ΚΑΠΟΤΕ, ΑΛΛΙΩΤΙΚΑ...

Κάποτε είχαμε όνειρα που τελείωσαν.

Κάποτε υπήρχαν δουλειές που μειώθηκαν κι εντέλει έλειψαν.

Κάποτε είμαστε άνθρωποι γελαστοί και χαρούμενοι, γιατί είχαμε κανονικότητα στη ζωή μας, επιδιώκαμε να σπουδάσουμε, να μάθουμε, να πετύχουμε, αισιοδοξούσαμε και οικοδομούσαμε το μέλλον μας κι αυτό των παιδιών μας.

Οι σαλεμένοι αριστεροί στην απέναντι γωνία πετούσαν πέτρες σε κάθε μορφής δημιουργικότητα. Είτε με την βία είτε με την κοινωνική διαπόμπευση είτε με τον κοινωνικό αποκλεισμό.

Να μη αναπτυχθεί τίποτε εκτός από τον "αριστερό" τρόπο σκέψης. Από το σχολείο, το λύκειο, το πανεπιστήμιο, τους συλλόγους, την βιοπάλη.

Τα πανεπιστήμια γέμισε από σχεδόν εμμονικούς αριστερούς καθηγητές και ας είχαν μετεκπαιδευτεί στα μεγαλύτερα πανεπιστήμια των ελευθέρων χωρών της Ευρώπης και της Αμερικής. Και παρήγαγαν τόσα χρόνια φοιτητές κι απόφοιτους κακέκτυπα τους. Κάποιες φωτεινές εξαιρέσεις αποκλείονταν από καρέκλες κι αξιώματα, απογοητεύονταν κι έφευγαν στο εξωτερικό. Η νεολαία εθίστηκε σε ένα κόσμο διαρκούς αμφισβήτησης. Με καλύτερες σπουδές από τους γονείς τους και καλύτερες προθέσεις, αλλά αιχμάλωτη και μετέωρη στην γενική κοινωνική αναταραχή.

Το Δημόσιο έγινε το κουτί της Πανδώρας και η λύση για κάθε νόσο. Η πολιτική εκμαύλισε τις συνειδήσεις για μια θέση στο Δημόσιο και εξαγόρασε την ψήφο των πολιτών, για να δημιουργηθεί το πελατειακό κράτος χωρίς δομές και χωρίς ανάπτυξη. Μόνο το δημόσιο είχε ψυχή και έχριζε συμπαράστασης από όλους ανεξαιρέτως μέχρι σήμερα. Όσοι πολιτικοί απλώς τόλμησαν και ζήτησαν τη μείωση του, απλώς εξαφανίστηκαν πολύ σύντομα.

Κάθε προσπάθεια για ανάπτυξη, κάθε ελπιδοφόρα επένδυση, όσο καλοπροαίρετη διάθεση και αν υπήρχε την έπνιγαν στη γένεσή της. Με τις απεργίες, τις ομάδες συμπαράστασης των δήθεν εργαζομένων, τους πανταχού παρόντες σε τέτοια συνδικαλιστές, τους κλακαδόρους δημοσιογράφους, τους τυχάρπαστους "κοινωνικούς αγωνιστές" και τα δικά τους πολιτικά παπαγαλάκια.

Η ιδιωτική πρωτοβουλία άρχισε να πυροβολείται σαν να πρόκειται για κοινωνικό κακό.
Εκεί που πάντα ασφυκτιούσε σε ένα εχθρικό περιβάλλον που την κατέπνιγε, κατακερματίσθηκε, χρεωκόπησε, έφυγε για άλλες χώρες.

Ο ΣΥΡΙΖΑ έδωσε τη χαριστική βολή στην ιδιωτική οικονομία, λόγω ιδεολογίας (ή επίμονης ηλιθιότητας) και την αποτελείωσε.

Οι οικονομίες των νοικοκυριών εξαντλήθηκαν, η αγοραστική δύναμή τους συρρικνώθηκε, η παραγωγική οικονομία τελματώθηκε και η ανάπτυξη ματαιώθηκε.

Οι εργαζόμενοι του ιδιωτικού τομέα βρέθηκαν ανυπεράσπιστοι στους δρόμους, άνεργοι. Με ό,τι αυτό συνεπάγεται για τους ίδιους, την ατομική τους αξιοπρέπεια, την οικογένειά τους και τα παιδιά τους.

Που είναι όλοι αυτοί οι ευαίσθητοι αριστεροί να κλάψουν για τον ιδιωτικό τομέα που πεθαίνει;

Το αδηφάγο κράτος επιχαίρει για τους διορισμούς των δικών τους παιδιών σαν παλαιότερα σαν "λάφυρο νίκης" και τελευταία σαν «ηθικό πλεονέκτημα» της αριστεράς.

Σε ένα ρουσβετολογικό ορυμαγδό που θα ζήλευαν και οι πιο διεφθαρμένες χώρες. Τώρα που έρχεται ο λογαριασμός θα καταλάβει τι έγινε όλα αυτά χρόνια.

Η χώρα βυθίστηκε στο σκοτάδι.

Κάποιος πρέπει να ανοίξει τον διακόπτη για να μπει φως. Χωρίς καθυστέρηση.

Κάποιος να αλλάξει τα πράγματα για να υπάρξει μέλλον...

Για να μην ακουστεί κι όχι άδικα στο εγγύς μέλλον από τη νέα γενιά:

Τί έκανες όταν διαμορφωνόταν το μέλλον μου μπαμπά (και μαμά φυσικά);