ΔΙΚΕΣ ΜΑΣ ΣΤΙΓΜΕΣ ΕΥΤΥΧΙΑΣ...

Χρονιάρες μέρες και πάλι!

Οι πρώτες, με το μνημόνιο στην πλάτη μας. Άχρωμες, άνευρες, σε πολύ χαμηλούς τόνους. Λίγα τα χρήματα, λίγα και τα ψώνια. Πολλή η μελαγχολία κι η αγωνία.

Όμως υπάρχουν μερικοί αυτορρυθμιστικοί κανόνες καταχωνιασμένοι στο υποσυνείδητό μας: κανόνες "μικροστιγμών ευτυχίας" που η σκληρότητα της καθημερινότητας και το κυνήγι του χρήματος αδρανοποίησαν. Ανέκαθεν πιστεύαμε πως όποιος τα έχει καλά με τον εαυτό του, μπορεί να τα έχει καλά και με τους άλλους. Κάτι τέτοιο πόσο εύκολο είναι, σ' ένα τόσο ταραγμένο κι επίφοβο κόσμο;

Κι όμως όλα είναι εφικτά, αρκεί να το θέλουμε. Να κατανοήσουμε, πρέπει πρώτα, ποιοι είμαστε ως άτομα και έθνος, τι δυνατότητες έχουμε, ποιες είναι οι επιδιώξεις μας, πόσο υπερτιμημένη και παγιδευμένη ήταν η ζωή που κάναμε μέχρι τώρα. Όταν αποποιηθούμε παλιές τακτικές συμπεριφορών απέναντι στους άλλους τότε θα έχουμε ήδη αποκτήσει τη δύναμη για το καλύτερο δυνατό. Διότι τότε, δεν θα έχουν πια κανένα νόημα οι υπερβολικές καταναλωτικές συνήθειές μας, οι εγωισμοί και η φιλαυτία, η ρουσφετοφιλία κι ο φθόνος, ο μιμητισμός κι η υπεροψία, η λατρεία αντικειμένων "ευτυχίας", η προσκόλλησή μας σε πλασματικές εικόνες ζωής που προσφέρουν τα ΜΜΕ.

Ένας ανθρώπινος Κώδικας Επαφών δεν απαιτεί ιδιαίτερες γνώσεις ή δεξιότητες. Ούτε καν πλούτη! Αρκούν τα έχειν της καρδιάς μας που όλοι έχουμε κι ο χρόνος που θα αφιερώσουμε στους άλλους. Έτσι:

- Το να λέμε πρώτοι καλημέρα (ή Χρόνια Πολλά αυτές τις μέρες), δεν στοιχίζει τίποτε. Όμως, μια τέτοια απλή κίνηση αλλάζει τη διάθεση του άλλου απέναντί μας.

- Ο χρόνος για να αποκτήσουμε καινούργιους φίλους δε λείπει. Δε λησμονούμε φυσικά τους παλιούς που μας έμειναν ή στους οποίους μείναμε πιστοί. Έχουν άραγε οι φιλίες ημερομηνία λήξης; Εξαρτάται απ' τη δική μας στάση. Η φιλία είναι σαν το λουλούδι: αν δεν ποτίζεται, αν δεν καλλιεργείται, πεθαίνει. Άλλοι διατείνονται πως καινούργιους "παλιούς" φίλους δεν ξαναποκτάμε. Επιζητούμε καινούργιους φίλους, επειδή η φιλία παραμένει ό,τι πολυτιμότερο έχουμε στην εποχή μας.

- Το ξόδεμα χρόνου για να μάθουμε τα κόλπα ενός νέου επαγγέλματος με δασκάλους, είναι μάταιο. Το καλύτερο είναι να μπούμε κατ' ευθείαν στο πνεύμα του ίδιου του επαγγέλματος από μόνοι μας. Εμείς από μόνοι μας, θα βρούμε τα μυστικά και θα τα εμπλουτίσουμε. Η ρήση του Αϊνστάιν που περίπου λέει πως το μυστικό της επιτυχίας είναι να μην αποκαλύπτεις τα μυστικά σου, θα γίνει κι ο δικός μας επαγγελματικός οδηγός.

- Μας λείπει το χιούμορ! Μας το έκλεψαν μνημόνιο και τρόικα. Όμως είναι απαραίτητο. Ακόμη και να το εφεύρουμε. Όχι μόνο ως χαλαρωτικό, αλλά κι απελευθερωτικό από τις κακές στιγμές μας. Να γελάμε ναι, διακωμωδώντας καταστάσεις και φαινόμενα, εκδικούμενοι με τον δικό μας τρόπο. Χιούμορ, όχι σε βάρος άλλων, παρά μόνο σε βάρος των πολιτικών μας!

- Ο εκνευρισμός από την κακή οικονομική κατάσταση γύρω, δεν πρέπει να έχει ως αποδέκτες τα μέλη της οικογένεια και μάλιστα τα παιδιά μας. Κι αν ακόμη μαλώνουμε, ας έχουμε τη δύναμη να συμφιλιωνόμαστε, να αγκαλιαζόμαστε τρυφερά. Έχουμε ανάγκη από συμμάχους, όχι από εχθρούς μέσα στο σπίτι μας.

- Ήδη με την υπερφόρτωση των πιστωτικών καρτών νιώσαμε στο πετσί μας τι σημαίνει υπέρβαση οικονομικών. Όταν τα έσοδά μας είναι λιγότερα από τα έξοδα, μπαίνουμε σ' έναν φαύλο κύκλο με το να δανειζόμαστε περισσότερα από όσα μπορούμε να επιστρέψουμε. Ο κοινός νους λέει: έχουμε λεφτά, αγοράζουμε. Δεν έχουμε, δεν αγοράζουμε.

- Το μεγαλύτερο λαχείο είναι ο σύντροφος θα διαλέξουμε στη ζωή μας. Μια επιλογή που απαιτεί σκέψη, περίσκεψη και ώριμη απόφαση. Τα διαζύγια περισσεύουν στην εποχή μας, γιατί τα νεαρά ζευγάρια είναι βιαστικά στις αποφάσεις και ανυπόμονα στα θέλω τους. Το 90% της χαράς και της λύπης που θα εισπράξουμε στη ζωή μας, εξαρτάται από την παραπάνω επιλογή συντρόφου.

- Το να βοηθάμε τους συνανθρώπους μας έχει μεγαλύτερη αξία, όταν δεν διαφημίζουμε αυτή τη βοήθεια.

- Το να λέμε στα παιδιά μας ότι είναι καταπληκτικά σε ό,τι σωστό πράττουν και πως τα εμπιστευόμαστε απόλυτα στις επιλογές τους, είναι βασικό στοιχείο για την ανάπτυξη της αυτοεκτίμησής τους. Και

- Επιτέλους, ας μάθουμε να ακούμε τους άλλους! Όχι να περιαυτολογούμε διαρκώς και μάλιστα θορυβωδώς! Οι άλλοι έχουν πάντα να μας πουν κάτι: καμιά φορά η τύχη περνάει δίπλα μας και αθόρυβα. Έτσι μας προσπερνάει χωρίς να την αντιληφθούμε: αν κάναμε λιγότερο θόρυβο περιαυτολογώντας, θα την ακούγαμε...

Η οικονομική κρίση φέρνει γκρίνιες. Φέρνει όμως τους ανθρώπους πιο κοντά. Λες και υπάρχει ένας άγραφος νόμος που, όταν κινδυνεύει μια ομάδα, ωθεί τα μέλη της σε συσπειρώσεις...

Ετσι και οι παλιές καλές αξίες ξαναζωντανεύουν: συντροφικότητα, αλληλοκατανόηση, συνεργασιμότητα, αλληλεγγύη, ολιγάρκεια, συμπόνια, ειλικρίνεια. Θα μου πείτε, είναι ανάγκη να στριμώχνεται άγρια ένας ολόκληρος λαός, για να επιστρέφει στις αξίες του; Ναι! Φαίνεται πως η Ανάγκη (θεά που οι αρχαίοι τοποθετούσαν πιο πάνω κι από τους Θεούς τους, είναι αυτή που ορίζει τις τύχες μας και μας συνεφέρνει.

Όλοι αλληλοεξαρτόμαστε. Όχι μόνο για την προμήθεια των υλικών αγαθών για μια ικανοποιητική επιβίωση, αλλά κυρίως για την επικοινωνία, τη θαλπωρή και τη σωτηρία που προσφέρει πολλές φορές ένας σωστός λόγος στην ώρα του ή μια τρυφερή ενθαρρυντική κίνηση του άλλου.

Στις τόσο κρίσιμες, απέλπιδες και τραγικές καταστάσεις που βιώνουμε, έχουμε να επιλέξουμε ή την εξέγερση (με εχθρό τους εαυτούς μας και με ανυπολόγιστες συνέπειες) ή την υπομονή - ανοχή. Διαφορετικά, μας περιμένει η κατάθλιψη που παίρνοντας τη θέση της οργής μπορεί να μας οδηγήσει σε άδηλους δρόμους.

Η κατάθλιψη μπορεί να αντιμετωπιστεί μόνο με τη ζωντανή (όχι την ηλεκτρονική) επικοινωνία και την εξομολόγηση του πόνου μας στους άλλους. Η από κοινού δράση με τους άλλους για το κοινό καλό και το ξεπέρασμα της κρίσης είναι το καλύτερο φάρμακο...