - παιδείας - ασφάλισης να είναι τέτοιες που τους οδηγούν να ξοδεύουν ένα κάρο λεφτά σε ιδιωτική παιδεία - υγεία - ασφάλιση, πώς να πειστούν οι έρημοι να πληρώνουν όλους τους φόρους και τις εισφορές χωρίς να χρεωκοπήσουν;

Φαύλος κύκλος. Όταν μάλιστα αυτοί οι φόροι αυξάνονται αλόγιστα κατακόρυφα σε περίοδο παρατεταμένης ύφεσης, τότε το θέμα δεν αφορά οικονομολόγους αλλά ψυχιάτρους.

Όταν δε βάζει κι έκτακτες εισφορές, τότε είναι που ο πολίτης φοροδιαφεύγει για να προστατευθεί. Όποιος δηλώνει πολλά, πληρώνει και πολλά και αυτό είναι άδικο κι εντελώς αψυχολόγητο.

Για να πάψουν οι Έλληνες να φοροδιαφεύγουν, πρέπει και το κράτος να πάψει να τους αντιμετωπίζει ως κλέφτες εκ προοιμίου, κάτι που κάνει από ιδρύσεώς του.

Κοντολογίς η φορομπηχτική πολιτική δεν έφερε ποτέ και πουθενά θετικά αποτελέσματα. Δυστυχώς οι αναρμόδιοι που κυβερνούν δεν το καταλαβαίνουν και δεν κάνουν καν τον κόπο να σκεφτούν...

LAST MAN STANDING (MOVIE)...

John Smith is an amoral gunslinger in the days of Prohibition. On the lam from his latest unspecified exploits, he happens upon the town of Jericho, Texas.

Actually calling Jericho a town would be too generous it has become more like a ghost town, since two warring gangs have 'driven off all the decent folk. Smith sees this as an opportunity to play both sides off against each other, earning himself a nice piece of change as a hired gun.

Despite his strictly avowed mercenary intentions, he finds himself risking his life for his albeit skewed, sense of honor...

ΤΟ ΤΑΞΙΔΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική ταινία του Ντίνου Δημόπουλου από το1962.

Η Μαρίνα ζει σε μια φτωχογειτονιά του Πειραιά με την μητέρα της και την αδελφή της. Το μεγαλύτερο όνειρο της είναι η απελευθέρωση της από τη μιζέρια της μικρής κοινωνίας της, ένα μεγάλο ταξίδι μακριά από την φτώχεια της μικρής γειτονιάς της...

Σενάριο της νεορεαλιστικής σχολής με έντιμη καταγραφή του κόσμου "πέρα από την βιτρίνα".

Δυστυχώς η εξαιρετική αυτή ταινία παρ' ότι άρεσε στους κριτικούς δεν γνώρισε καλή υποδοχή από το κοινό. Άλλωστε ακόμα και σήμερα δεν πάιζεται συχνά τα τηλεοπτικά κανάλια...

ΑΚΡΙΒΕΙΑ ΚΑΙ ΤΟΥΡΙΣΜΟΣ...

Η Ελλάδα μέσα σε λίγο χρονικό διάστημα έγινε η ακριβότερη και από τις πιο ακριβές χώρες της Ε.Ε.

Η εγκληματική απουσία ελέγχων της αγοράς εκτόξευσε την ακρίβεια στα ύψη και δημιούργησε καθεστώς στην αγορά τέτοιο, που οδήγησε κάθε κοινωνική και επαγγελματική ομάδα στην απόγνωση να μουρμουρίζει και να σιχτιρίζει.

Τα εισοδήματα μειώνονται, η κατανάλωση πέφτει, οι όποιες δουλειές είναι δυσεύρετες από τη στρατιά των ανέργων και η κυβέρνηση προσπαθεί περιορίζοντας λίγο τον δημόσιο τομέα, να μειώσει το έλλειμμα. Αλλά μάλλον το αυξάνει με στραγγαλισμό της αγοράς. Η αδυναμία του καταναλωτή ν' αγοράζει τ' απαραίτητα για την επιβίωσή του, ακόμη και σε περιόδους εκπτώσεων, επιβεβαιώνει ότι λεφτά σε μορφή φόρων κατανάλωσης στα ταμεία του κράτους (το οποίο φτωχαίνει πρώτα από εμάς), δύσκολα μπαίνουν...

Ετσι αδυνατίζει η αγοραστική κίνηση και ελαχιστοποιείται η είσπραξη φόρων.

Είναι φαύλος κύκλος. Όσο περισσότερους φόρους βάζει το κράτος, τόσο περισσότερο ωθεί τους πολίτες στην φοροδιαφυγή, τόσο περισσότερο στενεύει η φορολογική βάση (αριθμός αυτών που πληρώνουν, ή μπορούν να πληρώσουν), τόσο περισσότερες επιχειρήσεις κλείνουν και τόσο περισσότεροι μένουν άνεργοι.

Το παιχνίδι με τον Φ.Π.Α. παραχόντρυνε. Το κασέρι και το ζαμπόν να τα πάρει κανείς σκέτα από τον μπακάλη 13%, αλλά άμα τηγανιστούν από τον ταβερνιάρη και σερβιριστούν από γκαρσόνι, γίνεται 23%.

Παράγινε η κοροϊδία, να λένε πως μόνο μέχρι την επόμενη τουριστική περίοδο θα ισχύσει και θα ευνοηθούν οι τουρίστες με τα προπληρωμένα πακέτα. Πλήγμα στον τουρισμό η επιβολή αχαρακτήριστης φορολόγησης στον χώρο της εστίασης. Και φέτος με το 13% το αυξημένο κύμα τουριστών με αεροπλάνα και κρουαζιερόπλοι ελάχιστα άφησε ειδικά στα ταμεία των ταβερνείων. Με το 23% δεν θα πλησιάζουν ούτε για σαλάτα στα 4.

Θα κάθονται στα τουριστικά ξενοδοχεία - γκέτο με το βραχιολάκι στον καρπό του χεριού και θα καταναλώνουν ό,τι κέρατο τους δίνουν χωρίς να ξοδεύουν δεκάρα παραπάνω απ' όσο συμφώνησαν (400 - 500 ευρώ το άτομο για 8 - 10 ημέρες)...

Όσο για τον Έλληνα πελάτη, μια βολτίτσα την εβδομάδα θα την κάνει. Ένα κρασάκι θα το πιεί. Αλλά επειδή κόπηκαν τα επιδόματα και τα μπόνους, έπαψαν οι τράπεζες να χορηγούν καταναλωτικά δάνεια, θα το σκεφτεί πολύ σε ποιον και πού θα ξοδέψει τα χρήματά του. Πάνε οι εποχές του φέρε - φέρε, που γέμιζε ένα τραπέζι πιάτα. Τώρα πια θα σκέφτεται την σχέση ποιότητας και τιμής όπου αποφασίσει να καθίσει...

ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ...

Τα κριτήρια επιλογής σχολών την εποχή του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, έχουν διαφοροποιηθεί από αυτά του παρελθόντος και σχετίζονται πρώτα και κύρια με το βαλάντιο της οικογένειας του φοιτητή και την αυριανή προοπτική για εργασία...

Ο τόπος της έδρας της σχολής και διαμονής για μερικά χρόνια, ήταν ένα από τα κριτήρια που απέκτησαν αυξημένη βαρύτητα για την Ελληνική οικογένεια.

Παιδιά τα οποία με τις μονάδες που συγκέντρωσαν θα μπορούσαν να εγγραφούν σε σχολές από αυτές που θεωρούνται, ακόμη, προνομιακές (Νομική, Πολυτεχνείο, Ιατρική) που θα έπρεπε να ζήσουν μακριά από το σπίτι των γονιών τους, απέρριψαν για οικονομικούς λόγους αυτές τις επιλογές.

Ένας άνεργος γονιός, ένας κουρεμένος μισθός ή μια ανεμική σύνταξη δεν μπορούν να αντέξουν ένα δεύτερο νοικοκυριό σε άλλη πόλη για το γιο ή την κόρη που πρέπει να σπουδάσει εκεί. Επιπλέον οι προτιμήσεις των σχολών που δήλωσαν οι υποψήφιοι, δείχνει απομάκρυνση από τις σχολές όπου η προσδοκία αποκατάστασης δεν είναι πλέον το ίδιο ζωηρή όπως άλλοτε (π.χ. στις παιδαγωγικές, λόγω μείωσης των διορισμών στην εκπαίδευση) πράγμα που οδήγησε σε πτώση των βάσεων, σε αντίθεση με τις στρατιωτικές σχολές όπου η πτώση ήταν σαφώς μικρότερη.

Αυτά και άλλα δείχνουν ότι οι νέοι δεν πάνε πλέον στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση για να σπουδάσουν την επιστήμη που αγαπούν και ονειρεύτηκαν να υπηρετήσουν, αλλά για να εκπαιδευτούν σε ένα τομέα ο οποίος θα τους εξασφαλίσει την μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης σε μια δουλειά.

Πόσα σπίτια και πόσα οικόπεδα έχουν "σκοτωθεί" μπιρ παρά για χαμένα χρόνια σπουδών δωρεάν παιδείας για να φτιαχτούν διπλωματούχοι σουβλατζήδες, ψήστες, τυλιχτές, ντελιβεράδες κοκ.

Το επιπλέον πρόβλημα είναι ότι το εκπαιδευτικό και πολιτικό σύστημα, δεν τους στηρίζει σε αυτό που επιθυμούν να κάνουν στη ζωή τους, αλλά τους οδηγεί σε ότι τους τύχει με τα μόρια ενός Η/Υ που βγάζει τα αποτελέσματα και κατατάσσει σε σχολές, μέχρι σημείου που για έναν ή μία που καταφέρνει και "μπαίνει" στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να μη λέμε "πέτυχε", αλλά "έτυχε" και μπήκε.

Χρειαζόμαστε παντού ικανούς τεχνοκράτες, αλλά όχι από τα πανεπιστήμια που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και που ελπίζω τώρα να αλλάξουν τουλάχιστον σε επίπεδο νοοτροπίας.