Ο ΘΕΙΟΣ ΓΙΩΡΓΗΣ ΚΑΙ ΤΟ ΕΛΙΚΟΠΤΕΡΟ...Μέρος 2o

Κατέβαινε για λίγες μέρες κάθε μερικά χρόνια, πάντοτε φυσικά με την συνοδεία κι επιτήρηση της συμβίας, μέρες που ανάλωνε σε βόλτες στην πόλη που όλο και μεγάλωνε κι άλλαζε κι αν πήγαινε να δει την γριά μάνα του στο χωριό, λίγο πριν φύγει, ήταν επίσκεψη αστραπή.

Και κάθε που ερχόταν ήταν αλλαγμένος, φαίνονταν μεγαλύτερος, γεροντότερος, κουρασμένος, είχε διαφορετικό πρόσωπο κάθε φορά.

Ήταν πράγματι σπάνιες οι φορές που ερχόταν ο θείος Γιώργης, που μια επικείμενη επίσκεψη του έπαιρνε μυθικές διαστάσεις για όλους σχεδόν, μικρούς και μεγάλους.
Στις επανειλημμένες ερωτήσεις των παιδιών για τον χρόνο και τρόπο του ερχομού του, η μάνα απαντούσε πως θα έρθει μ' ένα ελικόπτερο, από τον ουρανό να φτάσει γρήγορα να τους δει.

Κάθε που τα παιδιά άκουγαν τον γνώριμο ήχο του παλιού ελικοπτέρου που έφερνε στρατιωτικούς στο στρατόπεδο που υπήρχε τότε στην πόλη σε κεντρικό σημείο, τα παιδιά σήκωναν τα κεφάλια κοιτάζοντας τον ουρανό, προσπαθώντας να διακρίνουν το ελικόπτερο, να μαντέψουν την πορεία του κι ακόμη περισσότερο να αναγνωρίσουν το πρόσωπο του θείου Γιώργη ανάμεσα στους επιβάτες που φαίνονταν σχεδόν καθαρά από τα παράθυρα της γκρίζας και κίτρινης πετομηχανής, καθώς χαμήλωνε αρκετά πάνω από τις στέγες των σπιτιών της γειτονιάς, για να προσγειωθεί τελικά σε απόσταση τριών τετραγώνων που απείχε από το σπίτι τους το στρατόπεδο.

- Θα έρθει τώρα ο θείος Γιώργης, ρωτούσαν με αγωνία την μάνα τους.
- Τώρα θα κάτσει το ελικόπτερο στην Ρεγγίνα, που έχει χώρο, σε λίγο θα είναι εδώ, θα τον δείτε, απαντούσε εκείνη, διασκεδάζοντας περισσότερο την δική της προσμονή να τον δει μπροστά της και να σφίξει στην αγκαλιά της τον μικρό της αδελφό, την αδυναμία της γιαγιάς, το καμάρι του χωριού που τόσο έλλειπε σε όλους τους.

Όσο αργούσε να φανεί ο θείος, μια απογοήτευση απλωνόταν σταδιακά στην αυλή, από τα παιδιά μέχρι και τους μεγάλους, που τελικά έπεφταν θύματα και οι ίδιοι των ψευδαισθήσεων που δημιουργούσαν στα παιδιά με το ελικόπτερο.
Κι ανανέωναν τις ελπίδες τους για τη επόμενη φορά που θ' άκουγαν τον ήχο του να έρχεται προς το μέρος τους, μια άλλη μέρα, μια άλλη φορά.

Τα παιδιά της αδελφής του τον περίμεναν στα σίγουρα όποτε άκουγαν από τους μεγάλους του σπιτιού πως πρόκειται να έρθει να μείνει μερικές μέρες και τους έβλεπαν μάλιστα να προμηθεύονται καλαμπόκια, που άρεσαν πολύ στον θείο Γιώργη να τα τρώει βραστά.

Η επίσκεψη του αντιπροσώπευε για όλους κάποια δώρα, έξοδο με παγωτό στο Σαντριβάνι τη Ναυτική Εβδομάδα, πάστες και λουκουμάδες από τον «Κρόνο», ζαχαροπλαστείο - φετίχ του θείου από την εφηβεία του, περιηγήσεις στην ενδοχώρα με τον σκαραβαίο VW που είχε αγοράσει κι οδηγούσε ο θείος Γιώργης, ανέβασμα κι ίσως βόλτα στην μηχανή Norton με τις θήκες στα πλάγια, κατάλοιπο της υπηρεσίας που είχε φέρει μια φορά «κάτω», μπάνια στην θάλασσα που έδειχναν του θείου πως θα πάνε και τι μπορούν να κάνουν, γκαζόζα στον δημοτικό κήπο ξεναγώντας τον θείο πάλι, ψάξιμο για χέλια στο ποτάμι του χωριού, ακόμη ένας μεζές - αδυναμία του θείου από τα δικά του παιδικά χρόνια κι άλλες δραστηριότητες που δεν έκαναν εύκολα καθημερινά, λόγω απροθυμίας των γονέων.

Μια από τις πολλές φορές ήρθε τελικά ο θείος Γιώργης, του έκανε την χάρη η συμβία να περάσουν 15 μέρες με τους συγγενείς του...

Η ΣΥΝΕΧΕΙΑ ΤΗΝ ΑΛΛΗ ΕΒΔΟΜΑΔΑ...