ΕΞΑΡΣΗ ΤΩΝ ΒΙΑΙΩΝ ΑΚΡΩΝ...

Δεκαετίες τώρα βλέπουμε τους πολιτικούς να συντηρούν την εκλογική τους πελατεία με σκανδαλώδη προνόμια, διορισμούς, επιδόματα, τερατώδη ανοχή στην φοροδιαφυγή, σε πολεοδομικές παραβάσεις, ατιμωρησία στους πάντες ακόμα και αν τους έπιαναν την ώρα που έκλεβαν...

Η ανεπάρκεια του πολιτικού συστήματος, η αδυναμία συγκρότησης ενός αποτελεσματικού κράτους που θα στηρίζει τους πολίτες και θα εφαρμόζει τους ψηφισμένους νόμους χωρίς εξαιρέσεις και παραθυράκια, η προβληματική απονομή της δικαιοσύνης και η αθρόα, ανεξέλεγκτη κι αχρείαστη  προσέλευση εκατοντάδων χιλιάδων λαθρομεταναστών στη χώρα εξαιτίας της παντελούς απουσίας μεταναστευτικής πολιτικής δημιούργησαν ένα εκρηκτικό μίγμα, η ανάφλεξη του οποίου ήταν θέμα χρόνου αν κάποια στιγμή στράβωναν τα πράγματα.

Και η στιγμή αυτή ήρθε όταν η Ελληνική κοινωνία μπήκε στη δίνη της ύφεσης, της ανέχειας και της απελπισίας με εξαιρετικά βίαιο και απότομο τρόπο και ως κορυφαία ζητήματα αναδείχθηκαν η υψηλή ανεργία, η έντονη οικονομική δυσπραγία και η ραγδαία αύξηση της ξενόφερτης εγκληματικότητας.

Το Ελληνικό πολιτικό σύστημα (κυρίως τα δύο πρώην μεγάλα κόμματα εξουσίας, διότι η Αριστερά συνήθιζε να πετροβολά εκ του ασφαλούς αρνούμενη σχεδόν τα πάντα), στάθηκε αδύναμο και ανίκανο να αναγνώσει νωρίς τα μηνύματα, να κάνει την αυτοκριτική του και να επιχειρήσει να αλλάξει, αλλάζοντας και τη χώρα, με τη χάραξη και την αποτελεσματική υλοποίηση συγκεκριμένων πολιτικών που θα έδιναν πειστικές λύσεις.

Ακόμη και να επιβάλλει την τάξη όταν οι στιγμές το απαιτούσαν. Πολλά τα παραδείγματα αυτής της πολιτικής ανεπάρκειας, που έφεραν την κατάσταση στα όρια και αποθράσυναν κάθε λογής ταραξίες κι "επαναστάτες", με την χρήση της βίας σε κάθε της μορφή (σωματική, ψυχολογική, λεκτική) να αποενοχοποιηθεί από ένα μεγάλο διαστρωματωμένο τμήμα της Ελληνικής κοινωνίας και να αποτελέσει στοιχείο της καθημερινότητάς της...

Σε παράθυρα τηλεοπτικών σταθμών. Σε γήπεδα. Σε πανεπιστήμια και σε σχολεία. Σε κεντρικούς δρόμους πόλεων, αεροδρόμια και λιμάνια με πρόσχημα θιγμένα συντεχνιακά συμφέροντα. Σε διαδηλώσεις. Σε σπίτια. Μέσα και έξω από τη Βουλή.

Όλα αυτά για να μην έχουν το περίφημο πολιτικό κόστος και να συνεχίσουν να βρίσκονται στην εξουσία, γιατί εκεί γίνεται το μεγάλο φαγοπότι...

Τώρα βλέπουμε όσους θέλουν να ρίξουν τα "διεφθαρμένα" καθεστώτα να προτείνουν τριτοκοσμικές λύσεις που αντέγραψαν από άλλες αποτυχημένες χώρες και να μιλάνε για διαγραφή του χρέους, κρατικοποιήσεις, κοινωνικοποιήσεις, ένταξη των μεταναστών (ανεξαιρέτως;) στην κοινωνία, ουσιαστικά έναν αυτόνομο δρόμο εκτός Ευρώπης και έναν ουτοπικό "αριστερό παράδεισο" που όλοι θα τον θέλαμε αν δεν γνωρίζαμε με μαθηματική ακρίβεια την κατάληξή του...

Όταν σε μια κοινωνία υπάρχουν δουλειές, ικανοποιητικές αμοιβές, ανάπτυξη, προοπτική και ελπίδα και όχι ανασφάλεια και φόβος και ταυτόχρονα, ένα αποτελεσματικό κράτος πρόνοιας τότε οι όποιες ακραίες φωνές μπαίνουν αναπόφευκτα στο περιθώριο.

Αν οι εκπρόσωποι των κομμάτων δεν ρίξουν τους τόνους και αν δεν επιχειρήσουν με ειλικρίνεια να βρουν κοινά σημεία συνεννόησης, προτάσσοντας το εθνικό συμφέρον, που απαιτεί τη ριζική ανασυγκρότηση της χώρας και όχι τη μικροπολιτική τους κακομοιριά και επιβίωση, υπάρχει σοβαρός κίνδυνος η Eλληνική κοινωνία να στρέφεται ολοένα και περισσότερο σε πολιτικούς σχηματισμούς που αντιπροσωπεύουν ακραίες και "αντιδημοκρατικές" συμπεριφορές.

Αφού οι πολίτες - ψηφοφόροι μπούχτισαν λαπάδες. Σιχάθηκαν να ακούνε τα ίδια φθαρμένα ονόματα κι οικογενειοκρατίες στα τσιφλίκια τους δεκαετίες τώρα, όπως βαρεθήκανε, δεν θέλουε υποψήφιους βουλευτές πρώην αθλητές, τραγουδιστάδες, μανεκέν δημοσιογραφούντα τσιράκια διαπλεκόμενων αφεντικών, κλπ κενότητες επειδή απλά φέρνουν ψήφους από τους χαχόλους θαυμαστές τους.

Τι ξέρουν από αληθινή πολιτική αυτοί;

Τι μπορεί να ελπίζει ο καθείς πολίτης από δαύτους και τις ιδέες τους;

Μετά εκπλήσεστε για την βίαιη έξαρση των άκρων;