ΦΙΛΑΝΘΡΩΠΙΚΑ BAZAAR...

Για τις διαλυμένες κοινωνικές δομές, για ανθρώπους που δεν έχουν να φάνε, που κοιμούνται στο δρόμο, που βρίσκονται στα όρια της ζωής. Που πολλοί τους θυμούνται τέτοια εποχή.

Είναι μια εικόνα που για όλα τα μέσα ενημέρωσης πουλάει αυτές τις γιορτινές μέρες. Κάθε φορά που έρχονται τα Χριστούγεννα ή το Πάσχα, αρέσκεται ο κόσμος να κάνει φιλανθρωπίες, έτσι για να σώσει την ψυχή του για όλη την υπόλοιπη χρονιά...

Όμως αν κάτσει και το σκεφτεί κανείς όλο αυτό το σκηνικό, θα βάλει τα γέλια.

Συνιθισμένη η σκηνή με τις χοντρές καλοταϊσμένες δήθεν φιλάνθρωπες κυράτσες, που βγαίνουν στα κανάλια και τις εφημερίδες στολισμένες με χρυσά και διαμάντια και ζητούν από τον κόσμο να δώσει τον οβολό του για να σωθούν κάποιοι συνάνθρωποι μας.

Η πιο προσφιλή τους μέθοδος να οργανώνουν πολλά μα πολλά bazaar και να καλούν τον κόσμο να αγοράσει πανάκριβα μερικά τυλιγμένα χαρτιά, κολλημένα ξυλάκια ή χρωματισμένες πέτρες, που τα έσοδα θα πάνε σε φτωχούς που έχουν ανάγκη δήθεν, χωρίς ποτέ κανείς να μαθαίνει ποιοί είναι πράγματι οι αναξιοπαθούντες και ιδίως τι εθνικότητα έχουν.

Άλλο να ταίζεις για λίγο έναν απολυμένο ή μια γριά ανήμπορη που δεν μπόρεσε να πάρει σύνταξη γιατί ο κύρης της την κρατούσε στο σπίτι χωρίς να την αφήνει να δουλέψει, που μένουν στη γειτονιά σου και τους ξέρεις κι άλλο να ταίζεις τζερεμέ έναν άχρηστο ναρκωμανή ή έναν ξεπεσμένο γερο-μεθύστακα ή τον κάθε τυχαίο αλήτη αλλοδαπό νεαρό που θα φάει το απόγευμα και το βράδυ θα σε ληστέψει ή θα σε σκοτώσει για λίγα ευρώ ή ένα κινητό και θα εξαφανιστεί σε άλλη πόλη με άλλο όνομα χωρίς χαρτιά...

Πρώτα ξεβρωμέζεις τον τόπο σου από τα άχρηστα στόματα και χέρια (δήθεν "εργατικά" που ποτέ δεν δουλεύουν) και μετά φροντίζεις τους δικούς σου πραγματικά έχοντες ανάγκη, πρώτα με τα προσωπικά σου μέσα και μετά κάνοντας εράνους και λοιπά...

Όταν μαζεύονται πολλοί τέτοιοι, οι πόροι δεν φτάνουν για όλους

Όσο για τις φιλάνθρωπες/ους, το κομμάτι τους κάνουν και συνήθως δε βάζουν ποτέ το χέρι στην τσέπη αυτοί...

Από άλλους ζητούνε πάντα να πληρώσουν και με ιδιαίτερη επιμονή που δεν εξηγείται.

Τα κροκοδείλια δάκρυα από μακριά είναι και συγκινητικά και εύκολα, μπροστά στις κάμερες.

Όταν βγάζουν όμως την ουρά τους έξω οι εμπλεκόμενοι, τουλάχιστον να μην το παίζουν και τεθλιμμένοι συγγενείς "αναξιοπαθούντων" ανωνύμως κι αορίστως, στον δρόμο κυκλοφορούμε και ξέρουμε ποιοί πεινούνε και ποιοί επωφελούνται...