Το πρόβλημα των κομμάτων της Βουλής δεν είναι ότι είναι αποστασιοποιημένα από τα πράματα και τις διακηρύξεις τους, αλλά από την κοινωνία.
Τα κόμματα φτάσανε να είναι κλειστά κλαμπ στελεχών με κληρονομική διαδοχή βολευτικών εδρών που οι συνθήκες της κοινωνίας τους είναι σχεδόν άγνωστες.
Οι πολιτικοί μας ζουν σε καθεστώς εικονικής πραγματικότητας περικυκλωμένοι από κομματόσκυλα γλύφτες που προκειμένου να γίνουν αρεστοί διαστρεβλώνουν τα πράγματα. Η κομματοκρατία και το πολιτικό ρουσφέτι είναι τα μεγαλύτερα δεινά της χώρας μας.
Οι βουλευτές μας δεν γνωρίζουν τι γίνεται στην κοινωνία καθώς η επαφή που έχουν με τμήμα της αφορά την εξυπηρέτηση/ ρουσφέτι. Δεν γνωρίζουν την κατάσταση στην υγεία ή την παιδεία καθώς έχουν ιδιωτική παιδεία και ασφαλιστικά προγράμματα.
Πιστεύουν ότι ο μέσος όρος είναι οι αποδοχές των υπαλλήλων της Βουλής ή του οικονομικών και απορούν για την συσσωρευμένη οργή. Από το Κολέγιο Αθηνών και το Γείτονα βρίσκονται στο Λονδίνο και στις ΗΠΑ για μεταπτυχιακά και μετά έρχονται να μας σώσουν. Ταυτόχρονα έχει οικοδομηθεί γύρω τους ένα τείχος παρασίτων (συνδικαλιστών κομματάνθρωπων πολιτικών γραφείων οργανώσεων δικαιοσύνης προαγωγών και επιδομάτων) και ζουν στον εικονικό κόσμο της αλληλοϋποστήριξης και αλληλοεξυπηρέτησης πιστεύοντας ότι αυτοί αντιπροσωπεύουν την κοινωνία οποία είναι δομημένη ως εικόνα με ότι αυτοί συναναστρέφονται.
Υπουργοί και διοικητές δεν γνωρίζουν τι έχουν υπό τη διοίκησή τους αλλά χαράζουν πολιτικές στρατηγικές και λύσεις που αναιρούνται στον πρώτο ανασχηματισμό ή στην εκλογική αλλαγή. Αυτός ο αέναος κύκλος βλακείας ο οποίος συντηρήθηκε από επιχορηγήσεις επιδοτήσεις και δανεικά έφτασε στο τέλος γιατί το κράτος στην χώρα είναι η διαχείριση του εφήμερου αφού αύριο θα διοικεί κάποιος άλλος.
Όταν όμως ο λουφές τελειώνει η γύμνια αποκαλύπτεται και τα προβλήματα σκάνε γιατί δεν υπάρχει πλέον η βαλβίδα της εκτόνωσης μέσο της διεκπεραίωσης.
Αν ήταν να κάνουμε ένα ιστορικό παραλληλισμό είναι το τέλος της ευδαιμονίας του άρτου και θεάματος γιατί όχι μόνο λιγοστεύει ο άρτος αλλά τα θεάματα έχουν δημιουργήσει μια μαλθακότητα και ιλαρότητα που δεν μπορεί να αντιμετωπιστεί γιατί ο λαός έχει δεκαετίες εθιστεί, έτσι και τα κόμματα μιλούν για θυσίες στον στρατό που οι ίδιοι ανέθρεψαν: στους αθρόους διορισμούς "δικών μας", στα πολλαπλά επιδόματα ισχυρών συντεχνιών, στις μαϊμού αναπηρικές, στα όλα τα κιλά όλα τα λεφτά, στις προαγωγές και αυξήσεις προεκλογικά, σε μια κάστα κρατικοδίαιτων "επιχειρηματιών¨που προκαλούν κοινωνικά πλήρως αποθρασυμένοι, κλπ.
Σε αυτή την καλομαθημένη κοινωνία μιλούν για θυσίες και πάρτυ που τελείωσαν, χωρίς καταλογισμούς, ενόχους και κάποιες ποινές. Αυτό που έχει αρχίσει είναι η αποσύνθεση της Ελληνικής κοινωνίας, που θα διαρκέσει για πολλά χρόνια. Απλά η μυρωδιά του πτώματος φτάνει προς το παρόν μόνο στις ευαίσθητες μύτες.
Το μόνο που απομένει είναι η έκρηξη του καζανιού καθώς η βαλβίδα πλέον αφορά σε πολλές περιπτώσεις την επιβίωση και όχι το πάρτυ και εκεί βρίσκεται το πρόβλημα στη πλειοψηφία ης μεσαίας τάξης που υποβιβάζεται στην κατώτερη αλλά λειτουργούσε ως ασπίδα προστασίας των βολεμένων και στο κάλεσμα να ζήσουν με 550 ευρώ και 40 χρόνια εργασίας τα παιδιά τους και στην Ελληνική κοινωνία μπορείς να παίζεις με λεφτά και να σε συγχωρούν αλλά όχι με ζωές και οικογένειες...
Τον Οκτώβριο λοιπόν που θα έχει απορροφηθεί το μνημόνιο από την καθημερινότητα τα λέμε ξανά από την ανάποδη τώρα όμως με τους πολιτικούς που θεωρούν πως πρόβλημα και λύση είναι ο μισθός και ο περιορισμός του, καθώς σπάνια οι υπογραφές μνημονίων και συμφωνιών συμβαδίζουν με ζωές και όνειρα ανθρώπων...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου