ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΙΣΟΤΗΤΑ ΥΠΑΛΛΗΛΩΝ...

Και ο Δημόσιος και ο Ιδιωτικός τομέας στην Ελλάδα λειτουργεί με τραγικές έως και γελοίες στρεβλώσεις, αδικίες, ανισοκατανομές που όμως στηρίζονται σε νόμους του κράτους, που οι πολιτικοί που ψηφίσαμε εμπνεύστηκαν και ψήφισαν στην βουλή.

Η απαίτηση ίσης αμοιβής για ίση εργασία είναι και αυτονόητη και δίκαιη.

Δεν καταλαβαίνω γιατί ένας δημόσιος υπάλληλος για την ίδια και λιγότερη εργασία (συνήθως λιγότερη σε παραγωγικότητα και χρόνο) πρέπει να αμοίβεται κατά πολύ περισσότερο από έναν που δουλεύει στον ιδιωτικό τομέα. Και γιατί πρέπει να υπάρχει μονιμότητα στο Δημόσιο αν αποδειχτεί ανίκανος ή ανεπαρκής ένας συγκεκριμένος υπάλληλος μετά τη πρόσληψη του;

Απλό είναι το θέμα.

Που έπρεπε να έχει γίνει εδώ και πολλά χρόνια, αντί να περιμένουμε τώρα από την τρόικα να συμμαζεύει τις κακοδαιμονίες μας.

Εξίσωση μισθών δημόσιου και ιδωτικού τομέα όπως και όλων των άλλων παροχών και δικαιωμάτων (άδειες, επιδόματα κλπ). Η διαφοροποίηση να υπάρχει μόνο βάσει αντικειμενικών κριτηρίων όπως προϋπηρεσία, παιδιά, πτυχία κλπ και όχι με το εάν κάποιος εργάζεται υπάλληλος ως δημόσιος ή ιδιωτικός...

Αφού είχε προηγηθεί η περίφημη εξίσωση μισθών από υπουργείο σε υπουργείο ή ανάμεσα σε υπηρεσίες όπου υπηρετούν φαινομενικά άλλου Θεού και προνομίων υπάλληλοι...

Γιατί η εξίσωση των μισθών σε μια πραγματικά υγιή κι ανταγωνιστική αντί για κρατικοδίαιτη οικονομία θα μπορούσε να γίνει προς τα πάνω και όλοι οι εργαζόμενοι στον ιδιωτικό τομέα να αμοίβονται και να χαίρουν των παροχών των εργαζόμενων στον δημόσιο τομέα.

Αυτό προϋποθέτει άφθονα λεφτά από παραγωγικές διαδικασίες, που θα φέρουν ευημερία σε όλους.

Εάν όμως αυτό δεν γίνεται όπως φτάσαμε, τότε να υπάρξει εξίσωση μισθών και παροχών με κάποιον τρόπο. Έστω και προσωρινή μέχρι να φτάσει η χώρα στην παραπάνω κατάσταση, ή αναγκαστικά με επιβολή αν είναι να συνεχίσουμε να πληρώνουμε την μαύρη τρύπα του δημοσίου. Αυτό είναι το δίκαιο.

Το θέμα δεν είναι να απολύσει μαζικά το κράτος ή να κρεμάσουμε τους υπαλλήλους που διορίστηκαν από πολιτικούς όλα τα τελευταία χρόνια...

Δεν θα τους κρεμάσουμε, απλά θα εξισώσουμε με τις αμοιβές, τις άδειες, με τα ωράρια, με τα επιδόματα και όλες τις άλλες διευκολύνσεις, όλες ίσες για κάθε υπάλληλο. Θα τα καταφέρουν όσο κι αν σκούζουν οι συνδικαλιστές τους. Γιατί σε πολλούς βολεμένους προφανώς δεν αρέσει η πραγματική ισότητα των Ελλήνων πολιτών. Και θα τα καταφέρουν και αυτοί με λίγη καλή θέληση, όπως και εμείς τα καταφέρναμε και τα καταφέρνουμε επί δεκαετίες.

Το θέμα είναι να μην είναι προκλητικά προνομιούχος ο δημόσιος υπάλληλος έναντι του ιδιωτικού. Δεν μπορεί ο ένας να ζει με 750 ευρώ που στο τέλος της εργάσιμης ζωής του θα γίνουν 1500 και ο άλλος να παίρνει εξαρχής 3.500 όπου τα 2000 τουλάχιστον είναι γελοίας έμπνευσης "επιδόματα" που δόθηκαν ευκαιριακά και ρουσφετολογικά, συνήθως παραμονές εκλογών ή μετά από δήθεν "αγωνιστικές κινητοποιήσεις" που πλήρωσε όλη η κοινωνία τον λογαριασμό τους. Είναι λένε "κεκτημένα δικαιώματα" που απέκτησαν με αγώνες κοινωνικούς. Με επικεφαλής εργατοπατέρες που καταλήγουν βουλευτές και υπουργοί και ο δυστυχισμένος Έλληνας να τους έχει στο σβέρκο του. Από εκεί και πέρα...

Σαφώς υπάρχουν λαμογιές και άθλιοι και στον ιδιωτικό τομέα. Με μια καίρια διαφορά ομως. Στον ιδιωτικό υπάρχει η αγορά που ψηφίζει τον καλό και τον κακό, υπάρχει η απαραίτητη εξειδίκευση σε αντίθεση με την μονιμότητα, τις ατέρμονες ΕΔΕ που δεν καταλήγουν πουθενά στο τέλος και τα κομματικά πτυχία και ταυτότητες που προσληφθήκανε πολλοί ως πρόσφατα...

Σήμερα βέβαια φτάσαμε να είναι τυχερός και στόχος φθόνου κάποιος που έχει ακόμη εργασία είτε στον ιδιωτικό είτε στον δημόσιο τομέα.

Αυτά τα αυτονόητα που αναφέρω όμως θεωρούνται νεοφιλελεύθερα και άρα κατακριτέα..