Η ανθρώπινη καρδιά πολλές φορές μοιράζεται σε πολλά, πολλές φορές ασήμαντα, φθαρτά και φθοροποιά.
Οι σημερινές συνθήκες ζωής και συνυπάρξεως, άλλαξαν και μετέτρεψαν τους ρόλους και στέρησαν πολλούς από αγάπη, από στοργή, από τρυφερότητα, από μέριμνα και συναισθηματικό σύνδεσμο...
Ένα απ' αυτά τα θύματα είναι και τα παιδιά αρχής γενομένης από τη γέννησή τους ακόμη. Και τούτο γιατί η μητέρα είναι "υποχρεωμένη" να εργάζεται και να λείπει τις περισσότερες ώρες, από το σπίτι και το παιδί, το τρυφερό αυτό πλασματάκι, να στερείται το χάδι, τα φιλιά, την αγκαλιά και την αναντικατάστατη φροντίδα και θαλπωρή της μαμάς του.
Με την ευκαιρία της μεθαυριανής γιορτής της μητέρας, μια ιστορία που τα λέει όλα:
Ηταν δεν ήταν ενός έτους ο μικρούλης. Η μάνα του συζητούσε με κάποια κυρία και ήταν τόσο απορροφημένη, που δεν έδωσε σημασία στο μικρό χεράκι που της τραβούσε το μανίκι. Ο μικρός έσκυψε και ξανατράβηξε το χέρι της μαμάς του, χωρίς όμως να λάβει ανταπόκριση...
Ανασηκώθηκε τότε μια - δύο φορές, βγάζοντας παραπονιάρικες φωνούλες, μήπως και πετύχει να εισπράξει την προσοχή και το χαμόγελό της. Μάταιος ο κόπος...
Η τρίτη του προσπάθεια έφερε το αντίθετο αποτέλεσμα:
Μια τσιρικτή φωνή κι ένα εκνευρισμένο πρόσωπο που έσκυψε απειλητικά προς το μέρος του, δύο χέρια που τον απώθησαν στην πλάτη του καροτσιού κι ένα παράπονο:
- Τί να σου πω, πολύ γκρινιάρης μου βγήκε ο μικρός μου...
Το καροτσάκι με το πολύτιμο φορτίο του απομακρύνθηκε βιαστικά και άδοξα.
Το βλέμμα όμως του μικρού, καθώς κοιτούσε τη μανούλα του να μουρμουρίζει ήταν εκκωφαντικά σιωπηλό. Βοούσε το δικό του παράπονο...
"Μαμά, κοίταξέ με λίγο, είμαι το μικρό σου αγοράκι, η χαρά σου όπως έλεγες τόσες φορές τους πρώτους μήνες της ζωής μου. Τότε σε κοιτούσα μόνο, αναγνώριζα στο πρόσωπό σου τη φωνή της μαμάς μου που άκουγα μέσα σου στους 9 μήνες...
Η μυρωδιά σου με γέμιζε ασφάλεια καθώς με κρατούσες τρυφερά!
Μαμά, μεγαλώνω... Αρχίζω και σου λέω τα πρώτα λογάκια μου, απλώνω τα χέρια μου, αφήνω φωνούλες ενθουσιασμού στα παιχνίδια μου... Με ακούς; Με βλέπεις; Νιώθεις πόσο σε έχω ανάγκη;
Οι δουλειές, οι υποχρεώσεις, οι συζητήσεις, οι έξοδοι σε απασχολούν, σ' ενδιαφέρουν, σε κουράζουν, μα εγώ μεγαλώνω... Καταλαβαίνεις;
Ολα αυτά θα επαναληφθούν, εκτός από την παιδική μου ηλικία.
Θέλω να με πάρεις αγκαλίτσα και να παίξουμε με τα δάκτυλά μας, να με ακουμπήσεις τρυφερά στο μάγουλό σου και να πούμε τραγουδάκια, να κάτσεις δίπλα μου σαν να μην υπάρχουν ούτε έννοιες, ούτε δουλειές και να μου δείχνεις χρωματιστές εικόνες στα βιβλία.
Μαμά, εγώ πάντα θα περιμένω, πότε θ' αφήσεις τις δουλειές να περιμένουν για μένα... Και θα είμαι τότε τόσο χαρούμενος... Δεν είμαι γκρινιάρης, οι περιστάσεις με αναγκάζουν να γίνω, μήπως κλέψω πιο πολλή ώρα απ' την αγάπη σου...
Μαμά, σ' αγαπώ! Δος μου το χρόνο σου!"
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου