Τόσα χρόνια είμαστε μέλη της ΕΕ και πακτωλοί χρημάτων
έχουν εκταμιευτεί με διάφορες μορφές κι ονομασίες. ιδίως για την
ανάπτυξη της επαρχίας. Της πάμφθηνης και άρα άκρως ανταγωνιστικής σε σχέση με την Αθήνα επαρχίας.
Δεν έγινε όμως ούτε ένα νέο εργοστάσιο στην επαρχία. Δεν έγινε ούτε μία αναπτυξιακή προσπάθεια. Τόνοι χρημάτων ξοδεύτηκαν σε ηλιθιότητες μιας ανάπτυξης μόνο τουριστικού προσανατολισμού. Καρέκλες, κρεβάτια και ψευδοροφές πρώην σταύλων έγιναν τα χρήματα της Ε.Ε..
Ολόκληρη η Ελλάδα έγινε ένα μη παραγωγικό ξενοδοχείο. Άρχισε να δραστηριοποιείται στην πιο πρόστυχη και αναξιοπρεπή οικονομική δραστηριότητα. Τη "βιομηχανία" του τουρισμού. Την ίδια βιομηχανία που έχει η Μπανγκόκ, το Πουκέτ και άλλα διάσημα θύματα του ιμπεριαλισμού. Τα χρήματα, που έπρεπε να γίνουν επενδύσεις, μετατράπηκαν σε μια τεράστια νέον πινακίδα τύπου "Ανοίξαμε και σας περιμένουμε".
Το σύνολο της επαρχίας αυτήν τη στιγμή "περιμένει". Σταυρώνει τα χέρια και περιμένει.
Περιμένει τον τάχα πλούσιο τουρίστα να αισχροκερδήσει εις βάρος του, γιατί απλούστατα δεν βγαίνει αλλιώς. Δεν μπορεί η ανάπτυξη σ' αυτήν την κλίμακα να γίνει αποδοτική και δίκαιη. Όταν περιμένεις από μερικά σαββατοκύριακα να ζήσεις ολόκληρο τον χρόνο, δεν έχεις άλλη επιλογή από την αισχροκέρδεια.
Δεν έχεις άλλη επιλογή από την εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση ακόμα και των εργαζομένων που απασχολεί ο ίδιος. Πώς θα πληρώσει ασφάλεια σ' αυτούς που απασχολεί; Εδώ οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να ασφαλίσουν τους εαυτούς τους, θα ασφαλίσουν τους άλλους;
Τα "πακέτα" της Ε.Ε. τέτοιου είδους επενδύσεις έγιναν. Έβαλαν τους επαρχιώτες σε τουριστικές τρύπες να στήνουν ενέδρες σε όποιον τουρίστα έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους. Το νέο αρματολίκι και κλεφτιλίκι των βουνών και των παραλιών. Των δήθεν ξενοδόχων που δεν ξέρουν τη δουλειά και περιμένουν από τα ξένα τουριστικά γραφεία να τους κουβαλήσουν πελάτες, που όμως τα ίδια θα επιλέξουν.
Άλλος έχει τρία κρεβάτια και περιμένει τα τριήμερα. Άλλος έχει δύο τραπέζια και περιμένει τα ίδια. Πέντε ξαπλώστρες και δύο ομπρέλες θεωρείται σήμερα τουριστική επιχείρηση, η οποία υποχρεούται να έχει ταμειακή μηχανή. Μεγάλες "επενδύσεις". Βάπτισαν τα πρώην μπακάλικα και τα χάνια ντελικατέσεν και σαλέ και έβαλαν φουκαράδες να κάνουν τους τουριστικούς επιχειρηματίες.
Άνθρωποι που μπορούν με τα χέρια τους να λιώνουν την πέτρα στα δικά τους καρπερά χωράφια, κάθονται πίσω από έναν πάγκο 20 ώρες μέρα νύχτα και προσπαθούν να βγάλουν μεροκάματο πουλώντας σπίρτα, τσιγάρα κι ότι άλλο πλαστικό μπινελίκι νομίζουν πως θα τραβήξει την προσοχή του αφελή τουρίστη.
Τα περίπτερα και τα μικρομάγαζα που κάποτε αφορούσαν τους ανάπηρους πολέμου και τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες της κοινωνίας, έγιναν επιχειρηματικά φιλέτα τα οποία απαιτούν πολιτικό μέσον για να πάρει κάποιος "ευνοημένος" την άδεια τους.
Τρομερή οικονομία. Ανεβασμένοι οι δείκτες της επιχειρηματικότητας. Χιλιάδες νέοι επιχειρηματίες. Η Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης. Όλοι στόχευαν στην τουριστική ανάπτυξη του τόπου τους.
Στόχευαν στις τσέπες των ξένων τάχα πλούσιων τουριστών που θα κατέκλυζαν τον τόπο, άσχετα αν καθημερινά ροκάνιζαν μόνο τις τσέπες των συμπατριωτών τους με την ακρίβεια. Το πρώτο πράγμα που έγινε τελικά, ήταν να μεταφερθεί χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση το κόστος ζωής της Αθήνας στην επαρχία. Χωρίς να υπάρξει μετακίνηση της απασχόλησης ή κάποιου άλλου παράγοντα της οικονομίας στην επαρχία, μεταφέρθηκε το κόστος ζωής του κέντρου. Γιατί; Γιατί όλοι ήθελαν ν' "αναπτυχθούν".
Όλοι επένδυαν στους πλούσιους ξένους ή τους Αθηναίους τουρίστες, που θα επισκέπτονταν τον τόπο τους. Μέσα σε λίγες μέρες σε πόλεις με προβληματικές έως ανύπαρκτες οικονομίες και στις οποίες ο μέσος μισθός των ελαχίστων θέσεων εργασίας σπάνια ξεπερνούσε τα 500 ευρώ, ο καφές στις καφετέριες έπιασε τις τιμές του Κολωνακίου των 5 ευρώ...
Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν η άμεσα υπεύθυνη γι' αυτό το πρωτοφανές κύμα ακρίβειας. Γιατί;
Γιατί περίμενε επίθεση τουριστών και βάση αυτού του δεδομένου λειτουργούσε.
Προσανατολίζοντας την επαρχία σε τέτοιου είδους αβέβαιη οικονομική δραστηριότητα, την κάνουν κερδοσκοπική. Όταν όμως κερδοσκοπείς, είναι βέβαιον ότι θα πέσεις κι εσύ θύμα κερδοσκοπίας.
Όταν περιμένεις τον Αθηναίο για να του πουλήσεις υπηρεσίες σε τιμές Αθήνας, θα πρέπει να περιμένεις επίθεση της Αθήνας. Προσαρμόζεις τις τιμές πάνω του, αλλά αυτό σημαίνει ότι μεταφέρεις το κόστος ζωής της Αθήνας στην πατρίδα σου.
Προσαρμόζεις τις τιμές πάνω του και άρα σημαίνει ότι θ' αναγκαστείς να προσαρμοστείς και εσύ ο ίδιος στις προδιαγραφές που συνεπάγονται αυτές οι προσαρμογές. Προδιαγραφές δεν έχει μόνον ο πελάτης, αλλά κι αυτός που τον εξυπηρετεί.
Για αυτό όλοι περιμένουν τον οποιοδήποτε μοιάζει με τουρίστη σε διακοπές (17 εκατομμύρια τους ανεβάζει το αρμόδιο υπουργείο, χωρίς να λογαριάσει την πραγματική οικονομική κατάσταση αγεληδόν μετακινούμενων μαζών από ανατολικές χώρες), που ελπίζουν να τους ξελασπώσει...
Δεν έγινε όμως ούτε ένα νέο εργοστάσιο στην επαρχία. Δεν έγινε ούτε μία αναπτυξιακή προσπάθεια. Τόνοι χρημάτων ξοδεύτηκαν σε ηλιθιότητες μιας ανάπτυξης μόνο τουριστικού προσανατολισμού. Καρέκλες, κρεβάτια και ψευδοροφές πρώην σταύλων έγιναν τα χρήματα της Ε.Ε..
Ολόκληρη η Ελλάδα έγινε ένα μη παραγωγικό ξενοδοχείο. Άρχισε να δραστηριοποιείται στην πιο πρόστυχη και αναξιοπρεπή οικονομική δραστηριότητα. Τη "βιομηχανία" του τουρισμού. Την ίδια βιομηχανία που έχει η Μπανγκόκ, το Πουκέτ και άλλα διάσημα θύματα του ιμπεριαλισμού. Τα χρήματα, που έπρεπε να γίνουν επενδύσεις, μετατράπηκαν σε μια τεράστια νέον πινακίδα τύπου "Ανοίξαμε και σας περιμένουμε".
Το σύνολο της επαρχίας αυτήν τη στιγμή "περιμένει". Σταυρώνει τα χέρια και περιμένει.
Περιμένει τον τάχα πλούσιο τουρίστα να αισχροκερδήσει εις βάρος του, γιατί απλούστατα δεν βγαίνει αλλιώς. Δεν μπορεί η ανάπτυξη σ' αυτήν την κλίμακα να γίνει αποδοτική και δίκαιη. Όταν περιμένεις από μερικά σαββατοκύριακα να ζήσεις ολόκληρο τον χρόνο, δεν έχεις άλλη επιλογή από την αισχροκέρδεια.
Δεν έχεις άλλη επιλογή από την εκμετάλλευση. Την εκμετάλλευση ακόμα και των εργαζομένων που απασχολεί ο ίδιος. Πώς θα πληρώσει ασφάλεια σ' αυτούς που απασχολεί; Εδώ οι επιχειρηματίες δεν μπορούν να ασφαλίσουν τους εαυτούς τους, θα ασφαλίσουν τους άλλους;
Τα "πακέτα" της Ε.Ε. τέτοιου είδους επενδύσεις έγιναν. Έβαλαν τους επαρχιώτες σε τουριστικές τρύπες να στήνουν ενέδρες σε όποιον τουρίστα έχει την ατυχία να βρεθεί μπροστά τους. Το νέο αρματολίκι και κλεφτιλίκι των βουνών και των παραλιών. Των δήθεν ξενοδόχων που δεν ξέρουν τη δουλειά και περιμένουν από τα ξένα τουριστικά γραφεία να τους κουβαλήσουν πελάτες, που όμως τα ίδια θα επιλέξουν.
Άλλος έχει τρία κρεβάτια και περιμένει τα τριήμερα. Άλλος έχει δύο τραπέζια και περιμένει τα ίδια. Πέντε ξαπλώστρες και δύο ομπρέλες θεωρείται σήμερα τουριστική επιχείρηση, η οποία υποχρεούται να έχει ταμειακή μηχανή. Μεγάλες "επενδύσεις". Βάπτισαν τα πρώην μπακάλικα και τα χάνια ντελικατέσεν και σαλέ και έβαλαν φουκαράδες να κάνουν τους τουριστικούς επιχειρηματίες.
Άνθρωποι που μπορούν με τα χέρια τους να λιώνουν την πέτρα στα δικά τους καρπερά χωράφια, κάθονται πίσω από έναν πάγκο 20 ώρες μέρα νύχτα και προσπαθούν να βγάλουν μεροκάματο πουλώντας σπίρτα, τσιγάρα κι ότι άλλο πλαστικό μπινελίκι νομίζουν πως θα τραβήξει την προσοχή του αφελή τουρίστη.
Τα περίπτερα και τα μικρομάγαζα που κάποτε αφορούσαν τους ανάπηρους πολέμου και τους πάσης φύσεως αναξιοπαθούντες της κοινωνίας, έγιναν επιχειρηματικά φιλέτα τα οποία απαιτούν πολιτικό μέσον για να πάρει κάποιος "ευνοημένος" την άδεια τους.
Τρομερή οικονομία. Ανεβασμένοι οι δείκτες της επιχειρηματικότητας. Χιλιάδες νέοι επιχειρηματίες. Η Ελλάδα σε τροχιά ανάπτυξης. Όλοι στόχευαν στην τουριστική ανάπτυξη του τόπου τους.
Στόχευαν στις τσέπες των ξένων τάχα πλούσιων τουριστών που θα κατέκλυζαν τον τόπο, άσχετα αν καθημερινά ροκάνιζαν μόνο τις τσέπες των συμπατριωτών τους με την ακρίβεια. Το πρώτο πράγμα που έγινε τελικά, ήταν να μεταφερθεί χωρίς καμία άλλη προϋπόθεση το κόστος ζωής της Αθήνας στην επαρχία. Χωρίς να υπάρξει μετακίνηση της απασχόλησης ή κάποιου άλλου παράγοντα της οικονομίας στην επαρχία, μεταφέρθηκε το κόστος ζωής του κέντρου. Γιατί; Γιατί όλοι ήθελαν ν' "αναπτυχθούν".
Όλοι επένδυαν στους πλούσιους ξένους ή τους Αθηναίους τουρίστες, που θα επισκέπτονταν τον τόπο τους. Μέσα σε λίγες μέρες σε πόλεις με προβληματικές έως ανύπαρκτες οικονομίες και στις οποίες ο μέσος μισθός των ελαχίστων θέσεων εργασίας σπάνια ξεπερνούσε τα 500 ευρώ, ο καφές στις καφετέριες έπιασε τις τιμές του Κολωνακίου των 5 ευρώ...
Η τοπική αυτοδιοίκηση ήταν η άμεσα υπεύθυνη γι' αυτό το πρωτοφανές κύμα ακρίβειας. Γιατί;
Γιατί περίμενε επίθεση τουριστών και βάση αυτού του δεδομένου λειτουργούσε.
Προσανατολίζοντας την επαρχία σε τέτοιου είδους αβέβαιη οικονομική δραστηριότητα, την κάνουν κερδοσκοπική. Όταν όμως κερδοσκοπείς, είναι βέβαιον ότι θα πέσεις κι εσύ θύμα κερδοσκοπίας.
Όταν περιμένεις τον Αθηναίο για να του πουλήσεις υπηρεσίες σε τιμές Αθήνας, θα πρέπει να περιμένεις επίθεση της Αθήνας. Προσαρμόζεις τις τιμές πάνω του, αλλά αυτό σημαίνει ότι μεταφέρεις το κόστος ζωής της Αθήνας στην πατρίδα σου.
Προσαρμόζεις τις τιμές πάνω του και άρα σημαίνει ότι θ' αναγκαστείς να προσαρμοστείς και εσύ ο ίδιος στις προδιαγραφές που συνεπάγονται αυτές οι προσαρμογές. Προδιαγραφές δεν έχει μόνον ο πελάτης, αλλά κι αυτός που τον εξυπηρετεί.
Για αυτό όλοι περιμένουν τον οποιοδήποτε μοιάζει με τουρίστη σε διακοπές (17 εκατομμύρια τους ανεβάζει το αρμόδιο υπουργείο, χωρίς να λογαριάσει την πραγματική οικονομική κατάσταση αγεληδόν μετακινούμενων μαζών από ανατολικές χώρες), που ελπίζουν να τους ξελασπώσει...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου