ΠΑΙΔΕΙΑΣ ΠΑΘΗ...

Πριν καν ξεκινήσουν τα μαθήματα για τη νέα σχολική χρονιά, νάσου απεργίες των εκπαιδευτικών, μετά από ένα καλοκαίρι διακοπών...

Δεν είναι η πρώτη χρονιά που γίνεται αυτό. Δυστυχώς, ούτε η τελευταία.

Η δημόσια Ελληνική παιδεία με όσες μεταρρυθμίσεις κι αν γίνουν, οδηγείται σε πλήρη απαξίωση του πραγματικού της ρόλου.

Δεκαετίες τώρα το σχολείο αποτελεί αναγκαίο κακό, όπως αναγκαίο κακό είναι και το (υποχρεωτικό πια) πέρασμα από το φροντιστήριο για τον μαθητή που θέλει να φτάσει στην τριτοβάθμια εκπαίδευση. Ακόμη και μαθητές του δημοτικού σχολείου αρχίζουν πρόωρα φροντιστήριο...

Το  πανεπιστήμιο δεν κάνει τίποτε άλλο παρά να εφοδιάζει πια την κοινωνία μας με πλήθος ανέργους πτυχιούχους χωρίς γνώσεις και αξία στην αγορά, πέρα από τη φροντίδα για τις εντός του συντεχνίες "καθηγητών".

H ανεργία στους νέους είναι άνευ προηγουμένου (έφτασε ν' αγγίζει το 50%). Ετσι κάθε σταδιοδρομία είναι αμφίβολη, με μόνη επιτυχημένη εκείνη του πολιτικού ή οικογενειακού μέσου (κόρη Πολύδωρα κ.λπ.).

Η ασθενής Παιδεία μας βιώνει μια κατάσταση μη αναστρέψιμη. Τα δε κόμματα εξουσίας την εκμεταλλεύονται ασύστολα μη προτείνοντας σε εθνικό επίπεδο τρόπους διόρθωσης.

Το χειρότερο είναι ότι η εκπαίδευση του μέλλοντος σε πολλές χώρες της Ε.Ε., ήδη έχει αρχίσει. μαθήματα και τρόπος διδασκαλίας αλλάζουν και προσαρμόζονται στις σύγχρονες τεχνολογικές απαιτήσεις. Η δε ευαισθητοποίηση των πολιτών στα καυτά επίκαιρα θέματα ξεκινά πρώτα από το σχολείο. Η απαρχαιωμένη ύλη συνεχώς αντικαθίσταται, ενώ η ενημέρωση για τα νέα επαγγέλματα είναι διαρκής τη στιγμή που δημιουργούνται λόγω της κρίσης πρωτοφανή και άγνωστα επαγγέλματα.

Όσο για μας, θα συνεχίσουμε να διαπληκτιζόμαστε ακόμη για να πετύχει το κόμμμα την τοποθέτηση κομματικού διευθυντού ακόμη και στο τελευταίο σχολείο της επικράτειας...