ΧΩΡΙΣ ΕΜΑΣ...

Ολοένα και συχνότερα βλέπουμε σημαντικές αποφάσεις που αφορούν στην ζωή όλων μας να λαμβάνονται ερήμην εμάς των πολιτών.

Εταιρείες, επιχειρηματίες, λόμπυ, κάθε είδους ομάδες συμφερόντων, συνδικαλιστικές ηγεσίες και λοιπές ισχυρές συντεχνίες διαπραγματεύονται και επιτυγχάνουν πολιτικές αποφάσεις προς όφελός τους και εις βάρος της κοινωνίας.

Το ίδιο έχει συμβεί με μία ατελείωτη σειρά αποφάσεων που δεν αφορούν μόνο στις προ ετών ιδιωτικοποιήσεις δημοσίων επιχειρήσεων, αλλά και σε ολόκληρο το φάσμα της κοινωνικής και πολιτικής ζωής.

Σε αυτά τα γεγονότα η βούληση και το συμφέρον των πολιτών δεν λαμβάνονται υπ' όψιν. Τις περισσότερες φορές αυτοί ούτε καν ενημερώνονται, αντιλαμβάνονται δε τις αποφάσεις από τις δυσάρεστες σε αυτούς και μόνο επιπτώσεις τους, όταν αυτές αρχίζουν να υλοποιούνται.

Οι εκλεγμένοι πολιτικοί και τα κόμματα αντί να προασπίζονται το ωφέλιμο για το κοινωνικό σύνολο, εμφανίζονται κατά κανόνα ενσωματωμένοι σε αυτές τις ομάδες συμφερόντων.

Ή ελεγχόμενοι πολλαπλώς από αυτές...

Δεν συμβαίνει αυτό μόνο στην σημερινή Ελλάδα της παρακμής και της μιζέριας. Πρόκειται για την σταδιακή εισαγωγή ενός κοινωνικού μοντέλου, που οποίο αφορά στη λεγόμενη Δύση στο σύνολό της.

Οι Ευρωπαίοι πολίτες πχ όχι μόνο δεν ρωτήθηκαν, αλλά ούτε καν ενημερώθηκαν για το τι σημαίνει η "Συνθήκη της Λισσαβόνας" που υιοθετήθηκε από την Ευρωπαϊκή Ένωση και ποια δεινά αυτή θα επιφέρει στους λαούς της Ευρώπης. Το ζήτημα είχε αποφασιστεί ερήμην αυτών, σε κλειστούς κύκλους της ευρωπαϊκής ελίτ, αποτελούμενους από νεοφιλελεύθερους τεχνοκράτες και ορισμένους ομοϊδεάτες τους πολιτικούς. Τα εκλεγμένα εθνικά κοινοβούλια υποτάχθηκαν σε αυτά τα κέντρα λήψης αποφάσεων και χωρίς πολλές συζητήσεις επικύρωσαν την συνθήκη.

Η ασυδοσία του διεθνούς χρηματοπιστωτικού συστήματος και η λεγόμενη οικονομία του καζίνου, η οποία έχει οδηγήσει σε βαθιά κρίση το διεθνές οικονομικό σύστημα βυθίζοντας στη φτώχεια ολόκληρες χώρες, αποδεικνύουν την αδυναμία των πολιτικών να ελέγξει αυτές τις ομάδες συμφερόντων και τα λόμπυ που επιβάλλουν απροκάλυπτα τις αποφάσεις τους.

Η νέα αυτή τάξη πραγμάτων τείνει να εκφυλίσει τις δυτικές κοινωνίες, μεταβάλλοντάς τες σε ένα απλό άθροισμα συμφερόντων, αφού συρρικνώνει την Πολιτική και την Δημοκρατία στο αποτέλεσμα της διαπραγμάτευσης μεταξύ των ομάδων που εκπροσωπούν αυτά τα συμφέροντα, προς όφελος μίας ακραία ιδιοτελούς οικονομίας.
Πολιτικοί, δημοσιογράφοι, ακόμη και διανοούμενοι έχουν εμπλακεί στην προώθηση αυτών των μεταρρυθμίσεων, με αποτέλεσμα οι φωνές που ασκούν σοβαρή κριτική σε όσα συμβαίνουν γύρω μας να έχουν ελαχιστοποιηθεί...

Κύρια γνωρίσματά των οποίων είναι η περιφρόνηση της ελεύθερης βούλησης του πολίτη, η διαπαιδαγώγησή του ως υπηκόου και η ολιγαρχική διακυβέρνηση από ελεγχόμενες ομάδες εξουσίας και πάσης φύσης "ειδικούς" με την μορφή κυβερνητικών συνεργατών.

Εργαλεία του για την υλοποίηση των παραπάνω είναι η αποχαύνωση, ο απομονωτισμός κι ατομισμός, ο ιδεολογικός κατευνασμός που επιτυγχάνονται μέσω ισχυρών επικοινωνιακών μηχανισμών (τα περισσότερα μεγάλα ΜΜΕ) και όταν αυτός δεν επαρκεί, υπάρχει η καταστολή, οι διώξεις, η συκοφάντηση, κλπ.

Το πλήθος δεν χρειάζεται να γνωρίζει, [έλεγε κάποτε ο Μπενίτο Μουσολίνι]. Αυτό που χρειάζεται είναι να πιστεύει...