LIFE PARTY IS OVER 2...

Εδώ που φθάσαμε, είμαστε αναγκασμένοι ν' αποδεχθούμε μια βίαιη συνταγή που είναι ενδεχόμενο να μην έχει καθολική θετική ανταπόκριση.

Γκρίνιες και επικρίσεις θα υπάρξουν απ' αυτούς, που καταχράστηκαν τη σαθρότητα του συστήματος και διόγκωσαν το χρέος, αλλά και μέσα απ' το κυβερνών κόμμα, μετατοπίζοντας τις ευθύνες στην τραγική διαχείριση των προηγουμένων...

Χρωστάμε 300 δις που λήγουν σταδιακά. Τα λεφτά πρέπει να πληρωθούν. Τα επιτόκια ήταν χαμηλά.

Υπάρχει το ερώτημα που πήγαν τα λεφτά. Επενδύθηκαν; Αν ναι που και πόσο αποδίδουν; Φαγώθηκαν; Τι έγιναν επιτέλους;

Τουλάχιστον για την τελευταία δεκαετία, το μεγαλύτερο μέρος πήγε σε αναχρηματοδότηση των δανείων (ήδη είχαμε πιάσει κόκκινο από το 2000). Ενα μεγάλο μέρος (50 δις) τα έφαγαν οι μεγαλοεργολάβοι με τις υπερβάσεις των προϋπολογισμών των έργων. Ενα επίσης σημαντικό μέρος το έφαγε το νοσοκομειακό/φαρμακευτικό κύκλωμα και τα υπόλοιπα φαγώθηκαν στις μίζες από τους διαπλεκόμενους πολιτικούς.

Με ένα κρατικοδίαιτο συνδικαλισμό, με την κάλυψη ελέω κρατικής διαφήμισης από τα χρεωκοπημένα νταβατζο-ΜΜΕ που έδειχναν τα χαζοχαρούμενα lifestyle του ευδαιμονισμού και της Μυκόνου των ολίγων, με μια επίπλαστη ευημερία το 2004 με Ολυμπιακούς Αγώνες, EURO 2004 και όργιο χρηματοδότησης καταναλωντικών δανείων από τις τράπεζες και με μια κοινωνία με βαθιά ριζωμένη τη νοοτροπία της αρπαχτής.Υπάρχει επίσης το ερώτημα αν έχουμε σχέδιο για την επιστροφή των δανεικών.

Οι αγορές λένε σωστά ότι κύριε πρέπει να αρχίσεις να επιστρέφεις. Δε μπορούμε να σε δανείζουμε διαρκώς χωρίς να επιστρέφεις.

Κι εμείς ξεχάσαμε:

Οτι το επίπεδο ζωής σε μια χώρα καθορίζεται από την παραγωγικότητά της.
Οτι δεν παράγεται ούτε πινέζα από την ανύπαρκτη βιομηχανία μας, που το μόνο της σημερινό επίτευγμα είναι να βάζει το γάλα σε κουτιά.

Οτι τρεφόμαστε με δανεικά και πως μια μέρα θα πληρώσουμε το λογαριασμό.

Αν το καλοσκεφθούμε, οι περισσότεροι παραμένουμε φτηνοί καιροσκόποι, εγωπαθείς και εαυτούληδες, καλοπερασάκηδες, συμφεροντολόγοι, λάτρεις του ρουσφετιού, απείθαρχοι στους νόμους, καχύποπτοι με το κράτος, ανοργάνωτοι, ανυπάκουοι στους νόμους (καλά να 'ναι ο βουλευτής μας), κουτοπόνηροι, αυθόρμητοι, συναισθηματικοί κ.α.

Αν θέλουμε ν' αλλάξουμε αυτό που είμαστε, πρέπει ν' αρχίσουμε ν' αλλάζουμε αυτό που κάνουμε...

Αυτά λέγονταν και τα προηγούμενα χρόνια μεταξύ πολιτών σε διάφορες ανεπίσημες κοινωνικές συναντήσεις, όπου πάντα υπήρχαν και οι από σπόντα "πετυχημένοι" κρατικοδίαιτοι αεριτζήδες,που κέρδιζαν το ακροατήριο με το μέρος τους και όσοι τα επισήμαιναν περνούσαν πάραυτα στην πλευρά του γραφικού.

Η πανελλήνια καμπάνια αποβλάκωσης έφταιξε που μας υπεβαλε το σημερινό εξουσιαστικό σύστημα, πολιτικών, διαπλεκόμενων επιχειρηματιών - προμηθευτών - εκδοτών, συνδικαλιστών, προκειμένου να ζούμε εμείς καλά δανειζόμενοι και να τους αφήνουμε να ζούνε ακόμη καλύτερα με τον δημόσιο κορβανά δικό τους.

Τα άλλα όλα είναι φιλοσοφίες. Πρακτικά πράγματα χρειαζόμαστε.

Καλούμαστε εμείς οι Έλληνες, οι "αιώνιοι τεμπέληδες" της Ε.Ε. να αποδείξουμε ότι μπορούμε να τα καταφέρουμε και μόνοι μας..

Αλλά μπορούμε; Η ιστορία λέει ότι στα ζόρια τα καταφέρναμε ενωμένοι έχοντας και τη συνδρομή των ξένων...

Αυτή είναι η τιμωρία μας που τόσα χρόνια, αντί να σιχτιρίζουμε όποιον άχρηστο πολιτικό περνούσε τυχαία από μπροστά μας, κουνάγαμε τις σημαίες στις προεκλογικές συγκεντρώσεις μπας και μας δει ο κομματάρχης και βολέψουμε τα παιδιά μας στο δημόσιο...

Οφείλει όμως η κυβέρνηση να βρει τρόπους να σταθεί αταλάντευτη ενώπιον του λαού και να του πει από τώρα μερικά πράγματα, να τον προϊδεάσει για το τι πρόκειται να συμβεί τα επόμενα χρόνια.

Και όχι μόνον αυτή, αλλά και όλος ο πολιτικός κόσμος να του μιλήσει χωρίς παραπλανητικές δολιχοδρομίες χωρίς ψέματα και μισές αλήθειες, αλλά με ειλικρίνεια, ότι η χώρα πλέον μακροπρόθεσμα θα βγει από την κρίση και πρέπει να ξέρει κάθε πτυχή του προβλήματος...

Την οποία οφείλει να πληροφορείται απ' τους κοινοβουλευτικούς και όχι απ' τους απ' έξω, εχθρούς και "φίλους"...