Πρέπει να γίνει κατανοητό από όλους και κυρίως από την Κυβέρνηση και όλα τα πολιτικά κόμματα ότι η κρίση είναι οικονομική - κοινωνική - πολιτική.
Τα πλήθη των "αγανακτισμένων" πολιτών στις κεντρικές πλατείες των μεγάλων πόλεων και τα διάφορα κινήματα ανυπακοής προειδοποιούν ότι πλέον βρισκόμαστε ενώπιον της χρεοκοπίας ενός πολιτικού συστήματος το οποίο βάσισε την αναπαραγωγή του στη λεηλασία του ιδιωτικού τομέα.
Ταυτόχρονα αναδεικνύεται και η ανεπάρκεια του σχεδίου σωτηρίας, καθώς η σταδιακή παραχώρηση σε ξένους παράγοντες του οικονομικού αυτεξουσίου της χώρας δεν μπορεί να αποτελεί λύση στο πρόβλημα. Με την πολιτική καμένης γης που ακολουθείται εδώ και καιρό στην αγορά, κανενός είδους ανάπτυξη δεν πρόκειται να υπάρξει στη χώρα.
Η ύφεση αναδεικνύεται πλέον ως το μεγαλύτερο πρόβλημα.
Η συρρίκνωση των εισοδημάτων με ταυτόχρονα επιβολή πλήθους από νέους φόρους.
Το κλείσιμο χιλιάδων επιχειρήσεων. Η αυξημένη ανεργία
Οδηγούν με μαθηματική ακρίβεια σε δρόμους χωρίς επιστροφή. Δεν μπορούμε να αναζητήσουμε τη λύση σε νέες δανειακές συμβάσεις, όχι για αναπτυξιακές ανάγκες αλλά για αποπληρωμή παλαιοτέρων τοκοχρεολυσίων.
Όσοι έπρεπε να επενδύσουν τόσα χρόνια δεν το έπραξαν. Τρώγανε γενναίες επιδοτήσεις και βγάζανε τα εργοστάσια στο εξωτερικό. Και μένει στους αληθινούς "πατριώτες" της μεσαίας τάξης, την μοναδική πραγματική οικονομία της χώρας, να το πράξει. Της αφαιρούν όμως και αυτή τη δυνατότητα, αφού τα κίνητρα για επενδύσεις από τους μικρούς ή μεσαίους είναι στην ουσία ανύπαρκτα.
Η πολιτική του μνημονίου που έχει ακολουθηθεί έως τώρα δίνει έμφαση στην περικοπή του ελλείμματος και όχι στην ενίσχυση της αναπτυξιακής προοπτικής. Το μεσοπρόθεσμο πρόγραμμα δεν αποτελεί λύση στην αντιμετώπιση του οικονομικού προβλήματος. Σε μεγάλο βαθμό κατοπτρίζει μία στρεβλή ανάγνωση της ελληνικής πραγματικότητας, όπου αποτυχημένα στο εξωτερικό μοντέλα αναβαπτίζονται στην Ελληνική κρίση χρέους και προωθούνται ως "μαγικές συνταγές".
Η κοινωνία και η αγορά δηλώνει την κόπωσή της από τις συνεχείς επικαιροποιήσεις του μνημονίου και την οργή της για την κατάσταση στην οποία έχει περιέλθει η χώρα.
Οι πολιτικοί μας ταγοί τους οποίους όμως εμείς εκλέγουμε και αυτοί στη συνέχεια εκμεταλεύονται συνειδητά την εμπιστοσύνη μας ώστε να μας περιορίζουν σε στεγανά και κλισέ. Για να μας κουνάνε επειτα το δάχτυλο απειλητικά για το πως πρέπει να ζούμε, να κινούμαστε, ακόμα και να πεθαίνουμε στην ίδια μας την πατρίδα.
Στο χέρι μας είναι να τολμήσουμε κάποτε να τους πούμε χωρίς παροξυσμούς ότι το μεγαλύτερο μερίδιο ευθύνης το έχουν αυτοί διαχρονικά και οτι δεν είναι μόνο ανίκανοι, αλλά ενδεχομένως και δόλιοι στην πολιτική τους...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου