Η ΣΑΚΑΡΑΚΑ...

Ο Αρίστος τόχε καημό να πάρει αυτοκίνητο. Μα δεν ήθελε όποιο κι όποιο της σειράς, αυτά που φτιάχνουνε για το πόπολο να "κάνει τη δουλειά του" και να το αλλάζει κάθε 3 - 5 χρόνια.

Ήθελε αμάξι μεγάλο και πλατύ, να πιάνει τόπο στον δρόμο, να τον προσέχουν οι περαστικοί μιας και δεν είχε άλλο τρόπο ή προσόν να τραβά την προσοχή, να ξεχωρίζει παρκαρισμένο μπροστά από το καφενείο και να καμαρώνει στους γνωστούς του.

Τα φράγκα του ήταν μετρημένα, ποτέ δεν θα κατάφερνε να αγοράσει εκείνο που πραγματικά ήθελε καινούριο, γι' αυτό στράφηκε στην αγορά των μεταχειρισμένων. Με μιά επίμονη περιοδεία σε όλες σχεδόν τις μάντρες της Αττικής που διαφημίζονται στα σχετικά περιοδικά, εντόπισε τελικά ένα αυτοκίνητο 20ετίας εισηγμένο από την Γερμανία σε τιμή ευκαιρίας που μπορούσε να πληρώσει άνετα και με όλα τα "εξτρά" σύμφωνα με τον πωλητή του, κάτι μεταξύ ανθρώπου και σκουληκιού όπως του φάνηκε του Αρίστου.

Πήρε το αμάξι κι άρχισε να το κυκλοφορεί. Πλήρωσε κατ' αρχήν την ασφάλεια του και τα τέλη κυκλοφορίας που λόγω μεγάλου κυβισμού ήταν ακριβούτσικα. Μετά άρχισε τις μετασκευές: Το αμάξι διέθετε "στέρεο" με αρκετά ηχεία, μα δεν έπαιζε τα CD του Αρίστου που δεν είχαν εφευρεθεί όταν το κατασκεύαζαν. Έπρεπε να το αντικαταστήσει με άλλο σύγχρονο.
Ο καταλύτης του ήταν από τους πρώτους που φτιάχτηκαν όταν τα κράτη άρχισαν να μετρούν τους ρύπους των τροχοφόρων, απαιτούσε άμεση αλλαγή μαζί με την εξάτμιση που ήταν σκουριασμένη.

Στο συνεργείο που το σήκωσαν διαπίστωσαν πως από κάτω ήταν ολότελα σκουριασμένο και σάπιο από το αλάτι που ρίχνουν άφθονο οι Γερμανοί στους δρόμους όταν χιονίζει, το ίδιο πρόβλημα έχουν όλα τα αυτοκίνητα τους μετά λίγα χρόνια που θα κυκλοφορήσουν τον ενημέρωσαν τον Αρίστο που έχασκε βλέποντας τις λαμαρίνες να υποχωρούν με το άγγιγμα.

Στον δρόμο διαπίστωνε σχεδόν καθημερινά κι άλλα προβλήματα που ενέσκηπταν από το πουθενά. Το πλαίσιο τράβαγε από τη μιά μπάντα στις στροφές, το τιμόνι δεν ήταν υπάκουο σε γρήγορους ελιγμούς, το αυτόματο κιβώτιο δεν είχε καμιά συγγένεια με τα σημερινά S-tronic και DSG που αποκρίνονται άμεσα στις εντολές του οδηγού και του γκαζιού, αυτό του Αρίστου είχε τον δικό του ρυθμό και δεν τον άλλαζε. Και αυτόν τον χιλιομετρητή, κάποιο χέρι πονηρό τον είχε γυρίσει πολλές δεκάδες χιλιάδες χιλιόμετρα πίσω...

Μόνο τα καθίσματα ήταν σε πολύ καλή κατάσταση, σωστοί δερμάτινοι καναπέδες. Σκέφτηκε να το εκμεταλλευτεί με τη Σούλα που τον σέρβιρε στο καφενείο και όποτε είχε ευκαιρία έκανε και κάποιο ραντεβού με πελάτη να βγάζει τα έξοδα του βαμένου μαλλιού του λιμαρίσματος των νυχιών, της κάρτας του κινητού και των τσιγάρων.
Δεν δυσκολεύτηκε να την πάρει ο Αρίστος, στα μάτια της το σαράβαλο ήταν υπουργική λιμουζίνα, μα μόλις μπήκε να καθίσει μέσα και τραβήχτηκε πάνω το μίνι, βρήκε η μίζα την ώρα να τα τινάξει, αφού είχε δουλέψει πλήρη 20ετία με άπειρες εκκινήσεις στο ενεργητικό της.

Αυτή η εκκίνηση δεν έγινε ποτέ για κακή τύχη του Αρίστου, όσες φορές κι αν γύρισε το κλειδί, η Σούλα ξαναγύρισε μέσα στο καφενέιο βρίζοντας και οι λιγοστοί θαμώνες που μπροστά στα μάτια τους εκτυλίχτηκε η σκηνή δεν συγκρατούσαν τα γέλια τους με το πάθημα του φίλου τους.

Αυτό ξεχείλισε το ποτήρι για τον Αρίστο που δεν είχε μούτρα να εμφανίζεται στο καφενείο αφού οι ξέροντες του υπενθύμιζαν τα παραπάνω και ρωτούσαν αν τώρα θάπαιρνε μπρός η μίζα κι ο ίδιος.
Μιά βραδιά σε τοποθεσία ερημική ξεφορτώθηκε τη σακαράκα με μιά εμπρηστική χειροβομβίδα κι έβαλε πλώρη γιά άλλο, μα τώρα πιά ξέροντας όχι από σκουλήκι μεταπράτη με φτηνές "προσφορές" μα από μιά επίσημη αντιπροσωπεία που φέρει την ευθύνη για τα αυτοκίνητα της, καινούρια ή μεταχειρισμένα σε καλή κατάσταση.

Διασκεδάζοντας την ολιγόμηνη περιπέτεια του με το σαράβαλο, έφτιαξε και μιά μαντινάδα που την έλεγε στο καφενείο να ξανακερδίσει τη Σούλα:

Όποιος δεν έχει βάσανα και θέλει να περάσει
ένα παλιό αυτοκίνητο να πάει ν' αγοράσει...