Π. Π. ΣΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ...

Πολιτικό προσωπικό σημαίνει στα επίσημα χαρτιά της υπηρεσίας, μα κάλλιστα μεταφράζεται και περιφρονημένο παράσιτο.

Που δεν μπόρεσε να βρει δουλειά της προκοπής στον έξω κόσμο και κατέληξε να προσληφθεί σε στρατιωτική υπηρεσία (συνήθως επικουρικό τεχνικό προσωπικό) βιώνοντας τον ρόλο του παρείσακτου σε χώρους που κυκλοφορούν κι υπερτερούν αριθμητικά στολισμένοι καραβανάδες, κατώτερου βαθμού και στάθμης τεχνίτες "παραγωγικών σχολών", μην περιμένετε να δείτε αξιόμαχους πολεμιστές σε συνεργεία επισκευών.

Σύμφωνα με τον Τάσο τον Πρίφτη που πέρασε 25 χρόνια από τη ζωή του σαν πολίτης - τεχνικός σε στρατιωτική υπηρεσία που ανήκε στο Νάτο.
Πέρασε τη ζωή του δεχόμενος προσβολές και συστάσεις από δεκάδες χοντροκέφαλους αγράμματους κατσαβιδάδες που με την πάροδο των χρόνων και της επετηρίδας τους, έφταναν ελλείψει άλλων να γίνουν προϊστάμενοι του συνεργείου "συντήρησης κι επισκευών" που μέλος του ήταν κι αυτός.

Δεν ήταν τυχαίος τεχνικός - κατσαβιδάς ο Τάσος. Απόφοιτος Γερμανικού πολυτεχνείου ήταν, με ειδικότητα "Ηλεκτρολόγος Υψηλών Τάσεων" κι εμπειρία στην μεταφορά ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις. Δούλεψε αρκετά χρόνια στα νιάτα του σε Γερμανικές εταιρίες που αναλάμβαναν έργα εξηλεκτρισμού Αραβικών χωρών κι επέβλεπε αρκετές εγκαταστάσεις μετετροπής και μεταφοράς υψηλής τάσεως (για όσους/ες δεν ξέρουν, έτσι μόνο μεταφέρεται με λιγότερες απώλειες η ηλεκτρική ενέργεια σε μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις, μέσω των ειδικών καλωδίων που στηρίζονται στους πυλώνες που διατρέχουν την ύπαιθρο).

Μεγαλώνοντας σε ηλικία θέλησε να γυρίσει στον τόπο του να παντρευτεί να κάνει οικογένεια και μη θέλοντας να καταντήσει να περνά κοινά καλώδια και πρίζες σε οικοδομές μιας κι άξιζε πολύ περισσότερα από αυτό, αναζητούσε να προσφέρει τις σημαντικές του γνώσεις κάπου εξειδικευμένα.

Κείνη τη χρονιά έτυχε να ολοκληρωθεί η κατασκευή της Νατοϊκής εγκατάστασης για την εκπαίδευση των πυροβολητών της Συμμαχίας και μεσούσης της επανάστασης των συνταγματαρχών προσπαθούσαν να την στελεχώσουν με το απαραίτητο προσωπικό να λειτουργήσει επιχειρησιακά.

Δυσκολεύονταν να βρούν κατάλληλους για το τμήμα Radar, που απαιτούσε γνώσεις που κείνα τα χρόνια λίγοι διέθεταν, συνήθως λίγες και σκόρπιες που αποκτούσαν από την στρατιωτική τους θητεία. Όπου έβρισκαν τέτοιους τους προσλάμβαναν με το ζόρι σχεδόν, έναν μάλιστα κλείνοντας του το μαγαζί Ηλεκτρονικών που είχε ανοίξει κι απειλώντας τον με φυλάκιση αν αρνιόταν να πάει να δουλέψει στην υπηρεσία.

Ο Τάσος ήταν ο μόνος που αναζητούσε δουλειά με αξιώσεις, ήταν απόφοιτος πολυτεχνείου με εμπειρία στο εξωτερικό και μιλώντας άψογα Γερμανικά κι Αγγλικά, προσλήφτηκε απόλυτα αξιοκρατικά και με τιμές.

Τον πήρανε για να φροντίζει την τροφοδοσία με υπερ- υψηλή τάση του κυκλώματος παλμών της magnetron, απαραίτητη για την λειτουργία των παλιών radar, μα έκανε κι ένα σωρό άλλες δουλειές σχετικές με τα μηχανήματα ραδιοεντοπισμού.

Μαζί με τους άλλους γρήγορα κατάλαβαν πως η ολοκαίνουρια Νατοϊκή εγκατάσταση δεν ήταν το ιδανικό περιβάλλον να διαπρέψουν αυτοί σαν απλοί τεχνικοί που τους έβλεπαν όλοι.

Σε μια στρατιωτική μονάδα έστω κι αν ανήκει στο ΝΑΤΟ (που τη χρηματοδοτούσε και τη στήριζε μέχρι που άλλαξαν οι γεωπολιτικές συνθήκες και υπολειτουργεί), κυριαρχούν οι ένστολοι. Δικός τους χώρος είναι και κάθε άλλλος που κινείται εκεί θεωρείται υποδεέστερος κι ωφείλει σεβασμό.

Σε στολές και γαλόνια κι ας είναι κατώτερα, κουβαλούν κι αυτά αρκετά απωθημένα. Έπρεπε να προσαρμοστούν κι ο Τάσος κι οι άλλοι σε τέτοιο πειθαρχημένο περιβάλλον.

Να σηκώνονται στις 5.30πμ κάθε εργάσιμη μέρα, να ετοιμάζονται ευπρεπώς και να βγαίνουν στο δρόμο να προλάβουν το στρατιωτικό λεωφορείο που τους πήγαινε στη δουλειά. Να καθίζουν μόνο στα πίσω καθίσματα αν ήταν άδεια, τα μπροστινά προορίζονταν μόνο για αξιωματικούς. Να δείχνουν πάσο στον φρουρό στην πύλη υποχρεωτικά. Να ξέρουν απέξω τον κανονισμό (υποχρεώσεις μόνο) του πολιτικού προσωπικού. Να ενημερώνουν για τις κινήσεις τους μέσα στη μονάδα.

Να υπακούουν σε εντολές προϊσταμένων και να δίνουν τακτικά αναφορά για τις ενέργειες τους. Να υποβαθμίζεται η προσωπικότητα τους συχνά με επιπλήξεις. Να μην έχουν ελπίδες για προαγωγή κι εξέλιξη. Να καταπνίξουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, τη δημιουργικότητα, τις ιδέες τους...

Να παρακαλούν να τους υπογράψει ο διοικητής μια ολιγόωρη έξοδο αν έχουν κάποια δουλειά, αφού προηγουμένως του εξηγήσουν πειστικά και με λεπτομέρειες για τι πρόκειται και γιατί δεν μπορούσε να γίνει σε άλλες ώρες εκτός μονάδας.
Να δουλεύουν σε δύσκολες κι ανθυγιεινές συνθήκες, συχνά κάτω από επικίνδυνες ακτινοβολίες κεραιών. Να είναι πρόθυμοι να τρέξουν σε βουνοκορφές όποτε παρουσιαζόταν πρόβλημα στη λειτουργία του radar που συνήθως ο δεκανέας - χειριστής ή ο λοχίας - "μηχανικός" δεν μπορούσαν να διορθώσουν.
Να μη νοιάζονται για υπερωρίες ή αργίες αφού υπεράνω όλων η υπηρεσία.

Να στέκονται σε παράταξη όποτε ο διοικητής (ξοφλημένος υποστράτηγος συνήθως με λιγότερες εξουσίες από τους Νατοϊκούς εταίρους της μονάδας, μα το κάνει γαργάρα για να πάρει τελικά σύνταξη στρατηγού) ήθελε να ανακοινώσει κάτι στο προσωπικό, να αναγνώσει την ημερήσια διαταγή της μονάδας ή απλά για εκκλησιασμό αν η ημερομηνία το απαιτούσε. Να περιμένουν τον Στρατηγό σε τακτική επιθεώρηση, στεκόμενοι πίσω - πίσω στην παράταξη, αφού προηγούνταν το στρατιωτικό προσωπικό. Να ακούνε μετά για δεύτερη φορά την κατσάδα που έψαλνε ο διοικητής στους ένστολους προϊσταμένους τους επειδή "η σκάλα είχε χυμένα λάδια και παραλίγο να πέσει γλιστρώντας"...

Έτσι περνούσαν τα χρόνια του Τάσου και των άλλων μαζί, σαν επιστράτευση διαρκείας δηλαδή. Όσο για τον μισθό που αντιστοιχούσε στα προσόντα του, είδα με τα μάτια μου σε μια μέρα πληρωμής να παίρνει έναν φάκελο από το λογιστήριο που περιείχε 170.000 δραχμές (500 ευρώ σήμερα), μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας μαζί με τα επιδόματα που δικαιούνταν για τα 2 παιδιά που είχε στο μεταξύ...

Χρήματα από τα οποία ξεχώριζε ένα πεντοχίλιαρο για τον εαυτό του και τα υπόλοιπα τα παράδιδε στην συμβία του το ίδιο μεσημέρι, που φρόντιζε για τα πάντα στο σπίτι.

Αυτά ήταν τα προσωπικά έξοδα του για τον επόμενο μήνα, από τον καφέ του στην καντίνα, τα μπισκότα που κλείδωνε στο συρτάρι του κι έτρωγε ένα τη μέρα! μαζί με τον καφέ, τα τσιγάρα που κάπνιζε συνεχώς, τη σαράβαλη Lancia Fulvia που κατάφερε με οικονομίες ν' αγοράσει, μέχρι την λεμονάδα με τα 2 καλαμάκια στο ίδιο μπουκάλι που τον πάντηξα να μοιράζεται με την γυναίκα σε ένα λούνα παρκ μια φορά... Το μόνο του extra από την υπηρεσία ήταν μερικά κουτιά συμπυκνωμένο γάλα και μια σακούλα ζάχαρη μηνιαίως, για να προλαμβάνει βλάβες του οργανισμού.

Αφιερωμένο ειδικά σε όσους μην ξέροντας επέμεναν να βρεθώ στην θέση του Τάσου κι οικειοθελώς μάλιστα, συμμετέχοντας στον διαγωνισμό του Υπουργείου Άμυνας που σήμερα είναι η καταληκτική ημερομηνία για κατάθεση δικαιολογητικών.

Εγώ που μπορώ να ξέρω πολλά, αφού έζησα για λίγο την κατάσταση σαν ασκούμενος πριν πολλά χρόνια, τότε που μ' ενδιέφερε η υψηλή στρατιωτική τεχνολογία και οι εφαρμογές της, τώρα τα πράγματα είναι και χειρότερα λόγω των άχρηστων "επαγγελματιών οπλιτών" που αναζητούν ένα οποιοδήποτε βόλεμα μην γνωρίζοντας, αφήνω την προθεσμία να παρέλθει, όποιος θέλει ή δεν έχει άλλη επιλογή δυστυχώς ας δοκιμάσει να πετύχει και να συγκαταλέγεται από μεθαύριο στο πολιτικό προσωπικό ΥΕΘΑ αφού διαβάσει το παραπάνω προσεκτικά...

Αν με θέλατε ας με προσλαμβάνατε τότε που δεν είχα και τόσο ανοιχτούς ορίζοντες. Τώρα έχω τον προορισμό μου αλλού...

Η ΖΩΗ ΕΙΝΑΙ ΩΡΑΙΑ. LA VITA E BELLA (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

Φτάνει βέβαια να το θες πολύ και να φτιάξεις εσύ τις συνθήκες, κόντρα σε ανθρώπους και περιστάσεις...

Η υπέροχη ταινία του Ρομπέρτο Μπενίνι με ελληνικούς υπότιτλους.

Σαν κινηματογραφική ταινία βλέπεται καλύτερα σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=-7883071500894539116&hl=el&fs=true

PORSCHE ΚΑΙ ΤΕΚΜΗΡΙΑ...

Άλλη μια γκάφα του Υπουργού Οικονομικών με την επαναφορά των τεκμηρίων διαβίωσης, ειδικά στα αυτοκίνητα.

Καταδικάζοντας μόνο τους Έλληνες απ' όλη την Ευρώπη να κυκλοφορούν με αναιμικά αυτοκινητάκια χαμηλού κυβισμού, ιπποδύναμης κι ασφάλειας βεβαίως, μα τι τον νοιάζει τον αναποτελεσματικό καθηγητή του LSE που κυκλοφορεί στο πίσω κάθισμα θωρακισμένης λιμουζίνας μην έχοντας επαφή με τον δρόμο και την πραγματικότητα όπως δείχνουν οι ενέργειες του.

Αν ζούσε ο δρ Porsche ως σήμερα, πώς θα ένοιωθε άραγε βλέποντας το διαχρονικό αυτοκίνητο



που δημιούργησε έχοντας υπόψιν του τον Πραγματικό Οδηγό να αγοράζεται και να οδηγείται(;) κυρίως λόγω φορολογίας και τεκμηρίων από λελέδες γιούς πλούσιων μπαμπάδων;

Μα σίγουρα θ' άλλαζε κατευθείαν το διάσημο όνομα του αν ήξερε πως λόγω ...τιμής έφτασε να σημαίνει Proof Of Rich Spoiled Children Having Everything...

ΠΡΟΚΗΡΥΞΗ ΔΙΑΓΩΝΙΣΜΟΥ ΑΣΕΠ...

- Θέλω να με βοηθήσεις να συμπληρώσω την αίτηση συμμετοχής στον διαγωνισμό του ΑΣΕΠ, είπε προχθές στο τηλέφωνο φίλος.

- Γιατί εγώ, που δεν θέλω να έχω πια καμιά σχέση με το δημόσιο κι ιδιαίτερα σε ότι αφορά προσλήψεις και προμήθειες;

- Γιατί ΕΣΥ ΞΕΡΕΙΣ!

Τώρα πως έχει την ακλόνητη πεποίθηση πως εγώ που δεν συμμετείχα ποτέ σε διαγωνισμό πρόσληψης ούτε κάνω τον κόπο να καταθέτω δικαιολογητικά για να με επιλέξουν άλλοι, ξέροντας εκ των προτέρων και εκ παλαιότερης πείρας με τι κριτήρια προσλαμβάνουν...ΞΕΡΩ πως να βγάλω άκρη με τον κυκεώνα χαρτιών που απαιτούν για να δεχτούν έγκυρη μια αίτηση, δεν γνωρίζω...

Αφού όμως ζητά βοήθεια και πιστεύει πράγματι πως εγώ μπορώ να του την παρέχω, είμαι εδώ να δω τι μπορώ να κάνω.

Είδα μια αίτηση σχετικά απλή (για την δική μου ευφυία βεβαίως) που ο καλός φίλος κοιτούσε επί διήμερο χωρίς να ξέρει τι μπαίνει που, μα κατόπιν κι εγώ ακόμη δυσκολεύτηκα να βάλω σε τάξη κωδικούς για τις θέσεις που ήθελε, να βρω ένα - ένα σχετικά με τα χαρτιά που δηλώνουν σπουδές κι εμπειρία, τα θέλουν επικυρωμένα κιόλας τα αντίγραφα υψηλής ποιότητας που του έβγαλα με τα μηχανήματα μου, να υπολογίσω την συνολική του εμπειρία χωρισμένη σε περιόδους "ανά μέρες απασχόλησης ανά φορέα ή εργοδότη" και να επιστρατεύσω την έμπνευση μου να σκεφτώ και να εμφανίσω μερικά πρόσθετα προσόντα που σίγουρα είχε κρυμμένα και δεν γνώριζε καν ο ίδιος πως διέθετε πάντα...
Και στο τέλος σαν κερασάκι να μαντέψω ποιός κωδικός εντοπιότητας ταιριάζει στον τόπο διαμονής σε σχέση με την θέση που θέλει.

Να τα συμπληρώσω και να τα συγκεντρώσω όλα σωστά και να τον στείλω να τα καταθέσει σε ειδικό φάκελο ΑΣΕΠ POST που απαιτείται, "εμπρόθεσμα σύμφωνα με την ταχυδρομική σήμανση" όπως είδα κάπου.

Κι όλη αυτή η διαδικασία μπας κι επιλεγεί για μάγειρας ή αρτεργάτης σε μια συγκεκριμένη τοπική στρατιωτική μονάδα, μιας και τα ξενοδοχεία και οι ταβέρνες που ανάλωσε τα νιάτα του και τις γνώσεις του, δεν θέλουν πλέον κάποιον όταν περάσει τα 40 (κι υπάρχει πλήθος νεαρών κι από άγνοια για το μέλλον τους ορεξάτων "σεφ" να εκμεταλλευτούν για χρόνια)...

Τράβηξα ένα καραγκιοζιλίκι με την αίτηση του, με μοναδική αμοιβή κάποια γεύματα με φαγητά και γλυκά που ομολογουμένως δείχνουν την απαράμιλλη τέχνη του...

Για να έχω την χρόνια ευγνομωσύνη του και να απολαμβάνω εσσαεί τις δημιουργίες του κατ΄οίκον όπως υποσχέθηκε, κάνω κάτι ακόμη...

Ζητώ εκ μέρους του την απαραίτητη πολιτική αρωγή από φίλα προσκείμενους πολιτικούς:

Γιατί δεν τον διορίζετε "κατ΄εξαίρεσιν" όπως είδε κάπου στην προκήρυξη πως μπορεί να γίνει, να έχει μια τρύπα κι ένα ελάχιστο μισθό σαν οικογενειάρχης, σε μια θέση πως ξέρω από παλιά πως δεν νοιάζονται να την καταλάβουν πολλοί λόγω συνθηκών εργασίας και συμπεριφοράς του ένστολου προσωπικού...

ΑΣΠΙΔΑ ΠΡΟΣΤΑΣΙΑΣ...

Ληστεία θωρακισμένου από "θρασείς" ληστές...

Επιθέσεις μεθυσμένων ναυτών σε ντόπιους και φεύγουν ανενόχλητοι γιατί λέει έχουν άλλη ψευτοδικαιοσύνη..

Αδέσποτα αλλοδαπά πατσαούρια ληστεύουν ανήμπορους, (εμ, ποιούς άλλους θα τολμούσαν)...

Ξενέρωτες "διαμαρτυρίες" και διαδηλώσεις κατόπιν εορτής ετοιμάζονται, έτσι για να γίνουν απλώς, από συνήθεια...

Και περιμένοντας τα επόμενα επεισόδια του σήριαλ της καθημερινής ανασφάλειας, άλλοι κυκλοφορούν με τα χέρια στην τσέπη κάνοντας τους φιλειρηνιστές κι ελπίζοντας απλώς να μην τους τύχει...

Εμείς που ξέρουμε και μπορούμε και δεν ανεχόμαστε, αποκτούμε ασπίδα προστασίας:

...όπως την θέλουμε, την απολαμβάνουμε πολλαπλώς και σαφώς δηλώνουμε πως αν βρεθείς προκλητικώς μπροστά μας ακάλεστε ταραξία, ουδέν λάθος αναγνωρίζεται...

Μάτια είχες, ας έβλεπες κι ας πρόσεχες!

ΠΡΟΣΩΡΙΝΗ ΑΠΑΣΧΟΛΗΣΗ...

Μ' αυτή την προσδοκία έπιασε δουλειά πριν χρόνια ο Τίτος, κατά τα φοιτητικά του χρόνια.

Δουλειά που έβλεπε να προσφέρεται σε αφθονία μέσω δεκάδων μικρών αγγελιών, την απαρχή της άνοιξης των delivery που και σήμερα ευημερούν.

Αποστολή του να κουβαλεί πίτσες, σουβλάκια κι άλλα εδέσματα "της ώρας" σε όσους/ες τεμπελχανάδες τα παραγγέλλουν, μη θέλοντας να μαγειρέψουν ή έστω να συρθούνε μέχρι το μαγαζί να βοσκηθούνε εκεί.

Σαν φοιτητής του ήρθε βολική η προσωρινή απασχόληση σε ελεύθερες ώρες του, έβγαζε αρκετά χωρίς να απαιτούνται ιδιαίτερα προσόντα, είχε και τυχερά από κάποιους μαλάκες που αφού χρυσοπλήρωναν τα αποψυγμένα κρεατικά και πίτσες που κατέφταναν επίτηδες ζεστά στην ώρα τους για μάσημα, γιατί αλλιώς λίγο ν' αργήσει επανέρχονταν στην προτέρα τους κατάσταση, χαρούμενοι που έκαιγε ακόμη η κούτα τους όταν την παραλάμβαναν, του άφηναν τα ρέστα.

Μα ποτέ δεν αργούσε ο Τίτος, έστω κι αν παραβίαζε κόκκινα φανάρια σε σταυροδρόμια, έμπαινε αντίθετα σε μονοδρόμους, ή έκανε χιλιόμετρα τρέχοντας κάτω από βροχή με το φορτωμένο μηχανάκι του.

Ήταν το αγαπημένο παιδί του μαγαζιού, το κακό ήταν που γρήγορα συνήθισε αυτήν την κατάσταση του γρήγορου κέρδους...

Και πτυχίο πήρε κανονικά ο Τίτος από τη σχολή του και την στρατιωτική θητεία του εκπλήρωσε πλήρως. Μα όταν ήρθε η ώρα να δουλέψει, ελεύθερος από όλες του τις υποχρεώσεις, πάλι την ίδια απλή δουλειά προτίμησε να κάνει.

Αυτό είχε συνηθίσει να κάνει, αυτό μπορούσε, σε αυτό είχε προυπηρεσία που ζητούσαν σε κάποιες θέσεις...
Κατέληξε πάλι να κουβαλεί παραγγελίες σε ένα μαγαζί αλλουνού.

Μπορούσε να ανοίξει ένα γραφείο με το πτυχίο του, μα "που να κάθομαι να κάνω μελέτες κι υπολογισμούς τώρα, άκυρες αν κάνω κάποιο λάθος, που να κυνηγώ πελάτες, να ταξιδεύω συχνά...μπορώ να έχω τα ίδια έσοδα με λίγες ώρες δρομολόγια κάθε βράδυ, άσε και τα τυχερά που κανείς δεν δίνει αλλού".

Είχε και τη ευκαιρία του να γίνει ιδιοκτήτης του μαγαζιού που δούλευε όταν το αφεντικό του προσπάθησε να το πουλήσει φτηνά λόγω ανταγωνισμού, "τι να μπλέξω τώρα με επιχειρήσεις, υπαλλήλους κι εφορία, εδώ έχω την κεφαλή μου ήσυχη" αποφάνθηκε πάλι κι έτρεξε πρώτος να δουλέψει απλός υπάλληλος διανομής για τον επώνυμο ανταγωνιστή, όταν το μικρομάγαζο έκλεισε οριστικά...

- Καλύτερα να έχω βασικό μισθό κι έξτρα έσοδα από δώρα και τυχερά, να εισπράττω έστω και περιορισμένα σαν υπάλληλος αλλουνού χωρίς να σκέφτομαι όμως, παρά να κάνω κάτι δικό μου, να τραβώ το κόστος και το ρίσκο του, ν' αγωνιώ για το αύριο, αυτές οι λέξεις συνοψίζουν τη φιλοσοφία του.

Δεν μπορώ να καταλάβω ή να χωνέψω πως κάποιος που σαν νέος είχε όνειρα και φιλοδοξίες, πέρασε σε μια σχολή κι έκανε πλάνα για το μέλλον του, τα θυσίασε όλα για χάρη μερικών κακοψημένων αλλαντικών πάνω σε μια ζύμη τραγανή ή αφράτη...

Που ούτε δοκίμασε ποτέ ν' αυτοσχεδιάσει έστω βελτιώνοντας λίγο το προϊόν, το παραλαμβάνει και το μεταφέρει απλά σε μια κλειστή κούτα και είναι κι ικανοποιημένος από αυτή του την ασχολία ή έτσι λέει τουλάχιστον σε παλιούς γνωστούς.

Επειδή εγώ αυτοσχεδιάζω δημιουργικά και τις κρύες βροχερές νύχτες του χειμώνα δημιουργώ τις δικές μου πρωτότυπες, γευστικές και θρεπτικότερες πίτσες, μην καταδεχόμενος ως τώρα ακόμη να παραγγείλω κατ' οίκον έτοιμες τυποποιημένες όσο επώνυμες κι αν είναι, δεν μπορώ να έχω την απάντηση του.

Μα αν εσείς περιμένετε delivery και τον δείτε, ρωτήστε τον...

Θα τον γνωρίσετε γιατί ακόμη αν και πέρασαν πια τα νεανικά του χρόνια και η προσωρινή του απασχόληση έγινε μόνιμη κι έμμονη, πάντα καταφτάνει αμέσως!

ΕΦΟΡΙΑΚΟΣ...

Σ' ένα μπάρ μιας κάποιας πόλη, υπήρχε ένα ιδιότυπο στοίχημα διαρκείας:

Ο ιδιοκτήτης πρόσφερε 1.000 ευρώ σε όποιον από τους πελάτες του κατόρθωνε να βγάλει έστω και μια σταγόνα ζουμί από ένα λεμόνι, που προηγουμένως το είχε στύψει ο πολύ δυνατός μπράβος του μαγαζιού..

Κάποιοι πελάτες εμπιστευόμενοι τις δυνάμεις τους δοκίμαζαν να στύψουν περισσότερο το λεμόνι, ποτέ όμως δεν κατάφερναν να βγάλουν την παραπάνω σταγόνα χυμού και να κερδίσουν το στοίχημα.

Μια βραδιά παρουσιάζεται ένα κακοσκαρωμένο αντράκι, κοντό, αδύνατο, φαλακρό, με φοβισμένο και κακομοίρικο ύφος. Βλέπει την ταμπέλα που γνωστοποιεί το στοίχημα και προσφέρεται να δοκιμάσει να το κερδίσει, προκαλώντας τα γέλια όλων των παριστάμενων θαμώνων...

- Λες να τα καταφέρεις εσύ φίλε, με αυτά τα χεράκια που έχεις; του λέει ο μπάρμαν, πιο χοντρή θαρρώ πως είναι η ψωλή μου...

- Ας δοκιμάσουμε...απαντά ατάραχο το λειψανέβατο ανθρωπάκι.

Καθίζουνε ένα γύρω όλοι, φέρνουν ένα φρέσκο λεμόνι κι αφού το στύβει πρώτα ο μπράβος και βγάζει όλο το ζουμί που μπορούσε, το δίνουν στον καινούριο να δοκιμάσει αν μπορεί να βγάλει κάποιες σταγόνες επιπλέον...

Παίρνει το λεμόνι στα κοκαλιάρικα χεράκια του και μπροστά στε έκπληκτα μάτια ολονών που περίμεναν το αποτέλεσμα, στύβει την ήδη στυμένη λεμονόκουπα και σιγά - σιγά αυτή αρχίζει να βγάζει μια - δυο - τρεις- τέσσερις κι ακόμη μια, πέντε κρυμένες σταγόνες χυμό, ώσπου δεν είχε πια άλλο...

- Πως τα κατάφερες ρε; ρωτά ο μπάρμαν που έπρεπε τώρα να πληρώσει τα 1.000 ευρώ στο κακοσκαρωμένο αντράκι, πήρες τα αναβολικά σου, την HGH, την M3, τι διάολο πήρες πριν έρθεις;

- Δεν ξέρω τι είναι αυτά που λέτε, απαντά εκείνο με σιγανή φωνή, δεν ήμουν ποτέ αθλητής ούτε ρεκόρ έχω κάνει πουθενά, εγώ ένας κοινός άνθρωπος είμαι που δουλεύω στην τοπική εφορία!