ΧΡΟΝΙΑ ΚΑΤΑΣΤΑΣΗ...

Στη χώρα μας η οικονομική κρίση έδειχνε τα σημάδια της εδώ και δεκαετίες. Όλοι που είχανε νοημοσύνη βλέπανε τη διαφθορά και την οικονομική διαπλοκή να γιγαντόνονται, παράνομες συντάξεις σε πλήθος επιτήδειων, σκόπιμη φοροδιαφυγή, αναξιόπιστοι ελεγκτικοί μηχανισμοί, αναξιοκρατικοί διορισμοί, παχυλές αμοιβές σε ημετέρους, κομματικά ρετιρέ ισχυρών συνδικάτων, καρτέλ πολιτικών - επιχειρηματιών - τραπεζών - Μ.Μ.Ε.).

Τα κόμματα εξουσίας, εναλλάξ το ΠΑΣΟΚ και η ΝΔ, είχαν κατορθώσει να έχουν ως υποχείρια τους τις τρεις εξουσίες (Νομοθετική, Εκτελεστική, Δικαστική) των οποίων τις κεφαλές άλλαζαν κατά το δοκούν, διατηρώντας έτσι απόρθητο το φρούριο της αλήθειας.

Ολα αυτά για τη διατήρηση αλώβητου του πελατειακού κράτους.

Αν και είχαμε χρόνο να διορθώσουμε τα κακώς κείμενα, αν και είχαμε συχνές αναφορές από την Ε.Ε. στα κακώς διαπραττόμενα της χώρας μας, οι μεταπολιτευτικές κυβερνήσεις βυθίζονταν όλο και πιο βαθιά στα χρέη με τα δάνεια, τα ομόλογα κ.ά. Και φυσικά, με την πολιτική αδιαφορία, τους φρούδους προεκλογικούς λόγους και το εγκληματικό "άστο γι' αργότερα"...

Εδώ που τα λέμε τρεις υπήρξαν οι βασικοί φταίχτες της κατάρρευσης μας:

Oι κυνικοί και τυχάρπαστοι πολιτικοί των κομμάτων εξουσίας, τα ισχυρά εργατικά
κομματοκρατούμενα συνδικάτα και οι νταβατζο-καναλάρχες που κρατούν ακόμη και σήμερα, σε ομηρεία τη δημόσια ζωή.

Ποιος από αυτούς τους τρεις φορείς νοιάζεται πραγματικά για το δημόσιο χρέος της χώρας;

Ποιος ενδιαφέρεται να γίνουν πράξη οι αναγκαίες μεταρρυθμίσεις, ώστε να ορθοποδήσουμε και να βγούμε από την κρίση;

Ουσιαστικά κανείς τους.

Σήμερα όλοι επιθυμούμε να αποκαλύπτεται η πραγματικότητα. Ωστε και να ξεκαθαρίζει από ενωρίς το τοπίο και να μην επαναλαμβάνονται σκηνικά αδιαφάνειας, συγκάλυψης και απόκρυψης των πράξεων ενός συστήματος που ουσιαστικά καταχράστηκε την εντολή που του έδινε ο λαός.

Να ελπίσουμε πως σήμερα τουλάχιστον που βιώνουμε τις συνέπειες μιας συστημικής κρίσης που ολοένα βαθαίνει, ολοένα γίνεται πιο απάνθρωπη, προέχει η ανάγκη για επιβίωση, αλλά και από την άλλη η απόλυτη απαξίωση, η σχεδόν εχθρική του λαού προς το πολιτικό σύστημα, θα συντελέσουν ώστε η κοινωνία των πολιτών χειραφετημένη από την πολιτική επιτέλους να "πατήσει πόδι" και να πάρει τα πράγματα στα χέρια της;