ΤΡΕΞΙΜΟ...

- Tι να κάνω; τρέχω ή

- Τρέχω και δεν προλαβαίνω...

και άλλες παρεμφερείς απαντήσεις σε ερωτήσεις μεταξύ γνωστών και φίλων που συναντιούνται.

Ειδικά αν ο γνωστός είναι κάτω από πενήντα και θαλλερός ακόμη, οι απαντήσεις αυτού του τύπου είναι στάνταρ. Όλοι λοιπόν τρέχουμε. Τρέχουμε να προλάβουμε.

Να προλάβουμε τί; Να προλάβουμε τις δουλειές μας. Τις πολλές δουλειές που έχουμε να κάνουμε.

Η σημερινή κοινωνία επιβραβεύει αυτόν που «τρέχει», αυτόν που έχει να κάνει πολλές δουλειές.

Αντίθετα εκείνος που δεν τρέχει θεωρείται τεμπέλης, παράσιτο, με λίγα λόγια ένας παραδομένος χωρίς ζωή μέσα του. Όσο πιο πολύ τρέχεις τόσο πιο σπουδαίος (νομίζεις ότι) είσαι στα μάτια των άλλων και στα δικά σου. Το τρέξιμο είναι λοιπόν δηλωτικό σπουδαιότητας.

Αυτή η κατάσταση δεν είναι βέβαια χωρίς συνέπειες. Αυξημένο άγχος, νευρικότητα, και κούραση και μια ζωή που κυλά μέσα από τα δάκτυλά σου. Αδυναμία να χαλαρώσεις και να απολαύσεις απλές στιγμές της ζωής, που είναι τόσο πολύτιμες και απαραίτητες για τη ψυχική μας ισορροπία. Ό,τι αντιτίθεται στη φρενήρη κούρσα στην οποία έχεις επιδοθεί, αξιολογείται αρνητικά.

Έτσι δεν μπορείς να χαρείς ένα ωραίο φαγητό, ούτε έναν όμορφο περίπατο στο σούρουπο...

Ας τα σκεφτούμε όλα αυτά και ας αναλογιστούμε μήπως τρέχοντας συνέχεια μας ξεφεύγει κάτι πολύ ουσιαστικό. Η ίδια η ζωή μας.

Ας δώσουμε χρόνο στον χρόνο και χρόνο στον ίδιο τον εαυτό μας.