Π. Π. ΣΕ ΣΤΡΑΤΙΩΤΙΚΗ ΥΠΗΡΕΣΙΑ...

Πολιτικό προσωπικό σημαίνει στα επίσημα χαρτιά της υπηρεσίας, μα κάλλιστα μεταφράζεται και περιφρονημένο παράσιτο.

Που δεν μπόρεσε να βρει δουλειά της προκοπής στον έξω κόσμο και κατέληξε να προσληφθεί σε στρατιωτική υπηρεσία (συνήθως επικουρικό τεχνικό προσωπικό) βιώνοντας τον ρόλο του παρείσακτου σε χώρους που κυκλοφορούν κι υπερτερούν αριθμητικά στολισμένοι καραβανάδες, κατώτερου βαθμού και στάθμης τεχνίτες "παραγωγικών σχολών", μην περιμένετε να δείτε αξιόμαχους πολεμιστές σε συνεργεία επισκευών.

Σύμφωνα με τον Τάσο τον Πρίφτη που πέρασε 25 χρόνια από τη ζωή του σαν πολίτης - τεχνικός σε στρατιωτική υπηρεσία που ανήκε στο Νάτο.
Πέρασε τη ζωή του δεχόμενος προσβολές και συστάσεις από δεκάδες χοντροκέφαλους αγράμματους κατσαβιδάδες που με την πάροδο των χρόνων και της επετηρίδας τους, έφταναν ελλείψει άλλων να γίνουν προϊστάμενοι του συνεργείου "συντήρησης κι επισκευών" που μέλος του ήταν κι αυτός.

Δεν ήταν τυχαίος τεχνικός - κατσαβιδάς ο Τάσος. Απόφοιτος Γερμανικού πολυτεχνείου ήταν, με ειδικότητα "Ηλεκτρολόγος Υψηλών Τάσεων" κι εμπειρία στην μεταφορά ενέργειας σε μεγάλες αποστάσεις. Δούλεψε αρκετά χρόνια στα νιάτα του σε Γερμανικές εταιρίες που αναλάμβαναν έργα εξηλεκτρισμού Αραβικών χωρών κι επέβλεπε αρκετές εγκαταστάσεις μετετροπής και μεταφοράς υψηλής τάσεως (για όσους/ες δεν ξέρουν, έτσι μόνο μεταφέρεται με λιγότερες απώλειες η ηλεκτρική ενέργεια σε μεγάλες χιλιομετρικές αποστάσεις, μέσω των ειδικών καλωδίων που στηρίζονται στους πυλώνες που διατρέχουν την ύπαιθρο).

Μεγαλώνοντας σε ηλικία θέλησε να γυρίσει στον τόπο του να παντρευτεί να κάνει οικογένεια και μη θέλοντας να καταντήσει να περνά κοινά καλώδια και πρίζες σε οικοδομές μιας κι άξιζε πολύ περισσότερα από αυτό, αναζητούσε να προσφέρει τις σημαντικές του γνώσεις κάπου εξειδικευμένα.

Κείνη τη χρονιά έτυχε να ολοκληρωθεί η κατασκευή της Νατοϊκής εγκατάστασης για την εκπαίδευση των πυροβολητών της Συμμαχίας και μεσούσης της επανάστασης των συνταγματαρχών προσπαθούσαν να την στελεχώσουν με το απαραίτητο προσωπικό να λειτουργήσει επιχειρησιακά.

Δυσκολεύονταν να βρούν κατάλληλους για το τμήμα Radar, που απαιτούσε γνώσεις που κείνα τα χρόνια λίγοι διέθεταν, συνήθως λίγες και σκόρπιες που αποκτούσαν από την στρατιωτική τους θητεία. Όπου έβρισκαν τέτοιους τους προσλάμβαναν με το ζόρι σχεδόν, έναν μάλιστα κλείνοντας του το μαγαζί Ηλεκτρονικών που είχε ανοίξει κι απειλώντας τον με φυλάκιση αν αρνιόταν να πάει να δουλέψει στην υπηρεσία.

Ο Τάσος ήταν ο μόνος που αναζητούσε δουλειά με αξιώσεις, ήταν απόφοιτος πολυτεχνείου με εμπειρία στο εξωτερικό και μιλώντας άψογα Γερμανικά κι Αγγλικά, προσλήφτηκε απόλυτα αξιοκρατικά και με τιμές.

Τον πήρανε για να φροντίζει την τροφοδοσία με υπερ- υψηλή τάση του κυκλώματος παλμών της magnetron, απαραίτητη για την λειτουργία των παλιών radar, μα έκανε κι ένα σωρό άλλες δουλειές σχετικές με τα μηχανήματα ραδιοεντοπισμού.

Μαζί με τους άλλους γρήγορα κατάλαβαν πως η ολοκαίνουρια Νατοϊκή εγκατάσταση δεν ήταν το ιδανικό περιβάλλον να διαπρέψουν αυτοί σαν απλοί τεχνικοί που τους έβλεπαν όλοι.

Σε μια στρατιωτική μονάδα έστω κι αν ανήκει στο ΝΑΤΟ (που τη χρηματοδοτούσε και τη στήριζε μέχρι που άλλαξαν οι γεωπολιτικές συνθήκες και υπολειτουργεί), κυριαρχούν οι ένστολοι. Δικός τους χώρος είναι και κάθε άλλλος που κινείται εκεί θεωρείται υποδεέστερος κι ωφείλει σεβασμό.

Σε στολές και γαλόνια κι ας είναι κατώτερα, κουβαλούν κι αυτά αρκετά απωθημένα. Έπρεπε να προσαρμοστούν κι ο Τάσος κι οι άλλοι σε τέτοιο πειθαρχημένο περιβάλλον.

Να σηκώνονται στις 5.30πμ κάθε εργάσιμη μέρα, να ετοιμάζονται ευπρεπώς και να βγαίνουν στο δρόμο να προλάβουν το στρατιωτικό λεωφορείο που τους πήγαινε στη δουλειά. Να καθίζουν μόνο στα πίσω καθίσματα αν ήταν άδεια, τα μπροστινά προορίζονταν μόνο για αξιωματικούς. Να δείχνουν πάσο στον φρουρό στην πύλη υποχρεωτικά. Να ξέρουν απέξω τον κανονισμό (υποχρεώσεις μόνο) του πολιτικού προσωπικού. Να ενημερώνουν για τις κινήσεις τους μέσα στη μονάδα.

Να υπακούουν σε εντολές προϊσταμένων και να δίνουν τακτικά αναφορά για τις ενέργειες τους. Να υποβαθμίζεται η προσωπικότητα τους συχνά με επιπλήξεις. Να μην έχουν ελπίδες για προαγωγή κι εξέλιξη. Να καταπνίξουν τις προσωπικές τους φιλοδοξίες, τη δημιουργικότητα, τις ιδέες τους...

Να παρακαλούν να τους υπογράψει ο διοικητής μια ολιγόωρη έξοδο αν έχουν κάποια δουλειά, αφού προηγουμένως του εξηγήσουν πειστικά και με λεπτομέρειες για τι πρόκειται και γιατί δεν μπορούσε να γίνει σε άλλες ώρες εκτός μονάδας.
Να δουλεύουν σε δύσκολες κι ανθυγιεινές συνθήκες, συχνά κάτω από επικίνδυνες ακτινοβολίες κεραιών. Να είναι πρόθυμοι να τρέξουν σε βουνοκορφές όποτε παρουσιαζόταν πρόβλημα στη λειτουργία του radar που συνήθως ο δεκανέας - χειριστής ή ο λοχίας - "μηχανικός" δεν μπορούσαν να διορθώσουν.
Να μη νοιάζονται για υπερωρίες ή αργίες αφού υπεράνω όλων η υπηρεσία.

Να στέκονται σε παράταξη όποτε ο διοικητής (ξοφλημένος υποστράτηγος συνήθως με λιγότερες εξουσίες από τους Νατοϊκούς εταίρους της μονάδας, μα το κάνει γαργάρα για να πάρει τελικά σύνταξη στρατηγού) ήθελε να ανακοινώσει κάτι στο προσωπικό, να αναγνώσει την ημερήσια διαταγή της μονάδας ή απλά για εκκλησιασμό αν η ημερομηνία το απαιτούσε. Να περιμένουν τον Στρατηγό σε τακτική επιθεώρηση, στεκόμενοι πίσω - πίσω στην παράταξη, αφού προηγούνταν το στρατιωτικό προσωπικό. Να ακούνε μετά για δεύτερη φορά την κατσάδα που έψαλνε ο διοικητής στους ένστολους προϊσταμένους τους επειδή "η σκάλα είχε χυμένα λάδια και παραλίγο να πέσει γλιστρώντας"...

Έτσι περνούσαν τα χρόνια του Τάσου και των άλλων μαζί, σαν επιστράτευση διαρκείας δηλαδή. Όσο για τον μισθό που αντιστοιχούσε στα προσόντα του, είδα με τα μάτια μου σε μια μέρα πληρωμής να παίρνει έναν φάκελο από το λογιστήριο που περιείχε 170.000 δραχμές (500 ευρώ σήμερα), μετά από 20 χρόνια υπηρεσίας μαζί με τα επιδόματα που δικαιούνταν για τα 2 παιδιά που είχε στο μεταξύ...

Χρήματα από τα οποία ξεχώριζε ένα πεντοχίλιαρο για τον εαυτό του και τα υπόλοιπα τα παράδιδε στην συμβία του το ίδιο μεσημέρι, που φρόντιζε για τα πάντα στο σπίτι.

Αυτά ήταν τα προσωπικά έξοδα του για τον επόμενο μήνα, από τον καφέ του στην καντίνα, τα μπισκότα που κλείδωνε στο συρτάρι του κι έτρωγε ένα τη μέρα! μαζί με τον καφέ, τα τσιγάρα που κάπνιζε συνεχώς, τη σαράβαλη Lancia Fulvia που κατάφερε με οικονομίες ν' αγοράσει, μέχρι την λεμονάδα με τα 2 καλαμάκια στο ίδιο μπουκάλι που τον πάντηξα να μοιράζεται με την γυναίκα σε ένα λούνα παρκ μια φορά... Το μόνο του extra από την υπηρεσία ήταν μερικά κουτιά συμπυκνωμένο γάλα και μια σακούλα ζάχαρη μηνιαίως, για να προλαμβάνει βλάβες του οργανισμού.

Αφιερωμένο ειδικά σε όσους μην ξέροντας επέμεναν να βρεθώ στην θέση του Τάσου κι οικειοθελώς μάλιστα, συμμετέχοντας στον διαγωνισμό του Υπουργείου Άμυνας που σήμερα είναι η καταληκτική ημερομηνία για κατάθεση δικαιολογητικών.

Εγώ που μπορώ να ξέρω πολλά, αφού έζησα για λίγο την κατάσταση σαν ασκούμενος πριν πολλά χρόνια, τότε που μ' ενδιέφερε η υψηλή στρατιωτική τεχνολογία και οι εφαρμογές της, τώρα τα πράγματα είναι και χειρότερα λόγω των άχρηστων "επαγγελματιών οπλιτών" που αναζητούν ένα οποιοδήποτε βόλεμα μην γνωρίζοντας, αφήνω την προθεσμία να παρέλθει, όποιος θέλει ή δεν έχει άλλη επιλογή δυστυχώς ας δοκιμάσει να πετύχει και να συγκαταλέγεται από μεθαύριο στο πολιτικό προσωπικό ΥΕΘΑ αφού διαβάσει το παραπάνω προσεκτικά...

Αν με θέλατε ας με προσλαμβάνατε τότε που δεν είχα και τόσο ανοιχτούς ορίζοντες. Τώρα έχω τον προορισμό μου αλλού...