ΕΠΙΘΕΤΙΚΟΤΗΤΑ...

Η επιθετικότητα ως απόρροια εκδήλωσης ανθρώπινων συμπεριφορών συνιστά ένα κοινωνικό φαινόμενο, το οποίο φαίνεται να πλήττει αναμφισβήτητα το σύνολο της κοινωνίας μας.

Συμπεριφορές και ενέργειες με χρειά επιθετική ζημιώνουν ανεπανόρθωτα, όχι το άτομο - δράστη μεμονωμένα, αλλά και το ευρύτερο κοινωνικό περιβάλλον.

Επιθετικότητα και βία υπάρχουν παντού: στην οικογένεια, στο σχολείο, στον αθλητισμό, στον ευρύτερο κοινωνικό περίγυρο, στις διεθνείς σχέσεις, στον έντυπο και ηλεκτρονικό τύπο, πράγμα που δικαιολογεί απόλυτα και την έξαρση του φαινομένου στις μικρές ηλικίες.

Ποιος είναι, όμως, ο υπεύθυνος για την εκδήλωση τέτοιων συμπεριφορών;
Γιατί τα κρούσματα βίας ολοένα και αυξάνονται με την πάροδο του χρόνου;

Η απάντηση στις ερωτήσεις είναι αμφίβολη και παραμένει ανοικτό κάθε ερώτημα.
Φταίει η ελλιπής διαπαιδαγώγιση και έτσι γίνεται ακατόρθωτη η τιθάσευση σε επιθετικές συμπεριφορές;

Η οικογενειακή εστία αδυνατεί πλεόν να μεταλαμπαδεύσει στα μέλη της τις αξίες του σεβασμού, της ανεκτικότητας ή της αλληλεγγύης;

Το σχολείο κωλύεται να καλλιεργήσει το ζητούμενο υγιές δημοκρατικό κλίμα και να μεταδώσει τις ενδεδειγμένες ανθρωπιστικές ιδέες στη μαθητιώσα νεολαία;

Η αυτοκυριαρχία και η αυτοσυγκράτηση είναι λέξεις πλέον μη προσιτές για το άτομο;

Μήπως τελικά η επιθετικότητα για τον άνθρωπο είναι εγγενής αντίδραση και βρίσκεται σε λανθάνουσα μορφή, ώσπου κάποια στιγμή με τα κατάλληλα ερεθίσματα αναδύεται και εξωτερικεύεται;
Ή μήπως εξωθείται και εκδηλώνεται ως αποτέλεσμα ενίσχυσης και μίμησης προτύπων;

Οποιοσδήποτε εμποδίζει είναι αντίπαλος, εχθρός και πρέπει να τιμωρηθεί. Και η τιμωρία του έρχεται με τα ανεξέλεγκτα κρούσματα βίας κατά της προσωπικότητάς του και της ανθρώπινής του αξιοπρέπειας.

Εκλείπει ο σεβασμός στην υπεροχή ή την διαφορετικότητα του άλλου και η αναγνώριση της αξίας του.

Η κοινωνία βαδίζει στο μεγαλύτερο τέλμα της, η μοναδική σανίδα σωτηρίας για την επαναφορά στην τάξη είναι η σωστή διαπαιδαγώγηση των ατόμων μέσα από αυστηρούς κανόνες πειθαρχίας που υποβάλλονται από την οικογένεια, το σχολείο και ευρύτερα τους φορείς της ανθρώπινης κοινότητας.

Όταν ο άνθρωπος πάψει να ζει σε διαταραγμένο, σε όλες τις εκφάνσεις του, περιβάλλον, τότε και το παιδί θα μάθει κατόπιν υγιούς καθοδήγησης να λειτουργεί, να ενεργεί και να εκδηλώνεται φυσιολογικά, με εγκράτεια, σύνεση και περίσκεψη.

Πρέπει να μεριμνήσουμε σαν κοινωνία συσπειρωμένη για την καταστολή τέτοιων ακραίων συμπεριφορών, καθώς και των εγκληματικών τάσεων και ενεργειών που θεωρούνται μάστιγα της εποχής, εφόσον όλοι θα βιώνουμε καθημερινά το σοβαρό αντίκτυπό τους.