ΖΩΗ ΜΕ ΠΙΣΤΩΣΗ 34...

Μην έχοντας λεφτά να ξεπληρώσει τα χρέη του από τις πιστωτικές κάρτες, ο Κάκος έζησε για καιρό σε ένα ιδιότυπο καθεστώς ομηρίας από τις τράπεζες...

Από την μια έστελναν εξώδικα κι απαιτούσαν τα χρωματιστά χαρτάκια που του δάνεισαν κάποτε κι από την άλλη με δική τους πρωτοβουλία έψαξαν όλα τα περιουσιακά στοιχεία που μπορεί να διέθετε, ακόμη και στο υποθηκοφυλάκιο της περιοχής του...

Το μόνο που είχε πέρα από τα ρούχα του και τα αντικείμενα του σπιτιού του, ήταν ένα διαμερισματάκι 50 τμ λίγων χρόνων χτισμένο, που το είχε μαζί με την μάνα του. Στη ουσία το πατρικό του σπίτι ήταν (χτισμένο επί τουρκοκρατίας) που το γκρεμίσανε το 2000 και το χτίσανε ξανά καινούριο, ο λόγος που ξοδέψανε όλα τα λεφτά και τις οικονομίες της οικογένειας κι έφτασε ο Κάκος να μην έχει τίποτα στην μπάντα να φτιάξει την ζωή του μα αναγκάστηκε να ζήσει αυτή την "ζωή με πίστωση" που ξέρετε από τα προηγούμενα επεισόδια...

Όσο ήταν εν ζωή η γριά δεν μπορούσαν να το πάρουν, να το βγάλουν σε πλειστηριασμό, άσε που και η αξία του ήταν περιορισμένη και μικρότερη από τα συνολικά χρέη που είχε συσσωρεύσει.Έτσι το παρακολουθούσαν στο υποθηκοφυλάκιο για τυχόν αλλαγή ιδιοκτησίας και περίμεναν...

Ταυτόχρονα όμως ο Κάκος δεν μπορούσε να κάνει καμμιά συναλλαγή αξίας, χωρίς κίνδυνο να κατασχέσουν ότι έπαιρνε.

Οποιαδήποτε συναλλαγή έπρεπε να δηλωθεί στην εφορία, ήταν απαγορευμένη για αυτόν. Δεν μπορούσε να έχει ούτε αυτοκίνητο ούτε μηχανή να μετακινείται.

Κι όχι ν' αγοράσει αφού δεν είχε λεφτά. Μα ένας φίλος του που είχε για χρόνια ένα τζίπ παλαιό τώρα αλλά μουράτο και καλοδιατηρημένο θα του το χάριζε, αφού δεν ήθελε να αποσύρει το αγαπημενο του αυτοκίνητο που κάνανε μαζί χιλιάδες χιλιόμετρα για 2.000 ευρώ όπως του λέγανε. Ήθελε να το έβλεπε να κυκλοφορεί στα χέρια του Κάκου που δεν έκανε μεγάλες αποστάσεις, να πηγαίνει στο χωριό ή καμιά ημερήσια βόλτα όλη κι όλη, να το καμαρώνει μερικά χρόνια ακόμη...

Όμως θα κατασχέτανε το όμορφο τζίπ αν περνούσε στην κατοχή του Κάκου έστω και δωρεάν, επ' ωφελεία μιας τράπεζας που θα το πετούσε με όλον τον εξοπλισμό του και θα πήγαινε άδικα χαμένο, ενώ θα μείωνε ελάχιστα το χρέος του.

Έτσι ο Κάκος θα συνέχιζε να πηγαίνει όπου ήθελε με τα πόδια ή το λεωφορείο.Τα μόνα του έξοδα θα ήταν κάποιο καλό ρούχο - παπούτσι στις εκπτώσεις, τα εισιτήρια του που κι αυτά τον τελευταίο χρόνο ακρίβηναν πολύ, κι οτιδήποτε άλλο μικρής αξίας χρειαζόταν, με λεφτά που περίσσευαν από τη σύνταξη της μάνας του. Που φρόντιζε και για την διατροφή τους, ντροπής πράματα...


ΣΥΝΕΧΙΖΕΤΑΙ...