ΣΥΝΗΘΕΙΣ ΜΑΖΙΚΕΣ ΚΙΝΗΤΟΠΟΙΗΣΕΙΣ ΔΕΘ...

Χιλιάδες διαδηλωτές συμμετείχαν προχθές το απόγευμα σε τρεις μεγάλες πορείες προς την πλατεία ΧΑΝΘ, σε μικρή απόσταση από το Βελλίδειο Συνεδριακό Κέντρο όπου μίλησε ο πρωθυπουργός. Για να διαμαρτυρηθούν για την κυβερνητική πολιτική επί τη ευκαιρία της επίσκεψης του Πρωθυπουργού και του συνόλου σχεδόν του υπουργικού συμβουλίου...

Χωρισμένοι όμως σε ομάδες ανά κόμμα, συνιστώσα, χρώμα, συντεχνία, κλπ, έδωσαν για τα μάτια του κόσμου το καθιερωμένο παρών και διαλύθηκαν ησύχως για ταβέρνες και καφετέριες...

Ο "κυρίαρχος λαός" φώναξε διάφορα συνθήματα, όπως το "κουφάλες, κουφάλες, έρχονται κρεμάλες", ώστε να μην μείνει καμμία αμφιβολία για τις προθέσεις του. Εν τέλει από το φώναξε φώναξε ο "κυρίαρχος λαός" βράχνιασε και αποφάσισε να πιει ένα καφεδάκι κάνοντας και τον απολογισμό του αγώνα του επί ματαίω ως συνήθως...

Τα μικρά ποσοστά των λεγόμενων "μικρών κομμάτων" είναι τόσο μικρά όσο και πρίν την κρίση (ΣΥΡΙΖΑ, ΔΑ, Πράσινοι, ΛΑΟΣ έχουν σταθερά το πολύ 5 %, το "μεγάλο μικρό" ΚΚΕ δεν τσιμπάει και τίποτα συνταρακτικό). Τίποτα δεν άλλαξε, και νομίζω, έτσι πώς πάει δεν θ' αλλάξει. Ούτε η "αντιμνημονιακή" γραμμή του άλλου μεγάλου κόμματος εξουσίας ΝΔ δεν τραβάει καθόλου. Η "εναλλακτική λύση" που προτείνει δεν είναι αξιιόπιστη...

Για πολιτική μιλάμε. εφαρμόσιμη. Αντιπροτείνουν (αν το κάνουν, φυσικά) κάτι ανέφικτο και αυτοκαταστροφικό, το ακούει ο κόσμος, καταλαβαίνει πολύ καλά, κάθεται σπίτι του και μοιράζει την "ψήφο" του στα γκάλοπ μεταξύ Παπανδρέου και Κανένα.

Στη δεδομένη κατάσταση, η πίεση από την κοινωνία, με ειρηνικές μαζικές εκδηλώσεις, θα έπρεπε να είναι πολύ μεγαλύτερη. Για να είναι τα μέτρα όσο γίνεται πιό δίκαια κοινωνικά. Για να μή επωμιστούν το βάρος της κρίσης αυτοί που δεν φταίνε, αυτοί που δεν τη δημιούργησαν. Αλλά αυτοί που είναι η αιτία της κρίσης.

Η χώρα μας είναι πλούσια, 26η στην παγκόσμια κατάταξη ΑΕΠ ανά κάτοικο: Υπάρχει αναλογικά υπερβολικά πολύς ιδιωτικός πλούτος, και έχουμε χρεωκοπημένο Δημόσιο γι αυτό ακριβώς: Οι δημόσιοι πόροι υπεξαιρέθηκαν από μια μικρή μειοψηφία ιδιωτών. Το μεγάλο φαγοπότι συνεχίζεται και θα συνεχίζεται.

Η πίεση της κοινωνίας για δίκαιη κατανομή των βαρών της κρίσης είναι ανεπαρκής γαι πολλούς λόγους:

Και επειδή η ληστευμένη μεγάλη πλειοψηφία δεν έχει δυνατή φωνή, δεν είναι συνδικαλιστικά οργανωμένη, σε αντίθεση με την "εργατική αριστοκρατία¨των ΔΕΚΟ και τα διάφορα προστατευμένα "κλειστά επαγγέλματα"...

Και επειδή όσα κόμματα ισχυρίζονται ότι είναι με το "λαό", αριστερά, κεντρώα, δεξιά ή παρδαλά, άλλο 'λαό" έχουν στο νού τους, όχι τον μη ευνοημένο και έχοντα ανάγκη στήριξης.

Τέλος, επειδή όσοι προβάλλουν δήθεν ριζοσπαστικές διεξόδους (π.χ. παύση πληρωμών, διώξιμο της τρόικας, έξοδο από την ΕΕ, επιστροφή στη δραχμή κτλ), προβάλλουν στόχους εκτός πραγματικότητας που άν ήταν πραγματοποιήσιμοι θα ήταν άκρως αυτοκαταστροφικοί. Και ο απλός, όχι και τόσο πολιτικοποιημένος κόσμος, το καταλαβαίνει αυτό.

Αυτοί οι υπερβολικά πονηροί ή υπερβολικά αφελείς πολιτικοί θα συνεχίσουν κατά τις συνήθειες τους. Αλλά εμείς οι πολίτες οφείλουμε να τα βγάλουμε πέρα, χωρίς πολλές αισιοδοξίες και χωρίς πολλές απαισιοδοξίες. Θ' αγωνισθούμε όμως χωρίς την καθοδήγηση τους για το δικό μας καλό, όχι γιά να γίνουμε πολιτική προίκα φαντασιόπληκτων, πολιτικο-οικονομικών κερδοσκόπων ή μετανοημένων εκ των υστέρων...

Και τι εξυπηρετεί αυτή η ετήσια κυβερνητική "συνήθεια"; Πόσο "διεθνής" είναι ακόμη αυτή η έκθεση; Και ποια είναι η μετρήσιμη προστιθέμενη αξία που δημιουργεί στην Εθνική Οικονομία; και γιατί άραγε να έρχεται κάθε χρόνο ο Πρωθυπουργός για να κάνει τα εγκαίνια, αφού γνωρίζει πως αυτό θα δημιουργήσει επεισόδια, καταστροφές και θα απαιτήσει την γιγαντιαία κινητοποίηση του κρατικού μηχανισμού και της αστυνομίας; Σκέφθηκε άραγε κανείς πόσο κοστίζει όλη αυτή η παράτα;

JACK FROST (MOVIE)...

The Groundhog tells the story of how for once, Jack Frost became human, and helped a knight win his lady love...

ΦΥΛΑΚΕΣ ΑΝΗΛΙΚΩΝ 2. ΕΚΔΙΚΗΣΗ ΣΤΗ ΒΙΑ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Ελληνική κοινωνική ταινία του Γ. Μυλωνά από το 1984.

Τρεις νεαροί είχαν καταλήξει στις φυλακές ανηλίκων επειδή είχαν βουτήξει μια τσάντα με τρία εκατομμύρια. Μετά από μερικά χρόνια αποφυλακίζονται γεμάτοι από τις εμπειρίες που έζησαν όλα αυτά τα χρόνια κλεισμένοι στις φυλακές.

Σκοπός τους είναι να αρχίσουν μια καινούρια ζωή αποφεύγοντας όλα τα λάθη και τους τεντυμποϊσμούς του παρελθόντος.

Για κακή τους τύχη όμως...

Και σε πλήρη οθόνη:
http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-1255526323253507333&hl=el&fs=true

ΚΑΤΑ ΦΑΝΤΑΣΙΑ ΚΑΠΝΙΣΤΗΣ...

Από ένα χωρίο των Κεραμιών κατέβηκε στο νοσοκομείο ο Στρατιδοστελής να κάνει εξετάσεις για έναν ελαφρύ μα επίμονο πόνο που ένοιωθε για μέρες στο γόνατο, μετά από πέσιμο στην μαδάρα.

Ένα κουλούρι έτρωγε όταν έφτασε στην πόρτα του νοσοκομείου και για να μην τον δούνε οι γιατροί να τρώει την ώρα της εξέτασης, έβαλε το υπόλοιπο που κρατούσε, κάτι λιγότερο από το ένα τρίτο του κουλουριού μαζεμένο στο στόμα του, όπως προχωρούσε στον μακρύ διάδρομο.

Μερικά σπυριά σισάμι όμως του κάτσανε στον λαιμό όπως ήταν μπουκωμένος, με αποτέλεσμα να ξεροβήχει συχνά - πυκνά για να τα ξεκολλήσει, μα κείνα επιμένανε και κρατούσανε καλά εκεί που ήταν σφηνωμένα...

Νεόκοπο γιατρουδάκι τον είδε όταν μπήκε στην αίθουσα αναμονής και κοιτάζοντας τον αφ΄υψηλού του είπε:

- Να το κόψεις το τσιγάρο παππού, δεν βλέπεις πως βήχεις συνέχεια εξαιτίας του...

- Δεν κάπνισα ποτέ μου παιδί μου, είπε ο Στρατιδοστελής στο νεαρό γιατρουδάκι, πράγμα που ήταν αλήθεια, μια ζωή ορεισίβιος και μοναχός του στα βουνά, που να το γυρεύει το τσιγάρο εκεί πάνω, μα ο άλλος επέμενε να τον προσβάλλει μπροστά στον κόσμο που τους κοίταζε...

- Άστα αυτά παππού από μένα, μόλις σε είδα κατάλαβα πως καπνίζεις αρειμανίως, θα κάνεις σίγουρα τρία πακέτα τη μέρα, σου έβγαλε το κακό στον λάρυγγα, στο τέλος θα σε ξεκάνει το τσιγάρο και θα πας πριν την ώρα σου...

Τότε ήταν που του έριξε τον πρώτο πάσπαλο ο Στρατιδοστελής του επιστήμονα...

Κατάλαβε τη επιστημοσύνη του νέου που σίγουρα θα "σπούδασε" ιατρική σε καμιά Βουλγαρία ή Ρουμανία και πήρε πτυχίο κι αυτός ανάμεσα σε πολλούς άλλους, δίνοντας 2 τενεκέδες λάδι σε πεινάλες καθηγητές, που τώρα το έπαιζε ειδικός στους χωριάτες κι έβγαζε επιτόπου διαγνώσεις επί αγνώστων, χωρίς να τους ρωτήσει καν γιατί ήρθαν στο νοσοκομείο...

Ακολούθησαν και δεύτερος και τρίτος κι αρκετοί πάσπαλοι ακόμη στον καφά του του γιατρουδάκου που το μόνο που μπορούσε να κάνει ήταν να σκύφτει και να σκούζει ενώ τον καταχέριαζε ο άλλος με τις τριχωτές και γερές χερούκλες...

Όταν βαρέθηκε να του κολλά, τον παράτησε και γύρισε να φύγει προς αναζήτηση καλύτερου και ειδικότερου γιατρού, κουτσαίνοντας ακόμη ελαφρά, μουρμουρίζοντας μέσα από τα δόντια του:

- Που σε βρήκα κι εσένα επιστήμονα να μου βγάλεις από το σισάμι τον καρκίνο, χωρίς να έχω φουμάρει ποτέ μου όπως λες...

Και πιο δυνατά να τον ακούσουν όλοι οι παραβρισκόμενοι:

- Που να είχα και πράμα σοβαρό και να έπρεπε να με εξετάσει κιόλας τούτος!!!

ΕΞΟΥΣΙΑ ΕΝ ΕΛΛΑΔΙ: ΟΙΚΟΓΕΝΕΙΑΚΗ ΥΠΟΘΕΣΗ...

Το βρήκα σε συνδρομητικό newletter και το αναδημοσιεύω αυτούσιο, να το διαβάσει όσο γίνεται περισσότερος κόσμος:

Επειδή δεν θυμόμαστε και πολλά από την στατιστική στο πανεπιστήμιο, και επειδή αυτό αποκλείεται να γίνει ποτέ θέμα στις πανελλαδικές εξετάσεις...

Άσκηση 1

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί τρεις φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί. Παππούς, Γιος και Εγγονός της ίδιας οικογένειας. ΤΡΕΙΣ ΦΟΡΕΣ ΟΧΙ ΜΙΑ!

Άσκηση 2

Να βρεθεί: Η πιθανότητα να συμβεί επτά φορές σε 189 χρόνια ζωής του Ελληνικού κράτους στην ίδια χώρα, με πληθυσμό 8,000,000 (κατοίκων έστω) να γίνουν πρωθυπουργοί Πατέρας και Γιος.

Οι απαντήσεις

A) Aπό παππού σε γιο και εγγονό:

O Δημήτριος Pάλλης (1844-1921) πέντε φορές πρωθυπουργός (1897, 1903, 1905, 1909 και 1920-21).
O γιος του Iωάννης (1878-1946) μια φορά (κατοχικός 1943-44).
Γιος και εγγονός ήταν ο Γεώργιος (1918-2006) μια φορά πρωθυπουργός ( 1980-81).
Aξίζει να σημειωθεί ότι Γ. Pάλλης ήταν και εγγονός πρωθυπουργού από τη μητέρα του (κόρη του Γ. Θεοτόκη).
O Γεώργιος Παπανδρέου (1888-1968) τέσσερις φορές πρωθυπουργός (1944, 1944-1945, 1963 και 1964-65 ).
O Aνδρέας Παπανδρέου (1919-1996) τρεις (1981-85, 1985- 89 και 1993-96).
Γιος και εγγονός είναι ο Γιώργος μόλις άρχισε την πρώτη θητεία.
O Διομήδης Kυριακός (1811-69) κατέκτησε το αξίωμα μια φορά (1863).
Tο ίδιο και ογδόντα χρόνια αργότερα (1949) ο εγγονός του Aλέξανδρος Fιομήδης - Kυριακός (1875-1951)
Στην ίδια κατηγορία θα μπορούσε να προστεθεί άλλη μια περίπτωση.
Πρόκειται για τον Γεώργιο Kουντουριώτη (1782-1858) , που κάθισε στην καρέκλα μια φορά (1848) και ο εγγονός του Παύλος (1855-1935) έγινε Πρόεδρος της Fημοκρατίας (1924-1929).

B) Aπό πατέρα σε γιο:

O Σπυρίδων Tρικούπης (1788-1873) υπήρξε ο πρόεδρος του πρώτου νεοελληνικού υπουργικού συμβουλίου (1833).
O γιος του Xαρίλαος (1832-1896) διατέλεσε εφτά φορές πρωθυπουργός ((1875, 1878, 1880, 1882-85, 1886-90, 1892-3 και 1893-1895).
O Θρασύβουλος Zαΐμης (1825-1889) δυο φορές πρωθυπουργός (1869-70 και 1871).
O γιος του Aλέξανδρος οχτώ φορές πρωθυπουργός (1897, 1901, 1915, 1916, 1917, 1926, 1927 και 1928) και Πρόεδρος της Δημοκρατίας (1929-1935).
Aς προστεθεί ότι ο Aνδρέας πατέρας του πρώτου και παππούς του δεύτερου είχε διατελέσει πριν την έλευση του Kαποδίστρια και μετά τη δολοφονία του πρόεδρος της «Διοικητικής Eπιτροπής Eλλάδος» (αξίωμα ανάλογο του πρωθυπουργού).
O Eλευθέριος Bενιζέλος (1864-1936) εννιά φορές πρωθυπουργός (1910-15, 1915, 1917-20, 1924, 1928-29, 1929-32, 1932, 1932-33, 1933).
O γιος του Σοφοκλής ορκίστηκε πέντε φορές (1944 και κατά διαστήματα το 1950-51). O Γεώργιος Θεοτόκης (1844-1916) τέσσερις φορές (1899-1901, 1903 και 1903-05 .
O γιος του Iωάννης (1880-1961) μια (1950).
Το ξαναγράφω αυτό έγινε ΕΠΤΑ ΦΟΡΕΣ σε 189 χρόνια!

ΤΕΛΙΚΑ ΕΧΟΥΜΕ ''ΚΛΗΡΟΝΟΜΙΚΗ ΚΟΙΝΟΒΟΥΛΕΥΤΙΚΗ ΔΗΜΟΚΡΑΤΙΑ"!

Είμαστε το μόνο έθνος στην ιστορία που απαίτησε δυο φορές ξένο βασιλιά για να τον κυβερνήσει και τους εξόρισε σχεδόν όλους, μεταξύ άλλων με το πρόσχημα ότι, σαν υπερήφανοι Έλληνες, δεν δεχόμαστε την κληρονομικότητα.

Είμαστε ή δεν είμαστε Έθνος ανισόρροπων; (Ή μήπως συμφωνήσαμε ποτέ σιωπηλώς πως η εξουσία στην Ελλάδα πρέπει να είναι αποκλειστικά υπόθεση κάποιων "εκλεκτών" οικογενειών);

"...Σ' αυτόν τον τόπο των παράλληλων μονόλογων, όπου όλοι είμαστε τόσο τραγικά αυτοδίδακτοι..." Γιώργος Σεφέρης

Ο ΔΩΔΕΚΑΛΟΓΟΣ ΤΗΣ ΕΠΙΤΥΧΙΑΣ...

Ο δωδεκάλογος της επιτυχίας. Κατά βάθος, όλα είναι στο χέρι μας...

ΦΤΩΧΟΙ ΚΑΙ ΘΕΟΣ...

Έρευνα που διεξήχθη σε 114 κράτη του κόσμου, έδειξε πως το 84% του παγκόσμιου πληθυσμού θεωρεί τη θρησκευτικότητα σημαντική. Οι χώρες με τους πιο θρησκευόμενους πληθυσμούς είναι οι σχετικά φτωχότερες του πλανήτη, εκτός από τις ΗΠΑ, όπου παρά την πρόοδο ανθεί μια ιδιότυπη θρησκευτικότητα τα τελευταία χρόνια.

Όπως διπίστωσαν οι αναλυτές, η σχέση μεταξύ θρησκείας και ανέχειας είναι ισχυρή και έχει να κάνει με τη βοήθεια της θρησκευτικότητας στο να αντέχει κάποιος τα δεινά που του επιφυλάσσει η ζωή. Η θρησκεία γίνεται βασικό όπλο ελέγχου της μάζας ανά την υφήλιο Οι φουκαράδες έχουν τη φτώχια τους με συγκεκριμένα αίτια, τους μπερδεύουν υπαρξιακά οι παπάδες κάθε θρησκείας και δόγματος και τους αποτελειώνουν για τα καλά, θεωρώντας τους εφ' όρου ζωής ποίμνιο (προβατάκια που έχουν ανάγκη καθοδήγησης). Πουλώντας τους ελπίδα με το να τους επαναλαμβάνουν συχνά - πυκνά το "Υπομονή που δεν περνάτε καλά τώρα σε τούτη τη ζωή λένε μετά, θα φάτε καλά στην άλλη ζωή"....

Ο Θεός είναι η τελευταία ελπίδα του αδυνάτου που αναγκαστικά είναι και ταπεινός.
Οι ταπεινοί άνθρωποι εναποθέτουν τις ελπίδες τους στον Θεό.

Απολύτως λογικά τα συμπεράσματα της έρευνας θα έλεγα. Αυτό δεν εξηγεί ούτε αποδεικνύει την ύπαρξη μιας ανώτερης θεϊκής δύναμης, αιτιολογεί όμως την ανάγκη του ανθρώπου να πιστέψει σε κάτι ανώτερο, πέρα από τα δικά του όρια, σε κάτι εξωπραγματικό όταν περνάει δύσκολες στιγμές...

Οι αλαζόνες άνθρωποι είναι ουσιαστικά άθεοι γιατί νομίζουν ότι μπορούν να τα καταφέρουν μόνοι τους και ότι δεν χρειάζονται κανέναν πάνω από το κεφάλι τους. Οι αλαζόνες είναι αυτοί που καταλήγουν να γίνονται υλιστές, ναρκισσιστές και σε τελική ανάλυση, καταστροφικοί για τον εαυτό τους και τις κοινωνίες στις οποίες ζουν.

Και τα παραλειπόμενα:

Το περίεργο είναι πως και οι πλούσιοι και ισχυροί τον Θεό επικαλούνται για να σφάξουν τους φτωχούς με πολέμους και γενοκτονίες. Τον δικό τους Θεό βέβαια!

Θεέ "μου", Είναι η συνηθισμένη επίκληση στον Θεό. Μόνο που σχεδόν κανένας δεν προσέχει την δεύτερη λέξη της επίκλησης, αυτό το "μου". Όλοι μένουν και ασχολούνται με την πρώτη λέξη "Θεέ". Η θρησκευτικότητα τελικά είναι προσωπική υπόθεση: Με το Θείο (σ΄ όποιο Θείο κι άν πιστεύει κανείς) επικοινωνεί μόνον κατά μόνας, πρόσωπο με πρόσωπο". Λέει "Χριστέ ΜΟΥ, Παναγία ΜΟΥ", ποτέ "Χριστέ ΜΑΣ, Παναγία ΜΑΣ".

Αυτοί που πετυχαίνουν στη ζωή και πλουτίζουν είναι όσοι κυριολεκτικά δεν έχουν τον Θεό τους...

Ξεπέρασμα της θρησκείας σαν απατηλής ευτυχίας του λαού σημαίνει ταυτόχρονα την απαίτηση της πραγματικής του ευτυχίας. κάτι που γίνεται πολιτική και ενοχλεί - ξεβολεύει τους "επαγγελματίες" διαχειριστές της...

Όλοι οι ένδοξοι και μεγάλοι πολιτισμοί τής ανθρωπότητας ήταν εντέλει ένθεοι. Μόνο ο τωρινός δυτικός είναι κατά βάθος άθεος, που είναι ο λόγος για τον οποίο μέχρι τώρα άκμαζε υλικά (τώρα αρχίζει να χάνει το πλεονέκτημα αυτό) ενώ παράλληλα παράκμαζε και παρακμάζει ηθικά...