ΠΑΝΕΠΙΣΤΗΜΙΑΚΟ ΑΣΥΛΟ...

Η συμφωνία για την τριτοβάθμια εκπαίδευση επιτεύχθηκε. Ο νόμος πλαίσιο πέρασε. Και πέρασε θριαμβευτικά.

Με βασικό στοιχείο στο νόμο πλαίσιο την πλήρη κατάργηση του πανεπιστημιακού ασύλου, ένα θέμα ταμπού για την Ελλάδα, κολλημένο με όσα έλαβαν χώρα κάποτε στα 60'ς κι αυτά που διαδραματίστηκαν το '73 στο Πολυτεχνείο με την εισβολή των τάνκς.

Στις αρχές της δεκαετίας του '60, δεκαετία αλλαγών στην κοινωνία και στην παιδεία, τότε που το αίτημα για 15% συνοδεύτηκε από τον αγώνα για περισσότερη δημοκρατία, ενώ το σπουδαστικό τμήμα της ασφάλειας υπονόμευε κάθε ίχνος δημοκρατίας μέσα στους πανεπιστημιακούς χώρους, άρχισε να χτίζεται η νέα φοιτητική απαίτηση για κατοχύρωση του πανεπιστημιακού ασύλου.

Το άσυλο τότε όπως και τα πρώτα χρόνια της μεταπολίτευσης, αποτέλεσε μια εγγύηση δημοκρατίας για τους νέους που εύρισκαν απέναντί τους όσους τους φοβόταν για τον δυναμισμό, την ορμή και την πρωτοπορία που κουβαλάνε από τη φύση τους.

Σε μια κοινωνία που πορευόταν με ανασφάλεια προς ένα αβέβαιο μέλλον, το άσυλο χρησιμοποιήθηκε από διαφορετικές πλευρές και για διαφορετικούς λόγους, όχι πάντοτε χωρίς ιδιοτέλεια. Δεν έλειψαν εκείνοι που το πολέμησαν, όπως δεν έλειψαν και εκείνοι που το εκμεταλλεύτηκαν για σκοπούς αλλότριους από εκείνους που οδήγησαν στην καθιέρωσή του.

Τα πανεπιστήμια κατέληξαν άντρα ανελευθερίας, πνευματικής αγκύλωσης, αληθινού φασισμού κάθε βαρεμένου με "προοδευτικό" επίχρισμα, αδιαφανής καταβόθρα κονδυλίων και χώρος απροκάλυπτης βίας, σε βάρος όποιου δεν ήταν αρεστός...

Ή ορμητήριο καταστροφέων των γύρω μαγαζιών κι αυτοκινήτων σε κάθε "επαναστατική" επέτειο ή αφορμή.

Κι όταν η αστυνομία κυνηγούσε τους ταραξίες από τους γύρω δρόμους, αφού είχαν διαπράξει σωρεία πλημμελημμάτων και κακουργημάτων, μόλις πατούσαν το πόδι τους στα Προπύλαια ή στην είσοδο της Νομικής, οι αστυνομικοί σταματούσαν σε ένα αόρατο θεσμικό τείχος που τους θωράκιζε και τους αποθράσυνε.

Δεν ήταν λίγοι οι πολιτικοί και εξωθεσμικοί παράγοντες που έβαλαν χέρι για να περιοριστεί ο πραγματικός χαρακτήρας για τον οποίο καθιερώθηκε και δεν ήταν σπάνιες οι περιπτώσεις που το χρησιμοποίησαν ως και προκάλυμα του κοινού εγκλήματος, αναγκάζοντας σημαντικά τμήματα της κοινωνίας να αμφιβάλλουν για την αναγκαιότητά του.

Όταν δεν υπήρχε πανεπιστημιακό άσυλο το φοιτητικό κίνημα ήταν ακμαίο και ρωμαλέο. Όταν θεσμοθετήθηκε το άσυλο μετράπηκε σε κούνημα και πλέον σε βόθρο εκφασισμού και διαπλοκής.

Σήμερα με το νομοσχέδιο για την ανώτατη παιδεία το οποίο ψηφίστηκε με τη μεγαλύτερη δυνατή συναίνεση από τη Βουλή, μπορεί να έκλεισε ένας κύκλος ζωής του ασύλου και βοηθούσης της αδυναμίας συνεννόησης μεταξύ ακαδημαϊκής κοινότητας και επόσημης πολιτείας για την διαφύλαξη και προστασία του, να μπήκε σε αναστολή η ισχύς του.Ένα σημαντικό βήμα για να βγει η Ελληνική κοινωνία από τις αγκυλώσεις και τις εμμονές της μεταπολίτευσης...

Αυτό μαζί με τη συμμετοχή των φοιτητών στην διοίκηση των Πανεπιστημίων, που διάλυσε την πανεπιστημιακή παιδεία και την κατάντησε σε παροχέα χαρτιών χωρίς αντίκρυσμα, αλλλά με ανταλάγματα εν κρυπτώ. Για λίγους κομματικούς ευνοημένους και όχι για τη μεγάλη πλειοψηφία όσων σπουδάζουν πραγματικά.

Οι φοιτητοπατέρες είχανε γερό νταραβέρι με τον πρύτανη. Μέσω αυτού είχαν λόγω και στην εκλογή καθηγητών. Οι διδασκόμενοι έκριναν την επιστημονική επάρκεια, το ήθος κλπ του διδάσκοντος. Στην ουσία γίνονται διάφορες τράμπες και γραμμένη την είχαν την επιστημονική επάρκεια και το ήθος.

Το μόνο θέμα που μας απομένει τώρα είναι το να παρακολουθούμε τι ακριβώς θα γίνει στην αυστηρή τήρηση του . Η Παπαρήγα, ο Τσίπρας και οι συν αυτών της υπόλοιπης περιθωριακής αριστεράς, εξέφρασαν ήδη την επιθυμία τους στην παραβίαση, η την μη τήρηση του νόμου, θέλοντας τα ανώτατα εκπαιδευτικά ιδρύματα όχι για πραγματική εκπαίδευση αυριανών επιστημόνων, μα πεδίο για χαβαλέ αριστεροφασιστών, ορμητήριο αναρχικών, τρομοκρατών και ασύλου για λαθρομετανάστες...

Αλλά πάλι και μόνο για το θεωρητικό άσυλο μπορεί η ανάγκη για ελεύθερη διακίνηση των ιδεών ιδιαίτερα στους πανεπιστημιακούς χώρους να το επαναφέρει, μαζί με τους απαραίτητους όρους και κανόνες προστασίας και διαφύλαξής του όπως αρμόζει κι όχι όπως είχε καταντήσει με τους παραπάνω...