ΣΧΟΛΕΣ ΚΑΙ ΔΟΥΛΕΙΕΣ...

Τα κριτήρια επιλογής σχολών την εποχή του μνημονίου και του μεσοπρόθεσμου, έχουν διαφοροποιηθεί από αυτά του παρελθόντος και σχετίζονται πρώτα και κύρια με το βαλάντιο της οικογένειας του φοιτητή και την αυριανή προοπτική για εργασία...

Ο τόπος της έδρας της σχολής και διαμονής για μερικά χρόνια, ήταν ένα από τα κριτήρια που απέκτησαν αυξημένη βαρύτητα για την Ελληνική οικογένεια.

Παιδιά τα οποία με τις μονάδες που συγκέντρωσαν θα μπορούσαν να εγγραφούν σε σχολές από αυτές που θεωρούνται, ακόμη, προνομιακές (Νομική, Πολυτεχνείο, Ιατρική) που θα έπρεπε να ζήσουν μακριά από το σπίτι των γονιών τους, απέρριψαν για οικονομικούς λόγους αυτές τις επιλογές.

Ένας άνεργος γονιός, ένας κουρεμένος μισθός ή μια ανεμική σύνταξη δεν μπορούν να αντέξουν ένα δεύτερο νοικοκυριό σε άλλη πόλη για το γιο ή την κόρη που πρέπει να σπουδάσει εκεί. Επιπλέον οι προτιμήσεις των σχολών που δήλωσαν οι υποψήφιοι, δείχνει απομάκρυνση από τις σχολές όπου η προσδοκία αποκατάστασης δεν είναι πλέον το ίδιο ζωηρή όπως άλλοτε (π.χ. στις παιδαγωγικές, λόγω μείωσης των διορισμών στην εκπαίδευση) πράγμα που οδήγησε σε πτώση των βάσεων, σε αντίθεση με τις στρατιωτικές σχολές όπου η πτώση ήταν σαφώς μικρότερη.

Αυτά και άλλα δείχνουν ότι οι νέοι δεν πάνε πλέον στην Τριτοβάθμια Εκπαίδευση για να σπουδάσουν την επιστήμη που αγαπούν και ονειρεύτηκαν να υπηρετήσουν, αλλά για να εκπαιδευτούν σε ένα τομέα ο οποίος θα τους εξασφαλίσει την μεγαλύτερη δυνατότητα πρόσβασης σε μια δουλειά.

Πόσα σπίτια και πόσα οικόπεδα έχουν "σκοτωθεί" μπιρ παρά για χαμένα χρόνια σπουδών δωρεάν παιδείας για να φτιαχτούν διπλωματούχοι σουβλατζήδες, ψήστες, τυλιχτές, ντελιβεράδες κοκ.

Το επιπλέον πρόβλημα είναι ότι το εκπαιδευτικό και πολιτικό σύστημα, δεν τους στηρίζει σε αυτό που επιθυμούν να κάνουν στη ζωή τους, αλλά τους οδηγεί σε ότι τους τύχει με τα μόρια ενός Η/Υ που βγάζει τα αποτελέσματα και κατατάσσει σε σχολές, μέχρι σημείου που για έναν ή μία που καταφέρνει και "μπαίνει" στην τριτοβάθμια εκπαίδευση να μη λέμε "πέτυχε", αλλά "έτυχε" και μπήκε.

Χρειαζόμαστε παντού ικανούς τεχνοκράτες, αλλά όχι από τα πανεπιστήμια που γνωρίζουμε μέχρι σήμερα και που ελπίζω τώρα να αλλάξουν τουλάχιστον σε επίπεδο νοοτροπίας.