ΟΙΚΟΝΟΜΙΚΗ ΚΡΙΣΗ ΚΑΙ ΤΟΜΕΣ...

Η κυβέρνηση αυτή θα αναλάβει να τρέξει το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης της Κομισιόν. Είναι προφανές ότι θα περιλαμβάνει επώδυνα μέτρα αφού η κατάρτισή του θα γίνει σε συνεργασία με κλιμάκιο της Ευρωπαϊκής Ένωσης και η εφαρμογή του θα γίνει υπό Κοινοτική επιτήρηση...

Η επιτυχία του είναι καίριας σημασίας, διότι η χώρα διανύει ένα μεσοδιάστημα που ούτε έχει σχέδιο οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης αλλά ούτε διαμορφωμένη δυναμική που να δείχνει τη φορά των πραγμάτων.

Έτσι βρίσκεται στη δίνη της οικονομικής κρίσης, φορτωμένη με ένα σωρό από προβλήματα και ελλείμματα και εκτεθειμένη στις κερδοσκοπικές ορέξεις του διεθνούς κεφαλαίου και στις πιέσεις για τρέχοντα εθνικά ζητήματα, ή ακόμα και για δουλειές.

Είναι προφανές, ότι εάν τα οικονομικά μέτρα δεν αποδώσουν, τότε είναι σχεδόν σίγουρο ότι θα πυροδοτηθούν εξελίξεις που μπορούν να απειλήσουν και την ανεξαρτησία της χώρας και τις επισφαλείς ισορροπίες, πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές που συγκροτούν την υπόστασή της...

Επίσης η χώρα μας διανύει μια φάση στην οποία έχει μεν κλείσει ο κύκλος του μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης των μεταπολεμικών χρόνων αλλά παραμένουν οι συνυφασμένες με αυτό στρεβλές πολιτικές, οικονομικές και κοινωνικές δομές.

Ενός μοντέλου που κυρίως στηρίζεται πρωτίστως στην κατανάλωση, στην ελλειμματική εγχώρια παραγωγή, και στον δημόσιο δανεισμό, έχοντας ως ατμομηχανή της οικονομίας τον κλάδο κατασκευών. Όπου εισοδήματα και θέσεις εργασίας δημιουργεί βασικά ο δημόσιος τομέας και ο κλάδος των κατασκευών μαζί με τους περί αυτών κλάδους της οικονομίας.

Το συνεπαγόμενο δε έλλειμμα σε καταναλωτικά αγαθά καλύπτεται με εισαγωγές από τρίτες χώρες και με κεφάλαια, όπως το ναυτιλιακό, μεταναστευτικό, και τουριστικό συνάλλαγμα και στις τελευταίες δεκαετίες κυρίως από κοινοτικούς πόρους. Και όταν δεν φτάνει η εισροή αυτών των κεφαλαίων, καταφεύγει η κυβέρνηση στον εξωτερικό δανεισμό κα την εκποίηση του δημόσιου πλούτου, υποθηκεύοντας την ανεξαρτησία της χώρας. Με αυτά τα δεδομένα φτάσαμε να καταναλώνουμε περισσότερα από ό,τι παράγουμε και να ζούμε με δανεικά και υπό τη δαμόκλειο σπάθη της χρεοκοπίας της χώρας.

Το μοντέλο αυτό διατηρήθηκε για πολλές δεκαετίες γιατί είναι κομμένο και ραμμένο στα μέτρα συντήρησης και αναπαραγωγής του πελατειακού συστήματος εξουσίας και των συμφερόντων ημεδαπών προστατών - "εθνικών" νταβατζήδων.

Γιατί το πολιτικό σύστημα χρησιμοποιούσε και χρησιμοποιεί αυτήν την πλασματική ευημερία σαν πέπλο συγκάλυψης της παθογένειάς του αλλά και σαν αμορτισέρ για απόσβεση κοινωνικών κραδασμών.

γιατί βασίζεται στην αναγκαία προϋπόθεση των πελατειακών σχέσεων, την αντιφατική σχέση του πολίτη προς το κράτος. Να βλέπει, δηλαδή, ο πολίτης το κράτος με καχυποψία ή και εχθρικά και την εξουσία και τον πλούτο του ως λάφυρο, ενώ αντιθέτως να απαιτεί από αυτό προστασία και αρωγή, όταν τα βρίσκει μπαστούνια.

Έτσι διαπλέχτηκε αυτή η ανερμάτιστη ευημερία με συλλογικά και προσωπικά κεκτημένα, τα οποία εν πολλοίς είναι στον έναν ή τον άλλον βαθμό, προϊόντα συντεχνιακών ή πελατειακών σχέσεων με το κράτος.

Με συνέπεια, ενόσω εξαρτάται από αυτά το βιοτικό επίπεδο των πολιτών, να συνιστούν στήριγμα και δομικό στοιχείο του πολιτικού συστήματος και συνεκτικό ιστό της κοινωνίας, στο μέτρο βέβαια που συντελούν στον αυτοπροσδιορισμό της ταυτότητας και στηρίζουν την κοινωνική θέση τους. Γεγονός που όπως φαίνεται τους κάνει να ανέχονται τα στραβά και τα ανάποδα της δημόσιας διοίκησης και του συστήματος εξουσίας.

Στην τρέχουσα συγκυρία τα πράγματα έχουν φτάσει σε απροχώρητο σημείο. Σήμερα έχουν εξαντληθεί και τα τελευταία περιθώρια τόσο του κράτους να δανείζεται για να συντηρεί κρατικοδίαιτα και παρασιτικά συμφέροντα, όσο και των πολιτών να συντηρούν παράλληλα με τους απαξιωμένους θεσμούς και τα εξωθεσμικά τους δεκανίκια.

Όπως πχ πελατειακές σχέσεις, παραπαιδεία, θύλακες διαφθοράς και διαπλοκής, παραοικονομία, συντεχνιακά και άλλα κοινωνικά καρκινώματα. Ως εκ τούτου κλείνει με την εξάντληση και των ορίων αυτής της πλασματικής ευημερίας, τόσο ο κύκλος του υφιστάμενου μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης όσο και των πολιτικών και οικονομικών δομών που το στήριξαν και στηρίχθηκαν από αυτό για δεκαετίες.

Η παράτασή τους ενέχει τον υπαρκτό κίνδυνο μετατροπής της σε πολιτική και κοινωνική κρίση. Επειδή μεταξύ άλλων, θα οξύνει τις αντιθέσεις στην κοινωνία, τις ταξικές αλλά και τις οριζόντιες, δηλαδή τις αντιθέσεις μεταξύ των ομάδων οργανωμένων συμφερόντων όσο και αυτών των ομάδων με τα μη οργανωμένα τμήματα του πληθυσμού.

Τα πολιτικά κόμματα δύσκολα θα αντέξουν τους κοινωνικούς κραδασμούς από την οικονομική κρίση.

Εν πρώτοις θα πληγεί η συνοχή και η πολιτική τους φυσιογνωμία καθώς και η μαζική και συγκεντρωτική τους δομή που ήδη αδυνατεί να ανταποκριθεί στα φαινόμενα πολυφωνίας και πλουραλισμού. Όμως περισσότερο θα δοκιμαστεί ο πολυσυλλεκτικός χαρακτήρας των μεγάλων κομμάτων στο μέτρο που δεν θα μπορέσουν, υπό την παρούσα δομή και λειτουργία τους, να συνεχίσουν να έχουν υπό την πολιτική τους στέγη κοινωνικές ομάδες με αντικρουόμενα συμφέροντα.
Την ισχυρότερη όμως δοκιμασία θα υποστεί ο πελατειακός τους χαρακτήρας στο μέτρο που η κυβέρνηση πλήξει καίρια τις πελατειακές σχέσεις, λόγω της διακηρυγμένης θέσης της και του υπερδανεισμού του κράτους.

Ακόμα θα δοκιμαστεί η ικανότητά τους να ενσωματώσουν πολιτικά τους αγανακτισμένους πολίτες που σήμερα το 85% των πολιτών δεν τα εμπιστεύεται...
Η συνακόλουθη ρευστότητα και αστάθεια στα πολιτικά και κοινωνικά πράγματα θα κυοφορήσει αλλαγές και ανακατατάξεις στο πολιτικό τοπίο. Σίγουρα όμως θα επιδεινώσει το κλίμα ανασφάλειας που ήδη επικρατεί σε μεγάλα τμήματα του πληθυσμού.Έχουν σχεδόν εξαντληθεί τα χρονικά περιθώρια για θεσμικές αλλαγές αλλά και τα πιστοληπτικά όρια του Δημοσίου.

Ως εκ τούτου η κυβέρνηση είναι καταδικασμένη να επιτύχει, διαφορετικά είναι υπαρκτός ο κίνδυνος να μπει η χώρα σε μεγάλες περιπέτειες. Οι συνθήκες επιβάλουν να δουλέψει παράλληλα και ταυτόχρονα σε τρία επίπεδα, στην άμεση αντιμετώπιση των δημοσιονομικών κι οικονομικών προβλημάτων, στην ανασύνταξη του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης καθώς και στην κατάρτιση ενός νέου μοντέλου οικονομικής και κοινωνικής ανάπτυξης.

Τα σχετικά μέτρα πρέπει να είναι τολμηρά, μελετημένα, στοχευμένα και σταθμισμένα και να διανοίγουν μια φερέγγυα προοπτική για τη χώρα...

Για τον λόγο αυτό πρέπει να συνδεθεί το Πρόγραμμα Σταθερότητας και Ανάπτυξης με ώριμες θεσμικές αλλαγές. Αυτό θα ενισχύσει την αξιοπιστία της Ελλάδας απέναντι στις διεθνείς αγορές και τους Ευρωπαίους εταίρους της, γιατί έτσι θα αποκτήσει τις απαιτούμενες πολιτικές και οικονομικές σταθερές που θα εγγυούνται τη μη επανεμφάνιση των σημερινών δημοσιονομικών ανισορροπιών.

Γενικά οι συνθήκες είναι άκρως ευνοϊκές για να προχωρήσει η κυβέρνηση σε βαθιές τομές στη δομή και λειτουργία των θεσμών που έπρεπε να είχαν γίνει από δεκαετίες. Είναι ευνοϊκές και για τον λόγο ότι η μεγάλη πλειοψηφία των πολιτών έχει συνειδητοποιήσει, ότι τα αίτια των αδιεξόδων που βιώνουν στην καθημερινότητά τους βρίσκονται στις εγγενείς παθογένειες του πολιτικού συστήματος και της δημόσιας διοίκησης.

Δεν πρέπει να σπαταλήσει το μεγάλο πολιτικό κεφάλαιο που ακόμη διαθέτει σε ολιγωρίες και παλινωδίες. Πρέπει να το τολμήσει τώρα που έχει ακόμα νωπή τη λαϊκή εντολή και τη στήριξη ή τουλάχιστον την ανοχή σε οπαδούς των κομμάτων της αντιπολίτευσης, αξιοποιώντας παράλληλα το θετικό κλίμα για λήψη μέτρων που διαμορφώνει η οικονομική κρίση, οι πιέσεις των Ευρωπαίων εταίρων και τα πυρά των διεθνών μέσων.

Και μάλιστα προτού ξεσπάσουν οι μεγάλες κοινωνικές αντιδράσεις που περιμένουν. Η τωρινή oικονομική κρίση συνιστά ιστορική ευκαιρία για βαθιές τομές που θα περάσουν στον λαό ...