ΑΙΓΥΠΤΟΣ ΚΑΙ ΤΥΝΗΣΙΑ...

Τα γεγονότα σε Τυνησία και Αίγυπτο προαναγγέλλουν γενικότερες καθεστωτικές ανακατατάξεις στη Βόρειο Αφρική. Πιθανόν και αναδιάταξη συμμαχιών στην Ανατολική λεκάνη της Μεσογείου...

Τα Αραβικά εθνικιστικά κινήματα, που έχουν μετατραπεί σε στρατιωτικές δικτατορίες, έχουν χάσει την όποια νομιμοποίησή τους προ καιρού. Η ανατροπή του Τυνήσιου Zine El Abidine Ben Ali και του Αιγύπτιου Hosni Mubarak αποδεικνύει πως στην εποχή της δορυφορικής τηλεόρασης και του διαδικτύου, η καταστολή της ελεύθερης έκφρασης και της πληροφορίας για τον λαό εκ μέρους των κυβερνήσεων, απλά δεν λειτουργεί όπως παλαιότερα.

Τα καθεστώτα αυτά είναι ένα μίγμα θρησκευτικής και στρατιωτικής δικτατορίας που κληρονομούνται με "δημοκρατικές" διαδικασίες (με κατ' επίφαση εκλογές καλύτερα) στις οποίες το ποσοστό υποστήριξης του μοναδικού συνήθως υποψηφίου φτάνει πάνω από το 90%.

Στην Τυνησία του Μπεν Άλι, διέκρινε κανείς πίσω απ' τη βιτρίνα του καλά οργανωμένου ταξιδιού, την απόλυτη φτώχεια που έπληττε το μεγαλύτερο τμήμα του πληθυσμού. Μια μικρή ελίτ στα βόρεια παράλια κατείχε τον πλούτο της χώρας, βοηθούμενη από το ισχυρό σύστημα διακυβέρνησής της χώρας που ήταν κι αυτό "οικογενειακή υπόθεση".

Το ίδιο συμβαίνει και στην Αίγυπτο του Μουμπάρακ. Άλλοι ζουν στη χλιδή και τον πλούτο καταβροχθίζοντας τις πλουτοπαραγωγικούς πόρους της χώρας, κι άλλοι που αποτελούν και την πλειονότητα του πληθυσμού ζουν με 1 ½ ευρώ τη μέρα! Φύλακας άγγελος ο στρατός και φυσικά οι δυνάμεις που κρύβονται πίσω τους.
Οι ποικιλόμορφοι αυτοί στρατοί εξοπλισμένοι από ΗΠΑ ή Γαλλία ή αλλού, αποτελούν τους πυλώνες των καθεστώτων, όπως και κάθε δικτατορίας. Αποτελούν επίσης την εγγύηση εκμετάλλευσης ή προστασίας των εταιριών των μεγάλων δυνάμεων που αναπτύσσονται στις χώρες αυτές. Το θέμα λοιπόν είναι αν ο στρατός θα ταχθεί τελικά με τη λαϊκή εξέγερση που δεν εξασθενεί με τις μέρες, ή θα έχουμε νέο λουτρό αίματος;

Στην Τυνησία η λαϊκή επανάσταση των γιασεμιών, στην Αίγυπτο όσοι αμφισβητούν τον "φαραώ" Μουμπάρακ καθώς και στην Υεμένη καθημερινοί άνθρωποι αρνούνται πια να υποφέρουν βλέποντας τις ζωές τους να ποδοπατούνται, το βιοτικό τους επίπεδο να συρρικνώνεται και το μέλλον τους να διαγράφεται πιο αβέβαιο παρά ποτέ...

Το δυσκολότερο στάδιο σε κάθε μεταβατική περίοδο όπως αυτή που ζουν Τυνησία και Αίγυπτος είναι η ομαλή μετάβαση σε ένα άλλο είδος καθεστώτος πιο ήπιου, πιο δημοκρατικού, απαλλαγμένου από τις βδέλλες του εγχώριου πλούτου τους.
Ας πούμε η σύνεση θα υπαγορεύσει άραγε, στους αξιωματικούς του Καΐρου να ακολουθήσουν το παράδειγμα της Τυνησίας ή θα επιμείνουν να υποστηρίζουν ένα καθεστώς που ούτως ή άλλως καταρρέει;

Αυτό πάντως που βλέπουμε είναι ένα τεράστιο άλμα για τους Άραβες. Ένα άλμα που θα τους επιτρέψει επιτέλους να ολοκληρωθούν. Και αυτό το άλμα προϋποθέτει μια πελώρια αλλαγή στην ισορροπία δυνάμεων της περιοχής.

Ο κίνδυνος που προκύπτει τώρα είναι πως η επανάσταση στην Αίγυπτο και την Τυνησία θα έχει το δίλημμα: κοσμικοί δικτάτορες ή τρελαμένοι ισλαμιστές; και το στοίχημα ν' αποδείξουν οι Άραβες πως μπορούν να ζήσουν με δημοκρατία, εφόσον τη φτιάξουν οι ίδιοι...