Η ΣΥΝΗΘΕΙΑ ΤΟΥ ΔΙΚΟΜΑΤΙΣΜΟΥ...

Ως τώρα υπήρχαν μέρη πληθυσμού που είχαν την αίσθηση ότι ανήκαν εξ ορισμού σε μια πολιτική οικογένεια. Υπάρχουν άνθρωποι που ακόμη ψηφίζουν το ΠΑΣΟΚ γιατί οι πρόγονοί τους ψήφιζαν τον Βενιζέλο. Και άλλοι που δεν ξεκόλλησαν ποτέ από τη Δεξιά γιατί είχαν ρίζες σε φιλοβασιλικές οικογένειες του 19ου αιώνα! Με την ίδια νοοτροπία που διαχειρίζονται τα οικονομικά των κομμάτων τους, διαχειρίζονται και τα οικονομικά της χώρας τουλάχιστον τα κόμματα εξουσίας. Αν τα κόμματα δεν μπορούν να διαχειριστούν τα οικονομικά τους σωστά είναι καταδικασμένα να εκλείψουν και μαζί και η δημοκρατία και μαζί και εμείς που τόσα χρόνια στηρίζουμε αυτούς τους πολιτικούς και αυτά τα κόμματα. Είναι η θεωρία της εξέλιξης και δυστυχώς τα πράγματα είναι πολύ άσχημα για τη χώρα μας. Στο κάτω κάτω αν δεν μπορούν τα στελέχη των κομμάτων να συντηρήσουν ένα κόμμα πως αυτά τα ίδια στελέχη θα συντηρήσουν μία χώρα που βουλιάζει σε χρέη; Μέχρι στιγμής ο κόσμος αντιδρά σπασμωδικά, κυρίως με εκρήξεις οργής, οι οποίες είναι περισσότερο ένδειξη αμηχανίας πάνω σε θέματα προσωπικού συμφέροντος που θίγεται... Μπορεί να εξοργίζονταν με τις εκάστοτε κομματικές ηγεσίες αλλά στην κάλπη αναβίωνε το παραταξιακό κριτήριο και ψήφιζαν το κόμμα που εκπροσωπούσε την παράταξη. Σε γενικές γραμμές οι ψηφοφόροι για δεκαετίες εγκλωβίζονται σε τείχη που χτίσθηκαν με βασικά υλικά το συναίσθημα και την εχθρότητα προς τον αντίπαλο. Η τιμή της παράταξης με φόντο τα πολιτικά πάθη του μεσοπολέμου και αργότερα το μίσος του εμφυλίου, επιτρέπουν ακόμη στο ΠΑΣΟΚ και τη ΝΔ να συγκεντρώνουν αθροιστικά τους οκτώ στους δέκα ψηφοφόρους. Ανανεώνουν εναλλακτικά την παρουσία τους στην εξουσία. Αλλά ταυτόχρονα ενισχύουν και τα κληρονομικά χαρακτηριστικά τους. Η χώρα έχει ως τώρα δυο και τρεις πρωθυπουργούς με το ίδιο επώνυμο - συνώνυμο της μιας ή της άλλης παράταξης. Μετά το 1974 η παραταξιακή επιβίωση βάρυνε περισσότερο από το έργα και τις ημέρες των διαδοχικών ηγετών των δυο μεγάλων κομμάτων. Ή ακόμη και από το παρελθόν τους. Για το καλό της ΝΔ η βάση της υιοθέτησε την οικογένεια Μητσοτάκη. Για το καλό του ΠΑΣΟΚ ο κομματικός ιστός αποθέωσε τον αποσυνάγωγο του παπανδρεισμού, Κώστα Σημίτη. Θα συνεχιστεί το εκκρεμές της εναλλαγής δυο κομματικών στρατών; Ή θα το εξαφανίσει αλά Ιρλανδία η οργή των ψηφοφόρων; Μέχρι στιγμής τα προγνωστικά κλίνουν υπέρ των δυο κομμάτων. Έχουν φροντίσει να μην υπάρχει κάτι που τους απειλεί. Ποιο από τα λοιπά κόμματα μπορεί να ισχυριστεί ότι έχει κυβερνητικά χαρακτηριστικά; Ποιες είναι οι καινούργιες δυνάμεις που θα μπορούσαν να εμπνεύσουν ένα ρεύμα υπέρβασης του διπολικού σκηνικού; Ποια κοινωνικά ρεύματα θα στήριζαν τη φυγή προς το μέλλον; Οι απαντήσεις είναι μάλλον απογοητευτικές. Η Ιρλανδία είναι πολύ μακριά.. Ο κόσμος πρέπει να καταλάβει ότι τα δύο μεγάλα κόμματα ευθύνονται για την κατάσταση στην οποία βρισκόμαστε. Και τα υπόλοιπα θλιβερά αποκόμματα δεν έχουν τίποτα να προσφέρουν πέρα από ευκαιριακές διαμαρτυρίες όπως έκαναν ως τώρα... Σήμερα η χώρα βρίσκεται σε μια πρωτόγνωρη κατάσταση βρασμού που βιώνει λόγω κρίσης και μνημονίου, εν τούτοις κάθε ένας μπορεί να διαπιστώσει, η χώρα δεν βρίσκεται στα πρόθυρα γενικευμένης εξέγερσης, αλλά αντίθετα οι συνεχείς και πρόσφατες μαζικές κινητοποιήσεις έχουν προδιαγεγραμμένο τέλος και σχεδόν καμιά κεντρική επιλογή της κυβέρνησης δεν αναχαιτίστηκε, παρά τη διεκδικητική δυναμική που ανέπτυξαν τα συνδικάτα. Η εξήγηση εντοπίζεται κυρίως στην αδυναμία της ΝΔ να πείσει για τη δική της επάρκεια καθώς και στην πλήρη αδυναμία της Αριστεράς να προβάλλει πειστικά μια εναλλακτική λύση. Ελπίζει κανείς ότι θα αλλάξουν; Ας ψηφίσει αυτή τη φορά ο κόσμος άλλα κόμματα και νέους πολιτικούς σχηματισμούς, χειρότερα δεν μπορεί να είναι... Το κατά πόσον όλοι εμείς και ο καθένας μας ξεχωριστά έχει τη δύναμη αλλά και την υποχρέωση να φύγει από το στάδιο της απλής διαπίστωσης μίας κακής πραγματικότητας για την πατρίδα μας και να περάσει στο επόμενο δυσκολότερο αλλά πολύ ουσιαστικότερο επίπεδο συμμετοχής, συνεμπλοκής και συνδιαμόρφωσης σε κάτι καινούργιο. Ελλάδα με Δημοκρατία των ίδιων αρχών ισότητας, δικαιοσύνης και ευκαιριών για όλους ανεξαιρέτως τους πολίτες της και για ένα νέο πολιτικό προσωπικό που θα ξεπηδήσει μέσα από την κοινωνία και όχι από κομματικές και οικογενειακές φατρίες προκειμένου να εφαρμόσει και να υπηρετήσει αυτές τις αρχές. Μα ακούγοντας την κυρίαρχη άποψη κάποιων φίλων που ζούνε έξω, οι οποίοι απογοητευμένοι για την Ελλάδα, που τους έχει φράξει τον δρόμο της επιστροφής και των προοπτικών τους, έλεγαν ότι δεν έχει νόημα να προσπαθούμε, τα ίδια θα επαναλαμβάνονται... Και ότι μία τέτοια συλλογική προσπάθεια όπως την περιέγραψα, αγγίζει τα όρια της ουτοπίας...