ΕΦΟΡΙΑΚΟΣ...

Σ' ένα μπάρ μιας κάποιας πόλη, υπήρχε ένα ιδιότυπο στοίχημα διαρκείας:

Ο ιδιοκτήτης πρόσφερε 1.000 ευρώ σε όποιον από τους πελάτες του κατόρθωνε να βγάλει έστω και μια σταγόνα ζουμί από ένα λεμόνι, που προηγουμένως το είχε στύψει ο πολύ δυνατός μπράβος του μαγαζιού..

Κάποιοι πελάτες εμπιστευόμενοι τις δυνάμεις τους δοκίμαζαν να στύψουν περισσότερο το λεμόνι, ποτέ όμως δεν κατάφερναν να βγάλουν την παραπάνω σταγόνα χυμού και να κερδίσουν το στοίχημα.

Μια βραδιά παρουσιάζεται ένα κακοσκαρωμένο αντράκι, κοντό, αδύνατο, φαλακρό, με φοβισμένο και κακομοίρικο ύφος. Βλέπει την ταμπέλα που γνωστοποιεί το στοίχημα και προσφέρεται να δοκιμάσει να το κερδίσει, προκαλώντας τα γέλια όλων των παριστάμενων θαμώνων...

- Λες να τα καταφέρεις εσύ φίλε, με αυτά τα χεράκια που έχεις; του λέει ο μπάρμαν, πιο χοντρή θαρρώ πως είναι η ψωλή μου...

- Ας δοκιμάσουμε...απαντά ατάραχο το λειψανέβατο ανθρωπάκι.

Καθίζουνε ένα γύρω όλοι, φέρνουν ένα φρέσκο λεμόνι κι αφού το στύβει πρώτα ο μπράβος και βγάζει όλο το ζουμί που μπορούσε, το δίνουν στον καινούριο να δοκιμάσει αν μπορεί να βγάλει κάποιες σταγόνες επιπλέον...

Παίρνει το λεμόνι στα κοκαλιάρικα χεράκια του και μπροστά στε έκπληκτα μάτια ολονών που περίμεναν το αποτέλεσμα, στύβει την ήδη στυμένη λεμονόκουπα και σιγά - σιγά αυτή αρχίζει να βγάζει μια - δυο - τρεις- τέσσερις κι ακόμη μια, πέντε κρυμένες σταγόνες χυμό, ώσπου δεν είχε πια άλλο...

- Πως τα κατάφερες ρε; ρωτά ο μπάρμαν που έπρεπε τώρα να πληρώσει τα 1.000 ευρώ στο κακοσκαρωμένο αντράκι, πήρες τα αναβολικά σου, την HGH, την M3, τι διάολο πήρες πριν έρθεις;

- Δεν ξέρω τι είναι αυτά που λέτε, απαντά εκείνο με σιγανή φωνή, δεν ήμουν ποτέ αθλητής ούτε ρεκόρ έχω κάνει πουθενά, εγώ ένας κοινός άνθρωπος είμαι που δουλεύω στην τοπική εφορία!