Ο ΝΕΚΡΟΣ ΚΑΙ Η ΣΗΜΑΙΑ...

Επίκαιρο για μεθαύριο που συμπληρώνονται 100 χρόνια: "1 Δεκ. 2013 Ένωση της Κρήτης με την Ελλάδα" και για πάντα, το κείμενο του Ν. Ποριώτη "Ο νεκρός και η σημαία", που ήταν για χρόνια στο "Ανθολόγιο" τεύχος Γ' του Δημ. Σχολείου (Ο.Ε.Δ.Β. 1975, σ. 325-6) αλλά στη νέα του έκδοση κάποιοι φωστήρες της παιδείας το αφαίρεσαν ...

Ένας γέρος Κρητικός εστεκόταν εμπρός στην έπαλξιν του Φιρκά και εκοίταζεν, εκοίταζεν, εκοίταζε την σημαία.

Είχε βγάλει το μαντήλι της κεφαλής του, ο ήλιος τον έψηνε· και αυτός, ακουμπησμένος στο προπέτασμα του μώλου, εκοίταζεν, εκοίταζε την σημαίαν.Ητο η δευτέρα ημέρα της επάρσεώς της, η τρίτη ημέρα μετά την λήξιν της διεθνούς Κατοχής.

Τον αντελήφθησαν δύο τρεις περαστικοί. Εξαναπέρασαν αργότερα· και αυτός εκοίταζεν, εκοίταζε την σημαία.

- Τί τηνέ θωρείς, καπετάνιε, τη σημαία; Δεν την εχόρτασες να τηνέ θωρής; Δεν την είδες εχτές! τον ερώτησεν ένας.

- Την είδα, παιδί μου· την είδα χτες για τον απατό μου! Σήμερα ... σήμερα τηνέ θωρώ για άλλονε, για ένα σύντεκνό μου, που λαβώθηκε στα 97 και πέθανε από την πληγή. Πριν να ξεψυχήση, όμως, απλώνοντας τη χέρα του κατά τα Χανιά, επρόφτασε και μου είπε:

- «Αν εσύ ζήσης, σύντεκνε, κι αξιωθής να δης τη σημαία μας να στηθή ετσά, στην ντάπια, να πας να τηνε δης, να τηνέ καλοδής, και να 'ρθης στο μνήμα μου να μου φωνάξης δυνατά:

- Την είδα σύντεκνε! Κι εγώ, έννοια σου, και θα σ' ακούσω ...»

Εσώπασεν ο γέρο - Κρητικός, κοιτώντας πάντα την σημαία και αυτοί που τ' άκουσαν εδάκρυσαν. Και τα δάκρυα έσβησαν την περιέργειαν να μάθουν το όνομα του γέρου και το όνομα του συντέκνου του.

- Ποιός ήταν ο γέρο-καπετάνιος; ερώτησα έναν που μου έλεγε το γεγονός, μετά πάροδον δύο εβδομάδων.

- Δεν το κατέχω. Δεν εσυλλογίστηκα να τον ρωτήσω...

Εφύγαμε ...

Εφυγαν - και ο γέρος εκοίταζε, εκοίταζε ...

Νικόλαος Ποριώτης (Από το πανηγυρικό Λεύκωμα της εφημ. Εστία, 1934).

ΠΟΥ ΠΗΓΑΝ ΟΙ ΣΗΜΑΙΕΣ;

Αφού δηλώνουμε πατριώτες γιατί δεν υψώνουμε στα σπίτια μας την σημαία μας κατά τις επετείους;

Η σημαία είναι εθνικό σύμβολο και αντιπροσωπεύει την πατρίδα, έτσι τουλάχιστον μας έμαθαν ιστορία, γονείς και δάσκαλοι (οι παλαιοί, οι νεώτεροι είναι πρώτοι μόνο σε κάθε είδους ταραχές) και θα έπρεπε να νοιώθουμε εθνική υπερηφάνεια όταν την αντικρίζουμε.

Πολύ δε περισσότερο κατά τις εθνικές επετείους που υπάρχουν για να μας θυμίζουν την ιστορία μας και τους αγώνες των πατεράδων, παππούδων και προγόνων μας.

Σήμερα όμως τα γεγονότα δείχνουν ότι καμαρώνουμε μόνο σε αθλητικούς αγώνες αν τύχει να  κερδίσουμε κάποιο μετάλλιο ή αν ομοίως τυχαία κερδίσει η εθνική μας ομάδα στο ποδόσφαιρο.
Όλες οι άλλες επέτειοι ξεχάστηκαν, ξεθύμαναν, δεν μας λένε τίποτα;

Προς επιβεβαίωση τούτων, όποιος έκανε μία βόλτα στην πόλη θα διαπίστωνε ότι πέρα από τις σημαίες στα επίσημα κτήρια και αυτές που έβαλε ο Δήμος, αραιά και πού έβλεπε κανείς σημαία σε σπίτι, σε μπαλκόνι.

Είμαστε τελικά πατριώτες και πόσο; Μήπως καταντήσαμε κρυφοπατριώτες (κατά το κρυφοχριστιανοί) και γιατί;

Μήπως φοβόμαστε την ταύτιση της χρήσης της σημαίας με το χαρακτηρισμό "φασίστας" που πολλοί απάτριδες θα σπεύσουν άμεσα να μας αποδώσουν κατά την συνήθεια τους;

Ή μήπως τελικά δεν είμαστε τόσο πατριώτες όσο θέλουμε να δηλώνουμε;

Αν την μη αντίδρασή μας στα σκληρά οικονομικά μέτρα, πέρα από καμιά απεργία μιας ημέρας κάπου - κάπου δεν κάνουμε τίποτε άλλο, πόσο αγαπάμε την πατρίδα μας που κατά πολλούς ετοιμάζεται να πουληθεί και μάλιστα σε τιμή ευκαιρίας;

Πάντως σημαίες δεν αναρτώνται στα σπίτια μας σήμερα, εκτός εξαιρέσεων. Φανταστείτε κάποιος να έβαζε στο σπίτι του σημαία και να έπαιζε και ο Εθνικός Ύμνος στο στερεοφωνικό του. Τι θα ήταν εντέλει: πατριώτης ή αρχιφασίστας;

Μαζί με τις αξίες που χάσαμε, φαίνεται ότι χάσαμε και την εθνική μας συνείδηση ή την αφήσαμε και ξεθύμανε πολύ. Να θυμίσω στους παλαιότερους και να μάθουν οι νεότεροι ότι όταν γινόταν έπαρση ή υποστολή της σημαίας στον Φιρκά, όλοι όσοι βρισκόταν στο λιμάνι στεκόντουσαν σε στάση προσοχής από σεβασμό στο εθνικό σύμβολο.Το ίδιο συνάντησα μόνο σε μια επίσκεψη στα Ιωάννινα πριν λίγα χρόνια, όπου με την έξοδο της στρατιωτικής μπάντας για την σημαία "κοκκάλωναν" πεζοί κι αυτοκίνητα επιτόπου.

Εδώ, αδιάφορα προς αυτό που συμβαίνει δίπλα μας, συνεχίζουμε τον πανάκριβο καφέ μας, το φαγητό μας, ή να κανακεύουμε τους αμέτρητους ξενόφερτους ζητιάνους που μας ενοχλούνε, κανείς δεν κοιτάζει καν την σημαία.

 Άλλαξε άραγε κάτι μέσα μας κι έξω μας, σε σχέση με την πατρίδα μας.

Αρκεί να μην ταυτίζουμε τους εκάστοτε κυβερνώντες με την πατρίδα, θα ήταν μέγα λάθος.

Άλλο Πατρίδα και άλλο επιλεγμένος από εμάς κυβερνών για ένα διάστημα...