DOUBLE CLAIM...

Απαιτεί, υπόσχεται, πραγματοποιεί, προσφέρει, ικανοποιεί... Διπλά!

ΟΛΟΙ ΟΙ ΑΝΤΡΕΣ ΕΙΝΑΙ ΙΔΙΟΙ (Η ΤΑΙΝΙΑ)...

ΛΑΘΟΣ ΚΥΡΙΕΣ ΜΟΥ!!

Αν δεν βλέπετε πια άντρα αληθινό, εσείς φταίτε που τον ψάχνετε σε μέρη που συχνάζουν αυτοί ακριβώς που δεν έχουν να σας δώσουν τίποτα πέρα από τα σάλια τους...

Αν τώρα τον θέλετε διαφορετικό κι αξιόλογο, θα τον βρείτε οπουδήποτε αλλού, εκτός από εκεί...

Κι όταν σας πλησιάσει, δώστε του μια ευκαιρία να σας αποδείξει πως δεν είναι όλοι ίδιοι.

Βλέπετε, αυτό δεν διευκρινίζεται με την πρώτη ματιά...

Δείτε τη σε πλήρη οθόνη:

http://video.google.com/googleplayer.swf?docid=7799767837014627808&hl=el&fs=true

ΑΚΟΜΒΙΩΤΟΣ...

Αυθεντική σκηνή από την σχολή Ευελπίδων, της δεκαετίας του '70.

Κάθε πρωί μετά την έγερση, το ξύρισμα και το ντύσιμο, ακολουθούσε επιθεώρηση από τον υπεύθυνο του θαλάμου, λίγο πριν το πρωινό ρόφημα...

Σε μια τέτοια επιθεώρηση κάποτε έτυχε να στέκονται 2 ευέλπιδες δίπλα - δίπλα.
Ο ένας είχε φτιαχτεί ευπρεπώς, είχε φορέσει το χιτώνιο του κουμπωμένο μέχρι απάνω, εκτός το τελευταίο κουμπί που άφηνε ανοιχτό από συνήθεια να μην πλαντάζει.

Ο άλλος εύελπις που είχε καθυστερήσει να φτιαχτεί, είχε σταθεί στην σειρά φουριόζος και μόλις είχε προλάβει να φορέσει όπως - όπως το δικό του χιτώνιο και στην ζούλα είχε κουμπώσει μόνο το τελευταίο κουμπί στο λαιμό, τη στιγμή που έμπαινε ο υπεύθυνος για την επιθεώρηση.

Όλοι στάθηκαν σε στάση προσοχής, ο αξιωματικός προχωρούσε στον διάδρομο κι έβλεπε την εμφάνιση των τροφίμων της σχολής, μοιράζοντας ως συνήθως ποινές φυλάκισης για μικρο-ατέλειες στην εμφάνιση ή στα κρεβάτια τους.

Φτάνοντας μπροστά στους δυο που ανέφερα, στέκει για μια στιγμή και λέει στον ένα:

- 5 μέρες κράτηση...Ακομβίωτος εν ώρα επιθεώρησης...

Απευθυνόταν όμως σε αυτόν που είχε κουμπωμένο το χιτώνιο, εκτός το τελευταίο κουμπί. Με έκπληξη αυτός είδε να προχωρεί παρακάτω χωρίς να λέει κουβέντα στον διπλανό του που έστεκε ξεκούμπωτος εντελώς σχεδόν και πέρασε απαρατήρητος κι ατιμώρητος τον έλεγχο.

- Μα γιατί εγώ 5 μέρες κράτηση για ένα κουμπί κι αυτός εδώ τίποτα ενώ είναι απαράδεκτο να φορά ανοιχτό το χιτώνιο, σύμφωνα με τον κανονισμό της σχολής;

Γυρίζει πίσω ο επιθεωρών και λέει του διπλανού:

- Πες του συναδέλφου σου γιατί εσύ είσαι σωστός κι αυτός είναι ο παραβάτης του κανονισμού...

Και ο "γνώστης" του αυστηρού πρωτοκόλλου που ακολουθούσαν στη σχολή απαντά:

- Όταν κουμπώνουμε το χιτώνιο, αρχίζουμε από πάνω προς τα κάτω!

ΤΑ ΔΑΝΕΙΚΑ...

Πήγε κάποτε την δεκαετία του '60 στον μητροπολίτη της επαρχίας του, ένας άνθρωπος στενοχωρημένος, που βρισκότανε σε ανάγκη και λέγοντας του τα προβλήματα που αντιμετώπιζε, του ζήτησε αν μπορεί να τον βοηθήσει..

Ο μητροπολίτης που και σήμερα βρίσκεται εν ζωή αν και σε πολύ προχωρημένη ηλικία, γνωστός και σεβαστός από όλους για το σημαντικό κοινωνικό έργο που έχει επιτελέσει στην διάρκεια της μακρόχρονης πορείας του, κάθισε και τον άκουσε προσεκτικά, ψάχνοντας τρόπο να τον βοηθήσει.

Τα προβλήματα και τότε και τώρα ίδια είναι, όλα σχεδόν λύνονται με λεφτά...
Περιουσία δική του δεν είχε ποτέ ο συγκεκριμένος δεσπότης, καμιά σχέση με σημερινούς μοναχούς που βρίσκονται στην επικαιρότητα, μα με την υποστήριξη του απλού κόσμου όλο και κάποιο ποσόν είχε σε μια άκρη για τις ανάγκες που παρουσιάζονταν, σαν κι αυτή τώρα.

Λέει του ανθρώπου:

- Παιδί μου έχω κάποια χρήματα που θα σε βοηθήσουν να ξεπεράσεις το πρόβλημα σου, μα δεν είναι δικά μου, είναι της μητρόπολης και πρέπει να τα επιστρέψεις το γρηγορότερο που θα μπορέσεις, αν συμφωνείς σου τα δανείζω...

Συμφώνησε ο άνθρωπος. Πάει ο δεσπότης προς στον τοίχο και τραβώντας ένα ορισμένο τούβλο, αποκάλυψε μια κρύπτη, σαν μικρό χρηματοκιβώτιο σημερινό, από την οποία έβγαλε ένα μάτσο λεφτά που μέτρησε και ήταν 40.000 δραχμές, ποσόν πολύ σημαντικό για κείνη την εποχή.

Τα πήρε α άνθρωπος κι έφυγε ευχαριστημένος που κατάφερε κι έκανε την δουλειά του...

Ο καιρός περνούσε, κόντευαν μερικοί μήνες από τότε μα δεν γύριζε ο άνθρωπος να επιστρέψει τα χρήματα που είχε δανειστεί.

Φάνηκε μια μέρα επιτέλους. Είπε στον δεσπότη πως ξεπέρασε το πρόβλημα του τότε, πήγαν καλά οι δουλειές του κι αποφάσισε ν' ανοιχτεί ακόμη περισσότερο, έτσι είχε επενδύσει τα χρήματα και δεν τα επέστρεψε εγκαίρως ενώ μπορούσε.

Στο τέλος κατέληξε πως χρειαζόταν κι άλλη μια μικρή βοήθεια, συγκεκριμένα 5.000 δραχμές ακόμη να ξεπληρώσει μια υποθήκη που είχε βάλει, να μην χάσει το ποσόν που επένδυσε και θα επέστρεφε σύντομα.

Σε μια στιγμή κάλεσαν τον δεσπότη στο άλλο δωμάτιο που τον ζητούσε κάποιος. Πριν βγει, λέει του ανθρώπου που είχε μπροστά του:

- Έχεις ξανάρθει, ξέρεις πού βάζω τα λεφτά, άνοιξε να πάρεις όσα σου χρειάζονται...

Γυρίζει ο δεσπότης μετά από ένα δεκάλεπτο περίπου. Τον περίμενε ο άνθρωπος αδημονώντας.

- Τράβηξα το τούβλο, μα η κρύπτη ήταν άδεια, δεν υπήρχαν λεφτά μέσα, του λέει μόλις τον βλέπει...

- Φυσικά παιδί μου είναι άδεια, όσα χρήματα είχα τότε σου τα είχα δώσει να σε βοηθήσω και μου είχες πει πως θα τα επέστρεφες...Αν το είχες κάνει, τώρα θα είχα να σε βοηθήσω ξανά, ή κάποιον άλλο που θα μου ζητούσε. Τώρα τα έχεις ακόμη εσύ...

Κατάλαβε ο άνθρωπος, επιχειρηματίας ήταν, ούτε ηλίθιος ούτε απατεώνας ήταν. Έφυγε από το σπίτι του δεσπότη, βρήκε με άλλο τρόπο το ποσόν που ζητούσε, τακτοποίησε τους λογαριασμούς του κι επέστρεψε μόλις μπόρεσε το συνολικό αρχικό ποσόν στον άνθρωπο που τον βοήθησε τότε που χρειαζότανε.

Στεκόταν μάλιστα κι αρωγός σε εκκλήσεις βοήθειας που απηύθυνε όταν υπήρχε ανάγκη ο σοφός ιεράρχης κι ενίσχυε με δωρεές το έργο του. Πολλά παιδιά μεγάλωσαν στα οικοτροφεία που ίδρυσε, σπούδασαν με την συμβολή του και αρκετά απ' αυτά βρήκαν δουλειά σε αναπτυξιακές επιχειρήσεις που εμπνεύστηκε ο εν λόγω δεσπότης ή βοήθησε με την παρουσία και το κύρος του να δημιουργηθούν και να γιγαντωθούν...

Μαζί με πολλούς άλλους ανθρώπους που εργάζονται σε αυτές, ή εκείνους που βοηθήθηκαν με τον ένα ή τον άλλο τρόπο να σταθούν στα πόδια τους όταν έπρεπε...
Σεμνά μαθήματα αρωγής κι ευδοκίμησης, που δεν διατυμπανίστηκαν ποτέ, μα είναι στις καρδιές τους...

ΚΡΗΤΙΚΗ ΦΙΛΟΞΕΝΙΑ...

Πάει ένας ξένος αργά ένα απόγευμα σ' ένα χωριό του ορεινού Μυλοπόταμου, κάθεται στο καφενείο του χωριού και παραγγέλνει μια ρακή. Την ώρα που του σερβίρουν τη ρακή ρωτάει τον ιδιοκτήτη του καφενείου:

- Έχει εδώ κοντά κανένα ξενοδοχείο, να μείνω για ένα βράδυ;

Πριν μιλήσει ο ιδιοκτήτης πετάγεται κάποιος από ένα άλλο τραπέζι και λέει:

- Οχι παλληκάρι, δεν έχει ξενοδοχεία επαέ κοντά και θα βραδιάσει όπου νάναι, αλλά μπορείς να μείνεις μαζί μας. Έλα σπίτι μου που έχει μαγειρέψει η γυναίκα μου πιλάφι με ρίφι να γλύφεις τα δάκτυλά σου.

Πάει λοιπόν στο σπίτι του όπου ήταν μαζεμένο όλο το σόι. Άντρες, γυναίκες, κοπέλια, παππούς, ξαδέρφια. Κάθονται στο τραπέζι με τον ξένο άνθρωπο ανάμεσα τους, όπως συνηθίζουν στις φιλοξενίες τους. Του βάζουν μπροστά του ένα πιάτο ζεστό ρύζι με στάκα, κι ένα ακόμη με βραστό κρέας.

Τρώει και του άρεσε πάρα πολύ. Λέει, σε λίγο:

- Μπορώ να έχω ακόμη λίγο απ' αυτό το ρύζι;

- Και βέβαια.

Του βάζουν άλλο ένα πιάτο ρύζι και μόλις το τρώει ρωτάει πάλι:

- Μου αρέσει πολύ αυτό το ρύζι με στάκα αντι βούτυρο, να φάω λίγο ακόμη;

Και η νοικοκυρά του σπιτιού απαντά:

- Καλά παλληκάρι μου, να σου βάλω ρύζι, αλλά φάε και λίγο κρέας γιατί το ρύζι το πληρώνουμε...

ΠΙΣΤΩΤΙΚΕΣ ΜΠΑΓΑΠΟΝΤΙΕΣ VΙ...

Ενώ παγκοσμίως όλοι οι τραπεζίτες καταφεύγουν στη μείωση των επιτοκίων για να μπορέσει να κινηθεί η αγορά, τα υπερχρεωμένα σε δάνεια και κάρτες ελληνικά νοικοκυριά ενημερώνονται τις τελευταίες ημέρες ότι τα ήδη απαραδέκτως τοκογλυφικά επιτόκια τους"αναπροσαρμόζοντα" λόγω της κρίσης.

Πολύ απλά αυξάνονται κατά μια ολόκληρη ποσοστιαία μονάδα. Και όχι μόνο για τα νοικοκυριά. Αλλά και οι επιχειρήσεις, τις οποίες υποτίθεται ότι επιδιώκει να τονώσει με τα μέτρα της η κυβέρνηση.

Το κράτος διαθέτει 28 δις ευρώ των φορολογούμενων πολιτών για να στηρίξει τις τράπεζες, ώστε να μην παγώσει πλήρως η αγορά και νεκρώσει η πραγματική οικονομία. Και οι τραπεζίτες παίρνουν τα λεφτά των φορολογουμένων, αυτά που δεν θα δοθούν για την καλύτερη παιδεία, την υγεία, τις δημόσιες επενδύσεις, αλλά όμως ταυτοχρόνως σφίγγουν ακόμη περισσότερο τη θηλιά στους πολίτες.

Δηλαδή στους ευεργέτες τους. Που ακούνε από τις τράπεζες ότι "δάνεια τέλος"...

Πού θα πάει λοιπόν η μείωση των επιτοκίων της Ευρωπαϊκής Κεντρικής Τράπεζας και τι τα κάνουν τα δισεκατομμύρια του κράτους;
Για την ώρα προβάλλουν οτι προέχει η θωράκιση του συστήματος.

Αφού είναι βέβαιο πως θα δωθούν στις τράπεζες τα 28 δις που κόβονται από εκεί που πονάει ο τόπος και οι άνθρωποι του, να εξασφαλιστεί όμως με αποτελεσματικούς ελέγχους, ότι πάνε πράγματι στο σκοπό για τον οποίο δίνονται...

Για να κινηθεί δηλαδή η πραγματική οικονομία, αν βοηθηθούν τα νοικοκυριά και όχι μόνο για να μη μειωθούν τα κέρδη των τραπεζών, με τα πιο ληστρικά επιτόκια χορηγήσεων σε όλη την Ευρώπη.

ΕΤΣΙ ΕΙΣΤΕ; ΚΑΝΕΝΑΣ ΣΑΣ ΛΟΙΠΟΝ!

Μόνιμη παρουσία έχει πια στα διάφορα γκάλοπ το πρόσωπο του πολιτικού "κανένα" που γεννήθηκε τελευταία στο πολιτικό γίγνεσθαι κι έχει μονιμοποιηθεί όπως φαίνεται...

Τι πάει να πει όμως "κανένας σας δεν μας κάνει";

Τελευταία ο πολίτης απορρίπτει τον δικομματισμό και εκφράζει την οργή και την απογοήτευση. Αλλά με μια στάση όχι όπως λένε τα τσιράκια του συστήματος απολίτικη, αλλά βαθιά πολιτική. Το "κανένας δεν μας κάνει" σήμερα αποκτά τεράστιο πολιτικό φορτίο και υπονομεύοντας το παρόν, οραματίζεται ενδεχομένως ένα μέλλον καλύτερο...

Αν δει κανείς την πορεία των πολιτικών πραγμάτων τα τελευταία 30 χρόνια μετά την πτώση της χούντας των συνταγματαρχών το 1974, υπάρχει ολίγον παρ' ολίγον μια πορεία εκφυλισμού και των πολιτικών κομμάτων, αλλά και των ψηφοφόρων.
Πριν 30 χρόνια τα κόμματα ήσαν χώρος παραγωγής ιδεών και πολιτικής, χώρος αξιών και κανόνων, οι δε πολιτικοί πρόσωπα με κύρος, αυθεντικότητα, διάθεση για προσφορά, φορείς ιδεολογίας και ιδεών για το μέλλον.

Σήμερα; Τα μεν κόμματα κατάντησαν διαχειριστικά εργαλεία μιας απόμακρης εξουσίας, οι δε πολιτικοί μια νομενκλατούρα που δεν παράγουν πλέον πολιτική για την κοινωνία αλλά για τον εαυτό τους.

Έτσι γίνεται συνήθως αν κάθε οργανισμός αυτονομηθεί και αποξενωθεί από την κοινωνία.

Αποτέλεσμα αυτής της λειτουργίας είναι και η αλλοτρίωση του ψηφοφόρου.
Η ιδεολογική ψήφος της δεκαετίας του '80 κατάντησε ψήφος σκοπιμότητας.
Όλοι κάποτε ή οι περισσότεροι, ψήφιζαν ιδεολογικά, ενώ σήμερα οι περισσότεροι ψηφίζουν με υστερόβουλες σκέψεις και συμφέροντα (ατομικά κυρίως).

Έτσι λοιπόν ήλθε η απογοήτευση μετά τη διαδικασία της αποπολιτικοποίησης.
Τα κόμματα απομαζικοποιήθηκαν και πρώτο κόμμα είναι πλέον το κόμμα του "ΚΑΝΕΝΑ"...

Έτσι ο πολίτης που το κράτος και η πολιτική δεν τον σέβεται, που του έκλεψαν το όνειρο, που σπούδασε για να βγει μετά από χρόνια κι έξοδα χαμένα στην ανεργία, που ενώ δουλεύει πένεται, ενώ άλλοι κλέβουν ατιμωρητί και πλουτίζουν, εκστομίζει το βαθύτατα πολιτικό "άει σιχτίρι".

Κανένας!!!

Οι πολιτικοί του συστήματος βέβαια, καθώς και τα τσιράκια δημοσιογράφοι - κατεθυνόμενοι πλούσιων αφεντικών θα προσπαθήσουν ν' απαξιώσουν τον κανένα, θα τον πουν απολίτικο, θα τον χλευάσουν αλλά αυτός δεν είναι ανεύθυνος αλλά φορέας ευθύνης και υπόσχεσης για το μέλλον...