28η ΟΚΤΩΒΡΙΟΥ 1940 ΚΑΙ ΣΗΜΕΡΑ...

Ίσως είναι η ειρωνεία της τύχης που στα τέλη του Οκτώβρη συζητήθηκε το θέμα της διευθέτησης του "Ελληνικού προβλήματος" στην Ευρωζώνη. Λίγο πριν την εθνική μας επέτειο.

Εκεί που θα κορυφωθούν όπως κάθε χρόνο οι εορτασμοί για την επέτειο του ΟΧΙ. Με διαφορετικά αισθήματα όμως για το τότες και το σήμερα...

Τότε που η εθνική περηφάνια του δικτάτορα κυβερνήτη της χώρας Μεταξά που πιστώθηκε με το ιστορικό «ΟΧΙ», δεν δέχθηκε την υποτέλεια και την υποδούλωση στις κυρίαρχες δυνάμεις του Μουσολίνι που εξουσιαζόταν απ' τον Χίτλερ. Δεν παραιτήθηκε εκ των έννομων δικαιωμάτων, που είχε η χώρα βάσει του διεθνούς δικαίου και του Συντάγματος, ώστε να θέσει τη χώρα σε κατάσταση δουλείας, που χάνουν κάθε δικαίωμα οι πολίτες έναντι των κατακτητών.

Ο Ελληνικός λαός πρόθυμα στήριξε την άρνηση του Μεταξά αν και τον αντιμάχονταν πολιτικά, ο οποίος ήταν προσηλωμένος στα Ελληνικά ιδεώδη και αποφασισμένος ν' αντισταθεί προς πάσαν κατεύθυνσιν, λέγοντας ότι «προτιμούμε την τελείαν καταστροφήν της χώρας παρά την ατίμωσιν».

Ηταν προετοιμασμένος ν' αποκρούσει κάθε επίθεση με τα πενιχρά μέσα που διέθετε, εξευτελίζοντας την πολιτική μηχανή των Ιταλών. Δεν αιφνιδιάστηκε από την ιταμή απαίτηση του Γκράτσι και την απέκρουσε αμέσως, πράγμα που θεωρήθηκε ανεπιφύλακτα πατριωτική πράξη, ακόμη και από αριστερούς, που βρισκόντουσαν στις φυλακές, οι οποίοι έπραξαν και εκείνοι το καθήκον τους.

Ο Ιταλός πρέσβης Γκράτσι στο τελεσίγραφο που έδωσε στον Μεταξά ζήτησε «όπως η Ελλάς παραδώσει εις την Ιταλίαν, εφόσον θα διαρκούν οι εν Ευρώπη πολεμικές επιχειρήσεις, ορισμένα τμήματα του ελληνικού εδάφους».

Ο Μεταξάς απήντησε αμέσως ότι «η κυβέρνηση έχουσα παρά το πλευρό της ολόκληρον τον ελληνικόν λαόν δεν είναι δυνατόν... να παραδώσει έστω και σπιθαμήν ελληνικού εδάφους εις οιονδήποτε ξένον» (Ελεύθερον Βήμα, 28 Οκτωβρίου 1940).

Ο δικτάτορας έθεσε σε επιστράτευση τις μονάδες του στρατού ξηράς και κάλεσε υπό τα όπλα εφέδρους αξιωματικούς και οπλίτες. Σύσσωμο, λοιπόν, το έθνος κλήθηκε να εκτελέσει το καθήκον του μέχρι τέλους, για να φανεί ο λαός του αντάξιος της ιστορίας του.

Ο Μεταξάς του είπε «ΟΧΙ» και ο λαός επολέμησε...

Σήμερα ποιος μπορεί να βγει στον απλό πολίτη και να του εξηγήσει τι σημαίνει περηφάνια;

Οτι αυτό το εθνικό ιδεώδες είναι ανύπαρκτο, όταν απεμπολούνται εθνικά κυριαρχικά μας δικαιώματα, τα οποία υπεστήριξε ο δικτάτορας Μεταξάς και έδειξαν ότι θα τα σεβόντουσαν οι κατακτητές;

Σύμφωνα με τη «Σύμβαση Δανειακής Διευκόλυνσης» του Μνημονίου της 8ης Μαΐου 2010, το άρθρο 14 αναγράφεται: παρ. 1 «διέπεται και ερμηνεύεται σύμφωνα με το Αγγλικό Δίκαιο», παραγρ. 5: «Με την παρούσα ο δανειολήπτης αμετάκλητα και άνευ όρων παραιτείται από κάθε ασυλία, που έχει ή πρόκειται να αποκτήσει όσον αφορά τον ίδιο ή τα περιουσιακά στοιχεία από νόμιμες διαδικασίες σε σχέση με την παρούσα Σύμβαση».

Σε αυτή τη Δανειακή Σύμβαση η κυβέρνηση οδηγήθηκε δέσμια λαθών προγενέστερων κυβερνήσεων και δικών της.

Σήμερα όλοι μας παραμονές αυτής της υπέροχης επετείου της 28ης Οκτωβρίου με τις παρελάσεις (απουσία υπουργών και λοιπών κυβερνητικών για πρώτη φορά), μεμφόμεθα για την οικονομική μας κατάρρευση και την εκχώρηση εθνικών κυριαρχικών μας δικαιωμάτων...

ΜΕΙΩΜΕΝΗ ΕΘΝΙΚΗ ΚΥΡΙΑΡΧΙΑ;

Δυο μόλις μέρες πριν να εκφωνηθούν οι επετειακοί δεκάρικοι στα μνημεία των πεσόντων, θα αναγκαστούμε να σκύψουμε την κεφαλή μπροστά στην κα Μέρκελ, η οποία μαζί με τα τις Βρυξέλλες και το Δ.Ν.Τ. θα αποτελούν στο εξής τα πραγματικά αφεντικά όλων ημών των υπηκόων τους που θα ζούμε πλέον σε καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας.

Όταν δηλαδή αποδεχόμασταν την Κοινή Αγροτική Πολιτική που μας έλεγε τι και πού θα φυτέψουμε, πόσα στρέμματα, δεν είχαμε καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας;

Κι όταν τα διάφορα ευρωπαϊκά ταμεία μας έλεγαν πού θα επενδύσουμε, με ποιους όρους και με ποιες διαδικασίες, οι οποίες έπρεπε να εγκριθούν κι αυτές από αρμόδια κοινοτικά όργανα, δεν είχαμε καθεστώς μειωμένης εθνικής κυριαρχίας;

Άραγε η συμμετοχή μας στην Ευρωπαϊκή Ένωση δεν συνιστά απεμπόληση μέρους της εθνικής μας κυριαρχίας ή όταν εισπράτταμε επιδοτήσεις από κοινοτικά κονδύλια όλα ήταν καλά και εμείς είμαστε ο κυρίαρχος λαός και τουμπεκί ψιλοκομμένο;

Τι θα πάθουμε που δεν το έχουμε πάθει ακόμη;

Το κύριο που θα πάθουμε είναι πως θα πάψουμε να είμαστε πολίτες της χώρας μας και θα μετατραπούμε σε υπηκόους, καθώς η χώρα μας θα μετατραπεί σε αποικία που δεν θα την λυμαίνονται πλέον μόνο οι γνωστοί "εθνικοι νταβατζηδες" αλλα και οι διεθνεις γνωστοί μα απρόσωποι ληστοσυμμοριτες μέσω των υπαλλήλων τους.

Όταν υπήρχε χρόνος εδώ και μήνες για ηγέτες και "ηγετικές πρωτοβουλίες" προτού θα ήταν αργά, δεν άκουγε δυστυχώς κανείς ή δεν μπορούσε δυστυχώς κανένας πολιτικός να ανταποκριθεί. Δύσκολα πλέον τα πράγματα για αποφάσεις κι ενέργειες.

Κοινοτικά τάνκς και στρατεύματα πάντως δεν θα μπουν στη χώρα ακόμη κι αν δεν πληρώσουμε τα χρέη μας...

Κανείς πολιτικός παράγοντας, στην Ελλάδα, στην Ευρώπη ή στον κόσμο, δεν ξέρει τί θα γίνει.

Όλοι μιλούν για σχέδια αλλά κανείς δεν ξέρει τι θα του ξημερώσει...

Μένει μόνο μια ατέρμονη σειρά συνεδριάσεων με αναποτελεσματικούς Ευρωπαίους ηγέτες, οι οποίοι, όπως θα έχετε παρατηρήσει κι εσείς, το μόνο που φαίνεται από το ρεπορτάζ των καναλιών ότι μπορούν να κάνουν είναι να χαριεντίζονται μεταξύ τους...

Αν ήμουν Goldman Sachs ή Morgan Stanley θα γλένταγα με τα Ευρωπαϊκά ανθρωπάκια που θέλουν να λέγονται ηγέτες της Ευρώπης. Μια τρύπα πάνε να κλείσουν, δέκα ανοίγουν.

Το σύστημα θέλει παγκόσμιο reset αλλά αυτό θέλει guts. Τα οποία οι πολιτικοί αυτοί παράγοντες που εν πολλοίς είναι αχυράνθρωποι που χρηματοδοτούνται από τις αγορές, δεν διαθέτουν...

ΟΙ ΣΚΕΨΕΙΣ ΠΟΥ ΚΥΡΙΑΡΧΟΥΝ ΤΗΝ ΔΙΑΝΟΙΑ...

Ο κάθε άνθρωπος είναι αυτό που είναι, εξαιτίας των σκέψεων που τον κυριαρχούν, στις οποίες επιτρέπει να καταλαμβάνουν την διάνοια του.
Αυτές τις σκέψεις που ενθαρρύνει με την συμπάθεια και τις αναμειγνύει με μιά ή περισσότερες απο τις αισθήσεις του. Οι σκέψεις αυτές αποτελούν την κινητήρια δύναμη, η οποία κατευθύνει κι ελέγχει την κάθε του κίνηση, δράση, πράξη και φυσικά αποτέλεσμα.

Οι σκέψεις που κάνει, ενισχυμένες απο τα συναισθήματα που κυριαρχούν την στιγμή που αυτές γεννιούνται, δημιουργούν μιά "μαγνητική" δύναμη, που προκαλεί κι ελκύει άλλες όμοιες ή σχετικές σκέψεις.

Οποιαδήποτε σκέψη, ιδέα, σχέδιο, κυριαρχεί στο μυαλό του ατόμου, προσελκύει μεγάλο αριθμό παρόμοιων σκέψεων. Αυτές εγκαθίστανται στην διάνοια, μέσα απο την επανάληψη, και καθοδηγούν με τη σειρά τους τον νου απο το υποσυνείδητο σε δράση, για την υλοποίηση τους.

Ολοι μπορούν να "εξαπατήσουν" το υποσυνείδητο τους, δίνοντας του οδηγίες με τις κυρίαρχες σκέψεις τους (θετικές για όσους επιθυμούν επιτυχία, βέβαια), κι αυτό να εκτελεί τις εντολές τους, οδηγώντας τους στον στόχο που έχουν ορίσει, βρίσκοντας ανέλπιστα τρόπους να ξεπερνά τα εμπόδια που παρουσιάζονται στην πορεία, με μιά έμπνευση και δύναμη που το ανυποψίαστο άτομο ποτέ δεν φανταζόταν οτι διέθετε.

Και όμως ήταν εκεί, σε λανθάνουσα κατάσταση και περίμενε να ενεργοποιηθεί, με την δύναμη της αυθυποβολής και απο αρχική παρόρμηση και προσδοκία να μεταβληθεί σε πόθο, φλογερή επιθυμία και τελικά δράση για να πετύχει το υλικό ισοδύναμο της, τον στόχο του.

Ο φυσικός νόμος της αυθυποβολής, μέσα απο τον οποίο μπορεί οποιοδήποτε άτομο να φτάσει σε υψηλά επιτεύγματα, που ξεπερνούν κάθε του φαντασία, περιγράφεται με λίγες λέξεις με το ακόλουθο ποίημα:


Αν σκεφτείς πως σε νίκησαν, σε έχουν ήδη νικήσει.
Αν σκεφτείς πως δεν τολμάς, ποτέ δεν θα τολμήσεις.
Αν θέλεις να νικήσεις αλλά σκέφτεσαι πως δεν μπορείς,
σίγουρα δεν θα νικήσεις.

Αν σκεφτείς πως θα χάσεις, είσαι ήδη χαμένος
γιατί η φύση μας διδάσκει πως:
Η Επιτυχία ριζώνει με την Θέληση.
Το μυστικό βρίσκεται στην διανοητική κατάσταση
του κάθε ανθρώπου.

Αν σκέφτεσαι πως σ' έχουν ξεπεράσει σε ξεπερνούν.
Πρέπει να σκεφτείς ψηλά για να πετάξεις.
Πρέπει να 'σαι σίγουρος για τον Εαυτό σου
αν θες η προσπάθεια σου να επιβραβευτεί.

Τους αγώνες της ζωής, δεν κερδίζει πάντα
ο δυνατότερος, ή ο ταχύτερος.
Αυτός που αργά ή γρήγορα κερδίζει,
είναι ο άνθρωπος ΠΟΥ ΣΚΕΦΤΕΤΑΙ ΟΤΙ ΜΠΟΡΕΙ.


Τόσο οι επιτυχίες, όσο και οι αποτυχίες, είναι αποκυήματα της κυρίαρχης σκέψης...