ΚΟΙΝΩΝΙΚΟ ΣΥΜΒΟΛΑΙΟ...

Βρισκόμαστε σε μια κρισιμότατη καμπή της ύπαρξής μας ως έθνος. Ούτε η εσωστρέφεια κάνει καλό, ούτε η μεμψιμοιρία.

Πολύ δε περισσότερο το παράλογο ξέσπασμα και η αυτοκαταστροφή.

Η ψυχραιμία και η αυτογνωσία δεν μας χαρακτηρίζουν, αλλά επιβάλλονται. Θέλουμε δε θέλουμε είναι ώρα να αναγνωρίσουμε τα σφάλματά μας. Ναι, πρέπει να αποδώσουμε ευθύνες σε όσους μας έφεραν σ΄ αυτό το χάλι με την υποκριτική οικονομική πολιτική τους και την υπόθαλψη της κομματικής διαφθοράς. Γελούμε πια μεγαλοφώνως ακούγοντας πολιτικούς να μάχονται υπέρ της ηθικής στη Βουλή, ενώ έξω άλλα πράττουν...

Να απαιτήσουμε να καταδικαστούν οι υπαίτιοι, να δημευτούν περιουσιακά στοιχεία τους, να μπουν ακόμη και στη φυλακή. Είναι στοιχειώδες αίσθημα κοινωνικής δικαιοσύνης.

Παραδείγματα χωρών των οποίων την πείρα πρέπει να αξιοποιήσουμε, όπως αυτό της Αργεντινής που οδηγήθηκε σε οικονομική στασιμότητα και κοινωνική έκρηξη αλλά και της σκανδιναβικής σοσιαλδημοκρατίας που προστάτευσε τους πολίτες της από τον φασισμό χτίζοντας την κυριαρχία της στην εποχή του Μεσοπολέμου με μειώσεις μισθών αλλά επιβάλλοντας και μειώσεις τιμών και προστατεύοντας την ανταγωνιστικότητα και την αγοραστική δύναμη των πολιτών.

Κοντύτερα μας η Τουρκία που ζήτησε κάποτε βοήθεια από το ΔΝΤ και τελικά πήγε κόντρα στις κλασικές συστάσεις του. Όπου αντί για περικοπές, απολύσεις και αυξήσεις φόρων, μείωσε τους ειδικούς φόρους κατανάλωσης, ιδιωτικοποίησε σωρεία επιχειρήσεων και πέτυχε ανάπτυξη πάνω από τις προβλέψεις, θεαματική αύξηση του του τουρισμού και προσέλκυση ξένων επενδύσεων που οδηγούν και σε εξαγωγές.

Ή το παράδειγμα της Κύπρου, που παρά την εισβολή και τα προβλήματα της, κατάφερε να χτίσει μια στιβαρή οικονομία χωρίς γραφειοκρατία, ελκυστική για κάθε είδους επιχειρήσεις.

Κι εδώ μπορούμε να πετύχουμε, αν θέλουν οι πολιτικοί μας, ή αν τους το επιβάλλουμε εμείς επιτέλους!

Μη εκλέγοντας τους με βάση το ρουσφέτι, την διαπλοκή, τον διορισμό. Κάνοντας τους να καταλάβουν πως υπάρχουν και "κάτοικοι της παράλληλης Ελλάδας" που απαιτούν πολλά περισσότερα από ένα εφήμερο κι αμφίβολο "βόλεμα" ημετέρων...

Εκείνο που χρειάζεται η Ελλάδα σήμερα με ένα κοινωνικό συμβόλαιο που θα προστατεύσει τα συμφέροντα των εργαζομένων και των οικονομικά αδύναμων, τα οποία δεν εξυπηρετούνται με υψωμένες γροθιές, συνθήματα και επαναστατικά τσιτάτα που δεν συνοδεύονται από ρεαλιστικές προτάσεις. Τέτοιες προτάσεις πρέπει να καταθέσουν, χωρίς υπεκφυγές και χωρίς να επιρρίπτουν βολικά τις ευθύνες στους άλλους, όλοι όσοι (συμπολιτευόμενοι ή αντιπολιτευόμενοι) μετέχουν στο παιχνίδι της εξουσίας στη χώρα.

Αν δεν απαλλαγούμε από τις στρεβλώσεις του πολιτικού παρελθόντος, αλλά και τις παραδοσιακές εμμονές μας, θα είναι δύσκολη οποιαδήποτε αλλαγή νοοτροπίας, συμπεριφοράς και τρόπου ζωής. Η τρυφηλότητα μιας ζωής με δανεικά, ο εύκολος πλουτισμός σε βάρος του συνόλου κι η καταπάτηση κάθε έννοιας δικαίου και ηθικής ενθαρρύνθηκαν από όλο τον πολιτικό μας κόσμο, ανεξαιρέτως. Αυτά τα ανεχτήκαμε αδιαμαρτύρητα επειδή μας εξυπηρετούσαν. Σε σχέση με το κράτος, δημιουργήσαμε μια κοινωνία καχυποψίας, όχι εμπιστοσύνης.

Και όπως λειτουργεί σήμερα το πολιτικό σύστημα, δεν μας επιτρέπεται η αισιοδοξία, αφού αυτό κατοχυρώνει τα δικαιώματα ατιμωρησίας των εκπροσώπων της Βουλής (νόμος περί ευθύνης). Χρειάζεται μια γενναία υπέρβαση απ΄ όλους μας. Φτάσαμε η ατιμωρησία (διεφθαρμένων πολιτικών και πολιτών) ν' αποτελεί πάγιο κεκτημένο της κοινωνίας μας...

Σήμερα, η πολιτική (κι οι πολιτικοί) που εμείς εκθρέψαμε με την ψήφο μας, μάς εκδικείται. Επειδή ουσιαστικά πάψαμε να είμαστε πολίτες και γίναμε απλοί αργυρώνητοι ψηφοφόροι/πελάτες των κομμάτων, ή αντιδρώντας σε αυτά γίναμε άτομα α-πολιτικά.

Έτσι επιτρέψαμε να καθορίζουν τις τύχες μας τυχάρπαστοι επαγγελματίες πολιτικάντηδες που πολλοί τους με περίσσιο θράσος από τα ΜΜΕ των νταβατζήδων τους, επιρρίπτουν την κατάντια και τα βάρη της χώρας σ΄ εμάς τους πολίτες.

Μας έχουν καταστρέψει και οι δυο παραπάνω με την παραπληροφόρηση και το χάσιμο χρόνου που προκαλούν. Να τους το γυρίσουμε...