ΑΠΟΡΡΙΨΗ ΚΑΙ ΠΟΝΟΣ...

Αν η αναγνώριση και η προσωπική - κοινωνική - επαγγελματική επιβεβαίωση θεωρούνται από τις ευγενέστερες επιδιώξεις στη ζωή, η περιφρόνηση και κυρίως η απόρριψή του ατόμου από τον στενό ή ευρύτερο περίγυρο του, είναι ό,τι χειρότερο μπορεί να του συμβεί...

Μπροστά στα προβλήματα αυτά βραχυκυκλώνει συναισθηματικά, με κλείσιμο στον εαυτό και την αίσθηση του χάους, πως δεν έχει πια στον ήλιο μοίρα. Αισθάνεται ξαφνικά πως δεν έχει πια θέση στην κοινωνία, είναι περιττό, οπότε και η ζωή του παύει να έχει νόημα. Τούτο αυτομάτως μεγενθύνει τις στενοχώριες και εκμηδενίζει τις χαρές της.

H κοινωνική απόρριψη ενεργοποιεί στον εγκέφαλο σύμφωνα με επιστημονικές έρευνες τις ίδιες περιοχές από τις οποίες πηγάζει κι ο φυσικός πόνος! Έτσι το θύμα αυτής της απόρριψης επιθυμεί να πονέσει τον άλλο ή τους άλλους που θεωρεί υπεύθυνους για το βίωμα του αυτό.

ΑΝ έχει τη δύναμη να ξεπεράσει μια τέτοια άσχημη κατάσταση που συνήθως οι άλλοι με την δική τους συμπεριφορά δημιουργούν, πιθανόν να επιβιώσει από τη δοκιμασία. Έστω και βαριά "τραυματισμένο" ψυχικά, γιατί η χαμηλή αυτοεκτίμηση που αποκτά υποσυνήδειτα, θα το συνοδεύει για χρόνια στη ζωή...

Αν όμως θελήσει να εκδικηθεί αυτούς που το απορρίπτουν και το περιφρονούν, κι όχι μόνο τους άμεσα υπεύθυνους που αποτελούν το στενό περιβάλλον του, αφού εντέλει θεωρεί υπαίτια όλη την κοινωνία, τότε η αντίδρασή του έχει τραγικά και ασύμμετρα αποτελέσματα σαν την θεαματική αφαίρεση της ζωής του κάποιου επιλεγμένου, για παραδειγματισμό των υπόλοιπων, ή ακόμα και σε γενικευμένο μακελλειό κατά της "φταίχτρας" κοινωνίας αδιακρίτως...

Τέτοιες πράξεις απόγνωσης γίνονται από άτομα με ιδιαίτερες ευαισθησίες, που έχουν άκρως αρνητικές συνεχόμενες εμπειρίες. Κι όταν τα άτομα αυτά δεν έχουν την απαραίτητη μόρφωση και παιδεία, στρέφονται εναντίον όποιου βρεθεί μπροστά τους, πιστεύοντας πως έτσι εκδικούνται...

Παιδιά από μειονότητες που μεγαλώνουν σ' ένα δύσκολο οικογενειακό περιβάλλον με οικονομικά προβλήματα και με δυσκολίες προσαρμογής στον σχολικό και κοινωνικό τους περίγυρο...

Ολοένα και περισσότερες γειτονιές υποβαθμισμένες, όπου η βία ενδημεί μονίμως, οι οποίες αποτελούν πρόσφορο έδαφος για την ανάπτυξη τέτοιων συμπεριφορών...

Όπου ο καθείς απασχολημένος κι απορροφημένος μς τη δική του επιβίωση δεν ασχολείται ούτε νοιάζεται ούτε καταλαβαίνει τα προβλήματα του "άλλου" που ίσως έχει άμεση ανάγκη βοήθειας. Τη δυνατότητα να κοινοποιήσουν το πρόβλημα τους σε κοντινό τους άνθρωπο, την ανακούφιση που προσφέρει η επικοινωνία...

Νωπό ακόμη το προχθεσινό περιστατικό στη Σχολή Μαθητείας του ΟΑΕΔ του Ρέντη, με το νεαρό που πυροβόλησε εναντίον τριών συνανθρώπων του. Πρωτόγνωρη εμπειρία για τα ελληνικά δεδομένα, όπως έσπευσαν να διαλαλήσουν τα ΜΜΕ και οι πάσης φύσης ειδικοί, εστιαζόμενοι πάλι όμως μόνο στο "θεαθήναι" και παραβλέποντας ως συνήθως πως έγιναν πια τα εγκαίνια και η απαρχή νέων δεινών για την κοινωνία που διαμορφώνεται.

Δεν φταίει μόνον η οικονομική κρίση που είναι πρόσκαιρη και παρερχόμενη όπως κι άλλες πρωτύτερα.

Τα αίτια είναι βαθύτατα ανθρώπινα.Βαθιά κοινωνική κρίση που οδηγεί πολά άτομα στο περιθώριο. Η ανθρώπινη ζωή συνεχώς ευτελίζεται. Τα κανάλια έχουν αναγορεύσει τη βία σε βασικό μέσο επίλυσης διαφορών, πραγματικών ή φανταστικών. Οι σχέσεις των ανθρώπων χαρακτηρίζονται συχνά από βιαιότητα κάθε είδους, σε κάθε κοινωνική έκφραση τους και σε τέτοιο ατομιστικό περιβάλλον μεγαλώνουν και διαπαιδαγωγούνται οι νέοι, που έρχονται αντιμέτωποι με πολλά αδιέξοδα και διαψεύσεις λίγο πριν την ενηλικίωση τους...

Με ευθύνη πολλών παραγόντων τα αίτια αυτών, αντί να συρρικνώνονται διευρύνονται συνέχεια, όσο κι αν προσπαθούν να καθησυχάσουν το πόπολο μιλώντας για μεμονωμένο περιστατικό. Δεν ήταν η μοναδική περίπτωση απόρριψης αυτός ο συγκεκριμένος νεαρός ,ούτε το φαινόμενο είναι σημερινό, πάντα συνέβαιναν τέτοια μα σήμερα οι τεχνολογίες επικοινωνίας τους δίνουν άλλη διάσταση και δημοσιότητα...

Σ' ένα σημείωμα που άφησε πίσω του ο τελικά αυτόχειρας νεαρός έγραφε πράγματα για το πως έβλεπε και βίωνε την κοινωνία πριν αποφασίσει να ξεσπάσει, που θάπρεπε να διαβαστούν στη Βουλή, στις συνεδριάσεις των συλλόγων καθηγητών στα σχολεία, στα οικογενειακά συμβούλια, στους υπόλοιπους μαθητές όλων των σχολείων, καθώς στα συνέδρια ψυχολόγων και παιδαγωγών.

Τόσο ως μια προειδοποίηση για το μέλλον, όσο και ως φωνή απελπισίας για την απουσία νοήματος κι ελπίδας στη ζωή ενός οργισμένου νέου του σήμερα, που δυστυχώς δεν είναι ο μόνος και θα υπάρξει συνέχεια με τον ίδιο ή διαφορετικό τρόπο, λίγη σημασία έχει...

Κι όσο δεν θα αναζητούνται τα βαθύτερα αίτια, δεν προγραμματίζεται μια ριζική επίλυσή και επούλωσή των σύγχρονων προβλημάτων/πληγών της σημερινής κοινωνίας, παρόμοια γεγονότα θα βρίσκουν όλους τους υπεύθυνους ολοένα και πιο απροετοίμαστους...