Η ΕΛΛΑΔΑ ΤΟΥ ΑΥΡΙΟ...

Σ' αυτή τη χώρα κανείς δε μιλάει για την Ελλάδα του αύριο. Κανείς δεν μπορεί να μας πει πως ονειρεύεται την Ελλάδα του αύριο.

Η ύφεση της οικονομίας επηρεάζει και την ψυχολογία της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας που μετατρέπεται σταδιακά σε κοινωνία φοβισμένων και τρομοκρατημένων πολιτών χωρίς χαμόγελο, χωρίς λάμψη στα μάτια, χωρίς ελπίδα για το αύριο, με την αγωνία για κάθε άνεργο παιδί στην οικογένεια, με ενδεχόμενη ανεργία του πατέρα ή της μητέρας, για το άγχος μην μας συμβεί κάτι σε θέμα υγείας και δεν μπορούμε να ανταποκριθούμε, για ένα σωρό άλλα άγχη και αβεβαιότητες.

Τα οποία όμως σταδιακά αυξάνουν την οργή, την αγανάκτηση, τα νεύρα και το θυμό και μπορούν άνετα να οδηγήσουν σε φαινόμενα κοινωνικής αντιπαράθεσης, απείθειας προς το κράτος, κοινωνικών εντάσεων και συγκρούσεων, διάρρηξη κοινωνικής συνοχής και ένα σωρό άλλα.

Και όλα αυτά γιατί στη διαχείριση της πολιτικής και της οικονομίας ξεχνάμε το νόημα του οράματος και της ελπίδας. Γιατί κατά βάση το όραμα είναι μια πατριωτική πράξη. Ο σύγχρονος πατριωτισμός έχει να κάνει και με τον οικονομικό πατριωτισμό.

Μικρές χώρες και μικρές κοινωνίες έχουν την ανάγκη της συσπείρωσης και της εσωτερικής ενίσχυσης της αγοράς. Αν στην πολιτική και στην οικονομία επιστρέψουμε το ενδιαφέρον σε κάθε τι Ελληνικό θα έχουμε δώσει μια ανάσα στην οικονομία και την κοινωνία.

Όταν στην Ευρωπαϊκή Ένωση ή στα διεθνή οικονομικά φόρα μας λένε βγάλτε τα πέρα μόνοι σας, αυτό τι σημαίνει; Ότι θα πρέπει και εμείς από μόνοι μας να ενισχύσουμε το εσωτερικό μας μέτωπο όσο μπορούμε καλύτερα, να εμπιστευτούμε τις ελληνικές βιομηχανίες, να ενισχύσουμε τις μικρομεσαίες επιχειρήσεις, να στηρίξουμε τον Έλληνα αγρότη, κτηνοτρόφο και παραγωγό, να σχεδιάσουμε και να υλοποιήσουμε μια επιθετική οικονομική πολιτική "πουλώντας" στο εξωτερικό Ελλάδα.

Οι καιροί απαιτούν γενναίες πράξεις, αλλαγή νοοτροπίας, ξεβόλεμα, σκληρή δουλειά και ιδρώτα. Η μαλθακότητα μεγάλου μέρους της ελληνικής κοινωνίας, η ψευδαίσθηση της αέναης ευδαιμονίας - καλοπέρασης και η μετακύλυση ευθυνών σε άλλους λαμβάνει τέλος και όλοι μας είμαστε πλέον προ των ευθυνών μας.

Η Ελλάδα του αύριο χρειάζεται ένα νέο όραμα, μια αναγεννητική πολιτική και πίστη στις αστείρευτες δυνάμεις του Ελληνισμού εντός και εκτός των τειχών, για να έχει συνέχεια και να δικαιολογήσει και τον ιστορικό της ρόλο