Δευτέρα 9 Ιουλίου 2012

ΠΟΛΕΜΟΣ ΧΡΩΜΑΤΩΝ...

Λέει ένας όμορφος Γαλλικός μύθος πως στην φύση τα χρώματα συγκεντρώθηκαν μια μέρα για να κρίνουν ποιο είναι το δυνατότερο, να το ανακηρύξουν βασιλιά τους.

Άρχισαν λοιπόν να μαλώνουν. Το καθένα υποστήριζε πως αυτό είναι το σπουδαιότερο, το ομορφότερο, το χρησιμότερο...

- Το πράσινο έλεγε πως είναι το σημαντικότερο, αφού αυτό εκπροσωπεί τη ζωή και την ελπίδα των ανθρώπων. Στο κάτω - κάτω, έλεγε πως είναι αυτό που βάφει το χορτάρι, τα δέντρα με τα φυλλώματά τους, τη φύση. Χωρίς εμένα, υποστήριζε, τα ζώα θα πέθαιναν αφού δεν θα υπήρχε τίποτε στον κάμπο για να φάνε. Ρίξτε μια ματιά στη γη και θα καταλάβετε...

- Το γαλάζιο αντιπρότεινε σε όλους να στραφούν προς τον ουρανό, ή να δουν τα βάθη των ωκεανών. Το νερό των ωκεανών, είπε, είναι η βάση της ζωής, ενώ ο ουρανός προσφέρει την πολύτιμη αναπνοή, ειρηνεύει τα πνεύματα και χαρίζει γαλήνη...

- Το κίτρινο χαμογέλασε υποστηρίζοντας με τη σειρά του πως αυτό είναι που φέρνει στους ανθρώπους το γέλιο, τη χαρά, τη θέρμη. Απόδειξη; Κίτρινο χρώμα έχει ο Ήλιος, τα αστέρια και η Σελήνη. Κάθε φορά που αντικρίζει κάποιος ένα ηλιοτρόπιο αισθάνεται ευτυχισμένος, κατέληξε...

- Το πορτοκαλί πήρε το λόγο σκεπάζοντας με τη φωνή του τις ενστάσεις των άλλων. Ισχυρίστηκε πως είναι το χρώμα της υγείας και της δύναμης. Ίσως ο κόσμος να έρχεται λιγότερο σε επαφή μαζί του, όμως αυτό καλύπτει τις βασικότερες  ανάγκες του ανθρώπου. Μεταφέρω μέσα μου τις πιο σημαντικές βιταμίνες. Σκεφθείτε τα καρότα, τις κολοκύθες, τα πορτοκάλια, τα μάνγκο, τις παπάγιες. Δεν με βρίσκετε πάντα και παντού, αλλά όταν χρωματίζω με την παρουσία μου τον ουρανό την αυγή ή το δείλι, την ομορφιά εκείνη κανένα άλλο χρώμα δεν τη φτάνει...

- Το κόκκινο που δεν μιλούσε μέχρι τότε, πήρε το λόγο και είπε πως αυτό πρέπει να γίνει αρχηγός, διότι είναι το αίμα της ζωής. Είναι το χρώμα του κινδύνου, της γενναιότητας. Είναι πάντα προετοιμασμένο για οποιαδήποτε κήρυξη πολέμου. Χωρίς την παρουσία μου, η γη θα ήταν άδεια σαν το φεγγάρι, είπε. Και επειδή εγώ εκφράζω το πάθος, τον έρωτα, το κόκκινο τριαντάφυλλο, το αλεξανδρινό, την παπαρούνα, είμαι η ζωή της ζωής...

- Το πορφυρό με τη σειρά του, ισχυρίστηκε πως αυτό, όντας το χρώμα των βασιλέων, της εξουσίας και της σοφίας, πρέπει να ηγηθεί των άλλων χρωμάτων...

Τελικά μίλησε και το λουλάκι. Υποστήριξε πως είναι το χρώμα της σιωπής και άρα το ισχυρότερο όλων. Εκπροσωπώ τη σκέψη και το στοχασμό, τη σκιά του σούρουπου και τα βάθη του νερού. Με χρειάζεστε για την ισορροπία σας, για την αντίθεση και την εσωτερική γαλήνη σας, είπε...

Ο καβγάς άρχισε να στρέφεται σε χάβρα, ώσπου μια αστραπή διέσχισε τον ουρανό ακολουθούμενη από ένα δυνατό κεραυνό. Μια βροχή άρχισε να πέφτει ραγδαία.

Φοβισμένα τα χρώματα κούρνιασαν το ένα δίπλα στο άλλο. Άρχισαν να τρέμουν. Τότε μίλησε η βροχή:

- Ανόητα! είπε. Όλη μέρα φλυαρείτε προσπαθώντας το καθένα σας να κυριαρχήσει πάνω στα άλλα. Και αγνοείτε ότι υπάρχετε για ένα ειδικό σκοπό, μοναδικό και διαφορετικό. Εκεί είναι και η ομορφιά  σας. Ενώστε τα χέρια σας, λοιπόν, και ακολουθείστε με...

Και έτσι έκαναν τα χρώματα. Η βροχή τους ξαναμίλησε:

- Από δω και πέρα όταν θα έρχομαι στη Γη, το καθένα σας θα ανεβαίνει στον ουρανό για να σχηματίζετε όλα μαζί ένα πανέμορφο ουράνιο τόξο. Μόνο τότε θα μπορείτε να συμβιώνετε αρμονικά.

Το ουράνιο τόξο θα αποτελεί για το μέλλον όλης της γης ένα σημάδι αισιοδοξίας και ελπίδας. Και κάθε φορά που εγώ θα ξεπλένω τον κόσμο, θα με συνοδεύετε μετά εσείς για να θυμίζετε ότι οι άνθρωποι οφείλουν να εκτιμούν και να βοηθούν ο ένας τον άλλο...

Δεν υπάρχουν σχόλια: