ΣΤΟΥ ΘΑΝΑΣΗ ΚΑΙ ΣΤΟΥ ΡΗΓΑ...

Έγραφαν απέξω "Εντευκτήριον - Αναψυκτήριον" μα κανείς από τους θαμώνες τους δεν καταλάβαινε ακριβώς τι σήμαιναν οι λέξεις.

Τα σφαιριστήρια της εποχής, εκεί προς το τέλος των '70s και αρχές των '80s, μάζευαν τον νεαρόκοσμο, από κοπανατζήδες του Γυμνασίου, μαθητές του "Δαιδάλου" από χωριά που έρχονταν έφηβοι στην πόλη να μάθουν μιά τέχνη, λίγο μεγαλύτερους εργάτες και τεχνίτες που είχαν ένα φτηνό τρόπο να περνούν την ώρα τους καθώς και μεγαλύτερους αργόσχολους που κάθονταν με τις ώρες παίζοντας τα παιχνίδια...

Οι επιλογές λίγες: μπιλιάρδο για όσους ήξεραν, το κλασικό ξύλινο ποδοσφαιράκι που τραβούσε την προσοχή με τον θόρυβο που έκαναν οι παίκτες χτυπώντας το σκληρό ξύλινο μπαλάκι και τα νεόφερτα για την εποχή ηλεκτρονικά παιχνίδια, τεράστια ορθογώνια κουτιά που ήθελαν ένα κερμάτινο τάληρο για να λειτουργήσουν.

Για τους πιό μικρούς ήταν ένα τέστ επιβεβαίωσης της απαρχής της εφηβείας τους αν τους επιτρέπονταν να μπούν στου Θανάση, συνήθως ύστερα από διαπραγματεύσεις τύπου "είσαι μαθητής Γυμνασίου ή δεν τέλειωσες το Δημοτικό ακόμη;" "τι τάξη πας;" και συστάσεις από παλιότερους θαμώνες που είχαν περάσει επιτυχώς το δικό τους τεστ. Φρόντιζε για αυτό ο Θανάσης, που καθόταν κέρβερος κοντά στην πόρτα και παρατηρούσε τους πάντες με ξεχωριστή επιμέλεια, άλλες εποχές τότε, λειτουργούσε ο νόμος και σινεμά πήγαινε κανείς ασυνόδευτος μετά τα 13 του.

Ο Ρήγας δεν έδινε και τόση σημασία στους μικρούς, στο δικό του σφαιριστήριο πήγαιναν συνήθως οι άνω των 18 που επιδίδονταν σε πολύωρες μάχες στα μπιλιάρδα και με στοιχήματα, ήταν και μακρύτερα από τα σχολεία αυτός, δεν άρεσε στους γυμνασιόπαιδες.

Την δική μου προσοχή και το χαρτζιλίκι τραβούσε ένα ηλεκτρονικό παιχνίδι όπου έπρεπε να οδηγήσω ένα αυτοκίνητο στην οθόνη μέσα από στροφές κι εμπόδια με αρκετή ταχύτητα, έχοντας κανονικό τιμόνι, ταχύτητες και πεντάλ γκαζιού.
Η επιτυχής οδήγηση αμοιβόταν με επιπλέον χρόνο παιχνιδιού από το μηχάνημα το ίδιο, πράγμα που σύντομα έγινε καθεστώς για μένα κι επέσυρα τον θαυμασμό των υπόλοιπων 14χρονων. Μετά έμαθα να οδηγώ στ' αλήθεια το AUTOBIANCHI ABARTH το καλύτερο μίνι που υπήρχε τότε και δεν ξανάπαιξα το ανούσιο στατικό παιχνίδι...

Και στο ποδοσφαιράκι είχα καλές επιδόσεις χάρη στα αντανακλαστικά μου, μπιλιάρδο δεν έμαθα ούτε σήμερα και ποτέ δεν με συγκίνησαν τα νεώτερα ηλεκτρονικά παιχνίδια, εκείνα με τα UFO που έπαιζαν μανιωδώς άλλοι μα δεν εύρισκα λόγο να εξηγήσω γιατί.

Ο Θανάσης είχε κι άλλο προτέρημα που τον έκανε περιζήτητο: ήταν ειδήμων στο ΠΡΟ- ΠΟ. Ήξερε τα πάντα για τις ομάδες, τους προπονητές, τους παίχτες, ακόμη και τους διαιτητές και ξόδευε πολλές ώρες ημερησίως στο μαγαζί του μελετώντας στατιστικές, επιδόσεις, από μιά στοίβα αθλητικές εφημερίδες που έγραφαν προγνώσεις για τα ματς της επόμενης Κυριακής.
Έκανε και δικές του προβλέψεις που τις συζητούσε φωναχτά κι έντονα με τους μεγάλους που σύχναζαν εκεί, με στόχο το 13άρι κι αυτοί, να πιάσουν την καλή και να ξεφύγουν από τη σκατοζωή του μεροκαματιάρη εργάτη και τεχνίτη ή ταξιτζή που ήταν οι κύριες δουλειές τους...

Όταν διαπίστωσα πως οι περισσότερες προγνώσεις του έβγαιναν, κρατούσα το δικό μου δελτίο ΠΡΟ - ΠΟ και συμπλήρωνα όσα σημεία άκουγα, τα υπόλοιπα τα έβαζα στην τύχη.
Πέτυχα αρκετά 11άρια και κάποτε ένα 12άρι με σημαντικό κέρδος, σε μιά μέρα πήρα πίσω όλα τα λεφτά που είχα καταθέσει στα παιχνίδια του και είχα κι αρκετά να παίρνω τα επόμενα εφηβικά μου χρόνια μοντέρνα τζίν Lois, Levis, ακριβά παπούτσια Nike και Adidas όταν οι περισσότεροι φορούσαν τα φτηνιάρικα Armoutis και Ζήτα Hellas, να αγοράζω χρήσιμα τεχνικά βιβλία που ακόμη έχω κι επιπλέον τα τεύχη του "Θαυμάσιο" σαν μικρή σπατάλη δώρο στον εαυτό μου, να διαβάζω σε συνέχειες την "Ζυστίν" του ντε Σαντ κι άλλα τέτοια που μ' έπλασαν.

Χρόνια των αρχών των '80s, λίγο πριν πάρει ο Αντρέας την εξουσία...

Έ, ρε Θανάση λίγο καλύτερα να τα κατάφερνες τότε με τα προγνωστικά σου να πετύχω το μοναδικό 13άρι, νάφτιαχνα την ζωή μου από νωρίς όπως την ήθελα εγώ κι ας πάνε στο διάολο και οι σπουδές και οι δουλειές και οι επιχειρήσεις...

Ή να το κέρδιζες εσύ, που τόσο επίμονα προσπαθούσες, μα πέρασες όλη τη ζωή σου εκεί στο γωνιακό μαγαζί στον κεντρικό δρόμο, γνωστό στους πάντες ως "στου Θανάση".