Η ΛΟΞΑ ΤΗΣ ΚΑΘΕΜΙΑΝΗΣ...

Πολύ λάσκα έχουμε αφήσει τα λουριά και έχουνε ξεσαλώσει μερικές που προσπαθούνε με κάθε τρόπο να γίνουνε μέρος της καθημερινότητας μας, με όποιο τρόπο σκαρφιστούνε.

Νομίζουν τάχα πως την προσωπική λόξα τους θα την κάνουμε εμείς οι υπόλοιποι ιδεολογία...

Σύμφωνα με τη λόξα της καθεμιάς και για να νοιώθουνε καλά αυτές και μόνο, θα πρέπει να αλλάξουμε τις συνήθειες μας.

Έτσι εμείς που διαβάζαμε ως παιδιά τον "Καπετάν Μιχάλη" του Καζαντζάκη και νοιώθαμε να ρέει μέσα μας η αντρίκια λεβεντιά κι αψάδα, θα πρέπει σήμερο να κλαψουρίζουμε για τα κουλούκια και τα κατσούλια που συναντούμε στους δρόμους, να συμμεριζόμαστε την άσχημη χοντροκώλα αγαμία που συζεί με λυκόσκυλο που κουβαλά μαζί της όπου πάει και του μιλά σαν παιδί της αδιαφορώντας αν ακούμε, να συγκινούμαστε όταν οι πούστηδες και οι λεσβίες θα ζευγαρώνουν επίτηδες δημοσίως εμπρός μας προκαλώντας μόνο γέλια και αηδία, να μην θίξουμε και στενοχωρούμε κανέναν από τους μεθύστακες, χασικλήδες ή παρακούζουλους που έχουνε κατακλύσει τις κεντρικές πλατείες, παντελώς ελεύθεροι να κάνουν ότι τους καπνίσει...

Και να κάνουμε τους αυτόκλητους ρουφιάνους σε όποιον δεν συμμορφώνεται με τη λόξα ορισμένων...

Έ, δεν σώζεται ο κόσμος έτσι, ούτε ρώτησαν κανένα όν δίποδο ή τετράποδο αν θέλει να σωθεί από δαύτες...

Που ήρθανε από το πουθενά τα τελευταία χρόνια (που ήταν πρωτύτερα;) και θένε να μας κάτσουνε κατακαύκαλα.

Βεβαίως, όλα τα παραπάνω διορθώνονται σε σύντομο χρονικό διάστημα.

Όποτε επαναφέρουμε μια παλιά τοπική παράδοση με τις αυθόρμητες ζάρπες, σε όποια/ον προκαλεί, όπου τον απαντάμε, για όση ώρα τον βλέπουμε...

Και καμιά φάπα παρεπιπτόντως αν χρειαστεί...