ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΞΕΧΑΡΒΑΛΩΜΑ...

Το βασικό χαρακτηριστικό της σύγχρονης Ελληνικής κοινωνίας είναι η κατάρρευση της συνοχής της. Βρισκόμαστε ως λαός σε κατάσταση σύγχυσης. Στη διάρκεια των τελευταίων δεκαετιών γκρεμίσαμε όλα όσα μας στήριζαν (αρχές κι αξίες) στο όνομα του χρήματος και τώρα που μείναμε από λεφτά, δεν έχει μείνει τίποτα για να στηριχτούμε.

Η μεγάλη αλλαγή που γίνεται από το 1981 έχει να κάνει κυρίως με αλλαγή αξιών. Αυτός που τα πιάνει καθιερώνεται ως "μάγκας". Τα "δωράκια", το "ζούμε με δανεικά" και "εις υγείαν των κορόιδων των Ευρωπαίων" καθιερώνονται περίπου ως κεκτημένο αυτονόητο και αναφαίρετο δικαίωμα.

Μεταβάλλοντας την μέχρι τότε υπάρχουσα κοινωνία και καθιερώνοντας το πρότυπο της "ήσσονος προσπάθειας" παντού, κάτι που έχει γίνει καθεστώς σήμερα σε όλα τα κοινωνικά στρώματα...

Τα πράγματα εδώ που φτάσαμε δεν είναι απλώς δύσκολα, είναι κρίσιμα. Και κρίμα που δεν το 'χουν πάρει χαμπάρι ορισμένοι μαζί με τους υποκινητές τους, που διεκδικούν μαχητικά τα πάντα από τα άδεια ταμεία.

Σήμερα αντιμετωπίζουμε μία σκληρή πραγματικότητα και θα πρέπει οι συνδικαλιστές να το συνειδητοποιήσουν, δεν είναι δυνατόν να διεκδικούν χωρίς να λαβαίνουν υπόψη τους τα οικονομικά του κράτους. Μπορεί να σηκώσει το δυναμικό της Ελληνικής κοινωνίας το βάρος της δημοσιονομικής εξυγίανσης, της διαχείρισης του τεράστιου δημόσιου χρέους και μιας νέας, πιο ποιοτικής, οικονομικής ανάπτυξης;

Στον ευρύτερο δημόσιο τομέα της οικονομίας έχουμε τα "ρετιρέ" του Δημοσίου, τα οποία δεν θέλουν να βάλουν νερό στο κρασί των προνομίων τους και κανείς δεν διανοείται να θίξει, για προφανείς κομματικούς και συνδικαλιστικούς λόγους. Που όλο εξαγγέλλουν απεργιακές κινητοποιήσεις αντιδρώντας στα μέτρα που προτίθεται να λάβει η κυβέρνηση για να αποφύγει τη χρεοκοπία...

Η μεγάλη μάζα των δημοσίων υπαλλήλων δεν έχει βέβαια τα προνόμια των εφοριακών, τελωνειακών και των εργαζομένων στις ΔΕΚΟ, είναι όμως σε πολύ καλύτερη θέση συγκρινόμενοι με το σύνολο των εργαζομένων στον ιδιωτικό τομέα της οικονομίας. Καλύτερες αποδοχές, μικρότερη επαγγελματική πίεση, εγγυημένη απασχόληση σε περίοδο μεγάλης ανεργίας και καλύτερο ασφαλιστικό, συνταξιοδοτικό καθεστώς.

Όλοι οι παραπάνω στο σύνολο των απασχολούμενων στον ευρύτερο δημόσιο τομέα, στη δημόσια διοίκηση και στην τοπική αυτοδιοίκηση, παίρνουν πολύ περισσότερα από αυτά που προσφέρουν, όπως αποφαίνονται όσοι έχουν την ατυχία να συναλλάσσονται μαζί τους...

Αποτελώντας κοινωνικά βαρίδια που καταναλώνουν πόρους, στερώντας τους από την ανάπτυξη και εξαφανίζοντας την ανταγωνιστικότητα.

Σε αυτή την κατηγορία πρέπει να προσθέσουμε και τους κατά συνήθεια επιδοτούμενους αγρότες, οι οποίοι οδηγήθηκαν σε χρόνιο οικονομικό και διαχειριστικό αδιέξοδο εξαιτίας της κακής αξιοποίησης των αστρονομικών ευρωπαϊκών επιδοτήσεων. Αντί να τις χρησιμοποιήσουν για να γίνουν ανταγωνιστικοί και ποιοτικοί, προτίμησαν να στραφούν στον καταναλωτισμό και στις πρόχειρες λύσεις χωρίς προοπτική. Σε μια περίοδο κατά την οποία είναι φανερό ότι πρέπει να περιορίσουμε τις δημόσιες δαπάνες, το βασικό τους αίτημα είναι περισσότερες κρατικές επιδοτήσεις...

Η νέου τύπου ανάπτυξη που θα μας βγάλει από το οικονομικό και δημοσιονομικό αδιέξοδο πρέπει αναγκαστικά να στηριχτεί στους ελεύθερους επαγγελματίες, στον παραγωγικό ιδιωτικό τομέα της οικονομίας, στους επιχειρηματίες.
Εκεί θα πρέπει να αναζητήσουμε τα πιο δυναμικά οικονομικά και κοινωνικά στρώματα, που θα μπορέσουν να ανοίξουν το δρόμο προς το μέλλον.

Μια προσεκτικότερη ανάλυση της κατάστασης όμως, μας οδηγεί στο συμπέρασμα ότι πάρα πολλοί ελεύθεροι επαγγελματίες και μικρομεσαίοι λειτουργούν στο πλαίσιο της παραοικονομίας και δεν έχουν καμία διάθεση να ενταχθούν στην επίσημη οικονομία ούτε είναι βέβαιο ότι μπορούν να λειτουργήσουν αποτελεσματικά σε ένα Ευρωπαϊκό πλαίσιο...

Την κατάσταση περιπλέκουν η δημογραφική γήρανση της χώρας και η ανεξέλεγκτη νόμιμη και παράνομη μετανάστευση. Με τον αριθμό των συνταξιούχων να αυξάνεται θεαματικά σε σχέση με τον αριθμό των εργαζομένων, γίνεται ακόμη πιο δύσκολη η προσαρμογή μας στη σκληρή οικονομική πραγματικότητα.

Η ανεξέλεγκτη νόμιμη και παράνομη μετανάστευση ανειδίκευτων και αγράμματων κυρίως χωριατών από τριτοκοσμικές Ασιατικές και Αφρικανικές χώρες, ασκεί τεράστια πίεση στα βασικά οικονομικά και κοινωνικά δικαιώματα των Ελλήνων μη προνομιούχων και εμποδίζει μια συνεννόηση μεταξύ των κοινωνικών τάξεων, όπου οι έχοντες βρίσκουν φτηνούς εργάτες και οι μη έχοντες χάνουν και τα στοιχειώδη που ως τώρα είχαν κι επιβίωναν, οδηγούμενοι στο κοινωνικό περιθώριο στον ίδιο τους τον τόπο.

Με χωρίς ελπίδα και προοπτική για το αύριο αυτών και των παιδιών τους...

Το κοινωνικό ξεχαρβάλωμα είναι ίσως το μεγαλύτερο εμπόδιο στην κοινή προσπάθεια για έξοδο από την κρίση με όσο το δυνατόν μικρότερο οικονομικό και κοινωνικό κόστος.