ΥΠΟΜΟΝΗ...

Μια επίσκεψη σε ένα ιατρείο αρκεί για να σας πείσει για το τι πραγματικά συμβαίνει σε αυτήν τη χώρα.

Ανθρωποι της δουλειάς, μεσόκοποι, αλλά και της τρίτης ηλικίας, αναγκάζονται τώρα πια να πληρώνουν τις επισκέψεις τους στον γιατρό, τη συμμετοχή τους στα φάρμακα, τον αέρα που αναπνέουν...

Και οι συζητήσεις που γίνονται στον προθάλαμο του ιατρείου, αποτυπώνουν τη νεοελληνική αφασία της ψυχολογικής συντριβής της οικονομικής κρίσης, των επαχθών μέτρων, της γερμανοποίησης της ζωής μας...

Είναι πραγματικά άξιο θαυμασμού και επαίνου πώς αυτοί οι άνθρωποι του μόχθου και οι απόμαχοι της ζωής δέχονται με όση υπομονή τους έχει απομείνει τη λεηλάτηση των εισοδημάτων τους και της ζωής τους.

Οι περισσότεροι με ένα γλυκόπικρο χιούμορ αντιμετωπίζουν την πραγματικότητα, ενώ οι λέξεις γίνονται πικρές και αποπνικτικές όταν μιλούν για τον πολιτικό κόσμο.

Θρύψαλα και κομμάτια μιας ζωής, συνθέτουν ένα ιδιόμορφο παζλ της Ελληνικής κοινωνίας, η οποία αντέχει πια οριακά, φοβάται το μέλλον, αγανακτεί με το παρόν...

Και σαν να μην έφταναν όλα αυτά οι εμπνευστές της τραγωδίας, δίχως ένα ίχνος αυτοκριτικής ετοιμάζονται για νέα επικοινωνιακά και ξινά τερτίπια, αγνοώντας τη χαρμολύπη αυτών των ανθρώπων. Και των υπόλοιπων που απαρτίζουν τον πληθυσμό της χώρας.

Και αδιαφορούν λες για την τιμωρία της Ιστορίας...

Ετσι η ζωή τραβά την ανηφόρα, από πολίτες που δεν γοητεύονται πια από φαφλατάδες πολιτικούς, που με πέτσινα λόγια και ανεκπλήρωτες υποσχέσεις τους οδήγησαν στον ενταφιασμό των ονείρων τους...