ΠΡΑΓΜΑΤΙΚΗ ΚΑΙ ΠΑΡΑΛΛΗΛΗ ΕΛΛΑΔΑ...

Ένα κείμενο πολιτικό, δυνατό, άκρως θυμωμένο για τη σύγχρονη Ελληνική πραγματικότητα, την ελληνοφρένεια που επικρατεί γύρω μας, έστειλε "ανώνυμος" φίλος. Αφιερώνεται στους εχέφρονες ακόμη Έλληνες. Σαν αντιπροσωπευτικό δείγμα του μέσου Έλληνα. Μερικά αποσπασματά του, έτσι για μια μικρή αυτογνωσία. Κάθε επιπλέον σχόλιο περιττεύει.

Γράφει λοιπόν:

- Για τη "νέα τάξη" των νεόπλουτων, που ξεπετάχτηκε από το πουθενά:

«... Οι πλούσιοι αυτής της χώρας δεν κάνουν, έχουν. Κάτι γενικώς, καράβια, προμήθειες, λαθρεμπόριο πετρελαίου, πλαστά τιμολόγια, ποδοσφαιρικές ομάδες - πλυντήρια, αγοραπωλησίες παικτών, εικονικά συμβόλαια, πουλάει φάρμακα στα νοσοκομεία στην τριπλάσια τιμή, εισαγωγή από την Κύπρο, εκμεταλλεύεται εμπορικά ακίνητα της εκκλησίας, καταπατάει δημόσιες εκτάσεις, χτίζει στη Μύκονο συγκρότημα κατοικιών με συνέταιρο γνωστό πολιτικό, αλλαγές συντελεστή δόμησης μόνο για την περίπτωσή του, έχει αναλάβει τη διαφημιστική καμπάνια υπουργείων, διαχειρίζεται τα λεφτά των ασφαλιστικών ταμείων, πουλάει τηλεοπτικά κανάλια που του χαρίζει το κράτος, αύξηση κεφαλαίου, τραπεζική εγγύηση, δάνεια, offshore εταιρείες, κωδικοί, μπράβοι. Πούρα. Χοντρός σβέρκος».

- Για τη χώρα, θύμα ενός συνεχούς αλισβερισιού των επιτηδείων της:

«(Ζούμε σε) μια χώρα που δεν παράγει τίποτα και έχει τόσους πολλούς πλούσιους. Δεν δημιουργούν αλλά έχουν διασυνδέσεις. Σωστοί άνθρωποι στις σωστές θέσεις. Βιτρίνες. Ταμίες. Μεταφορά χρήματος, όχι δημιουργία πλούτου. Δεν βγάζουν χρήματα, υπεξαιρούν. Οι πλούσιοι ξέρουν πολύ καλά από πού προέρχονται τα χρήματά τους. Τα αντιμετωπίζουν και οι ίδιοι ως προϊόν εγκλήματος. Τα τρώνε γρήγορα και επιδεικτικά. Όπως οι γκάνγκστερς».

- Για την "ελληνική πρωτοτυπία" αδυναμίας πάταξης παραοικονομίας και διαφθοράς:

«...Σε ολόκληρο τον κόσμο μόνο δύο άρχουσες τάξεις έχουν υιοθετήσει ως τρόπο ζωής το lifestyle της κολομβιάνικης μαφίας. Οι Ρώσοι ολιγάρχες και οι Έλληνες πλούσιοι. Θηριώδη τζιπ στα στενά δρομάκια, παρκαρισμένες πόρσε στα κλαμπ, αστυνομική προστασία, γουόκι τόκι, μπράβοι, ημίγυμνες ξανθιές, χοντροί σβέρκοι.( ...;) Δεν θέλουν να κρυφτούν, θέλουν να φανούν. Ποιος έχει το πιο μεγάλο, σπίτι, το πιο μεγάλο, κότερο. Αγωνιούν για μια φωτογραφία τους σε φτηνές κίτρινες φυλλάδες που λερώνεσαι άμα τις ξεφυλλίσεις. Αγοράζουν παρέα, δημοσιότητα, σεξ, σταρ, μις, θεές, απόλυτες, υπέρλαμπρες δίμετρες ξανθιές με μαύρη ρίζα».

- Για την ενθάρρυνση και προβολή του "χλιδάτου" τρόπου ζωής μέσω των (αδρά πληρωμένων) ΜΜΕ:

«Τα κοσμικά περιοδικά γράφουν για πανέμορφα μοντέλα που φωτογραφίζονται σε ακριβά μαγαζιά με νεαρούς ζεν πρεμιέ της Αθηναϊκής νύχτας. Εννοούν συναντάνε γιους πλουσίων με την ελπίδα να «κατακτηθούν». Νέες ιδιότητες της κοσμικής ζωής. Κληρονόμοι. Γιοι εισηγμένων. Πολύφερνοι γαμπροί με πολλές κατακτήσεις. Οι βίζιτες της πρώτης σελίδας. Οι ελληνικές πολιτικές εφημερίδες, αυτιστικές πάντα, στο πιο βαθύ τούνελ της κρίσης, εισάγουν στην ύλη τους κοσμικά ένθετα. Χρώματα πολύχρωμα, γυαλιστερές φωτογραφίες. Δες το 16χρονο ζάπλουτο ξέκωλο πώς διασκεδάζει στα μπουζούκια. Ζηλεύεις; Δες το νεαρό πάμπλουτο κληρονόμο αγκαλιά με τη θεά, την προκλητική miss young. Θα κάνουν προγαμιαίο συμβόλαιο;»

- Για το "παιχνίδι" αποχαύνωση των μαζών από τα ΜΜΕ, με γάμους, βαφτίσια, διαζύγια, διασυνδέσεις:

«Η ξανθιά χαζή "πρωϊνατζού" ρίχνει με νάζι το τιραντάκι να φανεί η ρόγα, πέφτει η τηλεθέαση. 5.000 άτομα στον γάμο, τραγούδησε ο Ρέμος, εσύ δεν ήσουν εκεί; Εσένα ο μπαμπάς σου δεν έκανε λαθρεμπόριο πετρελαίου; Η μαμά σου δεν ήταν συμβολαιογράφος στα μεγάλα ντιλ ακίνητης περιουσίας; Δεν ξέρεις ούτε ένα γενικό γραμματέα υπουργείου, έναν ταμία κόμματος έστω; Τι άτυχος που ήσουν».

- Για το "τρελοβάπορο" που το λένε Ελλάδα:

«Αν δεν είσαι αγοραστής, γίνε τουλάχιστον εμπόρευμα. Η Ελλάδα, αδιόριστη πτυχιούχος, κλείνει τα μάτια, πέφτει στο κρεβάτι για μια μονιμοποίηση στο δημόσιο, υπέρβαρη πηδάει απ'΄το μπαλκόνι».

ΚΑΙ ΕΜΕΙΣ, οι υπόλοιποι; Οι αμέτοχοι αυτής της θαυμάσιας "άλλης" χώρας την οποία δεν ζούμε, αλλά για της οποίας την ύπαρξη ακριβοπληρώνουμε; Πού είμαστε; Τι κάνουμε; Πώς αντιδρούμε στο φαινόμενο, αναρωτιέται ο φίλος, αλλά κι εμείς μαζί του:

«Πού είναι η άλλη Έλλάδα; Η Ελλάδα του 5%. Η Ελλάδα της γνώσης, της επιστήμης και της έρευνας; Η Ελλάδα της τέχνης, του πολιτισμού και του πνεύματος; Η Ελλάδα του αντοπάριστου (βλέπετε χρειαζόμαστε επεξηγήσεις γιατί κινδυνεύουμε να παρεξηγηθούμε!) αθλητισμού, της ευγενούς αμίλλης και του θαυμασμού του καλού καγαθού; Η Ελλάδα της δουλειάς, της προκοπής και της εξέλιξης; Η Ελλάδα του μέτρου, της μετριοφροσύνης και της σύνεσης;» Κι όμως, υπάρχει αυτή η Ελλάδα.

Αναπνέει και λειτουργεί δίπλα μας. Είναι η αθόρυβη, η "παράλληλη Ελλάδα", όπως την ονομάζει ο κ. Γ. Γραμματικάκης, πρώην πρύτανης του Πανεπιστημίου Κρήτης και μια από τις πιο υγιείς φωνές της εποχής μας. Μόνο που, αυτή η «άλλη Ελλάδα», είναι χαμένη στο υπόλοιπο 95%, όπως περιγράφεται στο παραπάνω κείμενο. Αυτό το 95% χρεοκόπησε τη χώρα. Ο σωσμός της είναι το υπόλοιπο 5% (η "μαγιά" που λέει ο Μακρυγιάννης). Ας το ανακαλύψουμε, ας το προωθήσουμε, ας το ενισχύσουμε, ας το μιμηθούμε. Ίσως τότε φανεί η αρχή της ελπίδας.

Ξέρετε, η κάθε είδους ελευθερία που κατακτούμε στη ζωή μας, αποτελεί ταυτόχρονα και ευθύνη. Κι αυτήν την ευθύνη, απέναντι στους εαυτούς μας και τις επόμενες γενιές, οφείλουμε να αναδείξουμε αυτές τις ώρες.