ΜΟΝΑΞΙΑ ΚΑΙ ΜΟΝΑΧΙΚΌΤΗΤΑ...

Η μοναχικότητα είναι η ικανότητα να επιλέγεις τη μοναξιά σου.

Τότε που ΕΣΥ επιλέγεις να κλείσεις το κινητό, να βάλεις τον αυτόματο τηλεφωνητή, να κλείσεις την τηλεόραση και να μείνεις μόνος/η. Να σκεφτείς, να διαλογιστείς, να κάνεις περισυλλογή, να προσευχηθείς, να χαλαρώσεις να μείνεις σιωπηλός.

Η μοναξιά είναι η μοναχικότητα που ΔΕΝ έχεις επιλέξει.

Είναι τότε που αναζητάς μια παρέα για να πεις δυο λόγια, να χτυπήσει το τηλέφωνο και στην άλλη άκρη να είναι ένας φίλος για να κανονίσετε να πάτε μια βόλτα, να σε καλέσουν για ένα ποτό το βράδυ, αλλά κανείς δεν το κάνει. Αυτη είναι η μοναξιά.

Το δυστύχημα είναι ότι πολλοί μόνοι άνθρωποι μαθαίνουν να ζουν στη μοναξιά και την μπερδεύουν με τη μοναχικότητα.

Και πότε στ' αλήθεια πεθαίνει ο άνθρωπος;

Μήπως τότε όταν δεν υπάρχει πια ούτε ένας άνθρωπος να επικοινωνεί; Και τι πραγματικά συμβαίνει στον άνθρωπό μας; Πώς συνεχίζει να ζει; Πώς η αφόρητη μοναξιά του αποκτά γλυκύτητα, μέσα από την αναπόληση και μόνον και πώς χάρη σ' αυτήν ο άνθρωπός μας ανακαλύπτει νόημα στη ζωή, μέσα από τα αμίλητα λόγια και τις ατέρμονες σιωπές;

Το βέβαιο είναι ότι απ' την πρώτη μοναξιά των "μη", των απαγορεύσεων και τη μοναξιά της απαγορευμένης επιθυμίας έφθασε πλέον στη μοναξιά της αγωνίας, στη μοναξιά της απούσας επιθυμίας και στη μοναξιά της έλλειψης επιθυμίας.

Όμως παρ' όλα αυτά δεν μένει αδρανής, ακίνητος στην φωνιά του. Πασχίζει να αποδείξει ότι υπάρχει, όπως μπορεί.

Το βλέμμα του, το σώμα του, ακολουθούν τους διαβάτες που τον προσπερνούνε, παρακολουθώντας τα λόγια τους, σαν μια ύστατη προσπάθεια απόδειξης ότι υπάρχει, παρά το ότι έχει αποδεχθεί τη μοναξιά του που απορρέει από την κατάντια του...

Παραδομένος στη μαγεία των ρεμβασμών του, εκεί όπου η επιθυμία καταφεύγει στη φαντασίωση για να αντέξει τη μοναξιά.