ΑΠΑΙΤΕΙΤΑΙ ΕΥΘΥΝΗ ΣΤΗΝ ΗΛΕΚΤΡΟΝΙΚΗ ΕΠΟΧΗ...

Πιστεύω πως το Internet δημιουργεί μια νέα πολιτιστική - επικοινωνιακή πραγματικότητα, ξεπερνώντας τους καταναγκασμούς των παραδοσιακών εντύπων και ηλεκτρονικών μέσων επικοινωνίας, για όσους το χρησιμοποιούμε.

Τo Internet και τα εκατομμύρια blogs μπορεί να προσφέρουν δημιουργική επικοινωνία σε εθνικό και διεθνές επίπεδο, αλλά οι καταστρατηγήσεις των άγραφων κανόνων κοινωνικής ευθύνης με δόλιους σκοπούς αποτελούν μια αποδυνάμωση των ανθρωπίνων δικαιωμάτων και της ελευθερίας μας να εκφράζουμε την άποψη μας.

Όμως, όσο κι αν θέλουμε να παραγνωρίσουμε τις μεγάλες και πολλές κακοποιήσεις αυτής της ηλεκτρονικής ελευθερίας (για τις οποίες πρέπει να υπάρξει μια ευθύνη και παραμερισμός αυτών που αμαυρώνουν το τοπίο), τότε θα κινδυνεύουμε να αποδυναμώσουμε αυτή την πραγματική και δημιουργική ελευθερία, με δόλιες καταχρήσεις της.
Γι' αυτό ένας κανόνας θα πρέπει να ισχύει: τα blogs θα πρέπει να είναι επώνυμα και να φέρει ο δημιουργός τους την ευθύνη για το περιεχόμενο τους.
Γιατί το κάνω εγώ κι όχι άλλοι;
Αν δεν τολμούν κι εδώ, τότε no blogging (γι' αυτούς και μόνο, να μην την πληρώσουμε οι υπόλοιποι).
Αυτό ήταν αυτονόητο από την αρχή.

Η ΣΑΚΑΡΑΚΑ...

Ο Αρίστος τόχε καημό να πάρει αυτοκίνητο. Μα δεν ήθελε όποιο κι όποιο της σειράς, αυτά που φτιάχνουνε για το πόπολο να "κάνει τη δουλειά του" και να το αλλάζει κάθε 3 - 5 χρόνια.

Ήθελε αμάξι μεγάλο και πλατύ, να πιάνει τόπο στον δρόμο, να τον προσέχουν οι περαστικοί μιας και δεν είχε άλλο τρόπο ή προσόν να τραβά την προσοχή, να ξεχωρίζει παρκαρισμένο μπροστά από το καφενείο και να καμαρώνει στους γνωστούς του.

Τα φράγκα του ήταν μετρημένα, ποτέ δεν θα κατάφερνε να αγοράσει εκείνο που πραγματικά ήθελε καινούριο, γι' αυτό στράφηκε στην αγορά των μεταχειρισμένων. Με μιά επίμονη περιοδεία σε όλες σχεδόν τις μάντρες της Αττικής που διαφημίζονται στα σχετικά περιοδικά, εντόπισε τελικά ένα αυτοκίνητο 20ετίας εισηγμένο από την Γερμανία σε τιμή ευκαιρίας που μπορούσε να πληρώσει άνετα και με όλα τα "εξτρά" σύμφωνα με τον πωλητή του, κάτι μεταξύ ανθρώπου και σκουληκιού όπως του φάνηκε του Αρίστου.

Πήρε το αμάξι κι άρχισε να το κυκλοφορεί. Πλήρωσε κατ' αρχήν την ασφάλεια του και τα τέλη κυκλοφορίας που λόγω μεγάλου κυβισμού ήταν ακριβούτσικα. Μετά άρχισε τις μετασκευές: Το αμάξι διέθετε "στέρεο" με αρκετά ηχεία, μα δεν έπαιζε τα CD του Αρίστου που δεν είχαν εφευρεθεί όταν το κατασκεύαζαν. Έπρεπε να το αντικαταστήσει με άλλο σύγχρονο.
Ο καταλύτης του ήταν από τους πρώτους που φτιάχτηκαν όταν τα κράτη άρχισαν να μετρούν τους ρύπους των τροχοφόρων, απαιτούσε άμεση αλλαγή μαζί με την εξάτμιση που ήταν σκουριασμένη.

Στο συνεργείο που το σήκωσαν διαπίστωσαν πως από κάτω ήταν ολότελα σκουριασμένο και σάπιο από το αλάτι που ρίχνουν άφθονο οι Γερμανοί στους δρόμους όταν χιονίζει, το ίδιο πρόβλημα έχουν όλα τα αυτοκίνητα τους μετά λίγα χρόνια που θα κυκλοφορήσουν τον ενημέρωσαν τον Αρίστο που έχασκε βλέποντας τις λαμαρίνες να υποχωρούν με το άγγιγμα.

Στον δρόμο διαπίστωνε σχεδόν καθημερινά κι άλλα προβλήματα που ενέσκηπταν από το πουθενά. Το πλαίσιο τράβαγε από τη μιά μπάντα στις στροφές, το τιμόνι δεν ήταν υπάκουο σε γρήγορους ελιγμούς, το αυτόματο κιβώτιο δεν είχε καμιά συγγένεια με τα σημερινά S-tronic και DSG που αποκρίνονται άμεσα στις εντολές του οδηγού και του γκαζιού, αυτό του Αρίστου είχε τον δικό του ρυθμό και δεν τον άλλαζε. Και αυτόν τον χιλιομετρητή, κάποιο χέρι πονηρό τον είχε γυρίσει πολλές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω...

Μόνο τα καθίσματα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, σωστοί δερμάτινοι καναπέδες. Σκέφτηκε να το εκμεταλλευτεί με τη Σούλα που τον σέρβιρε στο καφενείο και όποτε είχε ευκαιρία έκανε και κάποιο ραντεβού με πελάτη να βγάζει τα έξοδα του βαμένου μαλλιού του λιμαρίσματος των νυχιών, της κάρτας του κινητού και των τσιγάρων.
Δεν δυσκολεύτηκε να την πάρει ο Αρίστος, στα μάτια της το σαράβαλο ήταν υπουργική λιμουζίνα, μα μόλις μπήκε να καθίσει μέσα και τραβήχτηκε πάνω το μίνι, βρήκε η μίζα την ώρα να τα τινάξει, αφού είχε δουλέψει πλήρη 20ετία με άπειρες εκκινήσεις στο ενεργητικό της.

Αυτή η εκκίνηση δεν έγινε ποτέ για κακή τύχη του Αρίστου, όσες φορές κι αν γύρισε το κλειδί, η Σούλα ξαναγύρισε μέσα στο καφενέιο βρίζοντας και οι λιγοστοί θαμώνες που μπροστά στα μάτια τους εκτυλίχτηκε η σκηνή δεν συγκρατούσαν τα γέλια τους με το πάθημα του φίλου τους.

Αυτό ξεχείλισε το ποτήρι για τον Αρίστο που δεν είχε μούτρα να εμφανίζεται στο καφενείο αφού οι ξέροντες του υπενθύμιζαν τα παραπάνω και ρωτούσαν αν τώρα θάπαιρνε μπρός η μίζα κι ο ίδιος.
Μιά βραδιά σε τοποθεσία ερημική ξεφορτώθηκε τη σακαράκα με μιά εμπρηστική χειροβομβίδα κι έβαλε πλώρη γιά άλλο, μα τώρα πιά ξέροντας όχι από σκουλήκι μεταπράτη με φτηνές "προσφορές" μα από μιά επίσημη αντιπροσωπεία που φέρει την ευθύνη για τα αυτοκίνητα της, καινούρια ή μεταχειρισμένα σε καλή κατάσταση.

Διασκεδάζοντας την ολιγόμηνη περιπέτεια του με το σαράβαλο, έφτιαξε και μιά μαντινάδα που την έλεγε στο καφενείο να ξανακερδίσει τη Σούλα:

Όποιος δεν έχει βάσανα και θέλει να περάσει
ένα παλιό αυτοκίνητο να πάει ν' αγοράσει...

ΧΑΡΑΜΑΔΑ ΦΩΤΟΣ...

Εσείς πώς το βλέπετε;

Υπάρχει μιά χαραμάδα φωτός κι ελπίδας όταν όλα φαίνονται μαύρα, βαριά κι αδιαπέραστα;
ή φωτίζει επιλεκτικά όπου κι όποιους θέλει;

ΠΟΛΙΤΙΚΟΣ ΝΑΝΟΣ Η ΕΥΡΩΠΗ...

Η Ευρώπη έχει παραδοθεί στην Αμερική. Ήταν άραγε υποχρεωτικό να γίνει έτσι;

Οι τελευταίες εξελίξεις στο Κοσσυφοπέδιο με την ανακήρυξή του ως ανεξάρτητου κράτους έδειξαν ότι κανείς δεν πιστεύει ότι, η Ευρώπη των «27» μπορεί να παίξει ηγετικό πολιτικό ρόλο στην περιοχή, αφού άφησε την Αμερική να επεμβαίνει σαν κυρίαρχο αφεντικό στη γειτονιά της.

Το μόνο διεθνές καθήκον στο οποίο ανταποκρίνεται με πληρότητα η Ευρωπαϊκή Ένωση, είναι αυτό του υποτακτικού της Αμερικής, την οποία αφήνει εν λευκώ και αδιαμαρτύρητα να είναι μοναδική υπερδύναμη.

Το παράδοξο είναι πως όταν η Ευρώπη ήταν λιγότερο ενωμένη τα χρόνια της ΕΟΚ, ήταν πιο ανεξάρτητη. Οι ηγέτες που υπήρχαν τότε είχαν διαμορφωθεί πολιτικά πριν από την μονοκρατορία των ΗΠΑ, όταν οι μεγάλες Ευρωπαϊκές χώρες καθόριζαν οι ίδιες την εξωτερική πολιτική τους και δεν δίσταζαν ν' αγνοήσουν ή ν' αψηφήσουν την Αμερική αν αυτό επέβαλλαν τα συμφέροντα τους.

Όμως αυτό δεν γίνεται πια από τη δεκαετία του '90 αν και η Ευρώπη έχει διπλασιαστεί, έχει αποκτήσει ισχυρότερο από το δολάριο ενιαίο νόμισμα και το Ακαθάριστο Εθνικό Προϊόν της έχει ξεπεράσει το αμερικάνικο.

Ποτέ άλλωτε οι συνθήκες δεν ήταν τόσο πρόσφορες για μια ανεξάρτητη και πανίσχυρη Ευρώπη, μα όμως αυτός ο οικονομικός γίγαντας παραμένει ένας πολιτικός νάνος. Και αυτό επειδή υπονόμευσε την εθνική κυριαρχία των κρατών της, χωρίς να κατορθώσει να δημιουργήσει μια υπερεθνική κυριαρχία σεβαστή από όλους και να την επιβάλλει αν χρειαστεί. Η κυριαρχία της αγοραίας σκέψης κατέστρεψε την πολιτική και οι οραματιστές μιας ενιαίας ευρωπαϊκής ταυτότητας βγήκαν χαμένοι.

Ο πρώτος που έσπευσε να αναχωρήσει για το Κόσοβο, προκειμένου να συναντήσει τον πρωθυπουργό της νέας χώρας, ήταν ο Χαβιέ Σολάνα, ύπατος εκπρόσωπος της Ευρώπης σε θέματα εξωτερικής πολιτικής και ασφάλειας.

Με τέτοιες πολιτικές μετριότητες, που κυριαρχούν στην πολιτική ζωή της Ευρώπης, γιατί αυτή θα έπρεπε να έχει ψηλότερο πολιτικό ανάστημα;

ΣΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΡΗΓΑ...

Έγραφαν απέξω "Εντευκτήριον - Αναψυκτήριον" μα κανείς από τους θαμώνες τους δεν καταλάβαινε ακριβώς τι σήμαιναν οι λέξεις.

Τα σφαιριστήρια της εποχής, εκεί προς το τέλος των '70s και αρχές των '80s, μάζευαν τον νεαρόκοσμο, από κοπανατζήδες του Γυμνασίου, μαθητές του "Δαιδάλου" από χωριά που έρχονταν έφηβοι στην πόλη να μάθουν μιά τέχνη, λίγο μεγαλύτερους εργάτες και τεχνίτες που είχαν ένα φτηνό τρόπο να περνούν την ώρα τους καθώς και μεγαλύτερους αργόσχολους που κάθονταν με τις ώρες παίζοντας τα παιχνίδια...

Οι επιλογές λίγες: μπιλιάρδο για όσους ήξεραν, το κλασικό ξύλινο ποδοσφαιράκι που τραβούσε την προσοχή με τον θόρυβο που έκαναν οι παίκτες χτυπώντας το σκληρό ξύλινο μπαλάκι και τα νεόφερτα για την εποχή ηλεκτρονικά παιχνίδια, τεράστια ορθογώνια κουτιά που ήθελαν ένα κερμάτινο τάληρο για να λειτουργήσουν.

Για τους πιό μικρούς ήταν ένα τέστ επιβεβαίωσης της απαρχής της εφηβείας τους αν τους επιτρέπονταν να μπούν στου Θανάση, συνήθως ύστερα από διαπραγματεύσεις τύπου "είσαι μαθητής Γυμνασίου ή δεν τέλειωσες το Δημοτικό ακόμη;" "τι τάξη πας;" και συστάσεις από παλιότερους θαμώνες που είχαν περάσει επιτυχώς το δικό τους τεστ. Φρόντιζε για αυτό ο Θανάσης, που καθόταν κέρβερος κοντά στην πόρτα και παρατηρούσε τους πάντες με ξεχωριστή επιμέλεια, άλλες εποχές τότε, λειτουργούσε ο νόμος και σινεμά πήγαινε κανείς ασυνόδευτος μετά τα 13 του.

Ο Ρήγας δεν έδινε και τόση σημασία στους μικρούς, στο δικό του σφαιριστήριο πήγαιναν συνήθως οι άνω των 18 που επιδίδονταν σε πολύωρες μάχες στα μπιλιάρδα και με στοιχήματα, ήταν και μακρύτερα από τα σχολεία αυτός, δεν άρεσε στους γυμνασιόπαιδες.

Την δική μου προσοχή και το χαρτζιλίκι τραβούσε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι όπου έπρεπε να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο στην οθόνη μέσα από στροφές κι εμπόδια με αρκετή ταχύτητα, έχοντας κανονικό τιμόνι, ταχύτητες και πεντάλ γκαζιού.
Η επιτυχής οδήγηση αμοιβόταν με επιπλέον χρόνο παιχνιδιού από το μηχάνημα το ίδιο, πράγμα που σύντομα έγινε καθεστώς για μένα κι επέσυρα τον θαυμασμό των υπόλοιπων 14χρονων. Μετά έμαθα να οδηγώ στ' αλήθεια το AUTOBIANCHI ABARTH το καλύτερο μίνι που υπήρχε τότε και δεν ξανάπαιξα το ανούσιο στατικό παιχνίδι...

Και στο ποδοσφαιράκι είχα καλές επιδόσεις χάρη στα αντανακλαστικά μου, μπιλιάρδο δεν έμαθα ούτε σήμερα και ποτέ δεν με συγκίνησαν τα νεώτερα ηλεκτρονικά παιχνίδια, εκείνα με τα UFO που έπαιζαν μανιωδώς άλλοι μα δεν εύρισκα λόγο να εξηγήσω γιατί.

Ο Θανάσης είχε κι άλλο προτέρημα που τον έκανε περιζήτητο: ήταν ειδήμων στο ΠΡΟ- ΠΟ. Ήξερε τα πάντα για τις ομάδες, τους προπονητές, τους παίχτες, ακόμη και τους διαιτητές και ξόδευε πολλές ώρες ημερησίως στο μαγαζί του μελετώντας στατιστικές, επιδόσεις, από μιά στοίβα αθλητικές εφημερίδες που έγραφαν προγνώσεις για τα ματς της επόμενης Κυριακής.
Έκανε και δικές του προβλέψεις που τις συζητούσε φωναχτά κι έντονα με τους μεγάλους που σύχναζαν εκεί, με στόχο το 13άρι κι αυτοί, να πιάσουν την καλή και να ξεφύγουν από τη σκατοζωή του μεροκαματιάρη εργάτη και τεχνίτη ή ταξιτζή που ήταν οι κύριες δουλειές τους...

Όταν διαπίστωσα πως οι περισσότερες προγνώσεις του έβγαιναν, κρατούσα το δικό μου δελτίο ΠΡΟ - ΠΟ και συμπλήρωνα όσα σημεία άκουγα, τα υπόλοιπα τα έβαζα στην τύχη.
Πέτυχα αρκετά 11άρια και κάποτε ένα 12άρι με σημαντικό κέρδος, σε μιά μέρα πήρα πίσω όλα τα λεφτά που είχα καταθέσει στα παιχνίδια του και είχα κι αρκετά να παίρνω τα επόμενα εφηβικά μου χρόνια μοντέρνα τζίν Lois, Levis, ακριβά παπούτσια Nike και Adidas όταν οι περισσότεροι φορούσαν τα φτηνιάρικα Armoutis και Ζήτα Hellas, να αγοράζω χρήσιμα τεχνικά βιβλία που ακόμη έχω κι επιπλέον τα τεύχη του "Θαυμάσιο" σαν μικρή σπατάλη δώρο στον εαυτό μου, να διαβάζω σε συνέχειες την "Ζυστίν" του ντε Σαντ κι άλλα τέτοια που μ' έπλασαν.

Χρόνια των αρχών των '80s, λίγο πριν πάρει ο Αντρέας την εξουσία...

Έ, ρε Θανάση λίγο καλύτερα να τα κατάφερνες τότε με τα προγνωστικά σου να πετύχω το μοναδικό 13άρι, νάφτιαχνα την ζωή μου από νωρίς όπως την ήθελα εγώ κι ας πάνε στο διάολο και οι σπουδές και οι δουλειές και οι επιχειρήσεις...

Ή να το κέρδιζες εσύ, που τόσο επίμονα προσπαθούσες, μα πέρασες όλη τη ζωή σου εκεί στο γωνιακό μαγαζί στον κεντρικό δρόμο, γνωστό στους πάντες ως "στου Θανάση".

ΤΟ ΠΡΟΞΕΝΙΟ...

Ο Σωτήρης έχει φτάσει τα 35. Πέρασε μόνος τη ζωή του, με παρέα τους γονείς του, συγγενείς και κάποιους φίλους που βρίσκονταν πότε - πότε να τα λένε.

Με τις γυναίκες δεν τα πήγαινε καλά ποτέ, δεν ήταν ο τύπος που τις προσέλκυε, ήθελε κι αυτός μιά σχέση στη ζωή του μα συναντούσε λάθος θηλυκά από κάποιο καπρίτσιο της μοίρας του, και σε λίγες μέρες ή βδομάδες διαλύονταν πριν προχωρήσουν.

Δεν είναι άσχημος στην εμφάνιση, ψηλός και καλοφτιαγμένος είναι, τον είχαν επιλέξει στην προεδρική φρουρά κατά τη θητεία του και την έβγαλε στην Αθήνα.
Αυτή του η εμφάνιση του εξασφάλισε απασχόληση σαν security σε σούπερ μάρκετ κατόπιν, δουλειά κατάλληλη για τα προσόντα του, αφού είχε ξετελέψει με το ζόρι το λύκειο και δεν ήξερε να κάνει τίποτα άλλο.

Αφού είδε πως δεν βγάζει άκρη με γυναίκα να συνάψουν σχέση με διάρκεια που μπορεί να καταλήξει και σε γάμο, αποφάσισε να δοκιμάσει το προξενιό.

Επί τούτου απευθύνθηκε σε ένα "CLUB Γνωριμιών" από τα αρκετά που υπάρχουν. Πλήρωσε και συνδρομή για να γίνει μέλος, μα γρήγορα είδε πως τα υπόλοιπα μέλη ήταν κάποιες πουτάνες άνω των 40 που δεν είχαν πιά μέλλον στα μπάρ και τα καφενεία που δρούσαν μέχρι τώρα κι έψαχναν πλούσιο γαμπρό, κάποιες σαβουρόγριες με δεκάδες παραξενιές η καθεμιά και μερικοί σαν του λόγου του που έλπιζαν κι αυτοί σε μιά ενδιαφέρουσα γνωριμία μα την είχαν πατήσει το ίδιο με τον Σωτήρη.

Εκείνος δοκίμασε και την μεγαλύτερη έκπληξη της ζωής του, όταν του σύστησαν μιά γυναίκα στην ηλικία του, παλιά γνωστή του από όταν ήταν και οι δυό 20 χρονών, από κείνες που δεν ήθελαν να βγούν μαζί του τότε, ούτε ποτέ μέχρι τώρα.

- Αυτή σου ταιριάζει του έλεγαν, έχετε την ίδια ηλικία και θα μπορέσετε να τα βρείτε, να παντρευτείτε και να ζήσετε μαζί τα υπόλοιπα χρόνια σας, να κάνετε κι οικογένεια, τι άλλο θές;

Τι άλλο να θέλει λέει;

Αυτά που ήθελε εκμυστηρεύτηκε σε μένα που ξέρω να ακούω, στην διάρκεια της επιστροφής μας με το καράβι της γραμμής από τον Πειραιά πρόσφατα, όταν κάθισε δίπλα μου στον άνετο καναπέ που ήμουν, είπε πως με ξέρει εξ όψεως από τον δρόμο και προσφέρθηκε να πληρώσει 2 μπύρες να μιλήσουμε μερικές ώρες, να τα πεί να ξεσπάσει.

Τόσα χρόνια ήθελε κι αυτός μιά κοπέλα δίπλα του και μιά από όσες προσπάθησε να γνωρίσει ήταν κι αυτή η συγκεκριμένη. Κοινή κοπέλα, χωρίς ιδιαίτερη ομορφιά και χάρη, χαζούλα και γλυκούλα, που νόμισε πως θα ταίριαζαν, αφού κι ο ίδιος δεν ήταν δα και διανοούμενος.

Εκείνη τον απέφευγε και τον σνόμπαρε κιόλας, λέγοντας του πως έκανε ανυπόληπτη δουλειά χωρίς κοινωνική καταξίωση, κέρδιζε λίγα και παραήταν έντιμος και κουτός για να κονομήσει αργότερα. Χωρίς ιδιαίτερη μόρφωση κι αυτή, η μοναδική της ασχολία ήταν τα μαλλιά και τα νύχια που φρόντιζε επιμελώς κι ολημερίς. Και το καθημερινό ξεφύλλισμα σχετικών περιοδικών να ενημερώνεται για τις νέες τάσεις της μόδας που αποφάσιζαν οι gay κομμώτριες κια μοδίστρες.

Τώρα ήταν η σειρά μου να μείνω έκπληκτος, αφού όσο μου περιέγραφε τη επιθυμητή του, έβγαινε και δική μου γνωστή, ήταν αυτή που είχε σκοπό της ζωής της να ανακουφίζει τα βράδια έναν γέρο φωτογράφο. Τόξερε ο Σωτήρης, όπως τόξερα κι εγώ (έχω γράψει σχετικό παλιότερο κείμενο), όπως τόξεραν κι οι γείτονες του "καλλιτέχνη φωτογράφου" με το κεντρικό μαγαζί, που του κόστιζαν 200 ευρώ τη φορά οι υπηρεσίες της χαζούλας.

Δεν του είπα του Σωτήρη πως κι εμένα μου τράβηξε το ενδιαφέρον η κοκινομάλλα (τότε) για να ικανοποιήσω τις δικές μου διαστροφές, αρκετά είχε με τον χωρίς ανταπόκριση έρωτα του, που είχε και την ευκαιρία να γνωρίσει από το CLUB γνωριμιών τώρα.

- Μα είναι το ίδιο πλάσμα που ήξερες κάποτε που είσασταν και οι 2 νέοι;

- Τώρα βέβαια έχει αλλάξει αρχίζει να ζαρώνει το προσωπάκι που ήξερα, η χαλάρωση και η κυτταρίτιδα είναι παντού στο αγύμναστο σώμα της, μα ακόμη παριστάνει τη δύσκολη...

- Αφού ήρθε κι αυτή για γνωριμία, κατάλαβε πως τα χρόνια της περνούν τα νιάτα τέλειωσαν, κι ο φωτογράφος ούτε στεφάνι της βάζει αφού έχει οικογένεια και δεν θα είναι κι αυτός νεαρός, μα στη σύνταξη σύντομα και δεν θα υπάρχει το μαγαζί να βγάζει τα γαμησιάτ...

- Μην το πείς φίλε, το ξέρω τι είναι μα ξέρω πως θα μπορούσαμε να ταιριάξουμε αν γνωριζόμασταν νωρίτερα, να ζούσαμε μαζί να είχαμε κοινές αναμνήσεις και βιώματα, με πειράζει που ζητά να την πάρω στα γεράματα της, που δεν έχει να μου προσφέρει αυτά που χάρισε στον άλλο, μόνο γκρίνια και ψυχολογικά προβλήματα να της λύνω...Και ζητούν και τα ρέστα από πάνω, αυτή και το γραφείο πως έτσι θα μείνω για πάντα μαγκούφης...

- Δηλαδή ή την χαζοπουτάνα του φωτογράφου ή τίποτα καλό για σένα;

- Δεν βγάζω λένε και λεφτά αρκετά να γνωρίσω εκλεκτή γυναίκα, για αυτές κάποιος μαλάκας με λεφτά θα βρεθεί αύριο να θέλει γάμο και σύντροφο, το έχουν δεί να γίνεται κι άλλες φορές...

-Πόσο μαλάκας πρέπει νάναι για να φορτωθεί εθελοντικά μιά ώριμη γυναίκα, άσχημη, φτωχή, αγράμματη, γλωσσοκοπάνα που συνήθισε τη ρέμπελη ζωή, να ξοδεύει χρήματα άλλων μόνο για τα λούσα και τώρα στο τέλος έμεινε ξεπατωμένη και θα πρέπει ο σύζυγος να επισκευάζει την ακράτεια και τα ψυχολογικά της προβλήματα που δεν θάχουν τελειωμό, αυτά μένουν στο τέλος από τέτοια ζωή, μα δεν τα διδάσκουν σε κανένα σχολείο να τα ξέρουν τα τσουλάκια από νωρίς...
Κι άμα έχει λεφτά, γιατί να πάρει μιά σαβούρα μόνιμη, αφού μπορεί να νοικιάζει άλλες νεώτερες και φρέσκες, να ικανοποιεί τις ορέξεις του και να του κοστίζει λιγότερα από την πολυμεταχειρισμένη σύζυγο που θ' αποκτήσει...

- Εσύ τι θάκανες στη θέση μου Κωστή;

- Εγώ Σωτήρη θα αξιολογούσα τις δικές μου προτεραιότητες, αν ήταν να παντρευόμουν θάθελα για ταίρι μου κάποια που με συμπληρώνει, να έχουμε μιά αμοιβαία σχέση συμπάθειας και κατανόησης, να έχει ερωτική επιθυμία εφάμιλλή με την δική μου να με ικανοποιεί στο κρεβάτι να μην έχω ανάγκη να κοιτώ ή να ψάχνω άλλες, να ζήσουμε μαζί κάμποσο να γνωρίζουμε αν μπορούμε να συμβιώνουμε αρμονικά και να αντιδρούμε το ίδιο και να φάω κι ένα πιάτο φαί μαγειρεμένο.
Πρώτα αυτά κι έχουνε συνέχεια ο γάμος και τα παιδιά.

Αν είναι να έχω φόρτωμα γυναίκα ακατάλληλη, να μην με ικανοποιεί ερωτικά, να μου γκρινιάζει εμένα για προβλήματα που της δημιούργησαν άλλοι, να πληρώνω εγώ τα χάλια της, θα πάρω καλύτερα μιά κατσίκα να μου κάνει και γάλα τουλάχιστον, τι να κάνω μιά που δεν έχει να μου προσφέρει τίποτα και ζητά τα πάντα;

Αυτή που μου ταιριάζει δεν θα τη συναντήσω σε CLUB που μου ζητούν την φορολογική μου δήλωση να με κάνουν μέλος, δεν ανταλλάσονται λεφτά με μουνί, είναι ανόμοια πράγματα διαφορετικής αξίας, ή συμφωνούμε και προχωρούμε μαζί ή...

Ή να αρχίσω κι εγώ να ζητώ λεφτά και περιουσίες οπότε στο διάολο όλα τα προηγούμενα, παίρνω μιά προίκα και δεν με νοιάζει τίποτα άλλο όσο μετρώ λεφτά, όσο για sex υπάρχουν συνοδοί πολυτελείας για όλα τα γούστα και από φαί το φέρνει στη πόρτα ζεστό το delivery ότι και να παραγγείλω...Η πλήρη σχέση είναι το δύσκολο...

- Εμένα τι μου συνιστάς να κάνω;

- Δεν μπορώ να σου πώ Σωτήρη, αυτή είναι η δική σου ζωή, εσύ μόνος σου θ' αποφασίσεις αν δικαιούσαι μιά ζωή όπως τη θέλεις με κάποια που συννενοείστε, ή αν είναι ώρα να εκπληρώσεις τον παλιό σου έρωτα με κάποια που έφτασε στο τέρμα, δεν έχει κρατήσει τίποτα να σου δώσει, μόνο θα γεράσετε μαζί με μιά πικρή ιστορία να σας τσιμπά την καρδιά, για όσα δεν κάνατε μαζί όταν μπορούσατε....

Με τον Σωτήρη χωρίσαμε όταν το καράβι έφτασε στο λιμάνι, μα η ιστορία του παραμένει.

Μιά αληθινή κοινωνική ιστορία, που αφορά πολλούς και πολλές, δεν χωρά ευαισθησίες και ψευτοκλάματα, σκληρή όπως και η ζωή χωρίς ένα αληθινό σύντροφο να την μοιράζεστε.

Εγώ μίλησα ειλικρινά με τον άνθρωπο, που δικαιούται να φτιάξει την ζωή του αντί να τη χεοτερέψει, του είπα την δική μου άποψη ΜΕ ΕΥΑΙΣΘΗΣΙΑ ΠΟΥ ΔΕΝ ΔΙΑΘΕΤΩ ΠΙΑ. Αν νομίζετε πως ξέρετε κάτι περισσότερο ή καλύτερο, τότε καταθέστε το με επώνυμα σχόλια.
Να μπορώ να πω και κάτι διαφορετικό αν με ξαναρωτήσει ο Σωτήρης...

ΤΣΑΜΠΑ ΘΑ ΠΛΗΓΩΘΕΙΣ...

1.
Πες μου τι φύλαξες
σε μένανε να δώσεις
αφού επέλεξες
σ' άλλον να χαριστείς.

2.
Πίκρα αισθάνεσαι
αφού τον εκτονώσεις
κι όλο θα ψάχνεις
κάτι για να ζεσταθείς.

3.
Πες μου τι νόμιζες
το κέφι σου θα κάνεις
κι όταν χορτάσεις
σ' άλλον θα φορτωθείς.

4.
Λάθος κατάλαβες
μα τώρα θα πληρώσεις
για ψεύτη έρωτα
τζάμπα θα πληγωθείς.

Από την συλλογή στίχων "ΤΑ ΔΙΚΑ ΜΟΥ ΤΑ ΤΡΑΓΟΥΔΙΑ"